บททั้งหมดของ สถานะแค่รู้สึกดี ( NC 18+ ): บทที่ 141 - บทที่ 150

“ถ้าเธอไปกับมันเราขาดกัน” “คุณหมอไธม์ เราไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว เอาอะไรมาขาดกัน” “ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันงั้นเหรอ ที่เอากันทุกคืนคืออะไร” “มันก็แค่กิจกรรมอย่างหนึ่งไหม คุณก็เคยพูดไว้นี่” “กล้วยอย่าดื้อได้ไหม” “ฉันดื้อตรงไหน” ก็ดื้อกับผมนี่ไง “เชิญ ถ้าคุณไปกับมัน ไม่ต้องกลับมาหาผมอีก ผมไม่รับเดนจากใคร” ปากหมาอีกจนได้กู “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ไม่อยากกินของที่แดกจนเบื่อแล้วเหมือนกัน” “กล้วย!!!” “ดึกแล้ว อย่าเสียงดังได้ไหมคะ รบกวนคนอื่นเขา” ผมมองรถที่เธอนั่งและขับออกไปนานแล้ว ในหัวใจกำลังสับสนว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ทุกอย่างมันดีไปหมดทุกอย่างไม่ใช่เหรอแล้ว ทำไมถึงกลับกลายเป็นอย่างนี้เช้าวันจันทร์ ผมมองเวลาจนถึงเวลาทำงานรีบเรียกกล้วยเข้ามา ถ้าไม่ใช่เวลางานเธอไม่เคยมองหน้าผมเลย ต้องเวลางานเท่านั้นที่จะได้คุยกัน “ชั่งน้ำหนัก” คำพูดแรกที่ผมพูดกับเธอทุกวันเวลาเจอหน้ากัน และผมต้องนิ่วหน้ากับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาของเธอครึ่งกิโลกรัม “ทำไมน้ำหนักเพิ่ม”

ถึงเวลาต้องใช้ชีวิตแล้วสินะ “พ่อจ๋า แม่จ๋า ลูกสาวคนสวยกลับมาแล้ว” ทันทีที่กลับถึงบ้าน อย่างแรกที่อยากกอดคือพ่อกับแม่ “มาคนเดียวเหรอ” คำถามแรกที่แม่ถาม “อ้าวแม่ จะให้มากับใคร” “ลูกเขยฉันไม่มาด้วยเหรอ” ลูกเขยหมอที่แม่อยากได้นักอยากได้หนา หาง่ายที่ไหนกัน “อกหักหรือเปล่ารอบนี้หรือทิ้งเขา” พ่อถามแววตายังแฝงความห่วงใยแต่คำพูดติดตลกเพื่อให้บรรยากาศไม่เลวร้าย แต่ฉันก็ร้องไห้อยู่ดี “ทิ้งเขาสิพ่อ ลูกพ่อสวยแล้ว” “เออ ให้มันได้อย่างนี้ ลูกพ่อเก่ง” “เนอะพ่อ ไม่อกหักแล้ว หนูเป็นคนทิ้งเขาเลยนะ” ทิ้งแหละ ฉันเป็นคนเดินออกมา บอกเลิกสัญญาและเป็นคนสลัดมือเขา ฉันก็ต้องเป็นคนทิ้งสิ “แล้วจะร้องทำไม” พ่อบอกในตอนที่ดึงฉันเข้ามากอด แม่เองก็เข้ามากอดปลอบฉันเหมือนกันอ้อมอกของพ่อกับแม่อบอุ่นที่สุด “อยากกินหมูกระทะ” ฉันบอกกับท่าน ไม่ได้กินมาหลายเดือนแล้วครั้งสุดท้ายที่เกาะตอนไปกับเขานั่นแหละ “แค่หมูกระทะ เดี๋ยวแม่ทำให้กิน” แม่บอกอย่างตื่นเต้นคงเพราะเราไม่ได้กินหมูกระทะกันนานแล้ว ตั้งแต่ที่ฉันต้องควบคุมน้ำห

“แม่ แต่บริษัทเรากำลังจะร่วมทุนบริษัทของพ่อเฟย์นะ ผมไม่อยากให้โปรเจกต์นี้มีปัญหาอีก ปีก่อนก็เพราะผม” โปรเจกต์เลื่อนมาเพราะข่าวผมกับลูซี่ครั้งนั้นแล้ว ถ้าครั้งนี้มีปัญหาเพราะผมอีก… ผมอายพี่น้องคนอื่นที่ผมทำให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเสียหาย “พี่รอง ฮือ พี่คุยกับลูกพี่เลย ศิตาไม่คุยแล้ว ไอ้ลูกบ้า! ทำไมลูกแต่ละคนไม่ได้ดั่งใจเลย” คราวนี้เป็นแม่ที่ร้องไห้หนักกว่าเดิม ทั้งยังกอดพ่อแน่น ผมทำให้แม่เสียใจอีกแล้ว “ไธม์ฟังพ่อนะลูก พ่อกับแม่เลี้ยงไธม์กับธาร์มา สิ่งเดียวที่หวังคือให้ทั้งสองเติบใหญ่อย่างมีความสุข เงินทองที่เรามีเท่านี้ก็มากมายแล้วไธม์ ไม่จำเป็นเลยที่ต้องสละความสุขเพื่อเงินทอง” “ผมแค่อยากทำให้สำเร็จ” ผมอยากให้ทุกอย่างสำเร็จอย่างที่รับปากกับผู้ถือหุ้น ไม่อยากให้พวกเขาผิดหวัง “ผมแค่อยากให้ผู้ถือหุ้นไม่ผิดหวัง” “ลูกเลยเลือกที่จะทำร้ายคนที่ลูกรัก” “ไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเลยพ่อ ตอนนั้นผมโกรธ ผมโมโห ผมน้อยใจ ผมเสียใจที่วันนั้นผมไปตามกลับแต่เธอไม่ยอมกลับ” เสียงแม่ยังคงสะอื้น พ่อถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่ากับพฤติกรรมขอ

“จะหุ้นส่วนหรืออะไรก็แล้วแต่ พี่ไธม์ไม่ควรเห็นคนอื่นสำคัญกว่ากล้วย” “พี่ผิดไปแล้ว” “ผู้ชายก็งี้แหละค่ะเจ้บุญ ไอ้ถ่านไฟเก่าเนี่ยไม่รู้จะตัดยังไง พยายามจะคุกรุ่นตลอดเวลา คิดถึงเรื่องแฟนเก่าพี่ภูมิแล้วยังโมโหไม่หาย” ลูกพีชตวัดสายตามาทางผมอย่างไม่พอใจ “พี่ไธม์อาจคิดว่าแฟนเก่าสามารถเป็นเพื่อนกันได้ ทำงานด้วยกันได้แต่สำหรับผู้หญิงมันไม่ได้ไง กล้วยไปก็ถูกแล้วเป็นลูกพีชก็ไม่อยู่” “อ้าวนอกจากไม่ช่วยแล้วยังซ้ำเติมพี่อีก” ผมตัดพ้อน้องสาวทั้งสอง นอกจากไม่คิดจะช่วยกัน ยังเข้าข้างกล้วยอีก โดนซื้อเสียงหมดแล้วน้อง ๆ ของผม “ช่วยทำไม อยู่กับพี่มีแต่ทุกข์ใจ งานก็เยอะ สาวก็เยอะ เวลาตรงไหนให้ลูกให้เมีย สู้ให้กล้วยหาผัวใหม่ดีกว่า” “เอ้ย! ไม่ได้สิยายบุญ” ผัวใหม่เลยเหรอวะ คำนี้แรงเกินไปแล้วนะ “ทำไมจะไม่ได้ ก็พี่ไธม์ไม่ชัดเจนเอง อยู่กับเขามาปีครึ่งไม่เคยให้สถานะ ให้กล้วยไปหาคนที่พร้อมให้สถานะไม่ดีกว่าเหรอ เดี๋ยวนี้มีคนมาจีบกล้วยเยอะมาก” นอกจากไม่ช่วยแล้ว ยังทำให้กูอารมณ์ขึ้นเพราะความหึงอีก “คนที่เจ้บุญชวนมาไลฟ์กับกล้วยเดือนก่อนก็โ

เรื่องนี้ฉันรู้ดี แต่ไม่เคยบอกเขา “ผมนึกว่าคุณท้อง” “ฉันไม่ได้ท้อง ฉันแค่อ้วน” ฉันย้ำอีกครั้ง สามเดือนที่หนีกลับบ้าน อยากกินอะไรก็ได้กิน อะไรที่เขาเคยห้ามฉันยิ่งอยากกิน ใครจะคิดว่าเวลาแค่สามเดือน น้ำหนักฉันจะขึ้นเกือบห้ากิโลกรัม พอไม่ออกกำลังกาย กินแล้วก็นอน กลายเป็นมาตอนนี้น้ำหนักมากองอยู่ตรงพุง “ทำไมไม่ท้อง” เขาพึมพำแต่ฉันได้ยิน “ไม่ท้องน่ะดีแล้ว คุณไม่พร้อมไม่ไช่เหรอ” ตัวเองพูดเองว่าไม่พร้อมจะสร้างครอบครัว จะมาอยากให้ฉันท้องทำไม “โธ่คุณ ผมมันก็ปากหมาไปอย่างนั้นแหละ คุณก็รู้ว่าผมมันพวกปากไม่ดี แต่รักจริงนะครับ” ฉันสะบัดหน้ามองไปทางอื่น “ปากไม่ดีเรื่องนี้ยอมรับค่ะ แต่รักจริงน่ะไม่รู้ ไม่เคยรู้สึก” “เจ็บจัง” เห็นแล้วหมั่นไส้ ท่าทางใช้มือลูบตรงหัวใจนั่นคืออะไร อย่ามาทำหน้าหมาเหงา คนอย่างอีกล้วยบอกเลยใจแข็งพอ “คุณเลิกวอแวฉันเถอะ” “ก็ผมคิดถึง” “หึ! คิดถึงหรือของขาด พอแล้วคุณ ฉันเหนื่อย” แค่เห็นหน้าเขาฉันก็เหนื่อยแล้ว “คุณเหนื่อยอะไร อยู่กับผมคุณไม่ต้องทำอะไรเลย”