All Chapters of หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

“อื้อ~”เสียงครางในลำคอของคนตัวเล็กถูกเขาดูดกลืนลงคอ นิ้วเรียวขยับเข้าออกภายในจนเธอไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ความต้องการกำลังตอบสนองอย่างไม่รู้ตัว มาร์ชินยกตัวออกจากการนั่งทับขาทั้งสองข้างแล้วถอดกางเกงนอนขายาวออก ก่อนโยนไว้ข้างเตียงและตามด้วยแพนตี้ตัวบาง มือหนาจับขาเรียวอ้าออกแต่เธอก็ยังต่อต้านเขาทุกทาง“อ้าขาออก” เสียงแหบพร่าพูดขึ้นหลังจากถอนริมฝีปากออก“พอแล้ว...” เสียงปฏิเสธแผ่วเบาแล้วหันหน้าหนี เขาจับปลายคางให้หันมาสบตาแล้วกดริมฝีปากจูบ มือหนาลูบไล้ไปตามต้นขาจนมาถึงสะโพก เขาจับหมอนลองยกใต้สะโพกเอาไว้ แทรกลำตัวเข้ากลางระหว่างขาเรียวทั้งสองข้าง ปลายนิ้วกรีดไปตามกลีบดอกไม้สวยปิดสนิท จนน้ำใสแฉะปลายนิ้ว“บอกพอ แต่ทำไมแฉะ” เสียงแหบถามหลังจากถอนริมฝีปากออก“แล้วไปจับทำไมล่ะ”“ก็ของฉัน ทำไมจะจับไม่ได้”“ใครบอกว่าของนาย” คำถามของคนดื้อ ทำเอาเขาเงยหน้าขึ้นจากลำคอขาว“ฉันเนี่ยแหละบอกหรือจะบอกว่าฉันเป็นของเธอด้วยก็ได้” ริมฝีปากร้อนจูบลงบนไหล่เล็ก พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด เพราะข้อมือถูกล็อกติดไว้กับหัวเตียงด้วยกุญแจมือ ทำให้เธอไม่สามารถต่อต้านเขาได้เต็มที่นัก ตอนนี้ในหัวต้องหาวิธีเพื่อเบี่ยง

“อันนี้หึงหรือเปล่า” มาร์ชินกระซิบถามหลังจากถอนริมฝีปากออก“เปล่า แค่กำลังช่วยแทนที่จะขอบคุณคิดแบบนี้เหรอ” นี่อุตส่าห์เปลืองตัวช่วยเลยนะ สาว ๆ ในนี้เขาเคยปล่อยให้เป้าหมายหลุดมือกันง่ายที่ไหน แล้วยังเมาแบบนี้อีก“ขอบคุณมากเลย แต่จริง ๆ แล้วฉันสามารถจัดการได้นะ” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวสูงที่ส่งยิ้มมุมปากมาให้“ยังไง”“ฉันจัดการได้ภายในสิบนาทีโดยที่ไม่ต้องปล่อยให้เธอรอนาน”“อ่อ ขอโทษด้วยนะยะที่ขัดจังหวะ” พูดจบก็ผลักเขาออกแล้วทำทีจะเดินหลบเปิดทางให้ แต่กลับถูกแขนแกร่งโอบรัดต้นคอแล้วดึงเข้าหาตัว สายตามองตรงไปยังผู้หญิงที่ยืนอยู่ เธอยังคงมองพวกเราทั้งคู่ไม่ยอมไปไหน ดูท่าจะเอาให้ได้จริง ๆ สินะ“ชอบนะเวลาที่เธอหึง ฉันพูดอะไรไปไม่คืนคำหรอก บอกไม่ยุ่งกับคนอื่นก็คือไม่ยุ่งสิ”“ก็บอกว่าไม่ได้หึง” ในขณะที่เราทั้งคู่กำลังเถียงกัน ฉันก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ถูกปาใส่หน้าพึ่บ!“เท่านี้พอไหม!”“...!!” แบงก์จำนวนมากถูกปาใส่ ทำให้ฉันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น มาร์ชินรีบดึงตัวฉันหลบแล้วใช้ตัวบังแทน ยัยขี้เมานี่!“ผมว่าคุณเมาแล้วนะครับ”เขาพยายามพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่สุภาพที่สุด คนขี้เมาบางทีก็ไม่จำเป็นต้องส

“แสดงว่าพูดถูกสินะด่าเพื่อนแบบนี้” คิมยิ้มชอบใจ เมื่อเห็นอาการของฉัน“หยุดพูดเรื่องนี้ แล้วจะมาไม่เป็นบอกก่อนเลย” ฉันเดินแทรกผ่านเคทเข้าไปนั่งลงข้างมาร์ชิน เพราะเป็นที่ว่างเดียวที่ยังเหลืออยู่“ถ้าบอกจะได้เห็นอะไรดี ๆ เหรอ” ฉันว่าคิมน่าหมั่นไส้แล้ว วันนี้ยัยเคทไม่ได้ต่างกันเลย“มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า หยุดคิดกันได้แล้ว!” พูดจบก็ลอบมองไปยังคนตัวสูงที่นั่งอยู่ เป็นจังหวะเดียวกันที่เขามองมาทางฉันเช่นกัน“หยุดแอบส่งสายตาให้กันเดี๋ยวนี้นะ หมั่นไส้” ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่รอดพ้นสายตาของเคทไปได้สินะ“วันนี้พวกแกสองคนพูดมากจัง โดยเฉพาะ เคท”“เขินแล้วก็ว่าเพื่อน” เมื่อโดนฉันว่า เคทก็บ่นกลับทันที“ไม่ได้เขิน สรุปพวกแกมาหาฉันมีอะไร” ตอนนี้คงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนแล้ว ไม่งั้นยัยสองคนนี้พูดไม่หยุดแน่“ก็ว่าจะมาชวนดื่ม แต่แกคงไม่ว่างแล้วแหละ” คิมพูดขึ้นและหันไปสบตากับเคท“ทำไมถึงบอกว่าไม่ว่าง เดี๋ยวฉันจัดการงานแป๊บเดียวก็จะตามออกไป ให้เด็กจัดการได้เลย”“ไม่เป็นไร แกอยู่กับคู่หมั้นไปเลยเดี๋ยววันอื่นเราค่อยนัดกัน วันนี้ฉันเองก็ไม่ได้นัดด้วยอยู่ ๆ ก็ลากคิมมาเลย” เคทส่งยิ้มให้มาร์ชิน“ฉันไม่จำเป็นต้อ

ณ ห้างสรรพสินค้า“คิวที่สามสิบค่ะ!” เสียงประกาศไมค์ดังไปทั่วบริเวณ หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของคิวเดินตรงเข้าไปยังหน้าเคาน์เตอร์ยื่นกระดาษใบเล็กแสดงคิวเพื่อยืนยันตัวตนแล้วยกถุงขนมใบใหญ่กลับมาสองถุง“...” มาร์ชินขมวดคิ้วมองถุงขนมในมือและเงยหน้าขึ้นสบตา“ถือสิ” ฉันยืนถุงทั้งสองใบไปตรงหน้าเขาและมาร์ชินก็แสดงความเป็นสุภาพบุรุษต่อฉันได้อย่างชัดเจนโดยการเดินหนี“ถือเองสิ” เขากอดอกเดินนำหน้าไปอย่างไม่สนใจไยดี“หน้าตาก็หล่อ แต่ใจร้ายชะมัดไอ้บอสของมัสชิโม่” เสียงเล็กพึมพำพร้อมกับยกถุงเดินตามหลังไปอย่างยากลำบาก“ขอบคุณที่ชม”“ประชดย่ะ!” ฉันมาเองยังไม่เจ็บใจเท่านี้ แต่เสนอตัวมาด้วยแลกกับการปลดกุญแจให้ ตามเป็นผีเลยพึ่บ! ถุงขนมก็ถูกแย่งไปจากมือ ผู้ชายสองคนที่มาจากไหนก็ไม่รู้เป็นคนถือไป เขาเดินไปรับกุญแจรถจากมาร์ชินแล้วถือถุงขนมของฉันจากไปทันที“มีคนตามมาด้วยก็ไม่บอก ให้อุ้มเป็นคนบ้าอยู่ได้ตั้งไกล”ฉันเดินบ่นตามหลัง“คนปกติที่ไหนจะซื้อขนมขนาดนั้นไปกินคนเดียว”“ไม่ได้กินคนเดียวสักหน่อย คนของนายก็ตั้งเยอะนี่ฉันสั่งไว้อีกสามถุงนะเดี๋ยวขากลับค่อยมาแวะเอา” ขนมร้านนี้อร่อยมากถ้าได้ลองจะติดใจเลยล่ะ“ปกติดื่มแต่เ

เสียงย่ำน้ำดังไปตามเท้าที่เดินผ่านไปผ่านมาเบื้องล่าง ฉันนั่งห้อยขาบนราวบันไดระเบียงชั้นสอง สายตาจ้องมองคนของมัสชิโม่ที่กำลังวุ่นวายกับการจัดการข้าวของที่เปียกน้ำทั่วทั้งหลัง ฉันสงสารพวกเขานะที่ต้องทำงานเพิ่มในเวลาแบบนี้ แต่ก็โทษเจ้านายของพวกเขาด้วยเถอะ เพราะรายนั้นก็มีส่วนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้เหมือนกัน ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังร่างสูงสองคนที่เดินเข้ามาทางประตูบานใหญ่ มาร์ชินมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเช่นเคย ไม่รู้สึกโมโหใส่ฉันบ้างหรือไง ไม่สนุกเลยแฮะแบบนี้“ไปพักผ่อนกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาจัดการ” ไคล์ออกคำสั่งให้ทุกคนแยกย้าย เพราะเวลาตอนนี้ก็เริ่มดึกพอสมควรและพวกเขาก็คงเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว“แล้วของที่เสียหาย...” แอลเดินตามหลังเข้ามาอีกคนเอ่ยถามมาร์ชิน เธอเองก็อยู่ในสภาพเปียกปอนไม่ต่างกันกับฉันเลย“ก็เปลี่ยนใหม่ทั้งหมด” พูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมองฉันที่นั่งห้อยขาอยู่บนระเบียง“ระบบดูแลที่นี่ดีมากเลยค่ะคุณคู่หมั้น...ฉันชอบ” ฉันแกว่งขาไปมาแล้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ชอบก็อยู่ตลอดสิ”“ถ้าอยู่เกินเจ็ดวัน คงไม่ได้แค่เปลี่ยนของใช้หรอก น่าจะเปลี่ยนบ้านใหม่เลยมากกว่า” พูดอะไรออกมาไม่เกรงใจเ