All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 131 - Chapter 140

กระแสลมเย็นพลิ้วไหว เสียงใบสนเสียดสีกันดังคล้ายถ้อยคำกระซิบ ยามนั้นแสงสุดท้ายของวันได้ดับสลายไป เหลือเพียงเงาร่างอรชรที่เดินตามพ่อบ้านเข้าไปด้านในก้าวแรกที่ผ่านธรณีประตูเข้าสู่ลานของจวน สายตาของนางพลันทอดมองไปทั่วพื้นที่ จวนอ๋องใหญ่ที่คิดว่าด้านในจะต้องตกแต่งอย่างโอ่อ่าอลังการ ตามนิสัยของผู้เป็นนายทว่า..นางกลับรู้สึกผิดคาด เมื่อได้เห็นเพียงความเรียบง่ายที่อยู่ภายใน ราวกับว่า...เจ้าของจวนมิได้สนใจเกี่ยวกับการจัดแต่งเรือน ทุกสิ่ง...เพียงทำให้ดูไม่น่าเกลียดจนเกินไปนักก็เท่านั้นภาพเหล่านี้ช่างขัดแย้งยิ่งนักกับคำร่ำลือที่ได้ยินมา ว่า...ฉินอ๋องเป็นบุรุษเสเพล ลุ่มหลงสุรานารี เข้าออกหอนางโลมราวกับเป็นบ้านหลังที่สอง รสนิยมฟุ้งเฟ้อหรูหรายิ่งกว่าผู้ใด แต่ความเป็นจริง ภายในลานนี้กลับแตกต่างจากที่ได้ยินมามันดูปราศจากจากความโอ่อ่าและเงียบสงบเกินคาดพ่อบ้านผู้นำทางพาหญิงสาวเลี้ยวไปตามทางหินทอดยาว กระทั่งถึงเรือนใหญ่ ประตูไม้ถูกเปิดออกด้วยเสียงอันแผ่วเบา พลันกลิ่นหอมของชาลอยเอื่อยออกมาตามสายลมหญิงสาวก้าวย่างเข้าสู่ห้องโถงอันเงียบสงัด เสียงฝีเท้านุ่มดังก้องบนพื้นไม้เนื้อดี ภายในห้องตกแต่งอย่างเรี

หญิงสาวนางนั้นแสดงสีหน้าหวาดหวั่นออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกอดร่างของตนเอาไว้แน่น เซี่ยจื่ออี้เห็นดังนั้นก็รู้แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าจะต้องกำลังระแวงว่าตนจะคิดไม่ดี จึงได้รีบอธิบายเพิ่มเติม“เจ้าไม่ต้องกังวลว่าข้าจะทำเรื่องไม่ดีกับเจ้า เพราะที่นั่นข้ามีแม่ น้องสาวและพี่น้องคนอื่นๆ อยู่ด้วยกันอีกหลายคน และเพื่อนบ้านที่อยู่รอบๆ ต่างก็เป็นคนดีทั้งนั้น”หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มตรงหน้า ที่แต่งกายด้วยชุดสีฟ้าดูสะอาดสะอ้าน ก่อนจะชั่งใจเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้ารับ“ดี...เช่นนั้นเจ้าบอกได้หรือไม่ ว่าเจ้าชื่ออันใดหรือ ข้าจะได้เรียกถูก” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นมิตร“ชื่อของข้าคือ...หลิวซือซือเจ้าค่ะ”“หลิวซือซือหรือ...เป็นชื่อที่ไพเราะนัก ชื่อของข้าคือเซี่ยจื่ออี้ เอาล่ะ ถ้าเจ้าไม่เป็นอันใดแล้ว ข้าจะออกไปจ่ายค่าหมอ แล้วจะพาเจ้ากลับบ้านพร้อมกัน”ร่างสูงก้าวออกไปด้านนอก สายตาหญิงสาวที่ดูหวาดระแวงก่อนหน้า พลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเวลาต่อมา ชายหนุ่มจึงพยุงหลิวซือซือขึ้นหลังม้า ส่วนตนเองเดินเคียงข้างถือบังเหียนจูงม้า เพื่อมุ่งหน้าสู่ตรอกซานหลงเมื่อถึงหน้าประตูเรือน ดวงตะว

ในความมืด เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มทั้งสองเดินห่างออกไปจากตรอกเล็กๆ แห่งนั้น พร้อมกับกลิ่นสุราปะปนกลิ่นดอกเหมยคละเคล้าลอยตามสายลม…แสงอาทิตย์ยามเย็นเริ่มเอียงคล้อย ทาบเงายาวลงบนลานกว้างด้านหน้าเรือน ความเงียบงันถูกทำลายด้วยเสียงฝีเท้าสองคู่ที่ก้าวเข้ามาพร้อมกัน เซี่ยจื่ออี้และมู่หรงหนานเฟิง...สองคนที่พึ่งกลับจากการทำงานเมื่อคืนหลังจากปรับความเข้าใจ ทั้งสองก็ได้มีความเห็นตรงกันว่า พวกเขาควรจะนอนพักค้างแรมที่โรงเตี๊ยม จากนั้นในตอนเช้าถึงกลับไปทำงานหลิวซือซือที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าด้านหน้าเรือน ทอดสายตามองประตูไม่กะพริบ นางเฝ้ารอคอยทั้งคืนแม้คนในเรือนจะเอ่ยห้ามปราม ทว่านางกลับไม่สนใจแต่เมื่อหญิงสาวเห็นเงาร่างสูงของเซี่ยจื่ออี้ปรากฏขึ้น หัวใจของนางพลันพองโตทันที หลิวซือซือลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาราวกับกังวลว่าชายหนุ่มจะหายไปอีกครั้งทว่า…เซี่ยจื่ออี้กลับเบี่ยงกายหลบเลี่ยงการสัมผัสนั้นของนาง ในสายตาที่ว่างเปล่ามีแววรำคาญใจเล็กน้อย ประกายบางอย่างในสายตาของชายหนุ่ม หลิวซือซือเองก็มองเห็นมันได้เช่นกันอากาศรอบตัวพลันเย็นลงราวกับสายหมอกยามปลายฤดูใบไม้ร่วง หลิวซือซือชะง

“เจ้ามาช้ากว่าที่นัด”เสียงทุ้มต่ำแฝงไว้ด้วยความเย็นชาเอ่ยกับนาง“ที่เรือนหลังนั้นมีคนคอยจับตาดูข้าอยู่ ไหนเลยจะออกมาได้ง่ายๆ เจ้าก็รู้” หลิวซือซือตอบพลางกวาดสายตาสำรวจรอบๆ อย่างหวาดระแวงเซี่ยชิงหลีขยับกายเล็กน้อยซ่อนอยู่หลังกำแพงที่มีพุ่มไม่ขึ้นหนา นางเงี่ยหูฟังการสนทนาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง นัยน์ตางามเพ่งมองทุกการเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านใน โดยไม่พลาดแม้แต่นิดเดียวหญิงสาวเฝ้ารอให้คนด้านในเปิดเผยความลับออกมาตามที่นางต้องการ ทว่า...ทันใดนั้นเสียงบางอย่างคล้ายเศษกระเบื้องแตกใต้ฝ่าเท้า พลันดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของลานเรือน!ทั้งหลิวซือซือและชายปริศนาหันขวับไปมองพร้อมกัน สายตาคมกริบจับจ้องไปในความมืดบัดนั้นแสงจันทร์พลันถูกเมฆบดบังจนแทบมืดสนิท เซี่ยชิงหลีที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่ด้านนอก รู้ดีว่าเสียงนั้นอาจเปิดเผยที่อยู่ของนางหัวใจของหญิงสาวบีบรัดแน่นขึ้นเล็กน้อย อุณหภูมิรอบกายเหมือนลดต่ำลงเพราะเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ภายในใจของนางคิดอยากจะมีปืนสักกระบอกเอาไว้ป้องกันตัว ทว่าเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว นางคงต้องรีบจากไปโดยที่ไม่ได้อะไรติดมือ“มีคนตามข้ามาจริงๆ …” หลิวซือซือกระซิบกับชายปริศนา ดว

หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น ความกรุ่นโกรธและหวาดกลัวปะปนกัน นางเหลือบมองฉินอ๋อง แต่พระองค์เพียงทอดพระเนตรอย่างไร้อารมณ์ คล้ายกับมองทุกสิ่งตรงหน้า...เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งบนกระดานความเงียบงันกดทับลงมาหนักหน่วง ภายในใจของหลิวซือซือ… เริ่มรู้แล้วว่า...การหนีออกจากเมืองหลวง เป็นความคิดที่ผิดมหันต์ และการที่นางทรยศจ้าวแห่งตลาดมืด...ก็เป็นเรื่องที่โง่เขลาด้วยเช่นกันบัดนี้ระหว่างฉินอ๋องและเฉียวเฟย ได้แตกหักกันอย่างสมบูรณ์แล้ว นางจึงอยู่ที่เมืองหลวงไม่ได้อีก ไม่อย่างนั้นตัวนางต้องถูกจ้าวตลาดมืดฆ่าตายแน่“ไม่เป็นไร เยว่เอ๋อไม่ต้องโมโห”ร่างสูงลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวเข้าใกล้สตรีทั้งสอง“อย่างไร สักวันหนึ่งเรื่องนี้ก็ต้องเกิด เพราะเฉียวฟงก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของข้าเท่านั้น...”ชายวัยกลางคนมองสตรีที่กำลังคุกเข่าต่อหน้าตนอย่างมีความหมาย ก่อนจะหัวเราะเย็นแล้วเดินออกจากห้องไปการจากไปอย่างเงียบงันของหลิวซือซือ ไม่อาจเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตครอบครัวของเซี่ยชิงหลีได้ ทุกคนต่างปฏิบัติตนดังเช่นในยามปกติ กระทั่งภายในวังหลวงได้เกิดเรื่องขึ้นเมื่อ...อยู่ๆ ก็ได้มีคนมาตามให้นางเข้าวัง ซึ่งหญิงสาวมาอยู่ที่เมืองหลวงนาน