Semua Bab หงส์ฟ้ากับซาตาน (20+): Bab 41 - Bab 50

เฮ้อ~ มัวแต่ทำงานกับวนเวียนอยู่แต่ร้านเหล้า นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ตื่นเช้ามาหาอะไรกินแบบนี้ ยิ่งตักบาตรนี่ไม่เคยเลยเพราะเธอนับถือศาสนาคริสต์เหมือนแม่ แต่สมัยเรียนเข้าวัดไปทำกิจกรรมกับเพื่อนและกับทางมหาวิทยาลัยบ่อย แค่ไม่เคยออกมาตักบาตรตอนเช้ากับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ถึงกับพี่ธีจะออกฟีลมากับพี่ชายก็ตามที หากได้มากับใครบางคนบ้างคงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลยนะ ได้สติกรรวีเลยไล่ความคิดบ้า ๆ ออกจากสมองไป จะไปคิดถึงเขาทำไมก็ไม่รู้ตอนชายหนุ่มประนมมือไหว้รับศีลรับพรและกรวดน้ำกรรวีแอบอธิษฐานว่าต่อแต่นี้ไปขอให้เธอเจอความรักดี ๆ กับคนดี ๆ บ้างไม่รู้ว่าต่างศาสนาพระท่านจะให้พรไหม แต่ไอ้ประเภทรักสามเศร้าไม่เอาแล้ว ผู้ชายจิตอ่อนหวั่นไหวง่ายแบบสาธิตก็ไม่เอา คนแบบเรวัตก็ไม่เอาถึงเธอจะคิดและรู้สึกกับเขาไปฝ่ายเดียวก็เถอะ ถ้าจะไม่มีผู้ชายดี ๆ ที่เกิดมาเพื่อเธอ ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องให้ใครหน้าไหนเข้าหาเธออีกเลยจะได้จบ ๆ ไม่ห้ามตัวเองนะ เพราะรู้ตัวดีว่าหวั่นไหวง่าย ยิ่งหล่อ ๆ ยิ่งหวั่นไหว แต่ต่อไปจะพยายามห้ามใจตัวเองกว่านี้ก็แล้วกัน“กลับกันเลยไหม?” ธีถาม“กลับดิ เดี๋ยวพี่ธีต้องไปทำงานอีกใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มพยักหน้

“ไปไหนมาริสา ออกไปตั้งแต่เช้าเลยนะเรา” เสียงของผู้เป็นแม่แว่วดังมาทันทีที่คาริสาก้าวเท้าเข้าบ้าน คริสติน่ายืนกอดอกรอดูอยู่ที่หน้าต่างพักใหญ่แล้วบ้านหลังนี้เป็นบ้านเช่าที่ทั้งคู่ใช้อยู่อาศัยชั่วคราว คาริสาและคริสติน่าเพิ่งกลับจากต่างประเทศมาได้แค่สองเดือนกว่า หลังจากคาริสาเรียนจบเธอก็ตั้งใจย้ายกลับมาตั้งหลักปักฐานใช้ชีวิตที่ประเทศบ้านเกิดของผู้เป็นพ่อก่อนจะมาที่นี่เธอไปหาพ่อที่ภูเก็ตมาแล้ว และการมาครั้งนี้คาริสามีจุดประสงค์ ตอนแรกให้เหตุผลมารดาไปว่าอยากเที่ยวหลาย ๆ จังหวัดก่อนจะกลับไปเริ่มทำงานช่วยบริหารกิจการของผู้เป็นพ่อแต่ความจริงแล้วคาริสาอยากมาเจอเรวัตผู้ชายที่คุยกันผ่านโซเชียลมานานแรมปี และครั้งนี้เธอต้องการมาเพื่อสานต่อความสัมพันธ์กับคนที่เธอรู้สึกดีด้วยมาตลอดก็เท่านั้น อยากจะรู้เหมือนกันว่าตัวจริงจะเหมือนอย่างที่เคยจินตนาการไว้ไหม“ทำไมหม่ามี๊ตื่นเช้าจังเลยล่ะคะวันนี้~” คาริสาเดินเข้ามากอดเอว ออดอ้อนคลอเคลียผู้เป็นแม่อย่างเคยทำประจำเวลาที่รู้ตัวว่ากำลังจะโดนดุ อ้อนไว้ก่อนพ่อสอนไว้“หนูไปไหนกับใครมา อย่าบอกนะว่าไปกับผู้ชายคนนั่นมาอีกแล้วน่ะ”“ใช่ค่ะ ริสาไปกินติ่มซำกับพี่เขามา

เวลาล่วงเลยไปหลายวันกรรวีก็ยังพยายามหลีกเลี่ยงการเจอหน้าเรวัตอยู่ทุกครั้งที่ได้พบกันไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ซึ่งส่วนใหญ่มักจะพบกันที่โรงพยาบาล เพราะตลอดการรักษาของพี่ชายเธอเรวัตมาเยี่ยมทุกวันสามครั้งหลังมื้ออาหาร บางวันมาอยู่ตั้งแต่เช้ายันค่ำเลยด้วยซ้ำ แต่แล้วไง.. มีเขาเมื่อไหร่เธอก็จะออกไปจากห้องทันทีเรียกได้ว่าแทบไม่มีจังหวะให้ได้ปะทะกันสองต่อสองเลยก็ว่าได้ จนวันสุดท้ายที่พยัคฆินทร์ออกจากโรงพยาบาล นั่นเท่ากับว่าเธอจะมีโอกาสเจอเรวัตได้น้อยลงไปอีก ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดีต่อหัวใจเธอมาก ยอมรับว่าทุกครั้งที่เจอหน้ากันใจเธอยังสั่นอยู่เลย ความรู้สึกมันไม่ได้ลบกันออกจากใจง่าย ๆ ทำได้แค่ปั้นหน้าเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรก็เท่านั้นแต่วันนี้... ดูท่าว่าจะหนียากเสียแล้วสิเพราะพรนับพันดันมาจัดงานเลี้ยงวันเกิดกันที่ร้านของเขา อุตส่าห์ตั้งใจจะไม่เข้ามาเหยียบที่นี่แล้วเชียว จะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะอยากมาเป็นเพื่อนพี่สะใภ้ ปกติกรรวีไม่เคยพลาดงานอะไรแบบนี้ วันเกิดก็นานทีปีหนด้วยจากที่คิดหนักมาตลอดหลายชั่วโมงกลัวจะต้องมาเจอเขา แต่เธอคงคิดมากไปเพราะมากันหลายคนคงไม่มีจังหวะเจอเรวัตง่าย ๆ และที่สำคัญถึงจะเจอกันเขา

“ว้าย! พี่ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย อื้อ อย่าทำแบบนี้พี่เรย์” กรรวีกรีดร้องดิ้นเร่าเมื่อเรวัตเริ่มฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกมาจนขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดีถ้าจะใส่แบบนี้ก็ไม่ต้องใส่ สั้นแค่คืบแทบจะปิดง่ามดากไม่ได้ นั่งทีกระโปรงร่นเห็นไปถึงลำไส้ใหญ่ ไหนจะไอ้หน้าอกหน้าใจล้นทะลักนี่อีก หวงโว้ย!“ทำไมพี่จะทำไม่ได้ เพิ่งจะมาหวงตัวอะไรเอาตอนนี้” ทีกับผู้ชายคนอื่นเธอยังปล่อยให้กอดได้ แต่กับเขาทำไมไม่ยอมให้เข้าใกล้ทั้งที่เคยไปถึงไหนต่อไหนกันมาแล้วเรวัตใช้ความชำนาญในการปลดบราและแพนตี้ตัวบางออกมาจากร่างหญิงสาวแล้วโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวปลดเข็มขัดจัดการรั้งกางเกงลงมากองตรงหน้าขาแล้วส่งลำกายที่ขยายใหญ่เต็มที่เข้าจ่อยังร่องสาวของคนที่นอนเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดใด ๆ“ไม่เอานะพี่เรย์ อย่า!” ใจหนึ่งเธอก็คิดถึงเขาแต่เมื่อนึกถึงหน้าผู้หญิงอีกคน บอกเลยว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์อย่างแรง“ทำไม? หึ ทำเป็นไม่เคยไปได้” มุมปากหยักกระตุกยิ้มพอใจที่เห็นคนใต้ร่างเนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนก เขาหยัดกายขึ้นมาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนเผยให้เห็นร่างกายกำยำเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักน่าเกรงขาม ร่

ขณะที่เรวัตกอดรั้งง้องอนกรรวีไม่ให้จากเขาไปกลับมีใครบางคนเคาะประตูห้องเสียงดังลั่น ดึงสายตาของทั้งคู่ให้หันไปมอง ชายหนุ่มจะทำเป็นไม่สนใจเพราะคิดว่าเป็นลูกน้อง เขาตั้งใจจะอุ้มกรรวีเข้ามาในห้องนอนที่อยู่ในสุด แต่ประตูห้องก็โดนเคาะเรียกอีกครั้งก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เคาะรัวแบบนี้คงเป็นไอ้ฮาซีฟเพราะลูกน้องคนอื่นคงไม่กล้า พวกมันรู้ว่าหากทำแบบนี้เขาจะไม่พอใจ‘เคาะขนาดนี้มีใครมาฆ่ากันตายในผับกูรึเปล่าวะ’ก่อนจะไปเปิดประตูดูว่ามีเรื่องอะไร เรวัตอุ้มกรรวีเข้ามาวางบนเตียงขนาดสี่ฟุตในห้องนอนแล้วสั่งห้ามเธอออกมาเพราะกลัวว่าลูกน้องจะเห็น ไม่ใช่อยากจะปิดแค่ไม่อยากให้ใครเห็นร่างกายหญิงสาว เพราะเชิ้ตของเขาที่เธอกำลังสวมใส่มันสั้นปิดแค่โคนขาอ่อนเท่านั้นเองร่างสูงหยิบกางเกงยีนส์สีเข้มขึ้นมาสวมใส่ ท่อนบนเปลือยเปล่าไม่ใส่อะไรเดินไปเปิดประตูห้องด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ที่โดนขัดคอเวลาเขาจะง้อเมีย“มีเหี้ยอะไร!” สิ้นเสียงตะคอกเรวัตกลับต้องชะงักเมื่อเปิดประตูมาแล้วเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องไม่ใช่ฮาซีฟแต่เป็น…“ริสา”“พี่เรย์... ยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ” คาริสาเอ่ยถาม ทั้งที่สองเบ้าตากำลังมีน้ำตาเอ่อคลอ ดวงตาคู่ส