All Chapters of Bad Trap กับดักรักวิศวะ: Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมาแสงแดดยามสายส่องลอดกระจกใสสะอาดของแผนกการเงิน เซลีนก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มือกำเอกสารแน่นขณะเดินผ่านทางเดินเงียบๆ ที่ได้ยินแค่เสียงรองเท้ากระทบพื้นและเสียงเครื่องปรินต์บางจุดในออฟฟิศที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ“ขอพบเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงินค่ะ นัดไว้ตอนสิบโมง”เซลีนแจ้งพนักงาน พร้อมส่งบัตรประชาชนและเอกสารนัดหมายให้พนักงานเช็กข้อมูลไม่กี่วินาที ก่อนพยักหน้าและชี้ไปยังห้องฝั่งขวา“เชิญค่ะ”เธอสูดหายใจลึก เดินเข้าไปข้างในด้วยหัวใจเต้นแรง ประตูเปิดออกเผยให้เห็นเจ้าหน้าที่หญิงวัยกลางคนแต่งกายเรียบร้อยกำลังนั่งรออยู่หน้าโต๊ะ พร้อมเอกสารปึกหนึ่งวางเรียงกันอยู่“เชิญนั่งก่อนค่ะ คุณเซลีนใช่ไหมคะ”“ใช่ค่ะ”“คุณแม่ของคุณได้รับการรักษาเป็นผู้ป่วยในในแผนก ตั้งแต่วันที่สิบสองที่ผ่านมา และตอนนี้ทางเรากำลังเตรียมแผนการรักษาไว้ให้ ซึ่งรวมถึงการผ่าตัดสมองในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เบื้องต้นเราจะคุยรายละเอียดค่าใช้จ่ายในส่วนที่เกิดขึ้นแล้ว และแผนค่าใช้จ่ายล่วงหน้าสำหรับขั้นตอนถัดไปค่ะ”เซลีนพยักหน้าเบาๆ แม้ว่าข้างในเริ่มหน่วง แต่พยายามตั้งใจฟังทุกคำของเจ้าหน้าที่“นี่จะเป็นค่ารักษาพยาบาลในช่วงเจ็ดวันที

เซลีนเดินออกจากห้องทำงานอย่างหมดแรง เหมือนทุกหยดพลังชีวิตถูกดูดกลืนออกไปตั้งแต่นาทีที่ครินทร์พูดประโยค‘เงินเกือบล้าน แลกกับการที่เธอมาเป็นของเล่นบนเตียงให้ฉัน…ฉันว่ามันคุ้มออกนะ’เสียงคำพูดนั้นยังวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้นหรือไงไม่สิ… เขาไม่ได้คิด บางทีเขาอาจมองเธอเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วก็ได้รองเท้าคัชชูราคาถูกกระทบพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ขาแทบจะไม่มีแรงพาร่างไปต่อ สายตาหลายคู่ในร้านหันมามองเธอขณะเดินผ่าน พนักงานบางคนยิ้มให้ บางคนถามไถ่ว่าเธอเป็นอะไรทำไมหน้าตาดูไม่สดใส เธอฝืนยิ้ม เก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้ข้างใน และเดินเข้าไปหลังร้านเงียบๆเมื่อเข้ามาในห้องเก็บของเล็กๆ ด้านหลัง เธอก็ทรุดนั่งตรงบันไดทันที มือสั่นเทาเอื้อมไปเปิดโทรศัพท์ เปิดดูบันทึกรายรับรายจ่ายที่ตัวเองจดเอาไว้ ตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าแม่ป่วยหนัก หน้าจอเต็มไปด้วยตัวเลข ทั้งค่ารักษา ค่ายา ค่าตรวจต่างๆ และจำนวนยอดรวมที่ยังค้างอยู่หากเธอช้าอีกนิด การผ่าตัดของแม่คงถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด เธอลืมตาขึ้นช้าๆ กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป“เซย์เหนื่อยจังเลย…” เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง ไม่ได

เสียงหอบหายใจยังดังสะท้อนในห้องทำงานสี่เหลี่ยมโทนสีดำ กลิ่นเหงื่อ กลิ่นอารมณ์ร้อนแรงยังวนเวียนเหมือนมันฝังแน่นลงบนผนังครินทร์หยัดกายขึ้น หลังจากปลดปล่อยแรงปรารถนาใส่ถุงยางอนามัยทุกหยาดหยด มือหนาดึงถุงยางออกจากท่อนเอ็น โดยไม่คิดแม้แต่จะปรายสายตาไปมองอีกคน ที่ค่อยๆ ลุกนั่งในสภาพบอบช้ำร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำ ในสภาพสวมเพียงกางเกงตัวเดียว เขาโน้มตัวใช้มือหยิบบุหรี่บนโต๊ะกระจก เคาะมันออกจากซองแล้วนำมาคาบไว้ในปาก ใช้ไฟแช็คลนปลายกระบอก ดูดนิโคตินเข้ามาอย่างใจเย็นเซลีนหอบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายของตัวเองมากอดเพื่อปกปิดความบอบช้ำ เธอถูกปล่อยทิ้งไว้เหมือนของเล่นที่หมดประโยชน์“ห้องน้ำเดินไปทางนั้นซ้ายมือ ถ้าอยากใช้” เขาเอ่ยบอกเซลีนเสียงเรียบ“ค่ะ…” เธอหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ก่อนจะฝืนความเจ็บยืนขึ้นให้ไหว ค่อยๆ เดินกะเผลกไปยังห้องน้ำที่เขาบอกเสียงประตูห้องน้ำปิดลงเบาๆ พร้อมกับฝีเท้าที่แผ่วเบาของหญิงสาวที่หายเข้าไป เซลีนยืนมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้า ร่างบางอยู่ในสภาพสวมเสื้อผ้าที่ใส่กลับไม่เรียบร้อยนัก ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากบวมช้ำ เส้นผมยุ่งเหยิงไม่ต่างจากสภาพจิตใจเธอไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะไร้ค

เซลีนเม้มปากแน่น มือเล็กสั่นเทา ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะกำลังพยายามกลั้นความรู้สึกที่ปะปนในอก ทั้งความอับอาย และความกลัวที่ฝังลึกในร่างกายจนรู้สึกเหมือนจะสำลักลมหายใจครินทร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มือข้างหนึ่งคว้าคางเธอขึ้นมาให้สบตากับเขาโดยตรง“ขอแค่…ขอให้แม่ได้ผ่าตัดค่ะ พี่ครินทร์จะให้เซย์ทำอะไรก็ได้”“แน่ใจเหรอหืม” เขาพูด พร้อมกับจ้องมองเซลีน ราวกับหมาป่าที่กำลังดูเหยื่อ “แล้วถ้าสิ่งที่ฉันต้องการมันเป็นมากกว่าที่เธอเคยให้ล่ะ? ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่คือความภักดี และชีวิตของเธอ”เซลีนสั่นไหว เธอพยายามไม่ร้องไห้ ไม่แสดงความอ่อนแอ แต่มือที่วางไว้บนหน้าขาเริ่มบีบแน่น“ถ้าเธอกล้าขนาดนั้น…ก็ลองดู” เขาพูดอย่างเย้ยหยันเซลีนก้มหน้าลงต่ำ ริมฝีปากกัดแน่นจนเลือดห่อ น้ำตาหนึ่งหยดร่วงลงบนพื้นเงาวับครินทร์เพียงแค่ยิ้มมุมปากอย่างไร้ความรู้สึกเหมือนเคย ราวกับเขาคือปีศาจในร่างมนุษย์ที่มองทุกอย่างเป็นเกม เกมที่เขาเป็นคนกำหนดกติกาเพียงผู้เดียว“ลุกขึ้น”เซลีนยืดตัวขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับนักโทษที่กำลังเดินไปยังลานประหาร ใจของเธอเต้นแรงจนหูอื้อ“ถอดเสื้อ” ครินทร์ออกคำสั่งกับเซลีนเสียงเข้มแต่ก่อนที่เธอจะเริ่ม

Empire Richเซลีนมาถึงคอนโดมิเนียมหรูหรา ที่เคยมาทำพาร์ทไทม์ขายขนมแถวนี้ เธอยืนทำลับๆ ล่อๆ อย่างไม่กล้าเข้าไป“มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ?” พนักงานรักษาความปลอดภัยในชุดสูทดูดี ไม่เหมือนที่อื่น บ่งบอกถึงความปลอดภัยระดับสูง เดินเข้ามาถามเซลีนด้วยเสียงเข้ม หลังจากสังเกตเห็นผู้หญิงคนนี้ยืนทำลับๆ ล่อๆ ข้างหน้ามาสักพัก“มะ…มาหาเพื่อนค่ะ”“เพื่อน?”“ค่ะ…”“มีบัตรเข้าไหม”“ไม่มีค่ะ”“ที่นี่คนนอกไม่ใช่จะเข้าไปง่ายๆ ต้องมีบัตรเข้า และได้รับอนุญาตจากเจ้าของด้วย ถึงจะเข้าไปได้”เซลีนยืนเกร็งจนปลายเท้าชา ความหรูหราและความเข้มงวดของสถานที่ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองหลุดเข้ามาในโลกที่ไม่ควรอยู่“เพื่อนคุณชื่ออะไร” พนักงานรักษาความปลอดภัยถาม พลางจ้องเซลีนอย่างไม่วางตาเซลีนกลืนน้ำลายฝืดๆ มือกำสายกระเป๋าผ้าข้างตัวแน่น เธอรู้ว่ามันดูไม่เข้ากับที่นี่เอาเสียเลย“ครินทร์ค่ะ…”“คุณครินทร์?” พนักงานรักษาความปลอดภัยเลิกคิ้วขึ้น “แล้วคุณชื่ออะไรครับ”“เซลีนค่ะ”“แป๊บนึงนะครับ รอสักครู่”เธอยืนนิ่ง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก้าวถอยหลังช้าๆ อย่างไม่มั่นใจ สายตาหลายคู่จากคนที่เดินผ่านเริ่มจับจ้องมา เพราะเธอดูไม่เข้าพวก ไม่ว