หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า 의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

บทที่ 32 “ท่านแม่น่าจะรู้ดีอยู่แล้วมิใช่หรือ ว่าท่านพ่อไม่มีทางช่วย… แล้วเหตุใดจึงยังไปยั่วโทสะเขาอีกเล่า…”เสียงของหลินอวี้เฉิงเปล่งออกมาเบาราวกระซิบ ดวงตาคู่งามมองตรงยังมารดาผู้เพิ่งถูกทอดทิ้งด้วยสายตาเจือเวทนาทันใดนั้น…อวี้หรงผลักอ้อมแขนของนางออกทันที เสียงร่ำไห้หลุดจากริมฝีปากแดงเรื่อดั่งเลือด ตะโกนสุดเสียงอย่างคนสิ้นหนทาง“แต่นั่นคือบุตรสาวของเขานะ!” วาจานั้น…เปี่ยมด้วยความเจ็บร้าว แต่กลับสะท้อนเพียงเสียงสะอื้นของผู้เป็นแม่ที่ไม่อาจช่วยอะไรได้เลยหลินอวี้เฉิงก้มหน้าลงเส้นขนตายาวโค้งบดบังประกายแววตาที่ไหวระริก เสียงของนางราบเรียบ แต่น้ำเสียงนั้น…กลับลึกนัก“แล้วนางล่ะ ท่านแม่… นางก็เป็นบุตรสาวของเขาเช่นกันมิใช่หรือแต่ท่านก็รู้ดีมิใช่หรือว่านางได้รับการปฏิบัติแบบใด… นางคือบุตรภรรยาเอก แต่ถึงกระนั้นก็ยังต้องเผชิญเรื่องราวมากมายเพียงนี้แล้วบุตรสาวจากอนุภรรยาเล่า… จะมีวาสนาแค่ไหนกันหรือ…”อวี้หรงอึ้งงันริมฝีปากขยับเล็กน้อย…แต่ไร้เสียงใดเล็ดลอด ดวงตาสั่นระริก ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำตอบใดได้ภายในห้องเงียบงันเสียงสะอื้นจางหาย ทิ้งไว้เพียงเงาร่างของหญิงสองคน ผู้หนึ่งคุกเข่า อีกห

บทที่ 34หลินเยว่ซินเบ้ปากด้วยท่าทีไร้แววใยดี หมดสภาพเร็วนัก… น่าผิดหวังยิ่งนางลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า ทว่าทุกอิริยาบถกลับสง่างาม จากนั้นนางหันไปยังฝูงชนที่ยืนตัวแข็งอยู่ไม่ไกล ทุกสายตาที่จับจ้องนาง… เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและสยดสยองประหนึ่งกำลังมองดูปีศาจในคราบมนุษย์ หลินเยว่ซินกวาดตามองพวกนั้นเพียงครู่ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบนิ่ง“พวกเจ้ายืนจ้องข้าอยู่ตรงนี้กันหมด ของที่ข้าสั่งไว้ก่อนหน้านี้ ทำเสร็จแล้วหรือยัง”“…มะ-ไม่เสร็จเจ้าค่ะ…” แม่ครัวคนหนึ่งตอบเสียงสั่น ตัวสั่นเล็กน้อย ขาทั้งสองแทบยืนไม่อยู่“หืม?” เพียงเสียงเบาๆ พร้อมแววตาสีม่วงที่หันมาสบตา ไม่มีคำข่มขู่ ไม่มีแววโกรธ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มแต่กลับทำเอาแม่ครัวผู้นั้น หน้าซีดเหมือนผี เหงื่อไหลทะลัก แม้แต่จะกลืนน้ำลายยังยากเย็น นางรีบพูดตะกุกตะกัก เสียงแทบขาดเป็นห้วง“มะ-ไม่ใช่เจ้าค่ะ… แค่ยังมีอีกสองสามอย่างที่ยัง… ยังทำไม่เสร็จ…เจ้าค่ะ…” เพียงประโยคเดียว ต้องรวบรวมแรงใจพูดนานนับสิบลมหายใจ“อืม… เช่นนั้นพวกเจ้าก็ไปทำต่อเถิด ขอเพียงทำให้เร็วขึ้นก็พอ” หลินเยว่ซินเพียงพยักหน้าเบาๆ“คุณหนู…” เสียงแผ่วเบาของเสี่ยวถิงดั

บทที่ 36ในเวลาเดียวกันนั้นหลินเยว่ซิน เริ่มบูรณะเรือนเก่าของตนเองเรือนที่เคยทรุดโทรมบัดนี้ กลับกลายเป็นเรือนหลังอันสง่างามตระการตาด้านหน้า ถูกปรับเป็นสวนหย่อมขนาดเล็กๆ มีบ่อน้ำพุหินหยกน้ำในบ่อพวยพุ่งไม่หยุด แลดูงดงามสดชื่นยิ่งนักถัดไป คือทะเลสาบจำลองผืนน้อย ที่สร้างขึ้นจากหินหยกน้ำเงินหายากจากดินแดนใต้ส่วนด้านหลัง ได้สร้างอ่างแช่น้ำร้อนเหอหลิง ที่เติมเต็มด้วยสมุนไพรล้ำค่าจากหุบเขาเซียน เพื่อบำรุงร่างกายที่ผ่านความทรมานให้กลับคืนความเยาว์ยังดั่งเดิมทุกห้อง ทุกเรือน ล้วนถูกปรับปรุงใหม่หมดสิ้น เครื่องเรือนหรูหรา ผ้าม่านและเครื่องนอน ล้วนปักด้วยไหมทองแท้ บุผ้าให้อบอุ่นในฤดูหนาว เย็นสบายในฤดูร้อน ที่นี่… ไม่ใช่เพียงเรือนเก่าทรุมโรทรมอีกต่อไป ทั่วทั้งเรือนรองของหลินเยว่ซิน เวลานี้ถูกแปรสภาพเป็นเขตต้องห้าม อย่างสมบูรณ์นางลงยันต์และค่ายกลป้องกันเอาไว้ทั่วทั้งพื้นที่โดยเฉพาะเรือนพักของตนและของเสี่ยวถิง ถูกปิดผนึกด้วยค่ายกลสองชั้น แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูง หากยังมีลมหายใจอยู่ ก็ย่อมมิอาจฝ่าด่านเข้ามาได้แม้เพียงก้าวเดียวภายใต้ค่ายกลนั้น…สรรพชีวิตภายนอก ล้วนกลายเป็นเพียงเงา เงาที่ไม

บทที่ 38เงาดำพลันขยับ…บุรุษชุดขาวเงินก้าวออกจากหลังตู้ไม้หอม ใต้แสงเทียนริบหรี่ที่โอนเอน เรือนร่างสูงใหญ่ปรากฏงามสง่า ราวอสูรขาวในตำนาน เสื้อคลุมผ้าไหมสีขาวอมเงิน ทอประกายดังเกล็ดหิมะสะท้อนแสง เส้นผมยาวสีเงินถูกรวบหลวมๆ ด้วยริบบิ้นไหลกรายลงมาดุจม่านแพรเย็นยะเยือกใบหน้าเรียวยาว หล่อเหลางามราวภาพสลัก ทว่าดวงตาโลหิตคู่คมกลับส่องประกายวาววับ ประกายแดงเข้มสะท้อนแสงไฟ สงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยคำถามหมื่นพันริมฝีปากบางขยับ…คำพูดเพียงประโยคเดียวพลันสั่นสะเทือนใจผู้ฟัง“เจ้าคือคนโง่เขลาคนนั้นจริงๆ หรือ” น้ำเสียงต่ำลึกคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น แววตาของเขาสั่นไหว ความลังเลพรั่งพรูหรือว่าแท้จริงแล้วข่าวลือทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวงหญิงสาวผู้ถูกเหยียดหยามว่า ‘สวะไร้ค่า’เหตุใดจึงสามารถสะกดพิษเย็น.. พิษที่แม้แต่แพทย์หลวง ยังมิกล้าแม้แต่จะเอื้อม ได้อย่างสงบเยือกเย็น ราวกับเรื่องเล็กน้อยเพียงฝุ่นละอองนางไม่ใช่เพียงใช้พิษ หากแต่เชี่ยวชาญจนหลอมรวมยาและพิษเป็นหนึ่งเดียว ถ้อยคำของนางสลับหวาน ร้าย รุก ถอย ราวกับร่ายรำอันตรายที่ล่อลวงและกดดันแรงกดดันนั้น แม้เขาผู้มีพลังเหนือผู้ใด้เทียบเท่า ยังรู้สึกได

บทที่ 40ในโลกแห่งการหลอมอาวุธนั้น แม้จะมีแร่ธาตุ วัสดุและพลังวิญญาณมากมายที่สามารถหล่อหลอมเป็นของวิเศษได้ ทว่าในสายตาของผู้ฝึกปราณและผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลาย กลับมีการจัดลำดับคุณค่าสิ่งของอย่างชัดเจนจากต่ำไปสูง ได้แก่• วัตถุทั่วไป• อาวุธธรรมดา• อาวุธวิญญาณ• อาวุธวิญญาณศักดิ์สิทธิ์• อาวุธเซียน• และสุดท้ายคือ อาวุธเทพอาวุธเทพนั้น ปรากฏเพียงในตำนานอันเลือนรางอาวุธเซียน ก็สุดจะไขว่คว้า เว้นเสียแต่วาสนาและฟ้าลิขิต มีเพียงอาวุธวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่อาจพอครอบครองได้ หากบุญวาสนาเอื้อพอและกระบี่ที่บรรจุอยู่ในกล่องไม้เบื้องหน้าหลินเทียนหยู่เล่มนี้…เป็นอาวุธวิญญาณแท้ที่ส่องประกายครามเร้นแสงวิญญาณ จนแม้ผู้ที่มิได้บ่มเพาะพลังยังสัมผัสถึงแรงกดดันบางเบาผู้นำแห่งตระกูลหลินวางฝ่ามือลงบนใบกระบี่อย่างทะนุถนอม ผิวหน้าของมันเย็นเฉียบ หากกลับอบอุ่นลึกในกระดูก แววตาของหลินเทียนหยู่เปล่งประกาย รอยยิ้มที่มุมปากเผยความพึงพอใจถึงขีดสุด“ของดี… ของดียิ่งนัก!” เขาพึมพำเสียงต่ำ พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง คล้ายจะพูดกับตนเองมากกว่าผู้อื่น“ไม่เสียแรงที่เป็นบุตรชายของข้า! บิดาเฝ้ารอวันนี้มาเนิ่นนาน ปรารถนา