บททั้งหมดของ สถานะแค่รู้สึกดี ( NC 18+ ): บทที่ 161 - บทที่ 170

“ก็ดีนะ มือแกสวย” คำพูดของน้ำทำให้ฉันยิ้มกับมือตัวเอง มือกับเท้าเป็นสิ่งที่ฉันชอบที่สุดในตัวเอง “พี่หมอเบย์เขาอยากทำธุรกิจน่ะแก ลำพังแค่อาชีพหมอรายได้ไม่พอใช้หนี้ที่บ้านแกหรอก” หมอไม่ได้รวยทุกคน เป็นเรื่องจริง “อืมก็จริงแก ถ้าแกกับพี่หมอทำจริงให้ฉันหุ้นด้วยนะ” “แกยังจะทำอะไรอีก แค่งานที่แกทำก็เยอะแยะแล้วน้ำ ไหนจะต้องเลี้ยงลูกอีก” “ก็ลงทุนด้วยไง ลงแต่เงินไม่ต้องลงแรงไง พวกแกจะรวยโดยที่ไม่แบ่งฉันหรือไง ไม่รู้ละฉันจะบอกพี่หมอว่าจะลงด้วย” “เออ ๆ นายทุนใหญ่ กำลังดูสูตรกันอยู่แก น่าจะมีตัวอย่างให้ได้ลองเดือนหน้านี้แหละ” ธุรกิจความงามถือว่าเป็นธุรกิจที่ใหญ่มาก คนพร้อมจ่ายเงินเพื่อความงาม ไม่ว่าจะแพงแค่ไหน พวกเขาก็ยินดีจ่าย ขอแค่ดี แน่นอนอีกว่าธุรกิจนี้คู่แข่งก็ต้องเยอะด้วยเช่นเดียวกัน การเลือกผลิตภัณฑ์ค่อนข้างสำคัญ และที่สำคัญกว่านั้นคือหุ้นส่วน ไม่ว่าจะเป็นนักลงทุน โรงงานผลิตหรือแม้แต่พรีเซนเตอร์ หนทางนี้ยังอีกยาวไกล “แกบอกพี่ไธม์หรือยัง” “ยังเลย ฉันกับพี่เบย์เพิ่งเริ่มคุย ๆ กันเอง

โรงงานที่เราจะร่วมงานด้วยคือโรงงานของบุญนำพา แม่พระของฉัน คิดถึงนางเหมือนกันนะจะว่าไป “พี่หมอเป็นไงบ้างช่วงนี้” “เข้าเวรกับรับงานคลินิกข้างนอก วันนี้มาทำงานโรงพยาบาลแถวระยอง เลยแวะเอาเอกสารให้กล้วยเซ็นด้วย แล้วไปกินอะไรมา” โรงพยาบาลเอกชนที่ไม่ใหญ่มากมักมีแพทย์ที่รับงานชั่วคราวเข้าไปตรวจหรือไม่ก็คลินิกต่าง ๆ “ไม่รู้พี่ น่าจะเป็นหอยนางรมวันก่อน” “กินอะไรระวังบ้างเรา” เขาว่า ฉันได้แต่ยิ้ม ๆ “ขอกล้วยเข้าห้องน้ำหน่อยพี่” ฉันปวดฉี่ขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่ก่อนหน้าเขาจะมาถึงเพิ่งจะเข้าห้องน้ำไปเอง คงเพราะดื่มน้ำเยอะ “ให้พี่ช่วยไหมหรือให้เรียกพยาบาล” เพราะเห็นว่ามือฉันยังมีสายน้ำเกลืออยู่ทำให้เขาถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรพี่ โอ๊ย!” ฉันที่ยังไม่ทันหย่อนขาลงจากเตียง ตะคริวที่น่องทำให้ฉันร้องออกมาเพราะความเจ็บ “เอ้ย! เป็นอะไร” พี่หมอเบย์ถามอย่างตกใจ “ตะคริวพี่ที่น่อง” เขารีบย่อตัวนั่งลงกับพื้นเพื่อบีบนวดน่อง และยังไม่ทันที่พี่หมอเบย์จะบีบนวดให้ฉันหายเป็นตะคริว ประตูห้องก็เปิดออก คุณหมอไธม์คิ้วขมวด

เสียงสะอื้นมาพร้อมกับหยดน้ำตาของหญิงสาว “คุณรู้ไหม ว่าหมอเฟย์คนดีของคุณบอกฉันว่ายังไง บอกว่าฉันเป็นแค่พนักงาน แค่พรีเซนเตอร์กระจอก ๆ แล้ววันนั้นมันตบหน้าฉันก่อน แต่คุณขอโทษมันและก็โทษฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันเสียใจแค่ไหน” เขาคงไม่เคยรู้เลยสักนิดว่าเธอเสียใจแค่ไหน “คุณไม่ปลอบฉัน คุณไม่ถามสักครั้ง ฉันโดนคุณด่าว่าด้วยคำที่ชีวิตนี้ไม่มีใครว่าฉัน ทั้งงี่เง่า ทั้งนิสัยแย่ ทั้งไร้ความรับผิดชอบ ถามหน่อยเป็นคุณ คุณจะทนไหม คนที่เรารักด่าเราขนาดนั้น คุณไม่ปกป้องฉัน ไม่เข้าข้างฉัน ถามหน่อยหมอ ใครกันแน่ที่ไม่เคยพยายาม” ธีริศรามองหน้าเขาอย่างผิดหวัง เธอไม่อยากขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเลยสักนิด ไม่อยากทำร้ายกันด้วยคำพูด “แค่คุณมาง้อ ฉันก็รีบกลับไปคืนดีทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณคิดว่าฉันไม่พยายามอีกเหรอ แม้แต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ก็เป็นคู่ขาคุณที่ตบฉันก่อน ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะฉันผิดและเรายังไม่รู้จักกัน” เขามันคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด “ตอนนี้ตอนที่เราอยู่ด้วยกันมาปีครึ่ง คุณก็ไม่เคยเชื่อใจฉันสักครั้ง ความพยายามของฉันมันคงไม่พอหร

“เราเป็นเจ้าของแบรนด์นี่นา” ฉันยิ้มกับคำพูดนี้ ฉันมีหุ้นมากกว่าน้ำกับพี่หมอเบย์ แต่ก็ไม่ได้มากจนเรียกว่าเจ้าของแบรนด์ได้หรอก “บุญชอบชื่อนี้นะคะ ดูเก๋ดีไฮโซเข้าแพ็กเกจสีเหลืองดี” บุญนำพายิ้มกับชื่อนี้ ฉันเองยังยิ้มไม่หุบ “สูตรใหม่ตัวนี้พี่ให้บุญเพิ่มน้ำมันเมล็ดกาแฟ ช่วยผลัดเซลล์ผิว ช่วยเรื่องความขาว ลดรอยด่าง ความหยาบกร้าน พร้อมกระตุ้นการสร้างคอลลาเจน” พี่หมอเบย์อธิบายส่วนผสมใหม่ละเอียดเสียจนฉันอยากลองใช้ “อืม หอมกาแฟอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นดีนะคะ” ทันทีที่เปิดฝาของผลิตภัณฑ์สิ่งแรกที่ประทับใจ “ Coffee Oil-Virgin น่ะ ตัวนี้คั่วมาแล้วเอามาสกัดเย็นนะกล้วย ได้มาจากเมล็ดกาแฟสายพันธุ์ Arabica ที่ต้องสกัดเย็นเพื่อคงคุณค่ากับกลิ่นไว้ หอมไหม” เจ้าของโรงงานรีบนำเสนอ “หอมชอบจัง คุณสมบัติก็ดีนะ เราว่าน่าจะตอบโจทย์ลูกค้ากลุ่มวัยทำงานขึ้นไปอย่างที่เราตั้งใจ” วัยทำงานคือกลุ่มเป้าหมายหลักของเรา เพราะถือว่าเป็นกลุ่มที่มีกำลังซื้อมากที่สุด “กล้วยลองทาดูพี่ว่าโอเคเลยทั้งกลิ่นทั้งเนื้อสัมผัส รู้สึกว่ามือนุ่มและหอมตั้งแต่ครั้งแรกที่ใช้” ฉันตาโตก

“เฮ้อ ทำไมรักใครมันยากนักวะ” “ยากยังไง” “ก็เขาไม่ตามใจกู บอกก็ไม่ฟัง ดื้อ” “อืม” “อะไรของมึงภูมิ อืม ไม่ได้ช่วยอะไรเลย” “อ้าว ไอ้ห่าไธม์ แล้วมึงจะให้กูพูดว่าไง” “ก็เขาไม่ง้อกู” ตั้งสามเดือนแล้ว ต้องมาง้อแล้วสิ ทำธุรกิจเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไม่เป็นอยากได้คนช่วยก็ต้องมาหาผมสิ มึงเพิ่งแช่งเขาเจ๊งไปไม่ใช่เหรอ...เออ นั่นดิวะ “แล้วตอนนี้มึงรอเขามาง้อ” “เออ สิ จะให้กูไปง้อเขาหรือไง” กูไม่กล้าไปง้อ กลัวเขาไม่เอา กูไม่อยากเจ็บอีกแล้ว “ถ้าเขาไม่มาง้อมึงจะทำยังไง” “เขาต้องมาสิ” “ถ้าเขาไม่มาละ” “มาสิ ไอ้ภูมิ กูรู้จักเมียกูดี” “ถ้าเขาไม่มามึงจะทำยังไง” “เดี๋ยวเขาก็มา” ต้องมาแหละ กล้วยรักผมยังไงก็ต้องง้อผม “ถ้าไม่มา” “ไอ้ภูมิ นี่มึงแช่งกูหรือไงเนี่ย คิดถึงบุญคุณที่กูช่วยมึงเรื่องลูกพีชด้วย” ไอ้นี่ปากเสีย ยังไงกล้วยก็ต้องมาง้อผม “กูไม่ได้แช่ง กูแค่ถามว่าถ้าเขาไม่มา มึงจะทำยังไง” “ก็รอไง รอให้เขามาง้อ เดี๋ยวเขาก