All Chapters of หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า : Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 ใต้เงาไม้ใหญ่ ใบหน้าซีดเผือดของเด็กชายผู้คุ้นเคยนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ดวงหน้างามหมดจดนั้นกลับเปรอะเปื้อนโลหิต พิษร้ายจากเถิงเซ่อทำให้เขาหายใจแผ่วเบาราวจะดับสูญ รอบกายเขา…เต็มไปด้วยเหล่าวิญญาณอสูรชั้นต่ำ ที่กำลังคืบคลานจ้องหมายเอาชีวิต!หลินเยว่ซินแววตาเบิกค้าง หัวใจดวงน้อยสั่นสะท้านยิ่งกว่าสายลมหนาวที่พัดเฉียดผ่านกาย ก่อนจะพุ่งวูบเข้าสู่กลางวงล้อมโดยไม่ลังเลแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจเด็กน้อยผู้มิรู้จักความกลัว เอ่ยวาจาใดไม่ออก เพียงใช้แรงทั้งหมดที่มีในร่างเล็กๆ โถมตัวเข้าต่อสู้กับเหล่าอสูรวิญญาณดุร้ายด้วยสองมือเปล่า มือหนึ่งกอดรัดเด็กชายไว้แน่น อีกมือกุมก้อนหินก้อนเล็กฟาดฟันไปตามสัญชาตญาณโชคยังพอมีอยู่บ้าง อสูรเหล่านั้นแม้ชุกชุม ทว่าเป็นเพียงเงาแห่งวิญญาณระดับต่ำ กลิ่นอายการต่อสู้อันไร้ความกลัวของเด็กหญิงกลับสร้างความลังเลให้มัน เสียงกู่ร้องของเด็กน้อยดั่งเสียงมังกรน้อยตะโกนท้าฟ้าดิน แววตาม่วงสั่นวูบวาบด้วยเปลวเพลิงแห่งความตั้งใจในที่สุด เงาอสูรก็สะดุ้งถอยห่างทีละตน ก่อนแยกย้ายหายลับเข้าสู่พงไม้อันเงียบงัน ร่างน้อยทรุดลงอย่างเหน็ดเหนื่อยในทันที มือสั่นระริกรีบควานหาคนในอ

บทที่ 23นางสวมเพียงอาภรณ์ของตนเองเท่านั้น ก่อนจะถูกส่งเข้าห้องหอเยี่ยงสิ่งของไร้ค่า ทว่าในสายตาหลินเยว่ซิน นั่นกลับเป็นผลดีโดยแท้ ยิ่งพิธีร้างไร้ผู้คน ยิ่งไร้ผู้สังเกต ย่อมเป็นโอกาสเหมาะในการเดินหมากต่อไปเมื่อเข้าสู่ห้องหออันกว้างขวางไร้เงาผู้คน นางก้าวเข้าไปอย่างสงบ ดึงผ้าคลุมหน้าสีแดงสด โยนทิ้งเสียตั้งแต่แรก ไม่จำเป็นต้องคลุมหน้าให้ใครเห็นนางยืนเพียงลำพัง เยียบเย็นแต่สง่างามเงาสะท้อนในกระจกทองเหลืองเผยให้เห็นสตรีผู้หนึ่งที่ไม่อาจนิยามได้ว่า “อ่อนแอ” อีกต่อไปทว่ายังไม่ทันได้คิดนาน เสียงฝีเท้าเบาๆ ลอบเข้ามาด้านนอก แววตาของหลินเยว่ซินพลันเปล่งแสง เงาร่างที่อยู่ภายนอกนั้น’หลินอวี้ซิง‘ นางมาที่นี่ทำไม? ในเวลานี้ ในสถานที่เช่นนี้ จะมีเหตุผลใดที่นางต้องลอบมาหลินอวี้ซิงเองก็คงไม่คาดคิด ว่าภายในห้องจะไม่มีเจ้าสาวผู้คลุมหน้ารออยู่ตามประเพณี นางคงคิดว่าหลินเยว่ซิน ผู้เคยโง่เขลายังคงนั่งนิ่งรออยู่โดยไม่ไหวติงหลินเยว่ซินค่อยๆ ย่างเท้าใกล้ประตูอย่างเงียบงัน ความสงสัยแฝงในดวงตาสีม่วงลึกล้ำ แต่ก่อนที่มือจะสัมผัสบานประตู กลับมีบางสิ่งสอดเข้ามาเสียก่อนเป็นท่อไม้ไผ่ขนาดราวนิ้วมือ สิ่งน

บทที่ 25 หืมม??หลินเยว่ซินหรี่ตา ’อยากหาเรื่องกันนักใช่ไหม‘นางยิ้มอ่อนหวาน งามล้ำยิ่งดอกเหมยในหิมะ ริมฝีปากค่อยๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายแฝงเล่ห์เหลี่ยมดวงตาของหนานกงเยี่ยนหลัวกระตุกวูบทันใดนั้น ก็รู้สึกถึงลางร้ายบางอย่างแผ่ซ่านเข้ามาโดยไม่รู้ตัวเพียงพริบตาสีหน้าของนางแปรเปลี่ยนทันที จากยิ้มยั่วเย้ากลายเป็นหญิงสาวผู้น้อยใจ แววตาหวานปนเศร้า น้ำเสียงสะอื้นชวนสงสาร“แน่นอนเพคะ… ฮือๆ ท่านอ๋องทรง… ทรงมีใจต่อหม่อมฉัน เมื่อคืนได้ยินว่า หม่อมฉันถูกขายให้จวนท่านไป่ ฮือๆ ก็รีบร้อน… รีบร้อนมาชิงตัวหม่อมฉันกลับ อย่างไร้เหตุผลเลยเพคะ… ฮือๆ~”“!!!” แม่ทัพหลินถึงกับตกตะลึงตาค้าง! ’บุตรสาวสารเลวนี่! เจ้ารู้ไหม ว่ากำลังกล่าวสิ่งใดอะไรออกมา!‘นี่มัน! ไม่ใช่แค่ดึงท่านอ๋องลงเหว แต่มันคือการเอาชีวิตของคนทั้งจวน ไปถมในโลงอีกเลยต่างหาก!ถ้อยคำของนางราวเสียงฟ้าผ่าลงกลางจวน ทุกผู้คนตกตะลึงจนแทบลืมหายใจ แม้แต่คนของเขา จิ่วหยาง จิ่วเยว่ ก็ตาเบิกโพลงโดยเฉพาะ “จิ่วเยว่” ยิ่งพุ่งสายตาอาฆาตมายังนาง มือขวากระชับดาบแน่นเตรียมพร้อมจะพุ่งเข้าใส่!ทว่า… เสียงหนึ่งดังขึ้น “จิ่วเยว่ ถอย!”เสียงสั่งจากนายท่านด

บทที่ 27 มือเรียวยาวของเขาค่อยๆ คลายจากปลายคางของนาง ก่อนสายตาคมกริบจะเหลือบมองไปรอบทิศ เหล่าขุนนางและคนของจวนทั้งหลาย ต่างเบิกตากว้างราวเห็นผี เสียงซุบซิบเงียบกริบราวกับลานกว้างนี้ถูกกลืนลงบ่อมรณะ มีเพียง “นาง” หญิงในชุดสีแดงเพลิง ผู้ยืนตรงกลางลานที่ยังคงยืนสงบนิ่ง ราวกับสายลมอันสง่างามที่ไร้คลื่นลมต้าน ไร้ซึ่งความตระหนก… เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ มั่นใจเกินไปเสียด้วยซ้ำ! หนานกงเยี่ยนหลัวจ้องดวงตาสีม่วงล้ำลึกของนางอย่างพินิจ แววตาเขม็งตัดผ่านหมอกแห่งเล่ห์กล ก่อนจะกล่าวถ้อยคำ… ที่แม้แต่นางก็ไม่อาจประมาทได้ “อีกสามเดือน… ข้าจะให้คนยกเกี้ยวใหญ่แปดคน มารับเจ้าเข้าจวน” ทว่าเวลานั้นกลับเงียบ… ทั่วลานกว้างที่เคยอึกทึก ครู่เดียวกลับเงียบสงัดราวโลกไร้เสียง คำพูดนี้ หาใช่คำขู่…หากแต่คือคำสั่งของผู้สูงศักดิ์เหนือแผ่นดิน คือ “พระราชโองการโดยนัย” ของอ๋องเยี่ยนแห่งแคว้นเซี่ย! หลินเยว่ซินไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ทั้งสิ้น ไม่มีแม้กระทั่งแววตกใจหรือคลื่นความหวั่นไหวแม้แต่น้อย คล้ายกับว่า… ผลลัพธ์นี้ คือสิ่งที่อยู่ใน “แผนการ” ของนางแต่แรกแล้ว ทันใดนั้นเอง เสียงอันทรงอำนาจของอ๋องเยี่ยนพล

บทที่ 29สีหน้าของหลินเยว่ซินพลันหม่นหมองลงรัศมีเย็นเยียบแวบผ่านม่านตา ก่อนที่นางจะเงยหน้าขึ้นมองบุรุษผู้โกรธเกรี้ยวตรงหน้าริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง… รอยยิ้มที่มิใช่การยิ้ม มิใช่เสียงหัวเราะ แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความว่างเปล่าและเหน็บหนาว“มารดามิอยู่… บิดาก็มิเหลียวแล เช่นนั้น… ผู้ใดเล่าจะเป็นผู้อบรมสั่งสอนข้า?”“……” หลินเทียนหยู่ถึงกับพูดไม่ออก ดั่งคำพูดเพียงประโยคเดียวของบุตรีได้แทงทะลุเข้าไปถึงกลางอก ความจุกแน่นแล่นผ่านทรวงอกจนแทบหายใจไม่ออก เขานิ่งเงียบไปเนิ่นนานสุดท้ายทำได้เพียงฮึดฮัดเบาๆ แล้วสะบัดแขนเสื้อด้วยความโกรธระหว่างทางกลับเรือน จู่ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น“น้องสาม… โปรดหยุดยั้งก่อน” เสียงหนึ่งดังขึ้น นุ่มนวลดั่งสายธารไหลเย็น เยว่ซินชะงักฝีเท้าก่อนจะหันกลับมา ปลายจมูกของนางเปล่งเสียงเบาๆ สั้นๆตอบรับคำเรียก“หืม?” แววตาของหลินเยว่ซินฉายชัดถึงความสงบและเยือกเย็นราวกับมีเวลาทั้งคืนไว้สนทนา นางมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทีสบายราวสายลม“การที่น้องสามกระทำเช่นนี้… ดูไม่ค่อยจะเหมาะสมนัก” หลินอวี้เฉิง ย่างก้าวเข้ามาใกล้อย่างสง่างาม มุมปากยกยิ้มละมุน แม้จะแลดูนิ่มนวลราวกลีบบัว แต่แว