All Chapters of บ่วงบำเรอรัก: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 อวดดี"ลงไป นายฉันรอเธออยู่ในห้องแล้ว" ฉันก้าวลงจากรถหรูที่รับฉันมาจากตลาด แล้วเหลือบมองบ้านที่คล้ายกับคฤหาสน์ บนโลกนี้ช่างมีความแตกต่างมากมายเหลือเกิน ขณะที่บ้านฉันจะพังลงไม่รู้วันไหนทว่าที่นี่กลับมั่นคงและสวยงามหรูหรา คนจน ๆ อย่างฉันมีบุญแค่ไหนแล้วที่ได้เหยียบที่แบบนี้ ถ้ามันทำให้ฉันคิดแล้วสบายใจขึ้น นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่สามารถฮีลใจฉันได้ในตอนนี้"เข้าไปสิ จะยืนอีกทำไม""ก็นำไปสิ ฉันจะไปรู้ทางเข้าบ้านของนายหรือไง" ยังคงคอนเซ็ปท์ความปากดีอยู่เหมือนเดิม ถึงตอนนี้กายไม่พร้อม ใจก็ยิ่งไม่พร้อมแต่สิ่งเดียวที่ยังคงสู้ไม่ถอยคือฝีปาก ฉันต้องทำให้นายของพวกมันต้องเสียใจที่ยอมแลกตัวฉันกับเงินหนึ่งล้านที่มันต้องเสียไปให้แม่ลูกคู่นั้นก็อก ๆ"เข้ามา" เสียงทุ้มจากด้านในดังขึ้นออกมาถึงข้างนอก หนึ่งในชายชุดดำเปิดออกทันทีที่ได้รับอนุญาต ก่อนที่จะดันตัวฉันให้เดินตามเข้าไปด้วย"สวัสดีครับนาย" ฉันที่กำลังสังเกตรอบ ๆ ห้องจึงเลือกที่จะไม่สนใจอีกสองคนที่กำลังเคารพกัน นายของพวกมันไม่ใช่นายฉันนี่ แค่ใบหน้ายังไม่อยากมองเลย มันนั่งเก้าอี้หันหลังให้อย่างวางมาด ดูแค่นั้นฉันรู้แล้วว่าคงหนีไม่พ้นไอเสี่ยแก

บทที่ 13ปึก!"อ๊ะ!" เรือนร่างเล็กถูกทิ้งลงบนเตียงนอนกว้างด้วยฝีมือของคนบ้าอำนาจ เขากระตุกยิ้มมุมปากด้วยความน่ากลัวก่อนที่จะไล่มองเรือนร่างของฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า"นายมันไอโรคจิต!" ฉันพ้นคำที่คิดว่าจะสะกิดหัวจิตหัวใจให้เขาเจ็บได้บ้าง แต่เปล่าเลย…รอยยิ้มพวกนั้นกลับโรคจิตขึ้นกว่าเดิม ราวกับเขาไม่ได้ปฏิเสธในสิ่งที่ฉันกำลังต่อว่าออกไปเลยสักนิด"อย่าทำเหมือนไม่เคย ถอดเสื้อผ้าออก" ฉันไม่เคย…ฉันได้แต่พูดคำนี้อยู่ในใจ เพราะจากใบหน้าของเขาตอนนี้แสดงออกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อว่าฉันจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง ถึงฉันบอกไปเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี"วันนี้ฉันยังไม่พร้อม ขอเป็นวันอื่นได้ไหม?" ฉันพยายามพูดเพื่อไกล่เกลี่ย หวังว่าอีกคนจะยังพอใจดีอยู่บ้าง ถึงเมื่อครู่จะปากดีไปหน่อย แต่ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความกลัว ครั้งแรกเลยนะ…ขอเวลาให้ฉันทำใจอีกหน่อยไม่ได้หรือ"ไม่ปากดีแล้วเหรอ?" เขาเลิกคิ้วมองหน้าฉันนิ่ง ก็อยากจะปากดี แต่ก็กลัวมากกว่า หากเขาโกรธแล้วรุนแรงจนน้องสาวฉันฉีกขาดจะทำยังไง เขายิ่งไม่เหมือนใคร ปากร้ายการกระทำยิ่งร้ายกว่า หากฉันยังดื้อด้านไม่หยุดมีหวังสิ่งที่ฉันคิดอาจจะเกิดขึ้นจริงก็ได้"

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นรับความสว่างที่แยงตาเข้ามาผ่านผ้าม่านสีขาว ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาคือความเจ็บช้ำตามร่างกาย และยิ่งไปกว่านั้นคือตรงกลางกายที่รู้สึกเจ็บแสบเป็นพิเศษ เพียงแค่ขยับนิดเดียวมันก็รู้สึกแปล๊บขึ้นมาจนฉันไม่อยากลุกไปไหน"ไอมาเฟียบ้ากาม" ฉันได้แต่ก่นด่าพึมพำกับตัวเองเมื่อปรายตามองไปไม่พบอีกคนที่ปู้ยำฉันมาทั้งคืน คงจะอยู่ให้เจอหน้าหรอกตอนนี้เวลาก็ปาไปเที่ยงของวันแล้ว ตั้งแต่มาอยู่กับไอบ้านี่ฉันไม่เป็นอันทำการทำงานของตัวเอง ผับก็ไม่ได้ลาเจ้านาย ของก็ไม่ได้ขายแถมยังไม่ได้เก็บร้านตั้งแต่เมื่อวานฉันคิดว่าตอนนี้ผลไม้ของฉันคงไม่เหลืออะไรให้ขายแล้ว"เสียซิงมันเจ็บขนาดนี้เลยหรือไงวะ!?" ฉันได้แต่โมโหกับร่างกายของตัวเอง ช่วงนี้มันชักจะอ่อนแอเกินไปแล้ว โดนเอาครั้งแรกก็ชอกช้ำไปหมด แต่ก็ไม่แปลกหรอก…เพราะมันไม่ได้หยุดใช้งานเลยไง ทำงานหนักติดต่อกันมาหลายวันแล้ว เมื่อคืนก็ยังต้องเสียซิงให้ไอบ้านั้นอีก ถ้ามันกลับมาสมบูรณ์ปกติสิถึงแปลก…"ช่างแม่ง…ไปทำงานต่อเถอะอีแก้ว" ฉันพูดกับตัวเองอยู่หน้ากระจกราวกับคนบ้า นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็พาลทำให้อดคิดมากไม่ได้ สุดท้ายฉันก็อยู่ในประเภทของผู้หญิงที่ใช

ฉันปรับสายตาให้เข้ากับแสงที่กำลังแยงตา จนได้เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนหรูหราบ้านของไอพี่สงครามซึ่งจำได้ดี แปลกใจที่ตัวเองยังไม่ตายจากโลกนี้สักที จะบอกว่าดวงดีก็ไม่เชิง ประสบการณ์ชีวิตชั่งโชกโชนแต่ก็สามารถรักษาชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ได้ เก่งจริงๆก็อก ๆฉันมองไปตามเสียงที่เคาะห้องนอนด้วยสายตาเรียบนิ่ง จนเห็นว่าเป็นแม่บ้านของที่นี่ก็รีบพาตัวเองลุกขึ้นมานั่ง"ฉันเอาเสื้อมาให้ เธอเป็นยังไงบ้าง" อย่างน้อยบ้านหลังนี้ก็ยังมีคนใจดีกับฉัน"ฉันไม่เป็นไรแล้ว""ทำงานไหวใช่ไหม?""อืม เดี๋ยวฉันรีบตามลงไป""คุณสงครามเขาสั่งให้เธอทำความสะอาดในบ้านต่อทั้งหลัง""อืม""แล้วตอนเย็น…""พูดมาเถอะ เขาสั่งอะไรต่อ""คุณสงครามให้เธอมารอในห้องนี้ จนกว่าเขาจะกลับแล้วเข้ามาหา""อืม ขอบใจนะ" ฉันไม่พูดอะไรต่อ หยิบเสื้อยูนิฟอร์มแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อลงมาทำความสะอาดตามคำสั่ง วันนี้เหมือนร่างกายได้พักฟื้นมาดีในระดับหนึ่ง ถึงช่วงนี้จะมีแต่เรื่อง แต่ก็ได้นอนพักอยู่ตลอด หรือเรียกว่าสลบนั้นแหละแต่ร่างกายก็ดีขึ้นมาเยอะเลยหน้าที่ของฉันได้เริ่มขึ้นจากการทำความสะอาดชั้นล่างของบ้าน วันนี้ได้ปัดกวาดเช็ดถูเต็มที่เพราะรู้

"แก้วตา…""แก้วตา…" ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นจากการหลับไหลเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกพร้อมกับสะกิดเบา ๆ ให้ลุกตื่น"น้อย…" ฉันเปล่งขึ้นเมื่อคนตรงหน้าคือแม่บ้านที่สนิทกัน เข้ามาพร้อมกับถาดข้าวในมือที่ค่อย ๆ วางลง มองมาที่ฉันด้วยความใบหน้าที่อึกอักเหมือนจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ปริปากถามอะไรสภาพตอนนี้คงไม่ต้องบอกว่ายุ่งเหยิงมากแค่ไหน ตื่นขึ้นมายังอยู่ในสภาพที่ถูกมัดมือด้วยเชือกอยู่เช่นเดิม ตามเนื้อตามตัวรู้สึกระบมราวกับมีแผลฟกช้ำไปหมด ไอบ้านั้นเล่นทั้งคืนทั่วทุกมุมห้อง ไม่รู้ว่าอดอยากมาจากไหน"เธอทานข้าวหน่อยนะ ฉันช่วย" น้อยคงจะเวทนาฉันมากรีบลงมาพยุงให้ฉันลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะหยิบถาดอาหารมาวางไว้บนตักของฉันพยายามช่วยสุดฤทธิ์"ขอบใจนะ""อืม…ไม่เป็นไร" ฉันใช้มือที่ยังว่างอีกข้างตักข้าวมาทานด้วยความหิว มื้อเที่ยงเย็นเมื่อวานไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย แถมเมื่อคืนยังใช้แรงเยอะอีกถึงวันนี้โคตรจะหิวเลย"แก้วตา…เธอก็อย่าดื้อกับคุณเขานักสิ ปกติแล้วคุณสงครามเขาเป็นคนใจดีนะ" น้อยพยายามบอกด้วยความอยากช่วย ใคร ๆ ก็ดูออกว่านี่เป็นฝีมือของใคร รู้กันหมดทั้งบ้านแล้วมั้งว่าฉันมาอยู่ที่นี่ใ