All Chapters of หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า : Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 61 หลินเทียนหยู่ถึงกับหน้าเขียวหน้าแดงแทบกระอักเลือด เขาเลี้ยงดูหลินเทียนเฟิงมาอย่างทะนุถนอม ไม่เคยดุด่าแม้แต่คำเดียว “เฟิงเอ๋อร์…” หลินอวี้เฉิงก้าวออกมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก เราแค่อยากพิสูจน์บางอย่างเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายน้องสาม” “พิสูจน์หรือ” หลินเทียนเฟิงขมวดคิ้วทันที หลินอวี้เฉิงยังคงยิ้มอยู่ “ใช่ พิสูจน์สายเลือด หยดเลือดลงน้ำดูว่ามีสายเลือดเดียวกันหรือไม่” คำพูดแค่นั้น…กลับเหมือนฟ้าผ่าลงกลางอกหลินเทียนเฟิง “หยดเลือด…พิสูจน์สายเลือด” เขาทวนคำเสียงเบา ราวไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ถูกต้อง” หลินเทียนหยู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไร้อารมณ์ เด็กหนุ่มหันขวับไปมองหน้าบิดา “ท่านพ่อ! ท่านจะทำแบบนี้ได้ยังไง! เยว่ซินเป็นบุตรสาวของท่านแท้ๆ จะต้องพิสูจน์อะไรอีก!” แต่คำตอบที่ได้กลับเย็นชาจนขนลุก “จะใช่หรือไม่ใช่ ก็ต้องพิสูจน์ให้แน่ใจเสียก่อน” น้ำเสียงนั้น ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเมตตา ทำให้ผู้ฟังรู้สึกหนาวสะท้าน สำหรับเขาแล้ว หลินเยว่ซินอาจไม่ต่างจากหญ้าข้างทางที่เขาอยากเหยียบให้จมดิน หลินเยว่ซินหัวเราะในใจอย่างเย้ยหยัน นี่สินะ ค่าน

บทที่ 63ภายในลานกว้างขวาง ที่เต็มด้วยองค์รักษ์และเหล่าข้ารับใช้ แม้แต่หลินอวี้เฉิงและผู้เป็นมารดา ยังตาโตพรั่งพรูด้วยความไม่อยากเชื่อ ความเงียบงันปกคลุมทั่วลานหิน ราวกับทุกลมหายใจถูกตรึงไว้ในอากาศ สายตาทุกคู่ที่จับจ้องไปยังร่างบางที่นั่งฟุบอยู่บนพื้นหินเย็น น้ำตาคลอพร่างท่ามกลางแสงแดดยามสายภาพนั้น… หาใช่สิ่งที่ใครต่อใครเคยคุ้นเคยจาก “หลินเยว่ซิน” ไม่!สตรีผู้หยิ่งผยอง ผู้ไม่เคยยอมให้ผู้ใดเห็นความอ่อนแอ… เหตุใดนางจึงพลิกบทบาทกลับกลายได้ถึงเพียงนี้?นับแต่หลินเยว่ซินคืนสติ นางล้วนเผยท่าทีเยียบเย็น ฉลาดเฉลียว หรือแข็งขืน ไม่ยอมก้มหัวให้ผู้ใดหญิงเช่นนั้น หาใช่ผู้ยอมอ่อนข้อตั้งแต่เมื่อใดกันเล่า นางไม่เคยแสดงท่าทีอ่อนแอ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงการ “ฟุบลงร้องไห้กับพื้น” เช่นวันนี้!เสี่ยวถิงที่ยืนมองพลันอึ้งงันไป ก่อนจะร้องเสียงหลง“ไม่นะ! คุณหนู! คุณหนูของข้า! ท่านกลับมาโง่เขลาอีกแล้วรึ!? ฮือๆๆ ต้องเป็นเพราะ ถูกกระทบหนักเกินไปแล้วแน่ๆ อึกๆ คุณหนู ฮืออๆ”เสียงสะอื้นดังลั่นกลางลาน เรียกความสนใจจากผู้คนรอบด้านทันที องครักษ์อวิ๋นหยางยังขมวดคิ้วงุนงง ทว่าเพียงพริบตาร่างของเขาก็หายลับราวไม่ได

บทที่ 65 อักขระลับที่ปรากฏแผ่วในอกซ้าย ปรากฏร้อนระอุดั่งเพลิงโบราณตื่นขึ้นจากหลับใหล ดวงตาคู่นั้น ล้ำลึก เย็นชา และคลุมเครือ เขามองหญิงเบื้องหน้า ไม่ใช่ด้วยความสงสัย หากแต่เป็นแววตาที่แฝงความ สั่นไหวซ่อนอยู่ใต้ความสงบ “ครั้นก่อน ข้าเคยเห็นหยกเช่นนี้ในห้องอาจารย์” เขาเอ่ยช้าๆ “ตอนนั้น คิดว่าเป็นเพียงของตกแต่งธรรมดา จึงเอ่ยถามไว้บ้าง” “กลับไม่คาด ว่าท่านพ่อก็มีด้วย” หลินเทียนหยู่ยิ้มบาง สีหน้ายินดีราวกับมองบุตรชายเป็นผู้รู้ทันเกม เขาพยักหน้าช้าๆแล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ใช่แล้ว…” “หยกโลหิต…จำต้องรับแสงอัสดง พร้อมแสงจันทร์ที่แตะขอบเมฆเสียก่อน จึงจะปลุกวิญญาณในหยกให้เผยสัจจะโลหิตอันแท้จริง” เงียบ… เสียงของหลินเทียนหยู่ยังคงดังก้องอยู่ในลานหิน แม้ผู้พูดจะเงียบไปแล้ว หลินเยว่ซินหรี่ตาลงช้าๆ จ้องบุรุษผู้ได้ชื่อว่าเป็นบิดาของนาง แววตาของนางเฉียบคมดั่งกระบี่ที่ยังไม่ชักออกจากฝัก “หากข้าไม่ใช่บุตรสาวของท่านเล่า” เสียงของนางราบเรียบแต่ดังก้องในอกของทุกคนดุจฟ้าคำราม หลินเทียนหยู่หรี่ตารอยยิ้มเหยียดหยันแสยะออกช้าๆ “เช่นนั้น จงบอกข้ามาว่าซินเอ๋อร์ตัวจริงอยู่ที่ใด” “หากเจ

บทที่ 67 หลินเยว่ซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ‘ดูท่า นี่คงคิดจะเล่นบทวีรบุรุษช่วยหญิงงามให้ทุกฝ่ายดูดีไม่เสียหน้าอย่างนั้นหรือ ความคิดไม่เลวเลย… แต่ต้องดูเสียก่อนว่า ข้าจะยินยอมเล่นตามด้วยหรือไม่! ในสายตาของทุกคน คงคิดว่าข้าคงจะยอมแน่นอน หึ! แม้ข้าจะสงบนิ่ง แต่ทว่าใช่เรื่องที่ข้าจะยอมปล่อยไปง่ายๆ’ หลินเยว่ซินจับตาเขาอยู่ตั้งแต่ต้น นางยิ้มบางแต่ในใจกลับดุดันเยือกเย็น ‘อยากเล่นเป็นวีรบุรุษช่วยหญิงงาม ช่างเป็นบทที่แสนงดงาม…แต่น่าเสียดาย ข้าไม่ใช่หญิงงามผู้โง่เขลาคนนั้น!’ สีหน้าของนางเริ่มเปลี่ยน แต่ไม่ทันที่ใครจะทันสังเกต นางก็หันหน้าหนีอย่างจงใจ สายตาเลื่อนผ่าน นางดอกไม้ขาว ที่เงียบอยู่ข้างหลังราวกับลืมตน มีบทในเรื่องนี้เสียสิ้น “เสี่ยวเฟิง เจ้าช่างอ่อนโยนยิ่งนัก เหมาะนักที่จะเป็นคุณชายในอุดมคติของคนทั้งเมือง…” น้ำเสียงแรกอ่อนหวานประหนึ่งชม แต่คำถัดมาราวกับตวัดแส้กลางหน้า “แค่ก็เอาเถอะ ข้ายอมให้เจ้าคุกเข่าแทน ก็แล้วกัน” ว่าอะไรนะ! “คุกเข่าแทนงั้นหรือ!” เสียงหนึ่งดังแว่วขึ้น หลินอวี้เฉิงถึงกับชะงักไปทันที สีหน้าปรากฏความงุนงงไม่เข้าใจ ถ้อยคำเมื่อครู่…ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท

บทที่ 69 “เฉิงเอ๋อร์” เสียงเข้มของผู้นำตระกูลหลินดังขึ้น “ไปขอโทษ” หลินอวี้เฉิงไม่เคยคาดคิดเลยว่า วันหนึ่งนางจะต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ผู้ที่เคยเป็นดั่งเทพธิดาเหนือฟากฟ้า กลับต้องคุกเข่าให้แก่หญิงต้องหน้า ที่เคยถูกตราหน้า ว่าเป็นเพียง เศษสวะไร้ค่า นางชี้นิ้วไปยังปลายจมูกของหลินเยว่ซิน ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะที่แทบระเบิด! “เจ้ามันก็แค่เศษสวะ! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้าบังอาจให้ข้าคุกเข่า!” แววตาสีม่วงของหลินเยว่ซินวูบไหวประหนึ่งคลื่นลึก นางเพียงแย้มยิ้มบางๆ หงายฝ่ามือเล็กๆขึ้น เปลวเพลิงจางๆ ปรากฏขึ้นเหนือฝ่ามือ นิ่งสงบแต่แฝงพลังอันน่ากลัว “ต้องขอโทษด้วย” น้ำเสียงอ่อนโยนประหนึ่งลมวสันต์ ทว่าในสายตาผู้ฟังกลับเย็นเฉียบจนแทงกระดูก “ต้องขอบคุณเสี่ยวเฟิง เพราะเขา วันนี้ข้าจึงสามารถฟื้นฟูรากปราณพลังวิญญาณกลับคืนมาได้” นางเอ่ยพลางปรายตามองไปยังหลินเทียนเฟิงอย่างไร้เยื่อใย หากชายหนุ่มผู้ถูกเอ่ยนาม กลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย มีเพียง…รอยยิ้มบางปรากฏบนริมฝีปาก “ยินดีด้วย…เยว่ซิน” เขาว่าด้วยเสียงอ่อนโยน “จากนี้ไป คงไม่มีผู้ใด กล้ารังแกเจ้าอีกแล้ว” หลินเยว่ซินยิ้มรับ แววตาเรี