Tous les chapitres de : Chapitre 51 - Chapitre 60

บนภูเขาในหมู่บ้านตงไห่อันห่างไกลจากเมืองหลวงทั้งบุตรชายในสายเลือดกับบุตรบุญธรรมนั้นหาได้รับรู้ความกังวลของคนเป็นบิดามารดาไม่ เนื่องจากตอนนี้พวกเขากำลังพาชายวัยกลางคนผู้นำหมู่บ้านมาถึงแปลงข้าวสาลีสีเหลืองทองที่พร้อมเก็บเกี่ยว“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าภาพที่เห็นจะเป็นเรื่องจริง เหตุใดข้าอยู่ที่นี่มาตั้งนานจึงไม่เคยเดินมาทิศทางนี้” เฉินกังกล่าวออกมาเหมือนคนละเมอ“อาจจะเป็นไปได้ว่าเวลาแต่ก่อนทางด้านนี้ปกคลุมไปด้วยต้นหญ้าสูงและวัชพืชทำให้ผู้คนไม่กล้าเฉียดใกล้เข้ามาก็ได้ขอรับจึงได้แต่ใช้ทางที่ตนคุ้นชิน” จ้าวเฉียงคาดเดา“อาจเป็นอย่างที่เจ้าว่า ข้าวสาลีที่เราเห็นในตอนนี้ข้าคะเนดูจากสายตาน่าจะมีไม่ต่ำกว่าที่ดินสองหมู่ หากใช้แรงคนเก็บเกี่ยวอย่างเต็มที่ก็คงจะราวเจ็ดหรือสิบวัน จากนั้นเราค่อยมาดูกันว่าได้ข้าวทั้งหมดกี่ชั่งแล้วค่อยแบ่งให้กับทุกบ้านที่มาช่วย พวกเจ้ามีความเห็นเยี่ยงไร” เฉินกังกล่าวตามที่ตนคิดก่อนจะถามชายหนุ่มทั้งสี่“ข้าคิดว่าทำตามที่ท่านอาเสนอมานั่นแหละขอรับ” ฉินเต๋อ สรุปเนื่องจากความคิดของท่านอาผู้นี้ไม่แตกต่างไปจากที่พ่อบุญธรรมได้เคยกล่าวไว้“เร

ณ ชายป่า ซุนห่าวกับเด็กตัวน้อยทั้งห้าต่างพากันชะเง้อท่ามกลางความมืดด้วยความเป็นห่วงคนที่หายขึ้นเขาไปทั้งสองคน“ท่านอาห่าวขอรับท่านพ่อกับน้องเล็กจะไม่เป็นไรใช่หรือไม่” ฉินอู๋เอ่ยปากถามผู้ใหญ่หนึ่งเดียวที่อยู่ด้วยกันด้วยความกังวล“คุณชายรองอย่าได้ห่วง ข้าเชื่อว่านายท่านรองกับคุณหนูเล็กย่อมไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน” ซุนห่าวกล่าวปลอบใจเด็กน้อยในระหว่างที่เด็กทั้งห้ากับพ่อบ้านหนุ่มกำลังสนทนากันพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินเหยียบใบไม้กิ่งไม้ อีกทั้งยังมีดวงไฟให้ความสว่างตรงมายังพวกเขา“ท่านอาห่าว พี่ชาย พี่สาว ข้ากับท่านพ่อกลับมาแล้วเจ้าค่ะ” น้ำเสียงหวานใสดังออกมาท่ามกลางความมืดทำให้คนทั้งหกที่รอคอยอยู่มีรอยยิ้มบนใบหน้า“พวกคุณหนูรออยู่ในรถม้านะขอรับ ข้าจะไปดูทางนั้นเอง” พ่อบ้านหนุ่มบอกกับเด็กตัวน้อยทั้งห้าก่อนที่เขาจะเดินไปยังแสงไฟที่ตนเห็นซุนห่าวเมื่อเขาเดินไปถึงแสงไฟที่ตนเห็นเขาก็รีบเข้าไปช่วยฉินเต๋อพยุงชายชราร่างผอมผู้หนึ่งที่หนวดเครารกครึ้ม         เส้นผมปกใบหน้าของคนผู้นั้นไปครึ่งหน้าทำให้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าขอ

หลังจากคล้อยหลังศิษย์ผู้นั้นไปแล้วชายชราก็หันหน้ามายังศิษย์เอกของตนก่อนที่เขาจะเอ่ยสั่งการในเรื่องเงินออกมา“อาหลางเจ้ารีบไปนำตั๋วเงินลงจำนวนห้าร้อยตำลึงทองหกใบกับหนึ่งพันตำลึงทองสามใบมาให้ข้าด่วนที่สุดเลยนะ หากนางหนูเปลี่ยนใจไม่ขายสมุนไพรล้ำค่านี้ให้พวกเรานั้นคือความผิดเจ้า” ชายชราเย้าศิษย์อย่างอารมณ์ดี“ขอรับข้าจะไปตอนนี้เลย” เด็กหนุ่มรับคำด้วยรอยยิ้มกว้างสำหรับคนเป็นแพทย์แล้วจะมีอะไรดีไปกว่าได้เจอสมุนไพรล้ำค่ากัน“เด็กน้อยพวกเจ้ากินขนมรอก่อนเถอะ ขนมร้านนี้อร่อยมากเลยนะ” หลังจากศิษย์ของตนคล้อยหลังไปแล้วชายชราจึงได้หันมากล่าวกับเด็กชายหญิงที่นั่งนิ่งอย่างเรียบร้อย“ขอบคุณขอรับท่านปู่” เด็กทั้งหกขานรับเสียงดัง แต่ตัวฉินเซียวนั้นนางรู้สึกสนใจตลับไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของชายชรามากกว่าเนื่องจากมันดูคุ้นตา“ท่านปู่เจ้าคะไม่ทราบว่าข้าขอดูตลับไม้นั่นหน่อยได้หรือไม่”“นี่นะหรือได้สิ” ชายชราส่งตลับไม้ที่ได้มาให้กับเด็กหญิงตัวน้อย“ท่านพ่อนี่มันไม่ใช่ตลับใส่ยาอมที่ข้าให้ท่านพกไว้หรอกหรือเจ้าคะ” ฉินเซียวเมื่อนางพลิกซ้ายขวาดูตลับไม้ในมือจนรอบจ

เมื่อคล้อยหลังสี่หนุ่มกับสองเสือตัวโตหายลับไปแล้ว ฉินเซียวนางจึงได้เดินเข้าไปดูผลงานลี่จื่อในกระทะที่คั่วใหม่ ก็ได้เห็นว่าพวกพี่ ๆ ต่างพากันหยิบมันขึ้นมาแกะกันแล้ว“น้องเล็กมาดูสิ พี่ว่าเนื้อมันเป็นสีทองสวย สุกกำลังพอดีเลย” ฉินอู๋กวักมือเรียกเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นคนเป็นน้องสาวเดินกลับมา“มันอร่อยด้วยนะน้องเล็ก หวานมันรสชาติดีกว่าครั้งแรกที่เรากินอีก เจ้าลองดูสิ” ฉินฟู่ยื่นเมล็ดสีทองในมือให้เด็กหญิง“อร่อย อย่างที่พี่ห้าบอกเลยเจ้าค่ะ ข้าว่าวันพรุ่งเราลองนำไปขายกันเถอะ” ฉินเซียวยิ้มออกมาหลังจากที่กินเมล็ดลี่จื่อที่ผู้เป็นพี่ชายส่งให้“ไหนมีให้ปู่คนนี้กินบ้างหรือไม่เล่า” หมอชราเมื่อเห็นความสนุกของเด็กน้อยเขาจึงได้เอ่ยหยอกออกมาบ้าง“ท่านปู่ท่านลองกินดูสิเจ้าคะมันอร่อยมาก น้องเล็กของพวกเราเก่งที่สุด” เอ้อเหมยนำผลลี่จื่อที่นางแกะเปลือกออกแล้วนำไปให้ชายชราก่อนกล่าวชมน้องสาวออกมาอย่างภูมิใจนางรู้สึกว่าตั้งแต่ที่น้องสาวผู้นี้ได้เดินทางมายังบ้านฉินของตนก็มีแต่เรื่องดี ๆ เกิดขึ้นกับพวกนางทั้งสองครอบครัว ทำให้นางกับพี่ชายน้องชายต่างก็คิดว่าน้องเล็กจะต

“เอาละ ในเมื่อเจ้าได้ยาจากศิษย์ของข้าแล้วเจ้าก็นอนพักเถอะ ส่วนเจ้าเสี่ยวอี้เจ้ารับเงินนี่ไปแล้วไปหาซื้ออาหารมาบำรุงร่างกายย่าเจ้าซะ” ซินฉีส่งถุงเงินให้กับเด็กชายร่างผอมผู้มีดวงตาใสซื่อ“ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกขอรับ ท่านได้จ่ายค่าจ้างมาตั้งมากแล้วเมื่อครั้งอดีต” เด็กชายโบกมือปฏิเสธเนื่องจากตั้งแต่ที่เขาเติบโตขึ้นมาท่านย่าก็มักจะเล่าเรื่องความใจดีของหมอชราให้ฟังอยู่เป็นประจำ“เจ้าจงรับไปอย่าให้ข้าได้พูดซ้ำ เจ้าไม่เห็นหรือว่าย่าของเจ้านางต้องได้กินอาหารที่ดีให้อิ่มท้องนางจะได้หายป่วยในเร็ววัน” ชายชรากล่าวเสียงดุ“ข้าทราบขอรับ แต่ว่า...” เด็กชายมีท่าทางลังเล“เอาอย่างนี้ดีไหม พี่ชายไปช่วยทำงานขนทรายให้กับข้า ส่วนเงินที่ท่านอาจารย์ของข้าให้พี่ชายก็ถือว่าเป็นค่าจ้างดีหรือไม่” เด็กหญิงวัยแปดปีหาวิธีประนอม“ยังคงเป็นศิษย์ข้าที่ฉลาด คราวนี้เจ้าคงรับไปได้แล้วมั้ง” หมอชรากล่าวชมศิษย์ตัวน้อยก่อนจะส่งถุงเงินให้เด็กชายตรงหน้าอีกครั้ง“ข้าขอขอบพระคุณขอรับ ว่าแต่น้องสาวท่านนี้เจ้าจะให้ข้าขนทรายจากที่ไหนอย่างนั้นหรือ” เทียนอี้หลังจากขอบคุณหมอชราแล้วจึงได้หันมาสน