All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 151 - Chapter 160

ร่างบางหรี่ตาลงเล็กน้อย ก็จริงที่คนตรงหน้าให้ความรู้สึกคุ้นเคย แต่เสียงของเขาแตกต่างกัน อืม...หญิงสาวครุ่นคิดในใจ ก่อนที่โอวหยางโม่เยี่ยจะเอ่ยขึ้น“เราสองคนยังไม่ตัดสินผลแพ้ชนะ”“เช่นนั้นก็ไปวัดกันที่ลานประลอง”เซี่ยชิงหลีพลันเบิกตาโพลง เพราะเนื้อเสียงของชายหนุ่มที่เปล่งออกมา เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนหญิงสาวไม่เอ่ยสิ่งใด ทว่าถอยห่างจากบุรุษสวมหน้ากากทั้งสอง ก่อนจะมองรูปร่างของพวกเขาเพื่อเปรียบเทียบและในตอนนั้นเอง ดวงตางามพลันเบิกโพลงขึ้น“เจ้าพวกบ้าเอ๊ย!...คิดว่ากำลังเล่นอะไรกันอยู่ เห็นข้าเป็นคนโง่หรืออย่างไร”ร่างบางพึมพำพร้อมกับกัดฟันด้วยความหัวเสีย เหตุใดนางถึงได้นึกไม่ถึงกันนะ ทั้งที่มองจากภายนอกก็น่าจะดูออกแล้วแท้ๆ น้ำเสียงแม้จะเปลี่ยนได้ แต่รูปร่างและท่วงท่าการต่อสู้ไม่มีทางเปลี่ยนได้อย่างแน่นอนหญิงสาวมองแผลเป็นปลอมๆ ที่ถูกแปะบนมุมปากของเฉียวฟง นางอยากจะเดินไปดึงมันออกเสียจริงๆ คนคนนี้หากอยู่ในโลกของยุคปัจจุบัน เข้าต้องเป็นนักแสดงที่เก่งกาจแน่ๆแม้จะได้รู้ความลับของอีกฝ่ายโดยบังเอิญ ว่าเฉียวฟงคือองค์ชายใหญ่โอวหยางชิงเฟิง ทว่าหญิงสาวกลับไม่เปิดโปงเขา นางเดินไปนั่งบนโต๊ะด้านข้

ย้อนกลับมายังเมืองหลวงหลังกลับออกมาจากตลาดมืด เซี่ยชิงหลีก็กลับมาทำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นเดิน เพราะนางมีแผนการสำหรับธุรกิจใหม่ ที่ได้เริ่มทำไปก่อนหน้านี้หลายเดือนแล้ว และช่วงเวลานี้อากาศค่อนข้างดี หญิงสาวจึงคิดว่า ควรจะใช้คนในเรือนเป็นหนูทดลองเมื่อคาราวานรถม้านับสิบคันที่เต็มไปด้วยผู้สูงศักดิ์ แล่นออกไปนอกเมืองหลวงอย่างเงียบๆ ทว่า..รอบด้านเต็มไปด้วยทหารค่ายเกราะดำเพื่อไม่ให้การเดินทางไปพักผ่อนเสียอรรถรส และเป็นทางการจนเกินไป หญิงสาวจึงขอร้องให้พวกเขาสวมชุดธรรมดาแบบที่องครักษ์ทั่วไปสวมใส่กันและเมื่อไปถึงสถานที่ตั้งบ้านพักริมเขา ทุกคนต่างมองบรรยากาศรอบด้านด้วยสีหน้าตกใจเพราะทางเข้าบัดนี้กลายเป็นทุ่งดอกไม้หลากชนิดที่ปลูกรวมกัน ตามเส้นแบ่งของแปลงดอกไม้แต่ละชนิดเป็นเส้นทางเล็กๆ สำหรับให้ลูกค้าเดินชม เมื่อรถม้าขับลึกเข้าด้านในสุด พลันมีเรือนหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าและด้านหน้ามีป้ายปักเอาไว้ว่า เรือนริมเขาทุกคนรีบลงจากรถม้าพร้อมกับเดินดูรอบๆ ด้วยสีหน้าตื่นเต้น โดยเฉพาะเหล่าสตรีที่ชมชอบดอกไม้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เซี่ยชิงเป่าวิ่งไปยังชิงช้าตัวใหญ่ด้านข้าง ก่อนจะเรียกให้มารดาตามมา

ท้องฟ้ายามค่ำคืนปรากฏแสงดาวพร่างพราว เสียงจิ้งหรีดคลอตามจังหวะเสียงหัวเราะและกลิ่นอาหารทุกคนเผลอลืมเลือนความเหนื่อยยากของวัน ยิ่งไท่ซ่างหวงและแม่ทัพค่ายเกราะดำ เสียงหัวเราะของทั้งสองยิ่งดังลั่นไปทั่วทั้งลาน ภาพตรงหน้านั้น ทำให้ค่ำคืนนี้กลายเป็นความทรงจำอันอบอุ่นที่ยากจะลืมเลือนหลี่หลันฮวาที่นั่งพูดคุยกับไทเฮาและมามาผู้ติดตาม เพียงแค่นางตักเนื้อกวางย่างที่หอมกรุ่นเข้าปาก และยังไม่ทันได้เคี้ยว…ใบหน้าของนางก็พลันบิดเบี้ยว พร้อมทั้งสองมือรีบยกขึ้นปิดปากคิ้วทั้งสองของนางขมวดแน่น ความรู้สึกยามนี้ราวกับคลื่นใหญ่ถาโถม นางหันตัวลุกขึ้นทันที ก่อนจะรีบวิ่งออกห่างจากตรงนั้นคนใกล้ตัวต่างมองอาการแปลกประหลาดของฮูหยินแม่ทัพใหญ่ด้วยสีหน้าเป็นห่วง และเพียงไม่นานเสียงอาเจียนก็พลันดังสะท้อนออกมา ทำให้ทุกคนที่กำลังส่งเสียงหัวเราะ ต้องหยุดชะงักไปพร้อมกันเซี่ยฉางเยี่ยนที่กำลังมึนเมา เมื่อเห็นฮูหยินของตนมีอาการไม่สู้ดี เขารีบวางจอกเหล้าลง ก่อนทะยานตามไปโดยไม่จำเป็นต้องหยุดคิด“ฮูหยิน! เจ้าเป็นอะไร! รู้สึกไม่สบายตรงที่ใดหรือ”มือหนาลูบแผ่นหลังของนางเบาๆ พร้อมดวงตาที่พร่ามัวจ้องมองภรรยาสุดที่รักด้วยความห่

หลายชั่วยามที่นางยังคงกระทำเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งฟ้าเริ่มสาง และเมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องบางเบา เซี่ยชิงหลีจึงได้หยุดมือลงหญิงสาวจับชีพจรของชายผู้บาดเจ็บ นางพบว่าถึงแม้มันจะเต้นอย่างแผ่วเบา แต่กลับเต้นอย่างสม่ำเสมอ ราวกับว่า...บัดนี้ชายตรงหน้ากำลังอยู่ในช่วงของการจำศีลสิ่งที่ค้นพบทำให้เซี่ยชิงหลีรู้สึกฉงนยิ่งนัก หญิงสาวเหลือบมองร่างของชายผู้นั้นที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนเฝ้านางทั้งคืน“พวกท่าน...ช่วยพันแผลและเปลี่ยนชุดให้เขาหน่อย”ทั้งสองคนส่ายหน้าปฏิเสธทันที“หรือจะให้ข้าเป็นคนทำเอง”องค์รัชทายาทโอวหยางโม่เยี่ยดึงผ้าสะอาดในมือของเซี่ยชิงหลีมาถือเอาไว้ ก่อนจะพันร่างของชายผู้นั้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับโยนชุดใหม่ให้กับผู้เป็นพี่ชาย“เจ้า...เปลี่ยนชุดให้เขาซะ” ชายหนุ่มชี้ไปยังคนเจ็บ ทว่าองค์ชายใหญ่โอวหยางชิงเฟิงกลับโยนชุดนั้นกลับคืนไป“เจ้าทำไปแล้วก็ทำให้เสร็จสิ จะมาโยนให้ข้าทำไม”“นี่! เจ้า...”“เอาล่ะๆ ไม่ต้องเกี่ยงกัน ข้าทำเอง”หญิงสาวเอ่ยเพื่อตัดรำคาญ และคิดจะคว้าชุดในมือของโอวหยางโม่เยี่ย ทว่ากลับถูกองค์ชายใหญ่ช

องค์ชายใหญ่รีบพาคนของตนขี่ม้ากลับเมืองหลวงเช่นเดียวกัน และเมื่อชายหนุ่มก้าวเข้าไปภายในตำหนักของตน องครักษ์ก็ปรี่เข้ามารายงานในทันที“องค์ชาย มีสารลับส่งมาจากฉินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะรับมาเปิดอ่าน นิ้วมือเรียวขยำกระดาษแผ่นเล็กหลังอ่านเสร็จ เพราะข้อความที่อยู่ด้านในใบหน้าชายหนุ่มเย็นเยียบ หลังจากรู้ว่าบัดนี้ภายในตลาดมืด คนของตนเกินกว่าครึ่งตกอยู่ภายใต้อำนาจของฉินอ๋องแล้ว“เจ้าคนโง่นั่น...ยังไม่รู้ว่าข้าคือเฉียวฟงสินะ ถึงได้กล้าส่งข้อความนี้มา” ชายหนุ่มโยนกระดาษแผ่นนั้นเข้ากระถางไฟ“สั่งคนของเราเตรียมตัวให้พร้อม ข้าสังหรณ์ใจว่า...หลังข้ามแม่น้ำได้แล้วฉินอ๋องคงจะรื้อสะพานทิ้งเป็นแน่”“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ประสานมือคารวะ ก่อนจะหันกายออกจากห้องไปวันหยุดอันแสนสงบสุขบัดนี้ได้หมดลงแล้ว ทุกคนกลับเข้าเมืองหลวงและเริ่มตั้งหน้าตั้งตาทำงาน และปฏิบัติหน้าที่ของตนอีกครั้ง โดยเฉพาะเซี่ยชิงหลีและหลี่หมิงเจ๋อ ด้านหน้าของทั้งสองบัดนี้มีกองเอกสารและบัญชีวางเอาไว้จนแทบท่วมหัวส่วนเซี่ยฉางเยี่ยนและหลี่เยว่หยาง ทั้งสองออกเดินทางล่วงหน้ากลับเมืองหลวงตั้งแต่วันนั้น หลังจากหญิงสาวได้บอกเล่าเรื่องร