7...ต้องสมบทบาท (1)

“ตกลงจะให้ฉันลงตรงไหน”

เสียงของเฌอเอมลดระดับความไม่พอใจ และเห็นว่ามุมปากได้รูปของอีกฝ่ายกระตุกเล็กน้อยจนต้องเบ้ปากอย่างหมั่นไส้

“คุณพักที่เดิมใช่ไหม”

หญิงสาวพยักหน้าเชิดหยิ่งในแบบของเธอ

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

แม้จะงุนงงกับการทำดีด้วยอย่างผิดปกติของชายหนุ่มแต่ในเมื่อเธอเพลียมากหญิงสาวจึงไม่พูดอะไรต่อปล่อยให้อีกฝ่ายใช้สมาธิในการขับรถ

ยิ่งรถของธิติแล่นขึ้นมาตามเส้นทางเดิมคลับคล้ายคลับคลาก็ยิ่งสร้างความร้อนลึกขึ้นในอก ผิวเนื้อราวมีกระแสแปลบปลาบวิ่งพล่านจนขนลุก หญิงสาวเหลือบมองคนขับในทันที อีกฝ่ายดูปกติ ทั้งที่ภาพในหัวคืนนั้นไม่ค่อยปะติดปะต่อแต่กลับส่งผลต่อเธอจนน่ากลัว เมื่อรถจอดนิ่งเธอจึงกระวีกระวาดลงทันที ทำเอาชายหุน่มต้องตามลงไปด้วยความแปลกใจ แล้วเขาก็เร็วพอที่จะเปิดประตูรถด้านหลังคว้ากระเป๋าได้ก่อนเธอ ต่างฝ่ายต่างสบตากันอยู่คนละฝั่งของรถ

“เอากระเป๋ามา”

“ผมขึ้นไปส่ง”

“ไม่ต้อง”

“กลัวอะไร”

พอถามแบบนั้นเขาก็ถูกถลึงตาใส่ ธิติตาพราวยังยั้งตัวเองไม่ให้ยิ้มใส่เธอ ไม่งั้นคงโดนเคืองว่าไปล้อเลียนแน่นอน เห็นแค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

“กำลังคิดอกุศลกับผมอยู่เหรอ”

“บ้า!!”

ว่าใส่ชายหนุ่มแล้วเฌอเอมก็ถอยออกมาปิดประตูเสียงดังก้าวฉับๆ ไปทันทีราวนางพญา โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมองตามด้วยสายตาแบบไหน ก่อนเขาจะรีบปิดประตูล็อกรถก้าวตามไป

“กินข้าวกับผมสักมื้อสิ ผมหิว”

ธิติตามไปจนทันทั้งยังเดินนำเธอนิดๆ ขณะหันมาคุยด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ เมื่อเห็นหญิงสาวหน้าหงิก

“ไม่”

“ไม่หิวรึไง”

ใบหน้าสวยชะงักเล็กน้อยมือขยับมาลูบท้องเบาๆ แต่ไม่ยอมตอบ ทว่าตอนนี้เข้ามาในลิฟต์และเธอก็กดชั้นแล้วพร้อมกับที่อีกฝ่ายตามเข้ามา

“ถ่ายงานทั้งวันแบบนี้ คุณคงไม่ค่อยกินอะไร”

“ก็กินบ้าง”

“บ้าง หมายความว่ากินนิดเดียว ไปหาอะไรกินดีกว่า ผมไปเป็นเพื่อน”

“นายอยากกินก็ไปคนเดียวสิ ฉันไม่ใช่คนที่จะกินอะไรก็ได้นะ”

จบคำพูดนั้นตาคมก็กวาดมองใบหน้าสวยจรดปลายเท้า แถมยังวกกลับขึ้นมาหยุดในบางจุดทำเอาคนถูกมองหน้าร้อนจี๋ อดตวาดกลับไม่ได้

“อย่ามามองแบบนี้นะ”

“ทำไม”

“กวนประสาท”

“ก็แค่รู้สึกเห็นด้วยที่คุณดูแลตัวเองได้ดี ผมยังจำได้ว่าหุ่นคุณ...”

ชายหนุ่มมองซ้ำทำให้กระเป๋าสะพายใบย่อมฟาดมายังเขาทันที แล้วร่างระหงก็รีบพรวดออกจากลิฟต์เพราะมั่นใจว่าคนตัวโตกว่าต้องไม่พอใจ

“เฮ้ย มันเจ็บนะ เดี๋ยวก่อนสิ”

ธิติตามคนที่เดินฉับๆ ไปอย่างขุ่นใจแค่นิดเดียวเพราะลึกๆ แล้วเขาสนุกที่ได้แกล้งให้หญิงสาวหน้าแดง ถูกใจเป็นบ้าเวลามองหน้าสวยงอหงิก มันเป็นความรู้สึกดีๆ ที่ไม่เคยได้สัมผัสเลยในช่วงวัยรุ่น

“ไม่เล่นกันแรงไปหน่อยเหรอเอม”

เขามาถึงก็เห็นหญิงสาวทาบการ์ดหน้าห้องแล้วเปิดประตู เธอหันมามองเขาแล้วบอก

“ส่งกระเป๋ามาได้แล้ว”

“ไม่คิดจะขอโทษรึไง"

“ก็นายเที่ยวพูดเรื่อง...เรื่องคืนนั้นไปทั่วแบบนี้ทำไม”

“ไม่ได้พูดไปทั่วสักหน่อย พูดกับเอมแค่คนเดียว”

“อย่ามาเล่นลิ้นนะ”

เฌอเอมเข่นเขี้ยวใส่คนที่ยืนประจันหน้ากัน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มวาววับ ทว่าไม่กล้าขึ้นเสียงมากนักเกรงว่าใครจะมาได้ยินเข้า

ธิติก้มมองคนสูงน้อยกว่าตนไม่มากนักแล้วยิ้มมุมปาก เขาต้องบ้าแน่ๆ ที่เห็นว่าท่าทางของเธอน่ารัก น่าตอแย ยังไม่ทันพูดอะไรกันต่อก็มีคนออกจากลิฟต์แล้วเดินมาทางทั้งคู่ เฌอเอมหันไปมองส่วนชายหนุ่มเพียงแค่เหลือบ แต่จากปฏิกิริยาพึมพำเรียกชื่อเบาๆ ของปากสวยอิ่มเขาก็รู้ว่าเป็นคนที่เธอรู้จัก แขนกำยำรวบร่างสวยเข้าหาอ้อมอกพร้อมดันพาเข้าห้องทันที

เมื่อธิติลากกระเป๋าเข้ามาแล้วปิดประตูลงเฌอเอมก็มองอีกฝ่ายตาโต

“นายเข้ามาทำไม”

“คนรู้เห็นเรื่องของเราจะเป็นผลดีต่อคุณไม่ใช่เหรอ”

คนฟังมีสีหน้าเหมือนเห็นด้วยแต่ก็ส่ายหน้า

“แต่ก็ไม่เห็นต้องเข้ามาในนี้เลย”

“คนที่เดทกัน นานๆ ทีเจอ ใครเขาส่งกันแค่หน้าห้องล่ะคุณ”

เป็นอีกครั้งที่เฌอเอมเถียงไม่ออก ทำได้เพียงสะบัดหน้าหนีเขาเดินไปนั่งลงกอดอกไขว่ห้างบนโซฟา แสดงออกว่าไม่พอใจอย่างมาก

ชายหนุ่มไหวไหล่นิดๆ ลากกระเป๋าต่อไปให้ด้วยท่าทางเป็นต่อ

“ยังไงก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เลิกหงุดหงิดแล้วสั่งอะไรขึ้นมากินดีกว่า คุณกินคลีน ผมกินคุณ...เอ้ย! อย่างอื่นก็ได้”

เขาแอบขำเมื่อเห็นหน้าสวยซีดเผือด มือบางคว้ากระเป๋าหมับเตรียมปาเต็มที่ จนเขาต้องยกมือห้ามไว้ เอาจริงๆ ธิติไม่ได้คิดไปถึงเรื่องนั้นสักนิด ไม่รู้ว่าตัวเองพลั้งปากออกไปได้ยังไง

“ถ้ายังพูดอะไรแบบนี้อีกล่ะก็ออกไปเลย”

“พูดแบบนี้หมายความว่า โอเค ให้ผมกินข้าวด้วยที่นี่แล้ว?”

ใบหน้าสวยสะบัดเชิดไม่ตอบ ธิติก็ถือว่าไม่ปฏิเสธ เขาจึงบอกพร้อมก้าวไปยังที่หมายตั้งแต่แรก

“งั้นฝากสั่งสเต๊กเนื้อสันนอกนะคุณ ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน กลั้นมาตั้งนานแล้ว”

ร่างสูงกำยำเดินฉิวไปแล้วเฌอเอมก็ได้แต่หน้าเหวอมองตาม

“นี่...หมายความว่า ที่ทำเป็นพูดโน่นนี่ก็แค่อยากเข้าห้องน้ำใช่ไหม นายแทนบ้า!”

=====