27.3

เธอไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่จะมาล่ามโซกันตามอำเภอใจได้ เมื่อก่อนถึงเธอจะเคยใช้แต่ตอนนั้นมันเพราะเธอเต็มใจ แต่ขณะนี้มันไม่ใช่ เธอไม่ได้เต็มใจ สถานการณ์ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป สถานะของเธอกับเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเช่นกัน

ที่เธอต้องการมากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่อาหาร แต่เธออยากกลับบ้าน กลับไปหาของขวัญ อยากได้อิสระจากสิงหราช อยากให้เขาปล่อยเธอไป อยากกลับไปกอดลูกสาวใจจะขาด

“ขอร้องเถอะ ปล่อยฉันกลับไปสักทีได้ไหม ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ มีคนกำลังคอยฉันอยู่ คุณสิงห์ได้โปรดเถอะนะ ปล่อยฉันไป” สองมือยกขึ้นไหว้

“ทำไม! แล้วใครที่ว่าคอยเธออยู่ เธอหมายถึงใคร!” อย่าให้ได้ยินเชียวว่าหมายถึงผัวใหม่ แต่ถ้าหมายถึงลูกก็ปล่อยให้พ่อมันเลี้ยงไป เธอตั้งท้องลูกของเราเมื่อไหร่ค่อยมาว่ากัน

“พี่สิงห์ ศรขอร้องนะ นะคะ...” ลูกศรมองสิงหราชด้วยสายตาอ้อนวอน ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ ร้องไห้โวยวายจนสุดกำลังเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป ส่วนเขาจะเข้าใจว่าเธอมีผัวใหม่หรืออะไรก็ช่าง แต่เธอไม่มีทางบอกให้เขารู้เรื่องของของขวัญมากนัก

“พี่สิงห์ปล่อยศรไปได้ไหมคะ ศรอึดอัด ศรอยู่แบบนี้ไม่ได้” เห็นแววตาอ้อนวอนกับสรรพนามที่เธอเคยใช้เรียกเขาและแทนตัวเองเมื