All Chapters of บ่วงบำเรอรัก: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20 ขายศักดิ์ศรี"…" ฉันพยายามเม้มปากแน่นในตอนที่ตื่นมาแล้วเจอกับร่างสูงที่นอนอยู่ข้างกายทั้งที่ปกติก็ไม่เคยจะเจอร่างเขาหลังจากร่วมรักเสร็จสักครั้ง เขายังคงนอนหลับสนิททั้งที่ยังกอดร่างฉันไว้ ซึ่งคราวนี้ฉันไม่โดนมัดเชือกไว้แล้ว อาจจะเพราะเหตุนี้ทำให้เขายังนอนอยู่ด้วยเฝ้าไม่ห่างไปไหน เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นใบหน้าของคนโรคจิตตรงหน้าได้อย่างเต็มตาและเป็นเวลานานเสียที อดยอมรับไม่ได้ว่าถึงเขาจะอายุปาไปสามสิบแต่ความหล่อก็ยังคงเหลือล้นราวกับคนที่อายุยี่สิบห้าตลอดเวลา ใบหน้าที่คมคายไม่แก่เลย แถมยังเรียบเนียนไร้รูขุมขนจนไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะไม่มีใครเอามาถึงทุกวันนี้หรือว่ามี?อยู่ ๆ ความคิดนั้นก็ผุดเข้ามาในหัวของฉัน บางทีตาบ้านี่อาจจะมีแฟนอยู่แล้วก็ได้ แต่ที่มาเอาฉันก็เพราะอยากสนองตัณหาของตัวเองไปอย่างนั้น คนรวยทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ"จะนินทาฉันก็ช่วยดูให้รอบคอบด้วยว่าเขาตื่นหรือยัง?" อยู่ ๆ ความคิดทุกอย่างก็แวบหายไปเมื่อคนที่นอนหลับในตอนแรกปริปากพูดขึ้น เขาลืมตาขึ้นมามองฉันแล้วจ้องหน้าเขม็งราวกับเมื่อครู่ได้แทรกเข้ามาในความคิดของฉันที่กำลังนินทาและก่นด่าเขาสารพัด"ตื่นไม่ตื่นฉันก็

บทที่ 22 บทลงโทษดิบเถื่อนฉันตื่นเช้ามาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เพราะโดนไอพี่สงครามตามตัวไปที่ห้องของเขาแต่เช้าตรู่ ไม่ต้องทำงานบ้านอย่างที่ควรทำประจำ แต่เชื่อไหมว่าฉันไม่ได้ดีใจเลย สู้ให้ฉันถูบ้านขัดบ้านทั้งหลัง ยังดีกว่าเสียกว่าไปคุยกับไอบ้านั้นให้ปวดประสาทก็อก ๆแต่ลูกหนี้จน ๆ อย่างฉันเลือกไม่ได้หรอก ต้องมายืนเคาะประตูหน้าห้องของเขาอย่างจำใจ และรอคำอนุญาตให้เข้าไปด้วยใบหน้าที่สุดแสนจะบึ้งตึง"เข้ามา"แกร็ก…ฉันเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป จนเห็นว่านายนั้นกำลังยืนหัวเปียกบนเรือนร่างที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มตรงส่วนล่าง แต่ก็ไม่ได้ตื่นเต้นหรือตกใจอะไร เพราะฉันเห็นมันจนเบื่อไร้ความรู้สึกแล้ว"เรียกฉันมาทำไม?" ฉันถามกับคนตรงหน้าด้วยเสียงที่น่าเบื่อ จนเขาเหลือบมองด้วยหางตาเพียงนิดก็หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กแล้วเดินผ่านหน้าฉันไปนั่งเช็ดหัวบนเตียงนอนขณะที่ฉันก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ถ้าไม่มีเหตุผลอะไรแล้วจะเรียกมาให้เสียเวลาทำงานทำไม?"ตกลงจะให้ทำอะไร" ฉันถามอีกครั้ง"เตรียมชุดทำงานให้ฉัน""ฉัน?" นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเอง หมายความว่าเขากำลังสั่งให้ฉันเตรียมชุดไปทำงานมาให้เขา…งั้นเหรอ?"แล้วตรงนี้มีใครอี

บทที่ 24 เจ้าชีวิต"โห…แก้วตาในชุดนักศึกษา สวยมาก!" ทันทีที่เดินลงมาถึงชั้นล่างเสียงของน้อยก็ลอยมาแต่ไกล วันนี้ฉันต้องไปเรียนวันแรกด้วยสมองที่ไม่มีข้อมูลอะไรเลยเขาสั่งให้ไปเรียนฉันก็แค่ทำตาม ส่วนตั้งใจเรียนไหมนั้นบอกได้เลยว่าตั้งใจมาก เห็นแบบนี้ก็ใฝ่เรียนอยู่นะ อยากเรียนมาแต่ไหนแต่ไรแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาสกับเขาเสียที วันนี้ฉันจะได้ทำตามความฝันกับคณะที่ชอบแล้ว แม้จะถูกบังคับให้เรียนก็ตามแต่ก็นั้นแหละชีวิตฉันไม่เคยเลือกอะไรได้ เมื่อมีโอกาสเข้ามาแล้ว ฉันก็แค่ทำให้เต็มที่ เผื่อวันหนึ่งฉันจะได้เป็นอิสระทั้งสถานะและความรู้สึกของตัวเอง"ขอบใจนะน้อย ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวสาย""แล้วไม่กินข้าวก่อนเหรอ คุณสงครามยังไม่ลงมาเลย""คงไม่""เดี๋ยวฉันเรียกการ์ดให้ ภูมิใจมีเพื่อนสวย""ฉันนั่งรถเมล์ไปเอง ไม่ใช่เจ้านายเธอสักหน่อยที่ต้องให้ใครไปส่ง""แต่แกก็ได้สิทธิพิเศษมากกว่าใครในบ้านนะ คุณสงครามเขาดูชะ…""หยุดน้อย อย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อแบบนั้นอีกนะ" ฉันรีบปรามน้อยเมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไรออกมา ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น แค่นี้ก็คิดเข้าข้างตัวเองมากพอแล้ว"งั้นฉันไปนะ""อื้ม…เดินทาง ๆ ดีนะ ตั้งใจเรียนล่ะแก" ฉัน

บทที่ 26 ไม่มีสิทธิ์เลือก"ทำไมมึงถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วมึงหายไปไหนมา ป้าณีบอกว่ามึงไม่ติดต่อใครมาเลย กูไปหาที่บ้านก็ไม่มีใคร มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหน มึงเงียบทำไมวะแก้วตา" ไอกัลป์มันรัวคำถามโดยไม่หยุดหายใจ น้ำเสียงฟังดูโกรธและหงุดหงิดเอามากเมื่อฉันหนีหายไปโดยไม่ได้บอกกับใครเลย แม้กระทั่งมัน"มึงเว้นช่องไฟให้กูตอบไหม?" ฉันเลิกคิ้วถามมัน รัวกันถามโดยไม่เว้นวรรคเลยสักนิด ฉันจะเอาช่วงไหนไปตอบ พูดเก่งขนาดนี้มันควรไปเป็นแรปเปอร์มากกว่าเฮดว้ากของที่นี่"แล้วตกลงมึงไปไหนมา""กู…" ฉันลากเสียงยาวเพื่อพยายามคิดหนัก เอาไงดี…"แก้วตา…""กูถูกหวย""ถูกหวย?" ใบหน้าคมขึ้นคำถามอย่างงุนงง ก็มันเร่งรัดเอาคำตอบ ฉันก็คิดออกได้แค่นี้แหละ"เออ น้ากูถูกหวยก็เลยพากันย้ายบ้าน กูถึงเข้ามาเรียนที่นี่ได้ไง ได้ตั้งเยอะเลยนะเว้ย ถ้าไม่รวยจริงกูคงไม่ได้เข้ามาที่นี่หรอก" สมเหตุสมผลที่สุดเลย ไม่ใช่แก้วตาคิดไม่ได้แบบนี้นะเนี่ย…"จริงเหรอวะ?""กูจะไปโกหกมึงทำไม""เออก็แล้วไป แม่งเป็นห่วงชิบหาย" มันก็พึมพำของมันไปเรื่อย ขณะที่ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่โดนมันเซ้าซี้ถามหาไปมากกว่านี้"แต่เรื่องที่มึงด่ากูในแถวกูยัง

กิจกรรมรับน้อง"วันนี้พี่ๆ จะให้แบ่งกลุ่มกันไปตามฐานนะคะ กลุ่มละสิบคนและพี่เลี้ยงปีสองอีกหนึ่งคน เชิญค่ะ" สิ้นคำสั่งของพี่สันทนาการ ทุกคนก็ต่างอลหม่านหากลุ่มกันให้ควัก เว้นแต่ฉันกับน้ำใสที่กำลังยืนมองหน้ากันทำอะไรไม่ถูก จนอยู่ ๆ ก็มีมือของใครไม่รู้ดันให้เราสองคนเข้ามาอยู่ในกลุ่ม ๆ หนึ่งที่ทำให้ครบสิบคนพอดี"กลุ่มนี้ครบแล้วค่ะ" หนึ่งในทีมตะโกนบอกรุ่นพี่พร้อมกับยกมือขึ้น จนพี่สันทนาการที่ได้ยินก็พยักหน้าแล้วหันไปบอกกับพวกรุ่นพี่เพื่อหาคนมาเป็นพี่เลี้ยงประจำกลุ่ม"กรี๊ด…พี่กัลป์" ใช่แล้วพี่เลี้ยงที่ว่าคือไอกัลป์ ที่เดินยักคิ้วให้ฉันกำลังเดินมาแต่เรียกเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ ในกลุ่มกันยกใหญ่ หน้าตาก็งั้น ๆ ทำไมต้องปลาบปลื้มกันขนาดนี้ด้วย"พี่กัลป์เป็นพี่เลี้ยงกลุ่มเราเหรอคะ?" เพื่อนสาวข้าง ๆ ถามกันอย่างตื่นเต้น พอไอกัลป์พยักหน้าก็สะดีดสะดิ้งเก็บอาการแทบไม่อยู่"ดีจังเลยเนอะที่กลุ่มเราได้พี่กัลป์เป็นพี่เลี้ยง" น้ำใสกระซิบบอก"ดีตรงไหน?" ส่วนฉันก็ตอบกลับไปตามความจริง มันเก๊กจะตายไป ไว้เห็นตอนที่มันไม่เก๊กหล่อสิ…ทุกคนจะไม่ชอบใจแบบนี้เลย"พี่เขาเป็นถึงพี่เฮดว้ากเลยนะ ก็ต้องดีอยู่แล้ว""ไม่รู้จะช่ว