All Chapters of หงส์ฟ้ากับซาตาน (20+): Chapter 71 - Chapter 80

“พี่เป็นอะไร?” จากที่ไม่เคยถามเพราะคิดว่าเขาคงเหมือนคนป่วยทั่วไปที่พอร่างกายยังไม่กลับมาเหมือนเดิมเลยหมดกำลังใจในการใช้ชีวิต นิสัยหรือการแสดงออกเลยเปลี่ยนไป แต่เท่าที่สังเกตมาหลายเดือนมันไม่ใช่ อยู่กับคนอื่นเรวัตทำตัวปกติไม่ว่าจะกับเพื่อนกับพ่อเขาก็อารมณ์ดี มีแค่กับเธอที่เจอหน้ากันทีไรก็ทำหน้าเหมือนหมาป่วยใส่ทุกครั้งคนปากหมาอย่างเรวัตอยู่ ๆ กลับไม่พูดไม่จาแบบนี้มันทำเธออึดอัดเลยตัดสินใจถามออกไปตามตรง“พี่เรย์... มีอะไรคุยกับหงส์ได้นะคะ”เรวัตส่ายหัวแต่ยังซุกหน้าอยู่บนไหปลาร้าคุณหมอสาว ไม่มองหน้าเธอเหมือนวันแรก ๆ ที่ฟื้นขึ้นมาด้วย เหมือนคนมีอะไรในใจ“ถ้าพี่ไม่ยอมพูด บอกตรง ๆ นะว่าหงส์ไม่สบายใจ มันอึดอัด หรือหงส์ทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจด้วยรึเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นหงส์ขอโทษนะคะ เอาเป็นว่าเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย ต่อไปนี้หงส์จะส่งเคสของพี่ให้หมอกระดูกอีกท่านอื่นแทนก็แล้วกันค่ะ”“ไม่!” คราวนี้วงแขนแกร่งยิ่งกอดรัดร่างบางแนบแน่นเข้าไปใหญ่ ราวกับกลัวคนในอ้อมแขนจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น“หมอคนนี้เขาเป็นอาจารย์หงส์เองค่ะ ท่านเก่งมากรักษาพี่จนหายได้แน่นอน สบายใจได้ค่ะ”“ไม่เอา... ไม่ใช่... พี่ไ

“หงส์ก็ไม่ได้ตลกนี่คะ” เธอยกยิ้มมุมปากเบา ๆ อย่างพอใจ อยากหื่นดีนักใช่ไหม บอกแล้วไงว่าจะทำให้ลืมไม่ลง“หงส์... โอ๊ย ทำแบบนี้พี่ขาดใจตายได้เลยนะ” เรวัตเริ่มโอดโอยใช้มือหนากำท่อนลำเอาไว้ พยายามพูดกล่อมให้เธอเห็นใจแต่กรรวีกลับเอ่ยลาก่อนจะเรียกสามหนุ่มที่คาดว่าน่าจะนั่งรออยู่ที่สวนข้างบ้านให้เข้ามาจนเรวัตต้องรีบหยิบผ้ามาคลุมท่อนล่างไว้“หงส์กลับก่อนนะคะพี่ ๆ สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ ปล่อยให้คนหื่นนั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดอยู่อย่างนั้น เชิญโกรธไปเถอะ เธอไม่สน!“ดึกมากแล้วนะคะที่รัก ให้พี่ไปส่งไหม” เมฆเอ่ยเสียงหวาน ยังกวนตีนเพื่อนที่ขายังพิการอยู่ไม่หยุด“ไม่ต้องเสือกไอสัด!” เรวัตสวนด่าจนเพื่อนพากันหัวเราะร่วน ไม่ใช่เขาไม่เป็นห่วงกรรวีหรอกนะแต่เขาไม่ไว้ใจไอ้สองแฝดมากกว่าเพราะว่ารู้สันดานกันดี ในสามคนนี้เขาไว้ใจไอ้ธีมากที่สุด เรวัตเอ่ยปากขอให้ธีช่วยขับรถไปส่งกรรวีซึ่งเป็นสิ่งที่ธีคิดจะทำอยู่แล้วก่อนจะออกไปกรรวียื่นมือข้างหนึ่งมาให้ตรงหน้า เรวัตได้แต่มองมือสลับกับมองหน้าเธอแล้วเลิกคิ้วถามว่าทางสายตา“ไหนแหวนล่ะคะ”“ฮะ?”“พี่เพิ่งขอหงส์แต่งงานไม่ใช่เหรอ ไม่สวมแหวนให้หงส์ก็ไม่ตกลงหรอกนะ” ได้ยิน

วันนี้เรวัตตั้งใจพาผู้ใหญ่มาเจรจาสู่ขอกรรวีอย่างเป็นทางการ แต่ด้วยความที่คุ้นเคยกันดีและสนิทสนมกันมานาน วาคิมกับเวเนสซ่าจึงบอกให้พูดคุยกันตามสบายไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรให้มากเรื่อง“คนกันเองทั้งนั้น” เวเนสซ่ากล่าว สายตาที่ท่านมองเรวัตเต็มไปด้วยความเอ็นดูและรักเหมือนลูกชาย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ท่านก็ยังคงใจดีกับเขาเสมอไม่เปลี่ยนเลยเห็นแบบนั้นแล้วทำเอาเรวัตรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ครั้งหนึ่งเคยทำร้ายจิตใจลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านให้ต้องเสียน้ำตาและเสียใจ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่เขารู้สึกผิดกับเรื่องพวกนั้นเสมอมา และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับพวกผู้ใหญ่ เกรงว่าเล่าไปพ่อแม่ของเธอคงจะไม่ยอมยกลูกสาวให้เป็นแน่พูดคุยกันไม่เท่าไหร่ก็เป็นอันเสร็จพิธี ความจริงแล้ววันนี้เรวัตและหมัดซอลีผู้เป็นพ่อหอบสินสอดทองหมั้นส่วนหนึ่งมาหมั้นหญิงสาวเอาไว้ด้วย ไม่ได้มาคุยปากเปล่ากลัวฝั่งเจ้าสาวเขาจะไม่เชื่อถือ หากเรียกว่าตั้งใจจะมัดมือชกก็ย่อมได้ เพราะที่เรวัตบอกกกรวีเอาไว้เขาบอกแค่จะพาพ่อเขามาคุยกับพ่อแม่เธอเฉย ๆ เพียงเท่านั้น ให้ช่วยนัดวันที่ท่านสะดวกให้ด้วยตอนที่ฝ่ายเขามาถึงบ้านทำเอากรรวีตาเบ

“ไอ้เรย์ ไอ้สัด เดี๋ยวปั๊ด!”“อ๊ะ ๆ อย่าเชียวนะ พ่อมึงบอกว่าห้ามต่อยกันในบ้าน”“งั้นลากคอไปกระทืบหน้าบ้านแม่ง!”“ใจเย็นไอ้สัด กูรักหงส์จริง ๆ นะ ให้กูแต่งกันไม่ได้เหรอวะ จะกันท่าทำห่าไรก่อน ไม่กลัวน้องสาวขึ้นคานรึไง”กรรวีที่นั่งไขว่ห้างกอดอกมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่นานแบบสบายอกสบายใจ ถึงขั้นถอนหายใจแล้วส่ายหน้า มีแฟนปากหมาต้องทำใจ จะโดนพี่ชายเธอกระทืบปางตายอีกรอบไหมค่อยมาลุ้นกัน“ไม่ขึ้นคานหรอก กูหาผัวใหม่ให้น้องกูเองได้”“ตีนกูนี่!” กับเพื่อนทำเป็นหวง ทีแบบนี้บอกจะหาผัวใหม่ให้น้องสาวเสียง่าย ๆ รอกูตายก่อนเถอะไอ้พวกเวร!เรื่องโดนยำตีนจากพี่เมียทั้งสามตัวเขาไม่กลัว แต่กลัวตายแล้วไม่ได้เจอกรรวีอีกมากกว่า คนที่เคยเฉียดสัมผัสกับคำว่าเกือบตายมาแล้วนึกกลัว เธอทำเพื่อเขามาก็มาก คอยดูแลเขาจนหาย เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวในตอนที่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แบบนี้เขาจะรีบตายก่อนได้ยังไง เขายังไม่ได้ทำอะไรดี ๆ ให้เธอเลย“ที่รักครับ ช่วยพี่หน่อยสิ...” เรวัตรู้ตัวว่าเริ่มจะเถียงสู้สามหนุ่มไม่ได้เลยหันไปขอความช่วยเหลือจากคนรัก แต่เธอดูไม่ได้สนใจ กรรวีไหวไหล่ปล่อยให้พี่ชายจัดการ ที่ผ่านมาเธอเสียน้ำตากับเขามาก็เ

“ไหวเหรอคะ ขายังเจ็บอยู่นะลืมเหรอ หืม...” กรรวีหันมาสบตา ตั้งใจจะยั่วเย้า แขนเรียวยกขึ้นกอดคอหนาแล้วซบปลายคางลงบนอกแกร่ง ส่งสายตาหวานฉ่ำให้เขาก่อนค่อย ๆ ลดมือลงมาลูบอกและสีข้างของเรวัตเบา ๆ เพียงเท่านั้นกรามแกร่งก็ขบเข้าหากันจนเห็นชัดเป็นสันนูน“ฮืม... อย่ายั่วพี่สิคะ พี่จะทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ นะหงส์” ให้คิดถึงสภาพหมาป่าที่ปกติกินเนื้อเป็นอาหารหลักต้องมากินสลัดผักเป็นแรมปี ไอ้แม่นางทั้งห้าบนมือเขานี่ก็เหมือนสลัดผักนั่นแหละ“ทนไม่ไหวเหรอ... หืม?”“ค่ะ พี่จะบ้าตายแล้วที่รัก”“ก็ไม่เคยบอกให้ทนสักหน่อยนี่คะ” คำพูดคะขาที่ออกมาจากริมฝีปากหนาอยู่ ๆ ก็ทำให้กรรวีรู้สึกดีขึ้นมา ทั้งยังมีสายตาที่แสดงออกว่าหลงใหลเธอแทบบ้านั่นอีก ที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยห้ามเขานะ แต่เป็นเขามากกว่าที่ไม่ยอมทำอะไรเธอเอง อย่าว่าแต่เรวัตเลยที่เก็บกดและทนไม่ไหว เธอเองก็มีความรู้สึกมีหัวจิตหัวใจเหมือนกัน ด้วยความที่ห่างหายเรื่องอย่างว่าไปนาน ถึงระหว่างนั้นเธอจะช่วยตัวเองบ้างแก้ขัด แต่ฝักบัวและนิ้วมือหรือจะสู้ของจริงได้เขาเล่นวางมาตรฐานให้เธอไว้เสียสูงขนาดนั้น ทั้งยาว ทั้งใหญ่ ทั้งลีลาเด็ดเผ็ดร้อนแรงได้ใจ อะไรก็ไม่สามารถแทนได