All Chapters of Bad Trap กับดักรักวิศวะ: Chapter 21 - Chapter 30

เธอมองหน้าพี่ชายด้วยความตกใจ ไม่คิดจะเจอเขาที่นี่ ยังไม่ทันพูดอะไรก็ถูกเขาดึงออกห่างจากหนามเตย ที่ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่เช่นเดียวกัน ตอนนั้นกำลังยืนมองครินทร์คุยกับเพื่อน จู่ๆ หนามเตยรุ่นพี่ที่มหา’ลัยก็เข้ามาทักทาย และลากเธอออกไปหมายจะให้เพื่อนตัวเองรุมแกล้ง แต่พี่ชายเธอดันพุ่งจับหมับเข้าที่แขนเสียก่อนผลัก! หนามเตยหน้าเหว๋อที่ถูกเซนต์ผลักออกห่างจากเซลีน สายตามองตามสองคนนั้นด้วยความหัวเสียไม่ใช่น้อย ตั้งใจพาเซลีนมาให้เพื่อนรุมแกล้ง แต่อีกคนกลับโชคดีรอดไปเหมือนเคย“ใครวะเตย”“อีรุ่นน้องที่กูเล่าให้ฟังไง แม่งกูโคตรเกลียด”“กูว่าน้องเขาสวยและน่ารักดีนะ แต่ก็ไม่แปลกถ้ามึงจะไม่ชอบ”หนามเตยแย่งบุหรี่จากเพื่อนผู้ชายมาดูด ในขณะที่คนโดนแย่งบุหรี่ทำหน้างุนงง ก่อนจะหยิบมวนใหม่ขึ้นมาดูดแทน“อยากดูดแม่งไม่ขอใหม่วะ”ทว่าหนามเตยไม่สนใจ ยังคงดูดควันสีเทาเข้ามาจนพอใจแล้วพ่นออก สายตาจับจ้องไปยังเซลีน คนที่ตัวเองอยากทำลายมากที่สุด“มาทำอะไรที่นี่?” เซนต์พาน้องสาวออกจากตรงนั้นมายังเขตของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยแววตาไม่พอใจการเจอเซลีนที่นี่เป็นเรื่องไม่คาดฝันและคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าคนอย่างน้องสาวจะมาอยู่ในส

“อะ อื๊ออ~” เสียงครางดังเล็ดลอดลอดจากลำคออย่างห้ามไม่อยู่ ร่างเล็กที่ถูกผลักใส่ผนังห้องนอนแทบยืนไม่ไหวริมฝีปากร้อนไล่ลงมาตามแนวกราม และลากไปจนถึงลำคอหอมกรุ่น ลมหายใจร้อนเหมือนเปลวไฟแผดเผาให้ผิวหนังร้อนวูบ ขาทั้งสองสั่นระริกแทบยืนไม่ไหว“พะ…พี่ครินทร์…”“วันนี้เธอทำให้ฉันหงุดหงิดมากเลยรู้ไหม” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูริมฝีปากหยักบดจูบบริเวณซอกคอระหงอย่างรุนแรง จนเธอสะดุ้งโหยง ลมหายใจที่เป่ารดข้างแก้มแทบทำให้เธอทรุดลงกับพื้นเขาเหวี่ยงร่างเล็กขึ้นไปบนเตียงอย่างไม่ปรานี เสื้อของเขาถูกถอดออกเผยให้เห็นเรือนเรือนร่างที่แข็งแรงเต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ แววตาคมเข้มเต็มไปด้วยความต้องการที่คุกรุ่นเซลีนพยายามถอยหนี แต่ไม่ทันการ เพราะเขาได้ก้าวเข้ามาคร่อมจากด้านบน และกักเธอไว้ราวกับนักล่าที่ไม่คิดปล่อยเหยื่อให้หนีเสียแล้วริมฝีปากเขาขบเม้มไปตามลำคอ ไล่ลงไปอย่างไม่ปรานีจนเธอเผลอจิกผ้าปูที่นอนแน่น เสียงครางกระซิบกระซาบหลุดออกมาไม่หยุด แม้ว่าจะพยายามกัดริมฝีปากกลั้นเอาไว้แล้วก็ตามแรงกดจากฝ่ามือแกร่งที่ล็อกสะโพกเธอไม่ให้ขยับ แน่นเกินจะปฏิเสธ เซลีนหอบหายใจ แก้มทั้งสองแดงซ่าน ในขณะที่หัวใจเต้นแรงไม่เป็น

เซลีนรู้สึกถึงแรงลมเบาๆ ที่ไล้ผ่านต้นคอ ก่อนที่กลิ่นน้ำหอมประจำตัวเขาจะห้อมล้อมจนแทบหายใจไม่ออก“ทำไมถึงเมิน?” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดหลังคอ ทำเอาคนฟังเผลอสะดุ้งเล็กน้อย“พี่ครินทร์…” เซลีนกำลังจะหันกลับไป แต่ครินทร์กลับโน้มตัวลงมาชิดมากกว่าเดิม ปลายคางสากระคายเฉียดไหล่เธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเขาจะกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์“พี่มารับครับ” แค่ประโยคนั้น หัวใจดวงน้อยก็เต้นโครมแทบร่วงจากอก น้ำเสียงอบอุ่นจนน่าขนลุก ผสมกับสรรพนามที่ใช้ ทำเธอเสียววาบตั้งแต่ต้นคอลามลงมาถึงกลางอก“ซะ…เซย์จะกลับกับน้ำตาลค่ะ”ครินทร์ปรายสายตาไปมองเพื่อนของเซลีนด้วยแววตายากคาดเดา ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองคนตัวเล็กที่มีอาการหวาดกลัว มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นเพื่อระบายความอึดอัดที่เริ่มก่อเกิด“กลับกันเลยไหมเซย์” น้ำตาลถามขึ้น ราวกับไม่สะทกสะท้านต่อแรงกดดันจากสายตาครินทร์“โอเค เซย์กลับก่อน…”“ให้โอกาสเลือกใหม่” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น แววตาที่มอฝเซลีนเริ่มดำมืดลงดูน่ากลัว“ตาลว่าพี่ครินทร์ไม่ควรบังคับเซย์นะคะ” น้ำตาลสวนกลับ แววตาเริ่มแข็งกร้าวครินทร์ไม่ตอบ เพียงแค่ปรายสายตามองน้ำตาลด้วยแววตานิ่งเฉียบ ที่ทำเอาคนถูกมองพลันขนลุกซู่“

“รีบแต่งตัวแล้วออกไปซะ”“ค่ะ” เธอทำได้แค่ตอบรับสั้นๆ เหมือนทุกครั้ง มือเล็กหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ด้วยความรู้สึกขมขื่น ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แข้งขาสั่นระริกจากบทรักรุนแรงเมื่อครู่“อย่าลืมที่ฉันบอก ต่อไปนี้ไม่ต้องมาทำงานอีก เพราะหน้าที่ของเธอมีแค่อย่างเดียว”เซลีนไม่ตอบ เพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ เธอรีบพาร่างกายอันบอบช้ำออกไปจากตรงนี้ ความเจ็บแปลบตรงนั้นทำให้ก้าวแทบไม่ออก แต่เธอก็บอกตัวเองว่า ต่อให้เจ็บแค่ไหนก็ต้องไหวหลังจากออกมาจากห้องทำงานของครินทร์ น้ำตามากมายก็ไหลกลิ้งลงบนแก้ม เธอยกมือเช็ดออกลวกๆ เพราะกลัวคนมาเห็นทำไมเขาใจร้ายกับเธอขนาดนี้…เธอเดินกอดอกไปตามทางเดิน ดวงตาคู่สวยมองไฟสีส้มบนถนนด้วยความเศร้าหมอง น้ำตายังคงรินไหลไม่หยุด เธอภาวนาทุกวันขอให้หลุดพ้นจากครินทร์เร็วๆ เพราะตอนนี้เริ่มแบกรับมันไม่ไหวแล้วมือเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาน้ำตาล รอสายไม่นานปลายสายก็รับ(ว่าไงเซย์)“นะ…น้ำตาลอยู่ไหน”(คอนโด แล้วนี่แกเป็นอะไร! ร้องไห้เหรอ?!) น้ำเสียงสั่นเครือของเซลีนไม่อาจซ่อนมิดจากปลายสาย น้ำตาลเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง“เซย์ไปหาได้ไหม”(ได้ๆ หรือให้ฉันไปรับไหม ตอนนี้แก

เซลีนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อจากนี้ มือเล็กกำแน่นจนข้อขาวราวกับจะเอาไว้คุมแรงสั่นของตัวเองครินทร์โน้มตัวต่ำลง จนปลายจมูกเฉียดแก้มเธอไปเพียงเสี้ยวเซนติเมตร เสียงหายใจของเขาเป่ารดข้างใบหูเซลีนหลบสายตา ก้มหน้าลงเหมือนเด็กทำผิด แต่เธอก็พยายามอยู่ในนั้นให้เงียบที่สุดแล้ว…“หรือว่าอยากให้จอมทัพรู้?” น้ำเสียงของเขากระซิบชิดผิว พร้อมแรงบีบเบาๆ บนคางเรียวที่ถูกยกขึ้นให้สบตาเขาตรงๆ“เปล่าค่ะ”“งั้นวันนี้ฉันควรสั่งสอนเธอไปกี่รอบดีหืม”ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ มือหนาก็จับแขนเล็กไว้แน่น กึ่งดึงกึ่งลากเธอให้ถอยหลังชนกำแพงด้านหนึ่ง เสียงแผ่นหลังแนบกระทบปูนเย็นเยียบทำเอาเซลีนสะดุ้ง“ทำหน้าเหมือนกลัวฉันอีกแล้วนะ”“ถ้างั้นก็หยุดทำให้เซย์กลัวสักทีสิคะ พาเซย์มาที่นี่ ไม่ใช่แค่เพราะจะคืนสร้อยอย่างเดียวใช่ไหม”บทสนทนาระหว่างครินทร์กับจอมทัพ ทำให้เธอรู้ว่าเขาเพียงแค่เอาสร้อยมาแอบอ้างเพื่อให้เธอยอมมาด้วย แท้จริงแล้วหลอกล่อให้เธอมา เพื่อหวังระบายอารมณ์ความใคร่เท่านั้นตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว หากเขาต้องการก็เอาไป ตอนนี้ร่างกายของเธอเป็นของเขา วันไหนที่เธอเป็นอิสระแล้ว เขาจะไม่มี