สามวันก่อนตาย ฉันก็ได้กลายเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมในสายตาครอบครัวเสียที의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

สามีบอกว่าฉันไม่อ่อนโยนพอ พ่อแม่บอกว่าฉันเห็นแก่ตัว ลูกสาวบอกว่าเธอรักแม่อวี่เวยมากกว่า ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจใช้ 72 ชั่วโมงสุดท้าย มอบชีวิตและทุกสิ่งของฉันให้กับผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบคนนี้คำพูดของหมอดังวนอยู่ในหูว่า “มะเร็งระยะสุดท้าย หากไม่รับการรักษาพิเศษทันที จะเหลือเวลาไม่เกินสามวัน”ฉันพิงตัวอยู่ในห้องผู้ป่วย มองออกไปนอกหน้าต่าง ในฐานะภรรยาของลู่เป่ยเฉิน ฉันพยายามประคับประคองชีวิตแต่งงานนี้มา 7 ปี จนกระทั่งวันที่เธอปรากฏตัว“เธอโอเคไหม?” ประตูถูกผลักเปิดออก คนที่เดินเข้ามาคือสามีของฉัน ลู่เป่ยเฉิน บนใบหน้าของเขามีแววไม่พอใจเล็กน้อย“ฉันสบายดี” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “หมอบอกว่าเธอจำเป็นต้องได้สิทธิ์การรักษาเชิงทดลองนั้น แต่...”“แต่หลินอวี่เวยต้องการมากกว่าใช่ไหม?” ฉันพูดแทนเขาจนจบ ประกายรอยยิ้มขมขื่นผุดขึ้นที่มุมปากหลินอวี่เวย เด็กหญิงผู้น่าสงสารจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ฉันเคยขอร้องให้พ่อแม่รับมาเลี้ยงตั้งแต่อายุสิบสองปี ฉันรักและดูแลเธอเหมือนน้องสาวแท้ ๆ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน“เจียอิน เธอต้องเข้าใจนะ” น้ำเสียง

ตอนบ่าย ที่สำนักงานใหญ่ของกลุ่มบริษัทข่าวแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เสิ่นเจียอินพาน้องสาวเข้าร่วมประชุมคณะกรรมการ และประกาศโอนหุ้นต่อหน้าทุกคนทันที"เสิ่นเจียอิน คุณกำลังล้อเล่นอยู่เหรอ?" กรรมการอาวุโส กรรมการลั่ว ดึงฉันไปคุยเป็นการส่วนตัว"ฉันเอาจริงนะ" ฉันลงลายเซ็นของตัวเอง "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลินอวี่เวยจะเป็นตัวแทนฉันในการตัดสินใจเรื่องของบริษัท"หลินอวี่เวยตัวสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น แต่เธอพยายามทำท่าทางให้ดูถ่อมตัวสุดกำลัง "พี่...ฉัน...ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี!""ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" ฉันส่งเอกสารให้เธอ "ตั้งใจทำให้ดี"ระหว่างทางกลับบ้าน ในที่สุดเธอก็เลิกเสแสร้ง "เสิ่นเจียอิน ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้?""เพราะนี่คือสิ่งที่เธอต้องการ ไม่ใช่เหรอ?" ฉันเอนพิงกระจกหน้าต่างรถ "สามีของฉัน…ลูกสาวของฉัน…ทรัพย์สินของฉัน…หลินอวี่เวย เธอคือผู้ชนะแล้ว""พี่...ฉัน...""สัญญากับฉันเรื่องหนึ่ง" ฉันขัดจังหวะเธอ "อย่างน้อยต่อหน้าถังถัง ก็ขอให้แสร้งทำต่อไป เธอยังเด็กอยู่ ยังต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์"ตอนกลางคืน ฉันจัดของคนเดียวอยู่ในห้องทำงานพี่เฉินเดินเข้ามา เห็นสภาพของฉันแล้วน้ำตาคลอ "ค

"กรุณากลับมาทันทีค่ะ" น้ำเสียงของพี่เฉินสงบแต่หนักแน่นในเวลาเดียวกัน ที่คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น"อะไรนะ? เจียอินจะสละสิทธิ์การรับมรดกกองทุนทรัสต์?" แม่ของเสิ่นถือโทรศัพท์ไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกใจ "ทนายจาง คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้เข้าใจผิด? นั่นมันตั้งสองพันห้าร้อยล้านบาท!""คุณนายเสิ่น เอกสารถูกส่งมาบ่ายเมื่อวานนี้ คุณหนูเสิ่นเป็นคนเซ็นด้วยตัวเอง" เสียงทนายดังมาจากปลายสาย "เธอบอกว่าจะโอนสิทธิ์ทั้งหมดให้กับคุณหลินอวี่เวย"พ่อเสิ่นแย่งโทรศัพท์ไปทันที "เป็นไปไม่ได้! ถึงเจียอินจะดีกับอวี่เวย แต่ก็ไม่มีทางดีถึงขนาดนั้น!""คุณเสิ่น ไม่ใช่แค่กองทุนทรัสต์เท่านั้น ตามที่ผมทราบมา สองวันที่ผ่านมาคุณหนูเสิ่นยังได้โอนแกลเลอรี หุ้นบริษัท และแม้แต่คอลเลกชันงานศิลป์ที่พวกคุณมอบให้เธอ ก็ยัง...""อะไรนะ? แม้กระทั่งภาพต้นฉบับของโมเนต์ที่แม่ทิ้งไว้ให้เธอ ยังยกให้ด้วยเหรอ?" สีหน้าของแม่เสิ่นเปลี่ยนไปทันที"ใช่ครับ และทั้งหมดเป็นไปตามขั้นตอนทางกฎหมาย ได้ทำการรับรองเรียบร้อยแล้ว"หลังวางสายโทรศัพท์แล้ว สองตายายหันมามองหน้ากัน"เด็กคนนี้คิดอะไรกันแน่?" แม่เสิ่นเดินไปมาอย่างร้อนใจ "เมื่อคืนในงานเลี้ยง เธอ

บนรถ แม่เสิ่นยังคงกดโทรหาลูกสาวไม่หยุด"ยังปิดเครื่องอยู่" เธอมองไปทางสามีด้วยความร้อนใจ "เจียอินไม่เคยหายไปนานขนาดนี้โดยไม่รับสายมาก่อนเลย""อย่าเพิ่งใจร้อน เดี๋ยวฉันโทรหาเป่ยเฉินเอง" พ่อเสิ่นพูดพลางขับรถไปด้วยเสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานกว่าจะมีคนรับสาย"พ่อตา?" เสียงของลู่เป่ยเฉินฟังดูแปลกไป ต่ำและอ่อนล้า"เป่ยเฉิน เจียอินอยู่กับนายหรือเปล่า?" พ่อเสิ่นถามอย่างร้อนใจ "โทรศัพท์เธอปิดเครื่อง เราหาเธอไม่เจอ ทนายบอกว่าเธอโอนทรัพย์สินทั้งหมดให้อวี่เวยแล้ว เรากลัวว่าเธอจะ..."ปลายสายเงียบไปอยู่ไม่กี่วินาที"พ่อตา แม่ยาย... ตอนนี้พวกท่านอยู่ที่ไหน?""กำลังจะไปบ้านพวกเธออยู่นี่แหละ" แม่เสิ่นแย่งโทรศัพท์ไปพูดต่อ "เป่ยเฉิน เจียอินอยู่กับนายหรือเปล่า? เธอเป็นยังไงบ้าง?""พวกท่าน...รีบมาที่นี่เถอะ" เสียงของลู่เป่ยเฉินยิ่งแผ่วต่ำลง"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" หัวใจของแม่เสิ่นแทบจะหลุดออกมาถึงลำคอ "เจียอินเกิดเรื่องแล้วใช่ไหม? พูดมาสิ!""แม่ยาย... พอมาถึงแล้วท่านก็จะรู้เอง ขับรถระวังด้วยนะ"สายถูกตัดไปแล้วแม่เสิ่นหันมองสามี สีหน้าของทั้งคู่พลันเปลี่ยนไป"รีบขับเร็วเข้า!" แม่เสิ่นเร่งเร้า "ต้อ

หลังจากที่หลินอวี่เวยถูกพาตัวไป คฤหาสน์ตระกูลเสิ่นก็ตกอยู่ในความเงียบงันราวกับความตายลู่เป่ยเฉินนั่งอยู่ข้างร่างของเสิ่นเจียอิน ราวกับไร้วิญญาณ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นไม่หยุด ทั้งจากบรรดากรรมการ หุ้นส่วนทางธุรกิจ และนักข่าว ทุกคนต่างถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่รับสายแม้แต่สายเดียว“คุณผู้ชาย” พี่เฉินเอ่ยเตือนเสียงแผ่วเบา “คนจากสถานจัดงานศพมาถึงแล้วค่ะ”ลู่เป่ยเฉินเงยหน้าขึ้นทันที “ไม่! ห้ามพาเธอไป!”แต่เขารู้ดีว่านั่นเป็นไปไม่ได้ เสิ่นเจียอินจากไปแล้ว จากไปตลอดกาลชั้นล่าง พ่อแม่ของเสิ่นเจียอินยังคงพลิกดูหลักฐานเหล่านั้น เอกสารแต่ละฉบับ คลิปเสียงแต่ละตอน ล้วนเสมือนคมมีดที่กรีดลึกลงกลางหัวใจของพวกเขา“วันที่นี่...” แม่ชี้ไปที่ใบเสร็จการรักษา ใบหน้าเปล่งเสียงสั่นพร่า “วันคริสต์มาสปีที่แล้ว เจียอินก็ตรวจพบว่าเป็นมะเร็งแล้ว”"แต่เธอไม่เคยพูดอะไรเลย" น้ำเสียงของพ่อแก่ชราลงไปสิบปีพี่เฉินเดินเข้ามา “เพราะวันนั้นหลินอวี่เวยเกิดล้มป่วยกะทันหัน พวกคุณต่างก็อยู่ที่โรงพยาบาลคอยดูแลเธอ คุณนายไม่อยากสร้างความลำบากให้พวกคุณค่ะ”แม่ยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “พวกเราได้ทำอะไรลงไป.