Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

“ท่านหมายความว่านางตัวซ...ลูกรองของข้าเป็นผู้นำความเคราะห์ร้ายมาสู่ครอบครัวอย่างนั้นเหรอ แล้วอาจจะหมายรวมถึงหมู่บ้านแห่งนี้ด้วยใช่หรือไม่” นางจางถามนักพรตออกมาสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล“ใช่แล้วประสก” นักพรตผู้ชราหลับตาลงเอามือจับลูกประคำก่อนพยักหน้ารับทำให้คนบ้านฉินที่ได้ยินต่างพากันมีใบหน้าถอดสีพร้อมคิดเหมือนกัน ถึงว่าช่วงนี้มีแต่เรื่องมันต้องเป็นเพราะนางตัวซวยนี้เป็นแน่ พวกเขาสี่คนพ่อแม่ลูกจึงมองไปยังเด็กหญิงผู้ที่ถูกมัดติดอยู่กับเสาเป็นทางเดียว“แล้วมีวิธีแก้หรือไม่เจ้าคะ” นางจางละจากใบหน้าลูกนอกไส้หันมาถามนักพรตผู้ชราอีกครั้ง“มี ประสกจะต้องให้เด็กคนนั้นออกจากบ้านอย่างต่ำ ๆ เป็นเวลาเจ็ดปีและห้ามเกี่ยวข้องกันอย่างเด็ดขาด” นักพรตเฒ่ายังคงแสดงบทบาทของตนตามที่ได้รับ“หมายความให้พวกเราตัดขาดจากนางอย่างนั้นหรือขอรับ” ฉินหย่งถามออกมาเสียงดัง“ประสกเข้าใจถูกต้องแล้ว หากว่าประสกยังคิดจะยุ่งเกี่ยว กับนางไม่ว่าจะทางตรงหรืออ้อมความโชคร้ายก็จะมาเยือนครอบครัวของประสกอย่างไม่จบสิ้น” ผู้สวมบทบาทนักพรตกล่าวดักทาง เขาผู้ซึ่งผ่านร้อนหนาวมาย่อมเข้าใจในสายต

หลังจากหนิงลี่ได้ยินถ้อยคำอันหนักแน่นออกมาจากปากเด็กหญิงตัวเล็กนางก็ใจหายวาบพร้อมทวนคำในสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยิน ‘สองเดือนอย่างนั้นเหรอนี่สามีของนางป่วยมากถึงเพียงนี้’“พี่สาว” หนิงเซียนที่เห็นน้ำตาของคนเป็นพี่ไหลออกมานางก็ร้องเรียกผู้ที่เติบโตมาด้วยกันอย่างเป็นห่วง เสียงของหนิงเซียนได้เรียกความสนใจจากจ้าวเฉียงกับฉินเซียวให้หันไปมองก่อนที่จ้าวเฉียงจะลุกเดินไปหาภรรยา“อาลี่ เจ้าเป็นอะไร” ชายผู้เป็นสามีโอบไหล่ของภรรยาพร้อมถามออกมาด้วยความเป็นห่วง“ข้าไม่ได้เป็น แต่เป็นท่านต่างหากท่านป่วยมากถึงเพียงนี้เหตุใดไม่บอกข้าตามตรง แล้วยังแสร้งทำเป็นสบายดีอีกข้าจะไปตามหมอมารักษาท่าน” หนิงลี่ตัดพ้อทั้งน้ำตา“ข้าขอโทษที่ปิดบังเจ้า เรื่องหาหมอเจ้าก็เห็นแล้วว่าข้าดื่มยาพวกนั้นมาตั้งหลายครั้งเปลี่ยนหมอมาก็หลายคน แต่อาการของข้าก็ไม่ดีขึ้นข้าก็เลยจำใจต้องปิดบังเพื่อให้เจ้าไม่ต้องเสียเงินอีกแต่ครั้งนี้มันต่างออกไปแล้ว” ผู้เป็นสามีกล่าวออกมาอย่างขมขื่น“ท่านหมายความว่าอย่างไร ไม่ใช่จะไม่รักษาแล้วปล่อยให้ตัวเองตายหรอกใช่ไหม” หนิงลี่มองชายคู่ชีวิตดวงตาแดงหยาดน้ำตาที่แห้งกำลั

“เอาละ พ่อรับรู้ความจริงใจของเจ้าแล้ว เจ้ารีบลุกขึ้นเถอะ” ฉินเต๋อเข้าไปจับบ่าเด็กน้อยให้ลุกขึ้น หนิงลี่กับนางฟางที่เป็นพยานในเหตุการณ์นี้ต่างรู้สึกยินดีกับครอบครัวของหนิงเซียนที่ฉินเต๋อยอมรับเด็กน้อยเป็นลูก“พวกเจ้ากลับบ้านกันไปก่อนเถอะข้ามีเรื่องจะคุยกับนางฟางก่อนจากนั้นเดี๋ยวข้าตามไป” หนิงลี่เอ่ยปากไล่ครอบครัวของน้องสาว“ขอรับ” ฉินเต๋อตอบรับ“ท่านป้าฟางเอาไว้ให้ข้าหาสมุนไพรได้ไม่น่าจะเกินสองวันข้าจะไปพบท่านที่นั่น” เด็กหญิงวัยแปดหนาวกล่าวกับผู้มีบุญคุณ“ข้ารู้แล้วเจ้าเองก็รักษาตัวให้ดีนะ” ฟางหรูยิ้มรับก่อนกล่าวอวยพรออกมา“เจ้าค่ะ ข้าขอลา” เด็กหญิงก้มหัวคารวะโดยคนในครอบครัวฉินต่างก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” ฉินเต๋อกล่าวออกมาอย่างเป็นสุขแต่พวกเขาไม่รู้ว่าตอนนี้ได้มีเรื่องร้ายรอพวกเขาอยู่เป็นการต้อนรับสมาชิกใหม่บ้านฉินภายในหมู่บ้านซุยซวงเวลานี้นางเจียงกำลังก่นด่าสาปแช่งลูกชายคนรองของตนให้ผู้เป็นสามีกับบุตรชายคนที่สามฟังพร้อมหลั่งน้ำตาออกมา“ตอนข้าคลอดมันข้าก็เกือบตายจนมาท้องเจ้าสามข้าก็เกือบไม่รอดแล้วพอมันเติบโตมาก

“ท่านพ่อข้าปลอดภัยดี ม้าพวกนี้น่ารักมาก ข้าอยากได้มันทั้งหมดได้หรือไม่เจ้าคะ” ฉินเซียวตอบผู้เป็นพ่อก่อนที่เธอจะถามออกมา“ซื้อม้าทั้งหมด เจ้าแน่ใจหรือเด็กน้อยราคาพวกมันไม่ถูกเลยนะ” เฒ่าหลี่ที่รู้สึกถูกใจแม่หนูน้อยคนนี้กล่าวออกมาในขณะ ที่เจ้าตัวก็เดินมาทางสองพ่อลูก“คารวะท่านผู้เฒ่า ไม่ทราบว่าท่านขายเจ้าพวกนี้เท่าไหร่หรือเจ้าคะ” เด็กหญิงสบตาของผู้ชราถามออกมาอย่างไม่เกรงกลัวผิดวิสัยเด็กทั่วไปถ้าหากถูกผู้ใหญ่จ้องแบบนี้ก็อาจทำอะไรไม่ถูก“เจ้าน่าจะได้รับการแนะนำมาจากหมอเฒ่าใช่หรือไม่ เงินทองข้าไม่อยากได้แต่เจ้านั่นน่าจะบอกเจ้ามาแล้วว่าข้าชื่นชอบสิ่งใด หากว่าข้าถูกใจนอกจากเจ้าจะได้ม้าทั้งหกตัวไปแล้วข้าจะแถมรถม้าให้เจ้าไปด้วยอีกสองคันว่าอย่างไรข้อเสนอของข้าถูกใจหรือไม่เล่า แต่กลับกันหากว่าข้าไม่ถูกใจพวกเจ้าจะไม่ได้อะไรจากข้าไปเลยแถมยังต้องเสียค่าเสียเวลาให้ข้าอีกจำนวนหนึ่งร้อยตำลึงเจ้าเห็นสมควรเป็นอย่างไร” เฒ่าหลี่พูดจุดประสงค์ของตนแววตาสั่นระริก“ข้าตกลงเจ้าค่ะ วันนี้ข้าต้องได้ม้ากับรถม้าของท่านปู่แน่ ว่าแต่ถ้าหากท่านปู่พอใจสุราของข้าแล้วแสร้งบอกไม่พอใจออกมาข้าก

ฉินเซียวเข้าใจความหวังดีของแม่ตนเองได้เป็นอย่างดีเด็กน้อยจึงพยักหน้ารับปากมารดาอย่างจริงจังหลังจากนั้นสองแม่ลูกต่างก็ช่วยกันทำความสะอาดเครื่องในไก่เท่าที่มี โดยผู้เป็นแม่นั้นรับฟังคำแนะนำของบุตรสาวทุกขั้นตอน ส่วนเด็กชายทั้งสามก็ช่วยตักน้ำแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าสิ่งที่น้องเล็กกำลังทำจะกินได้หรือไม่ก็ตาม“พี่ใหญ่มันจะกินได้จริงใช่หรือไม่” ฉินฟู่กระซิบข้างหูคนเป็นพี่เมื่อมองไส้ไก่ที่อยู่ในมือน้องน้อย“เราต้องเชื่อมั่นในตัวน้อง” ฉินอู๋ตอบไม่เต็มเสียงนัก“แต่ข้าว่าน่าจะกินได้นะ” ฉินต้าหนิวกล่าวพลางมองไปยังเครื่องในที่ถูกทำความสะอาดแล้ว“กินได้แน่นอนเจ้าค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็กกล่าวเสียงดัง“เหวอ!” เด็กชายทั้งสามที่กำลังเอาหัวชนกันนินทาน้องสาวตัวเองอยู่ถึงกับตกใจที่คนเป็นน้องโผล่หน้ามากะทันหัน“คอยดูข้าจะทำให้พวกท่านไม่ยอมวางตะเกียบเลย” เด็ก หญิงตัวน้อยอมลมกล่าวอย่างงอน ๆ“เจ้าอย่าโกรธเลยพวกพี่เชื่อเจ้า” ฉินอู๋กล่าวแทนน้องชายอีกสองอย่างสำนึกผิด“ฮ่า ๆ ข้าแกล้งพวกท่านต่างหากเล่า เอาล่ะข้าจะไปปรุงอาหารจากเจ้านี่มาให้พวกท่านได้ลองกิน”