All Chapters of หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า : Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 2 สีหน้าของหนานกงอี้เฉินดำคล้ำ ต่อให้หญิงตรงหน้าไม่ก่อเรื่อง ไม่ทำอะไรผิด เขาก็ไม่มีวันยอมแตะต้องนางอยู่แล้ว ที่เขาก้าวเข้ามาในห้องหอในคืนนี้… ก็เพื่อจะโยนนางออกไปโดยไม่ต้องเสียคำพูดแม้แต่คำเดียว แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้ความอดทนขาดสะบั้น กับภาพอัปยศที่สวมทับบนศีรษะราวกับหมวกสีเขียว เขาแทบอยากชักกระบี่ สังหารหญิงโง่เสียตรงนั้น! วันรุ่งขึ้น ยามเช้า หญิงสาวลืมตาขึ้นในห้องหอที่เย็นเยียบ สายตาสะดุดกับผ้าแพรสีขาว… แขวนอยู่กลางห้อง ราวกับคำสั่งประหาร บนโต๊ะ มีใบหย่าหนึ่งฉบับ อักษรสามตัว “ไม่คู่ควร” เขียนด้วยลายมือเย็นชา เมื่อคืน… เจ้าสาวสติไม่สมประกอบผู้หนึ่ง ถูกใส่ร้ายว่ามั่วสุมกับบ่าวไพร่ในห้องหอ ถูกทอดทิ้ง พร้อมเชือกและใบหย่า นางได้ตายไปแล้ว และตอนนี้ ผู้ที่ลืมตาขึ้นใหม่คือ “นักฆ่าจากโลกอื่น” นางค่อยๆ เรียบเรียงความทรงจำที่ไหลทะลักเข้ามา ริมฝีปากของหลินเยว่ซินก็ยกยิ้มเย็นเยียบขึ้น “นับจากนี้ไป หญิงโง่ผู้นั้น ไม่มีอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว ผู้ที่ฟื้นคืนมา ในร่างนี้! คือข้าวิญญาณที่ไม่ยอมตายง่ายๆ!” แววตาที่เคยว่างเปล่ากลับเปล่งประกายราวกับมีเปลวไฟลุกวาบจากส่วนลึกขอ

ตอนที่ 4แต่เมื่อสายตาบังเอิญสบกับใบหน้าโง่งม ดวงตากลมใสไร้เดียงสาที่เต็มไปด้วย ความคาดหวังของอีกฝ่าย ความโกรธที่ลุกโชนกลับเหมือนถูกตบด้วยความอับอาย นางแทบระเบิดสมองตายตรงนั้นเอง หลินอวี้ซิงข่มอารมณ์ที่เดือดพล่าน พ่นลมหายใจฮึดฮัดออกมาอย่างแรง “เหอะ!”นางถลึงตาใส่ ก่อนหมุนตัวเดินออกจากเรือนด้วยฝีเท้าหนักหน่วง ประตูบานเก่าถูกลมปะทะปิดลงเสียงดัง ปัง! ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่กดดันจนบรรยากาศหนักอึ้งทันทีที่เงาร่างของนางลับตา ใบหน้าของหลินเยว่ซินก็พลันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีเค้าของหญิงโง่เขลาหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย แทนที่ด้วยสีหน้าคมกริบเฉียบเย็น ดวงตาทอแสงเจิดจ้าราวกับเปลวเพลิงที่ถูกกักเก็บไว้ ราวกับเมื่อครู่…ไม่ใช่นาง แต่เป็นเพียงภาพลวงตาที่หลอกคนเขลาจนสิ้นท่าเสี่ยวถิงที่ยืนข้างเตียง อ้าปากค้างจนแทบพูดไม่ออกดวงตากลมเบิกกว้างราวกับถูกสายฟ้าฟาด พึมพำเสียงสั่น“คุณหนู…ท่าน…ท่านช่างน่าเกรงขามเหลือเกิน…” หลินเยว่ซินเหลือบตามอง พลางกลอกตาเล็กน้อย น้ำเสียงเรียบเย็น ราวกับไม่เห็นคุณค่าแม้แต่น้อย “นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่หมากตัวเล็กที่โง่เขลาเท่านั้นเอง” แววตาของเสี่ยวถิงพราวระยับ

ตอนที่ 6หลินเยว่ซินถอนหายใจยาว ใบหน้าแฝงความไม่สบอารมณ์นัก “เฮ้อ…ช่างเถอะ บำรุงสักหน่อยก็คงกลับมาได้อยู่แล้ว ข้าเองก็เป็นคนบ้าความงามอยู่แล้วนี่” ปลายนิ้วเรียวยกเสื้อผ้าหยาบกระด้างขึ้นพิจารณา คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย “นี่หรือ… ชีวิตของคุณหนูผู้สูงศักดิ์ ช่างน่าสมเพชจริงๆ” ภายในมิติไร้วันไร้คืน ทุกสิ่งเงียบสงัดไร้ผู้ใดล่วงรู้ นางสั่งใจให้ออกจากที่แห่งนั้น กลับสู่ห้องพักในเรือนเก่าดังเดิมโดยไม่ให้เกิดเสียงแม้แต่น้อยเมื่อกลับมา ท้องฟ้าด้านนอกเพิ่งแง้มแสงอรุณแรกเล็กน้อยแต่ยังไม่ทันได้พัก เสียงอึกทึกหน้าประตูก็ดังก้องสนั่น! “เปิดประตู! ลากนังสารเลวไร้ค่าออกมาเดี๋ยวนี้!”เสียงกรีดแหลมแฝงโทสะ ตะโกนลั่นสลายความเงียบสงัดของยามเช้าและแทรกขึ้นพร้อมกันนั้นเสียงอ้อนวอนของหญิงสาวอีกผู้หนึ่งดังสะท้อนตามมาอย่างร้อนรน“ฮูหยินได้โปรด! ฮือๆคุณหนูของเรายังไงก็คือบุตรีโดยชอบธรรมแห่งตระกูลหลิน ท่านไม่ควรลงโทษโดยไร้การไตร่ตรอง ฮือๆ ขอท่านเมตตานางด้วยเถอะเจ้าค่ะ!” เสียงสะอื้นปนคำวิงวอนของเสี่ยวถิงดังระงมอยู่หน้าประตูทันใดนั้น ปัง!บานประตูไม้เก่าถูกถีบกระเด็นออกด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะตามมาด้วยเสียง

ตอนที่ 8ตรงของหน้าเขา… คือหญิงสาวในชุดคลุมยาวเหยียด ใบหน้าเรียบสงบแต่กลับแต้มรอยยิ้มเย็นชา ปลายแขนเสื้อปาดคราบเลือดที่ไหลเปื้อนแก้มอย่างเชื่องช้า ดวงตาสีม่วงที่ครั้งหนึ่งเคยว่างเปล่าแต่บัดนี้ กลับเยือกเย็นจนเขาไม่อาจกล้าสบตานางก้มลงอย่างช้าๆ มองร่างที่หายใจรวยรินใต้เท้า พลางแสยะยิ้มเหยียดหยัน องครักษ์ผู้นั้นเปล่งเสียงแผ่วสั่น “เจ้า เจ้ายังไม่ตาย..”ใช่ หญิงที่ยืนอยู่เบื้องหน้า หาใช่วิญญาณหรือเงาผี แต่คือคนจริงๆ เลือดเนื้อจริงๆ ลมหายใจที่เย็นเยียบแต่หนักแน่นจริงๆ!ดวงตาเขาสั่นระริก พึมพำราวคนเสียสติ“แต่ว่า… เจ้าเป็นเพียงคนโง่ ไม่ใช่รึ!เจ้ามันก็แค่เศษสวะ ไร้ค่า ขี้ขลาดไม่ใช่รึ!คนอย่างเจ้า… จะมีฝีมือเช่นนี้ได้อย่างไร!”แต่คำถามเหล่านั้น…จะไม่มีวันได้รับคำตอบอีกต่อไปหญิงสาวหัวเราะเบาๆ มือที่จับดาบบิดแรงผลักคมดาบให้จมลึกลงกลางอกจนเลือดพุ่งทะลัก ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มเย็นเยียบ ก่อนเปล่งเสียงสั้นเพียงคำเดียว“ลาก่อน”ความเจ็บแล่นผ่านร่าง องครักษ์ผู้นั้นทรุดฮวบลงกับพื้นไร้ลมหายใจ ดวงตาที่เบิกโพลงยังคงค้างคา เต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ และเขาจะไม่มีวันล่วงรู้เลยว่าหญิงสาวที่เข

บทที่ 10แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นเสียงหัวเราะใสกังวานของหญิงสาว“ใครกันจะโง่กลัวคนงาม หากหวาดหวั่นต่อความงดงาม เช่นนั้นคงเป็นโรคร้าย ที่สมควรหาวิธีรักษาเสียแล้วล่ะ”ชายหนุ่มนิ่งค้าง สายตาแดงฉานนั้นพลันสั่นไหววูบหนึ่ง…แต่ในวินาทีนั้น เขากลับสังเกตเห็นแววตาของนาง ใสกระจ่างราวหยดน้ำพุบริสุทธิ์ ปราศจากการเสแสร้งแม้เพียงเสี้ยวเดียวเรือนผมสีเงิน… ดวงตาสีโลหิตคุณลักษณะเช่นนี้ มีเพียงหนึ่งเดียวในความทรงจำของนางบุรุษผู้มีนามว่า “อ๋องเพลิงโลหิต หนานกงเยี่ยนหลัว” องค์ชายแห่งแคว้นหนานเซี่ย ผู้ครองเพลิงอันเกรียงไกร! เล่าลือกันว่า หนานกงเยี่ยนหลัวคือโอรสที่ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุด ทุกสิ่งที่เขาปรารถนา ล้วนต้องสมดังใจประหนึ่งเพียงเอ่ยขอ แม้จะเป็นดวงดาวบนฟากฟ้า ฮ่องเต้ก็ยอมเด็ดลงมามอบให้เล่าลือกันว่า เขาโหดเหี้ยมเย็นชา มิได้มีเมตตาต่อผู้ใด หากผู้ใดกล้าล่วงเกิน ไม่มีทางรอดเกินหนึ่งเค่อ! เล่าลือกันว่า เขาไม่เคยอนุญาตให้สตรีหน้าไหนเข้าใกล้ แม้เพียงปลายแขนเสื้อ หากใครกล้าฝ่าฝืน แขนทั้งสองก็ถูกสับทิ้งโดยไร้ความปรานี!เล่าลือกันว่า เขาเกิดมาพร้อมเคราะห์ร้ายคร่าชีวิตมารดาผู้ให้กำเนิดตั้งแต่แรกประสูติ