Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

“ขอรับ” จินหลางรับคำจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปยังห้องด้านหลัง“น้องชายไม่ทราบว่าข้าขอดูโสมหน่อยได้หรือไม่” ชายชรากล่าวออกมาไม่อ้อมค้อม“คารวะท่านหมอ นี่โสมขอรับ” ฉินเต๋อชำเรืองมองหน้าบุตร สาวแวบหนึ่งก่อนจะนำสิ่งที่อยู่ในย่ามใบเก่าออกมา ซึ่งการกระทำอันเล็กน้อยของเขาชายชราก็มองเห็นแต่เขาไม่ได้เอ่ยปากอะไรเพียงแต่เก็บงำไว้“โอ้มันสมบูรณ์มาก อายุของโสมหัวนี้ย่อมไม่ต่ำกว่าพันปีเป็นแน่เจ้าอยากขายเท่าไหร่พ่อหนุ่ม” ชายชราประคองโสมในมืออย่างทะนุถนอมด้วยฝ่ามือเหี่ยวย่นของตนทั้งสองข้าง“ไม่ทราบว่าท่านผู้เฒ่าจะให้ราคาเท่าไหร่หรือขอรับ” ฉินเต๋อ หยั่งเชิงเมื่อชายชราได้ยินคำถามเขาก็รู้สึกพอใจที่ชายผู้นี้แม้จะแต่งกายมอซอแต่ไม่มีความโลภหากเป็นผู้อื่นคงเรียกร้องราคาสูงเอาไว้ก่อนเป็นแน่“เท่านี้พอหรือไม่” ชายชราชูนิ้วขึ้นมาห้านิ้ว“ห้าร้อยตำลึงหรือขอรับ” ฉินเต๋อโพล่งออกมาก่อนมีสีหน้านิ่งไปราวกับตกอยู่ในความฝัน“จะใช่ที่ไหนล่ะ ข้าให้ห้าพันตำลึงเงินต่างหากแต่ถ้าเจ้าเอาไปขายเมืองหลวงอาจจะได้ถึงหมื่นตำลึงเลยก็ได้ แต่ในเมืองอันห่างไกลนี้ข้าสามารถให้ได้สูง

หนิงเซียนและนางหลิวต่างพากันมองหาลูกของตน เมื่อผู้เป็นแม่เห็นเด็กทั้งห้ายืนอยู่ด้วยกันพวกนางก็รู้สึกโล่งใจ“พวกเจ้ามาหาแม่” ทั้งหนิงเซียนและนางหลิวต่างกวักมือเรียกลูกชายหญิงให้เข้ามาใกล้นางทั้งสองพากันหวาดกลัวตอนที่เห็นว่าหลังคาบ้านถล่มด้วยความเป็นห่วงลูก แต่เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งห้าปลอดภัยดีพวกนางก็วางสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือเสียดายที่จู่ ๆ หลังคาบ้านถล่มลงมานางเจียงมองสภาพบ้านเละเทะนั้นด้วยความเสียดายเพราะนางคิดจะอาศัยประโยชน์จากบ้านทั้งสองหลังนี้เสียหน่อย ใครจะไปคิดว่ามันจะพังลงมาอย่างกะทันหันแต่สำหรับสองพี่น้องฉินพวกเขาต่างก็คิดว่าดีแล้วที่มันพังแต่จะเสียดายก็แค่ข้าวของที่อยู่ภายในแต่เอาเถอะค่อยไปซื้อเอาใหม่สองพี่น้องต่างคิดเหมือนกันโดยไม่รู้ว่าสิ่งของที่พวกเขาคิดว่าอยู่ใต้กองไม้เหล่านั้นได้อยู่ครบถ้วนโดยไม่บุบสลายภายในมิติของกระจกเทพเหตุการณ์ที่หลังคาบ้านทั้งสองหลังถล่มนั้นต่างก็เป็นเรื่องน่าตกใจสำหรับชาวบ้านที่พากันมามุงดูเรื่องราวของครอบ ครัวฉินที่ไม่เคยมีผู้ใดถูกลบชื่อออกจากตระกูลมาก่อนจงผิงแม้จะตกใจกับเรื่องนี้เช่นคนอ

ณ ตำหนักของเทพชะตา ซึ่งกำลังนั่งเล่นหมากตารางอยู่กับเฒ่าจันทราสหายผู้รู้ใจ จู่ ๆ ชายชราก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันคุ้นเคย“เจ้าเพิ่งจะรู้ตัวว่าควรกลับมาหรือเจ้าตัวแสบ” ชายชราเคราขาวถามผู้มาเยือนเสียงดัง“อะแฮ่ม ท่านเทพผู้เปี่ยมไปด้วยความเมตตาท่านอย่าได้โกรธเคืองข้าเลยนะขอรับ” กระจกใบน้อยเปลี่ยนรูปลักษ์เป็นเด็กชายร่างอ้วนกลมอายุราว 3 ปีเดินเข้ามาซบตักชายชราอย่างออดอ้อน“เจ้านะหรือจะมีความสำนึก หากว่าเจ้าไม่มีเรื่องด่วนข้าคิดว่าเจ้าคงจะไม่โผล่หน้ามาให้ข้าเห็นหรอกหยุดมารยาของเจ้าเสีย” เทพชราแสร้งปั้นหน้าบึ้งแต่ก็ไม่ได้ผลักไสเด็กน้อยตัวกลม“แหะ ๆ ท่านปู่ท่านยังคงยังเป็นผู้ฉลาดหาใครเทียบได้เหมือนเดิมเลยนะขอรับ” เด็กชายยิ้มประจบ“ว่ามาเจ้ามีเรื่องอะไรถึงได้แจ้นมาหาข้า” เฒ่าชราวางสีหน้าเรียบนิ่ง“ท่านปู่คือข้ามีข้อสงสัยขอรับข้าจำที่ท่านบอกได้ว่าข้าจะไม่สามารถรู้อนาคตหรืออดีตของบุคคลที่มีเทพคุ้มครองเหนือ กว่าข้าได้ใช่หรือไม่ แต่คนผู้นั้นก็น่าจะมีเพียงหนึ่งสิแต่ทำไมตอนนี้ข้าถึงได้มองไม่เห็นมากกว่านั้นล่ะขอรับ” เด็กตัวกลมมองสบตาท่านผู้เฒ่าพลางบีบนวดต้นข

ครอบครัวของสองพี่น้องฉินได้อาศัยอยู่บ้านของพี่เขยเป็นเวลามากกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว เนื่องจากฉินเซียวกำลังช่วยทำการรักษาอาการของจ้าวเฉียงและเฒ่าหลี่เพื่อให้พวกเขามีอาการคงที่มากกว่านี้ก่อนจึงค่อยออกเดินทางแต่แล้วในช่วงสายของวันที่สองพี่น้องหนิงและนางหลิวพาเด็ก ๆ ออกไปซักผ้าที่ริมแม่น้ำซึ่งบริเวณนี้เป็นศูนย์รวมของหญิงทุกนางที่ต้องมาซักผ้าทำให้พวกนางยากจะหลีกเลี่ยงแม่สามีกับสะใภ้ใหญ่บ้านฉินสายหลักอย่างในตอนนี้ที่สายตาของนางเจียงต่างจับจ้องมายังพวกนางทั้งหมดด้วยความไม่พอใจ“พวกเจ้าคิดว่ามันเหมาะสมหรือไม่ที่น้องสาวผู้แต่งงานออกไปแล้วกลับไปขออยู่ร่วมชายคาบ้านพี่เขย” นางเจียงจงใจพูดกำกวมกับสหายของนางสามสี่คน“มันจะเหมาะสมได้อย่างไรล่ะเรื่องแบบนี้มีใครเขาทำกัน” หญิงชราสหายของนางเจียงปรายตามองมาทางสองพี่น้อง หนิง แต่ก่อนที่จะมีอีกคนได้พูดอะไรออกมาเพิ่มฉินเซียวกับพี่ ๆ ทั้งห้าก็ได้แอบตักน้ำใส่ถังย่องไปใกล้คนกลุ่มนี้จากนั้นนางเจียงก็กรีดร้องเสียงดัง“เจ้าเด็กเหลือขอพวกเจ้าทำให้เสื้อผ้าของข้าเปียก วันนี้ข้าจะตีสั่งสอนแทน บิดา มารดาเจ้า” นางเจียงที่ถูกน้ำจากถังสาดโดนเข

จากที่เฒ่าหลี่ตั้งใจจะหลับหูหลับตาเคี้ยวให้ผ่าน ๆ ไปเขาก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่อยู่ภายในปากของตนในความกรุบกรอบของชิ้นเนื้อที่ผสมผสานกับเครื่องเทศที่ถูกปรุงรสอย่างดี มีความเปรี้ยวปนเผ็ดหลังจากเคี้ยวชิ้นแรกผ่านไปชายชราจึงคีบชิ้นที่สองสามตามติดอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งยำหน้ากากหมูในจานหมดลงฉินเซียวและผู้คนที่มุงดูต่างยืนนิ่งมองชายชราคีบตะเกียบอย่างต่อเนื่องด้วยความตกตะลึง“อ้าวหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ” ชายชราทำหน้าเสียดาย“ท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้างขอรับ” จ้าวเฉียงรีบเดินเข้าประตูครัวมาตรวจสอบผู้เป็นพ่อ“ข้าจะเป็นอะไรก็ปกติดีนะสิ เจ้าจะแช่งข้าหรือยังไงข้าแค่เสียดายอาหารจานนี้ที่มันมีน้อยไปหน่อย” เฒ่าหลี่ตอบกับบุตรชายตามตรง“ท่านลุง การที่ท่านถามท่านปู่แบบนั้นแปลว่าท่านไม่เชื่อฝีมือข้าหรือเจ้าค่ะ” เด็กหญิงอมลมแก้มป่องกล่าวอย่างงอน ๆ“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั่นนะหลานตัวน้อย” จ้าวเฉียงเมื่อเห็นอาการของหลานสาวเขาก็ทำตัวเลิ่กลั่ก“ฮ่า ๆ ท่านลุงท่านช่างตลกเสียจริงข้าเพียงหยอกท่านเล่นเท่านั้นเจ้าค่ะ ตอนนี้ทุกคนน่าจะเชื่อข้าแล้วใช่หรือไม่ว่าสิ่งท