All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 141 - Chapter 150

เสียงถกเถียงของเหล่าหมอหลวงดังออกไปถึงด้านนอก จนกระทั่ง...ไทเฮาผู้ทรงเงียบฟังอยู่ตลอด เอ่ยขึ้นด้วยพระสุรเสียงหนักแน่น“รีบลงมือเถิด การผ่าตัดครั้งนี้ข้าจะรับประกันด้วยนามของข้าเอง…”คำประกาศนี้ราวกับยุติทุกความวุ่นวายลงทันที หัวหน้าหมอหลวงและหมอหลวงต่างมองหน้ากัน ก่อนจะค้อมศีรษะยอมทำตามพระราชประสงค์“พวกท่านตกลงกันเอาเอง ว่าใครสองคนในหมู่พวกท่านจะเข้ามาเป็นผู้ช่วยของข้า”เซี่ยชิงหลีที่สวมผ้าปิดหน้า ล้างมือทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว พร้อมสั่งการหมอหลวงที่เข้ามาเป็นผู้ช่วยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เงามีดวาววับสะท้อนแสงตะเกียง คล้ายภาพในอดีต...วันที่นางเคยผ่าตัดขาให้กับพี่ชายของตนหัวใจของทุกคนที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกเต้นไม่เป็นส่ำ ทว่าดวงตาของเซี่ยชิงหลีกลับนิ่งสงบ ซึ่งแตกต่างจากครั้งแรกที่นางได้ลงมือผ่าตัดให้แก่พี่ชายของตนการผ่าตัดภายในห้องดำเนินไปอย่างช้าๆ ทว่าทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น เพราะหมอหลวงทั้งสองที่เป็นผู้ช่วย ต่างเก่งกาจไม่ต่างจากหมอชราที่หมู่บ้านของนางพระชายารองถูกฝังเข็มให้รู้สึกชาในส่วนล่าง ก่อนที่หญิงสาวจะทำการผ่าตัด เสียงร้องของนางแผ่วลงทีละน้อย จนกระทั่ง...เสียงแหลมใส

เซี่ยชิงหลีก้าวเดินออกจากเรือนอย่างเงียบงัน พร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้ง ความจริงนางก็ไม่ได้อยากจะกล่าวโทษเซี่ยฉางเยี่ยนเพียงฝ่ายเดียว แต่ถ้าหากนางไม่แสดงออกอย่างชัดเจน อาจถูกมองว่าเป็นคนโง่หญิงสาวออกเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย สายลมยามค่ำคืนพัดแผ่วผ่านเรือนผมและชายแขนเสื้อ นำความเย็นเยียบแทรกเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ทุกย่างก้าวของนางล้วนหนักแน่น ราวกับกำลังแบกรับความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ และทันใดนั้นเอง...เงาร่างหนึ่งพุ่งทะยานจากความมืดราวกับดวงวิญญาณ ปลายเท้าของเขาแตะลงบนพื้นอย่างเงียบงัน และพลันหยุดลงที่ข้างกายของเซี่ยชิงหลีร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีทมิฬแนบชิดจนสามารถสัมผัสถึงไออุ่นที่แผ่ออกมาของอีกฝ่าย น้ำเสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยอย่างเรียบเฉย ทว่ามิได้มีท่าทีโกรธเคืองแต่อย่างใด“เจ้าผิดนัด”หญิงสาวที่หยุดเดินช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะออกก้าวเดินต่อ ทำราวกับมองไม่เห็นผู้มาใหม่“ข้า...ติดธุระสำคัญ…ต้องขออภัยที่มิได้ส่งข่าว”น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับ ทว่ากลับแฝงแววเศร้าหมองบางเบา จนผู้มาเยือนจับสังเกตความผิดปกติได้ในทันที“เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือ”คำถามนั้นทำให้หญิงสาวชะงักเ

ท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิด แม้แต่แสงจันทร์ก็หลบลี้เข้าสู่หมู่เมฆ สายลมยามราตรีพัดแผ่วเบาบนชิงช้าไม้ซึ่งผูกเอาไว้ภายในลานด้านหน้า มีร่างขององค์รัชทายาทโอวหยางโม่เยี่ยนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ราวกับต้องการโอบกอดใครบางคนเอาไว้ในอ้อมแขนทว่าสิ่งที่ผู้อื่นเห็นคือ ชายหนุ่มกอดเชือกผูกชิงช้าเอาไว้แน่น เหมือนพยายามยึดเหนี่ยวบางสิ่งที่กำลังถูกพรากไป หัวไหล่ตั้งตรงสั่นไหวสะท้าน น้ำตาเม็ดโตหยดร่วงลงบนแผ่นไม้เก่า ใบหน้าคมคายที่เคยสดใสบัดนี้เปียกชุ่มไปด้วยร่องรอยของความอ่อนแอริมฝีปากแห้งแตกเอ่ยชื่อหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับเสียงสั่นพร่าและแหบแห้งที่หายไปกับสายลม“หลีเอ๋อ...หลีเอ๋อ...ข้าพบเจ้าแล้ว ข้าหาเจ้าพบแล้ว”ทุกถ้อยคำราวกับดึงหัวใจตนเองฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองท้องฟ้าที่ไร้ซึ่งดวงดาวรอบด้านเงียบงันมีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของชายหนุ่ม ผู้ที่กำลังปลดปล่อยความอ่อนแอและเจ็บปวดออกมาในยามนั้น ในสายตาของชายหนุ่มมีเพียงเซี่ยชิงหลีที่ไม่มีอยู่จริง ทำให้มองไม่เห็นอีกคนที่กำลังยืนน้ำตารื้นไปกับการกระทำของเขาอยู่เบื้องหลัง“โอวหยางโม่เยี่ย...ข้ากลับมาแล้ว” ร่างบางเดินเข้าไปกอดชายหนุ่มอ

ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้น ความรู้สึกบางอย่างที่ตกค้างในใจมาตลอดพลันกระจ่างชัด เพราะความรู้สึกของเขาและอาเหิงหลอมรวมเป็นหนึ่ง ดังนั้น...เขาจึงรู้สึกเห็นแก่ตัว อยากเก็บนางเอาไว้กับตนเพียงผู้เดียวภรรยาเป็นของเขา และเขาจะไม่ยอมปล่อยนางให้กับผู้อื่นเป็นอันขาด ร่างสูงที่นอนทอดกายบนเตียงหลังใหญ่ เหลือบสายตามองสำรวจภายในห้องที่ตนเคยอาศัยอยู่...เมื่อครั้งยังเป็นอาเหิงทุกสิ่งยังคงถูกเก็บเอาไว้อย่างดีเหมือนเดิม รอยยิ้มบางเบาพลันปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนความคิดบางอย่างจะผุดขึ้นชายหนุ่มลุกขึ้นผลัดเปลี่ยนอาภรณืของตน ก่อนจะย่องกลับไปยังตำหนักรัชทายาทอย่างเงียบๆ ช่วงเย็น...เซี่ยชิงหลีกลับเข้ามาดูอาการของคนป่วยอีกครั้ง แต่นางกลับพบว่าภายในห้องยามนี้ว่างเปล่า ดวงตางามพลันวาวโรจน์ขึ้นทันทีร่างบางผินกายก้าวออกจากห้องไป จากนั้นจึงตรงดิ่งไปยังตำหนักรัชทายาท สถานที่ที่นางคิดว่าเขาจะต้องกลับไปองครักษ์ที่อยู่ด้านนอก ทันทีที่เห็นร่างบางเดินตัวปลิวเข้ามา พวกเขาต่างรีบเปิดประตูตำหนักรอ โดยที่หญิงสาวไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากเซี่ยชิงหลีปรายตามองคนเหล่านั้นนิ่ง และรู้ได้ทันทีว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของโอวหยางโม่เยี่ย“เจ้

ถ้วยชาและตำราบนโต๊ะถูกหญิงสาวกวาดลงพื้น เสียงเครื่องกระเบื้องแตกกระจายภายในห้อง สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างทำได้เพียงหดตัวลีบเพราะไม่ต้องการรองรับโทสะอันมหาศาลของเจ้านาย“ทอดทิ้งข้าอย่างไร้เยื่อใย ตอนนี้ถึงกลับกล้าหมั้นหมายกับนางแพศยานั่น โอวหยางโม่เยี่ย...เจ้าทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร”เสียงกรีดร้องพร้อมกับอาละวาดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มู่จิ่วเยว่ถูกความแค้นบังตาจนลืมไปแล้วว่า ตั้งแต่แรกนางถูกสั่งให้เข้าหาชายหนุ่มเพื่อจับตามอง และล้วงความลับจากเขาเท่านั้น...เพื่อแลกกับอำนาจที่จะได้มาในอนาคตหญิงสาวหมุนกายออกจากห้อง ก่อนจะเร่งไปยังจวนฉินอ๋อง ก่อนการแต่งงานเกิดขึ้น นางต้องเร่งรัดให้แผนกวาดล้างเริ่มขึ้นเดี๋ยวนี้ เพราะหากไม่ได้เห็นพวกมันทรมาน นางคงไม่มีนอนหลับลงได้ทว่า...เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมสายลมที่พัดเอากลิ่นกำยานอ่อนๆ มาปะทะจมูกภาพตรงหน้ากลับตรึงหญิงสาวให้ชะงักอยู่กับที่ เพราะบัดนี้ ฉินอ๋องกำลังโอบกอดหลิวซือซือเอาไว้แนบอก เสียงหัวเราะแผ่วเบาและแววตาลึกซึ้งที่ทั้งสองมอบให้แก่กัน ราวกับโลกทั้งใบมีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้นมู่จิ่วเยว่มองสบสายตาของหลิวซือซือที่มองมาอย่างเยาะเย้ย เลือ