All Chapters of นางฟ้าซ่อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ระหว่างกำลงเช็ดเครื่องสำอางหลังถ่ายงานเสร็จแล้วอยู่หน้ากระจก มือบางก็หยิบโทรศัพท์มาเช็กดูตั๋วเครื่องบินเพื่อจองไว้ล่วงหน้าเพราะเดือนหน้าเธอตั้งใจกลับไปพักกับพ่อแม่ที่บ้านช่วงสั้นๆ ที่ไม่ได้รับงาน แต่เบอร์ที่โชว์ว่าไม่ได้รับทำให้เฌอเอมขมวดคิ้ว มันเป็นเบอร์ที่โทรเข้าหลายครั้งในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น เธอคิดว่าอาจเป็นเบอร์ของโจชัวจึงไม่รับ“อลิซ มีคนมาหาแน่ะ”คนเคาะประตูโคลงศีรษะให้เฌอเอมมองตาม ด้านหลังสาวร่างเล็กอวบอิ่มคือชายหนุ่มผมบลอนด์กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้“เชิญเลยค่ะ ฉันขอตัวนะ มีนัดเหมือนกัน”ประโยคหลังริกะบอกเธอ แล้วรีบเดินจากไป“เดี๋ยว...”อีกฝ่ายก้าวเท้าเร็วทำเหมือนกลัวเธอรั้งเอาไว้อย่างนั้นแหละ“อลิซครับ”ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพร้อมเรียกเสียงอ่อน แต่หญิงสาวลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพายและกระเป๋าลากใบย่อมในทันที ไม่รอเรียกทีมงานมาช่วยถือ“ขอโทษนะโจชัวร์ ฉันคงต้องขอตัว”ร่างสูงของเขาก้าวมาขวางเธอ“อลิซผม...ผมจำเป็นต้องทำแบบนั้น ผมรัก...”หญิงสาวชักสีหน้า หลังจากเดินแบบในลอนดอนจบเธอก็ไปถ่ายงานที่อเมริกาใต้ อิตาลี แล้วเพิ่งกลับมาได้สองวันเพื่อถ่ายแฟชั่นเซตให

“ตกลงจะให้ฉันลงตรงไหน”เสียงของเฌอเอมลดระดับความไม่พอใจ และเห็นว่ามุมปากได้รูปของอีกฝ่ายกระตุกเล็กน้อยจนต้องเบ้ปากอย่างหมั่นไส้“คุณพักที่เดิมใช่ไหม”หญิงสาวพยักหน้าเชิดหยิ่งในแบบของเธอ“เดี๋ยวผมไปส่ง”แม้จะงุนงงกับการทำดีด้วยอย่างผิดปกติของชายหนุ่มแต่ในเมื่อเธอเพลียมากหญิงสาวจึงไม่พูดอะไรต่อปล่อยให้อีกฝ่ายใช้สมาธิในการขับรถยิ่งรถของธิติแล่นขึ้นมาตามเส้นทางเดิมคลับคล้ายคลับคลาก็ยิ่งสร้างความร้อนลึกขึ้นในอก ผิวเนื้อราวมีกระแสแปลบปลาบวิ่งพล่านจนขนลุก หญิงสาวเหลือบมองคนขับในทันที อีกฝ่ายดูปกติ ทั้งที่ภาพในหัวคืนนั้นไม่ค่อยปะติดปะต่อแต่กลับส่งผลต่อเธอจนน่ากลัว เมื่อรถจอดนิ่งเธอจึงกระวีกระวาดลงทันที ทำเอาชายหุน่มต้องตามลงไปด้วยความแปลกใจ แล้วเขาก็เร็วพอที่จะเปิดประตูรถด้านหลังคว้ากระเป๋าได้ก่อนเธอ ต่างฝ่ายต่างสบตากันอยู่คนละฝั่งของรถ“เอากระเป๋ามา”“ผมขึ้นไปส่ง”“ไม่ต้อง”“กลัวอะไร”พอถามแบบนั้นเขาก็ถูกถลึงตาใส่ ธิติตาพราวยังยั้งตัวเองไม่ให้ยิ้มใส่เธอ ไม่งั้นคงโดนเคืองว่าไปล้อเลียนแน่นอน เห็นแค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่“กำลังคิดอกุศลกับผมอยู่เหรอ”“บ้า!!”ว่าใส่ชายหนุ่มแล

“ฉันมั่นใจว่าที่โจชัวร์ตามฉันมาถึงที่ทำงานกับที่นี่ได้ ก็เพราะยายริกะของนายเป็นคนบอกเขา”สาวสวยที่นั่งกอดอกไขว่ห้างราวนางพญาเชิดหน้าพูดธิติเอียงคอ ทำตาโตนิดๆ เหมือนสิ่งที่เธอพูดออกมามันเป็นเรื่องน่าทึ่งมาก ทำเอาเฌอเอมควันออกหู“ริกะกับหมอนี่มีซัมทิงกัน”“อาฮะ”สั้นๆ แค่นั้นจบ ทำให้คนที่กำลังเดือดปุดๆ กับท่าทางโง่สุดในสามโลกของเขาถามเสียงลั่น“แค่นี้?”“แล้วคุณจะให้ผมทำอะไร”ชายหนุ่มถามกลับหน้าตาซื่อ แต่เฌอเอมรู้ว่าเขากำลังกวนโมโห เธอรู้ว่าธิติไม่ใช่หนุ่มน้อยแสนซื่อที่โดนใครต่อใครแกล้งและยอมเดินตามเธอต้อยๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว“ไม่แคร์บ้างเหรอ”“ทำไมต้องแคร์”“ก็...ริกะกับนาย...รักกันมาตั้งนาน ฉันคิดว่านาย...”“คุณพูดเรื่องของสองคนนั้น แทนที่จะพูดแค่ริกะเป็นคนบอกหมอนั่น อยากให้ผมโกรธหรือโมโหหึงริกะเหรอ คุณอยากเห็นผมแคร์เธอจริงเหรอ”ใบหน้าสวยส่ายแบบไม่ทันรู้ตัวแต่หยุดลงทันควัน เฌอเอมรู้ว่าตัวเองพลาดไปเมื่อโดนเขาต้อนขณะจ้องมาด้วยแววตาคมที่ดูน่าเชื่อถือ สีดำสนิทล้ำลึกทำให้เธอไม่อาจละสายตาได้“ฉันก็แค่บอกให้รู้เท่านั้น”หญิงสาวเชิดหน้าเพื่อยืนยันความคิดตัวเองธิติมองท่าทางนั้นอย่างข่มอารมณ

“อลิซ เฮ้...อลิซ ขอแววตาเพิ่มขึ้นหน่อย”เป็นครั้งแรกที่เฌอเอมทำงานโดยไม่มีสมาธิแม้แต่น้อยจนทีมงานต่างก็ส่ายหน้าไปตามๆ กันเพราะช่างภาพต้องเรียกสติเธอบ่อยจนน่ารำคาญ เมื่อเสร็จหญิงสาวก็กล่าวขอโทษทุกคนแล้วเดินมานั่งพักด้วยท่าทางเพลียมาก อาการปวดหัวตุบๆ เริ่มกลับมาอีกแล้ว“ซันนี่จ๊ะ ฉันขอยาแก้ปวดหัวหน่อยนะจ๊ะ”“ได้ค่ะคุณอลิซ”เธอบอกกับสาวน้อยที่เป็นผู้ช่วยช่างแต่งหน้า ไม่นานก็ได้ยากับน้ำมาดื่มแล้วเริ่มเช็ดหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าเก็บของตามปกติแม้จะรู้สึกง่วงมากก็ตาม คิดว่าจะนั่งพักสักหน่อยก่อนค่อยกลับไปพักโรงแรมเดิมที่เธอพักทุกครั้งที่มาทำงานอังกฤษ ระหว่างที่ทีมงานกำลังเก็บของเฌอเอมยอมรับว่าการกลับมาทำงานที่ลอนดอนครั้งนี้เธอไม่มีสมาธิเลย ความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองทำให้หญิงสาวหงุดหงิดเพราะมันส่งผลกระทบกับความเป็นมืออาชีพของตน แต่การที่แทบจะนอนไม่หลับเลยตอนที่อยู่บนเครื่องทำให้ร่างกายเธอล้า ยิ่งพอเข้าห้องพักบรรยากาศคล้ายๆ เดิมก็ยิ่งทำให้หวนนึกไปถึงคนที่ทะเลาะกันเมื่อเดือนก่อน ก่อนที่จะไปบาหลีก็ยิ่งหลับไม่ลง การพบกันสองครั้งสองคราในช่วงสองเดือนที่ผ่านมามันทำให้เธอเกิดความคาดหวังลึกๆ ทั้งที่ไม่เคย

เธออยู่ห้องสอบสวนมานานมากแล้ว และได้แต่ตอบคำถามคล้ายๆ เดิมวนกลับไปมาหลายรอบ เฌอเอมไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเพราะในห้องนี้ไม่มีสิ่งที่บ่งบอกเวลาเลย ผู้สอบสวนเธอมีโน้ตบุ๊กตรงหน้าหนึ่งเครื่อง นอกจากถามเธอแล้วเขาก็เหมือนกำลังรออะไรบางอย่างด้วยเหมือนกัน เพราะเหลือบมองประตูบ่อยครั้ง“เมื่อไรฉันจะได้ออกไปสักที หรือต้องรอทนายก่อน ฉันไม่ได้ฆ่าเขาจริงๆ ฉันบอกคุณไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วนะ”ในใจส่วนลึกเฌอเอมกลัวว่าตัวเองจะเป็นต้นเหตุให้โจชัวเสียชีวิตจริงๆ ถึงเธอจะไม่ได้ตั้งใจและมันเป็นการป้องกันตัวก็ตาม“คุณขอติดต่อสำนักกฎหมายแล้ว อีกไม่นานคงมีทนายมาที่นี่”“บอกตามตรงฉันเบื่อจะตอบคำถามเดิมๆ วกวนของพวกคุณจะแย่อยู่แล้วนะ บอกว่าไม่รู้ๆ ตั้งกี่ครั้งก็ไม่ยอมเชื่อ ตอนฉันลงบันไดยังเห็นเขาพยายามลุกตามมาอยู่เลย แต่พอออกจากตึกเขาก็ไม่ได้ตามมา ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาหลังจากหนีออกมาแล้ว ฉันบอกพวกคุณไปหมดแล้ว ถึงจะทำร้ายเขาแต่ฉันก็ไม่ได้เจตนาฆ่าเขา”“คุณอาจจะโกรธกลัวแล้วก็ตั้งใจฆ่าแต่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจก็ได้นี่ครับ”“ฉันป้องกันตัว แล้วฉันก็เป็นฝ่ายถูกทำร้าย ฉันบอกคุณไปแล้วไงว่าโดนโจชัววางยาแล้วพาไป