All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 171 - Chapter 180

ร่างสูงถามเสียงต่ำ ดวงตาคมสังเกตว่าเส้นผมของนางยังคงเปียกชื้นเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมเวลานี้ใบหน้าของหญิงสาวถึงได้งดงามเป็นพิเศษ“ที่นี่มีห้องนอนเพียงห้องเดียว ข้า...” ชายหนุ่มยังกล่าวไม่จบหญิงสาวก็พลันเอ่ยแทรกขึ้น“มาเถอะเจ้าค่ะ” หญิงสาวฉุดรั้งเขาเข้าไปภายในห้องนอน ก่อนจะถอดผ้าคลุมไหล่ออกด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ และยังทำท่าจะถอดชุดนอนของตนออกอีกด้วยเฉียวฟงบัดนี้เข้าใจเจตนาของเด็กสาวตรงหน้าแล้ว เขาจึงรีบเอ่ยรั้งนางเอาไว้ทันที“เดี๋ยวก่อนจิ่งอี้…ความจริงที่ข้าช่วยเจ้าเอาไว้ เพราะไม่อยากเห็นใครต้องถูกขาย หรือถูกปฏิบัติเหมือนสิ่งของ เจ้าคือมนุษย์ผู้หนึ่งมีสิทธิ์เลือกทางเดินของตน และที่ข้าช่วยเพราะอยากช่วย ไม่ได้ต้องการสิ่งใดตอบแทน”คำพูดหนักแน่นแทรกซึมเข้าไปในหัวใจหญิงสาว ราวกับถูกน้ำเย็นราดลงบนกาย นางก้มหน้าลงด้วยความอับอายที่ตนเข้าใจผิด และรู้สึกซาบซึ้งต่อการกระทำของชายหนุ่มปะปนกันเฉียวฟงยื่นมือมาวางบนหัวไหล่ของถานจิ่งอี้อย่างอ่อนโยน“เจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้…จนกว่าเจ้าพร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่”คำพูดของชายหนุ่มราวกับกำลังบอกว่า เมื่อใดที่เจ้าพร้อมก็จงไปจากที่นี่ซะ ร่างบางหัวใจสั่นไหวพร้อมกับความรู้

เฉียวฟงยกมือขึ้นอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วสัมผัสแก้มของถานจิ่งอี้ ราวกับกลัวว่าความอ่อนโยนนั้น จะทำให้นางละลายหายไปในอากาศดวงตาของหญิงสาวสั่นระริก ในแววตาเต็มไปด้วยความอ่อนไหวที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย ร่างสูงพลันโน้มตัวเข้าหา กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมของนางลอยคลุ้งอยู่ที่ปลายจมูกก่อนที่ริมฝีปากของเฉียวฟงจะประทับลงบนริมฝีปากของถานจิ่งอี้อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วราวกับเวลาหยุดนิ่งอยู่ในห้วงขณะนั้นเสียงลมพัดผ่านนอกหน้าต่างดังแผ่ว เสียงใบไม้เสียดสีกันคล้ายจะขับกล่อมให้ค่ำคืนนี้ยิ่งอ่อนโยนขึ้นไปอีก ทั้งสองยังคงแนบชิดอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันความรู้สึกที่ไม่ต้องการถ้อยคำใด ค่อยๆ ก่อเกิดขึ้นในความเงียบงันของราตรีนั้น ดุจดอกเหมยที่ผลิบานกลางหิมะ งดงาม อ่อนโยน และเปี่ยมด้วยความหมายที่ลึกซึ้งเกินเอื้อนเอ่ยแสงอรุณแรกของวันใหม่ สาดผ่านม่านแพรสีอ่อนภายในห้องหอ กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าอบอวลอยู่ในอากาศ เฉียวฟงลืมตาขึ้นช้าๆ พลางทอดมองหญิงสาวที่หลับใหลอยู่ข้างกายใบหน้าของถานจิ่งอี้สงบนิ่งราวกับภาพวาด เส้นผมสีดำขลับสยายอยู่บนหมอน ความอบอุ่นจากร่างนางยังคงแผ่ซ่านอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มหัวใจ

“ใช่แล้ว” ไป๋เซ่าเอ่ยเสริมเสียงหวาน“องค์ชายใหญ่เป็นบุรุษผู้มีเกียรติและสูงศักดิ์ มีสตรีอีกมากมายปรารถนาจะได้อยู่เคียงข้าง เจ้าแน่ใจหรือว่าตนจะรักษาตำแหน่งพระชายาเอาไว้ได้จริงๆ เคยคิดบ้างหรือไม่ว่า...ยังมีผู้ที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่าเจ้า”ถานจิ่งอี้ยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาของนางสั่นไหวพร้อมความหวาดหวั่นที่เคลื่อนผ่านความรู้สึก แต่ก็พยายามเก็บงำความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้“ข้า...ไม่รู้ว่าพวกเจ้าเอ่ยเรื่องนี้กับข้าทำไม และถึงแม้ข้าอาจไม่คู่คู่ควรกับเขา แต่ข้าจะทำหน้าที่ของภรรยาของเขาให้ดีที่สุด”หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทว่าหลิวหยิ่งกลับหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน“คำพูดช่างน่าฟังนัก แต่สำหรับที่นี่...คำว่าดีที่สุดของเจ้าอาจยังไม่เพียงพอ”เสียงหัวเราะเบาๆ ของพวกนางดังสะท้อนอยู่ในศาลา ก่อนทุกคนจะค่อยๆ เดินจากไป ทิ้งเพียงกลิ่นน้ำหอมจางๆ และความเย็นเยียบเอาไว้เบื้องหลังถานจิ่งอี้ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มือทั้งสองข้างสั่นเทาเล็กน้อย นางรู้ดีว่าเส้นทางของตนพึ่งจะเริ่มต้น และหนทางข้างหน้าคงมิได้โรยด้วยกลีบดอกไม้ หากแต่เต็มไปด้วยหนามแหลมที่พร้อมจะทิ่มแทงให้รู้สึกเจ็บปวดได้ทุกเมื่อ.

“ข้าจะไปเรือนหลัง!” น้ำเสียงเย็นเยียบของชายหนุ่มดังขึ้น จนข้ารับใช้ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าตอบรับไม่นานนัก องค์ชายใหญ่และองครักษ์ผู้ติดตามก็ได้ก้าวเข้าไปภายในเรือนที่ถูกสร้างเอาไว้สำหรับเหล่าสตรี ซึ่งไม่ได้รับตำแหน่งใดๆ อาศัยอยู่“ไปลากพวกนางออกมาให้หมด!!”บัดนั้น...แสงตะเกียงพลันถูกจุดขึ้นทั่วลานหน้า สตรีทั้งสี่พร้อมข้ารับใช้ทั้งหมด ถูกลากออกมาคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่ม“ข้าจะถามเพียงครั้งเดียว ใครเป็นคนเริ่มหาเรื่องพระชายาของข้า” น้ำเสียงเย็นเยียบถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากที่เม้มแน่นของชายหนุ่มทุกคนต่างนิ่งเงียบเพราะเกรงกลัวพระราชอาญา ถ้าหากเอ่ยปากบอกความจริง“ดี! ข้าเองก็ไม่ต้องการเก็บคนที่สร้างความวุ่นวายในตำหนักของข้าเอาไว้เช่นกัน” ร่างสูงชี้ไปยังคนทั้งหมดก่อนตวาดเสียงก้อง“พรุ่งนี้เรียกพ่อค้าทาสมา แล้วขายพวกมันออกไปให้หมด!”สิ้นเสียงของโอวหยางชิงเฟิง เสียงร้องไห้และร้องขอความเมตตาพลันดังระงมไปทั่วลานเรือน“ไม่ได้นะเพคะ! พระองค์จะทำเช่นนั้นกับเราไม่ได้” หลิวหยิ่ง สตรีคนแรกที่โอวหยางชิงเฟิงรับเข้ามาอยู่ข้างกาย เอ่ยคัดค้านขึ้น“ทำไมข้าจะทำเช่นนั้นมิได้เล่า”“นั่นก็เพราะกฎหมายของแคว้นฉินว

“มีใครอยู่หรือไม่เจ้าคะ” เสียงหวานใสดังขึ้นจากหน้าประตูไม้ของเรือนตระกูลหลี่ หลี่หมิงเจ๋อที่กำลังจัดเอกสารอยู่ภายในห้องทำงานเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูด้วยความสงสัยเมื่อบานประตูเปิดออก ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะหญิงสาวในชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนแรง ใบหน้างดงามอ่อนหวานราวภาพวาด ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส จนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนแสงนั้นช่างแสบตานัก“ท่านคือคุณชายหลี่ หลี่หมิงเจ๋อใช่หรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพหลี่หมิงเจ๋อขยับกายเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า“ชะ...ใช่ ข้าเอง ไม่ทราบว่าคุณหนูมีธุระอันใดกับข้าหรือ”หญิงสาวยิ้มบาง พลางยอบกายให้ชายหนุ่ม“บิดาของข้าคือลู่หมิงเช่อ พ่อค้าจากเมืองหนานหยางเจ้าค่ะ ส่วนข้าคือลู่เหยาเหยา ท่านพ่อส่งข้ามาพบเพื่อเจรจาเรื่องการค้าผ้าไหมและชา ข้าได้ยินว่าท่านเป็นผู้ดูแลกิจการของตระกูลหลี่ในส่วนนี้ จึงมาขอเข้าพบ”หลี่หมิงเจ๋อพยักหน้าช้าๆ“เช่นนั้นเชิญคุณหนูลู่เข้ามาข้างในก่อนเถิด”เมื่อก้าวเข้ามาในเรือน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากดอกเหมยที่ปลูกไว้ข้างกำแพงลอยมาตามลม หญิงสาวหันมองรอบกายด้วยความสนใจ“เรือนของท่