Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

บิดามารดาของเด็กทั้งสามที่ได้ยินเสียงดังของบุตรทำให้ หนิงเซียนค่อย ๆ ดึงมือของตนที่ถูกสามีจับออกใบหน้าขึ้นสีด้วยความอาย“พวกเจ้ามาแอบซุบซิบอะไรกันอยู่ตรงนี้” ฉินหยางที่กำลังจะนำตะกร้าสานที่มีถู่โต้วบรรจุอยู่เดินเข้าไปเก็บในห้องครัวเมื่อเห็นหลานชายหญิงจึงได้ส่งเสียงถามเด็กทั้งสามเมื่อได้ยินคำถามของผู้เป็นอาพวกเขาที่กำลังเอาหัวชนกันอยู่ก็สะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนที่พวกเขาจะส่งยิ้มแหยให้อาหนุ่ม“พวกเจ้าเข้ามาเถอะ” ฉินเต๋อส่งเสียงดังออกมาจากห้องครัวทำให้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่กำลังจ้องตากันเดินเข้าไปด้านในทันที จากนั้นฉินหยางจึงได้เทหัวถู่โต้วในตะกร้ากองไว้ยังมุมหนึ่งของห้องที่มีพวกของมันกองอยู่แล้วฉินเต๋อไม่ได้สนใจการกระทำของน้องชายเพราะตอนนี้เขาได้หันหน้ามาถามลูกจอมซนของตน“พวกเจ้าทั้งสามมาแอบดูพ่อแม่ทำไมกัน” ผู้เป็นพ่อแสร้งถามบุตรของตนเสียงเข้ม“พวกข้าไม่ได้ตั้งใจนะเจ้าคะ ข้าและพี่ชายเห็นว่าท่านพ่อกับท่านแม่กำลังสนทนากันเสียงอ่อนเสียงหวานพวกข้าทั้ง  สามก็เลยไม่อยากเข้ามาขัดจังหวะเพียงเท่านั้น” เด็กหญิงอ้อมแอ้มตอบพลางก้มหน้าอมยิ้มให

“ฝันที่ไหนเล่า เรื่องจริงต่าง...หาก” ฉินเต๋อกำลังจะพูดให้จบแต่ชายหนุ่มรุ่นน้องได้หันหลังก้าวเท้าเดินหายเข้าบ้านไปแล้วอย่างรวดเร็วทำให้ฉินเต๋อได้แต่ทำอะไรไม่ถูก‘คนเมืองนี้เขาเป็นอะไรกันเดินหนีหายกันดื้อ ๆ อีกแล้วรายนี้เป็นรายที่สองของวันแล้วนะ’ ชายหนุ่มลูกสามคิดอย่างปลงตกมองถุงเงินในมือที่ชายหนุ่มรุ่นน้องยังไม่ได้รับไปชายหนุ่มผู้มาเยือนรออยู่ไม่นานเขาก็ได้เห็นคนในครอบครัว เฉินพากันเดินออกมาทั้งหมดแม้แต่เด็กชายตัวเล็กบุตรของเฉินหลงด้วย“ท่านอาเฉิน อาสะใภ้” ฉินเต๋อกล่าวทักทายผู้สูงวัยกว่าทั้งสองอย่างสุภาพ“เจ้าอย่าได้เกรงใจ อาเต๋อเมื่อสักครู่บุตรชายของข้าบอกว่าเจ้าให้ส่วนแบ่งถึงยี่สิบตำลึงทองจริงอย่างนั้นหรือ เจ้าไม่ได้คำนวณผิดใช่ไหมเพราะบุตรของข้าไม่ได้ช่วยอะไรมากมายเลยนะ” ชายวัยกลางคนกล่าวขึ้นอย่างเกรงใจ“เงินจำนวนนี้ข้าได้ทำการแบ่งให้ทุกคนอย่างเท่าเทียมซึ่งเรื่องนี้ข้าได้ปรึกษากับพวกพี่ชายทั้งสามก่อนเขาจะเดินทางไปเมืองหลวงแล้วขอรับ ท่านอาอย่าได้กล่าวแบบนี้” ฉินเต๋อ ตอบผู้สูงวัยกว่าก่อนส่งถุงเงินในมือออกไป“แต่ว่า” เฉินกังยังคงอยากจะแย้ง แต

“พวกเรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ ออกมากันนานแล้ว” ฉินเซียวกล่าวหลังจากที่พวกเธอนั่งพักกันได้พอสมควรทุกคนจึงได้ลุกขึ้นยืนจากนั้นจึงได้นำตะกร้าสานที่อัดแน่นไปด้วยผลลูกหนามสะพายหลัง ก่อนที่พวกเขาทั้งหกจะเดินเรียงเป็นแถวยาวตอนลึกโดยมีโป๊ยข่วยนำหน้าคู่กับเสี่ยวเป่าซึ่งไม่มีใครเห็นกระจกเทพนอกจากฉินเซียวที่เดินตามหลังเสี่ยวเป่า เอ้อเหมย ฉินฟู่ ต้าหนิว ฉินอู๋ ปิดท้ายด้วยจ้าวซิง ส่วนเสี่ยวเป้ยกับไป๋หู่เป็นผู้คุ้มกันอยู่ด้านหลังเด็กทั้งหกอีกชั้นพวกเขาก้าวเดินโดยใช้ความเร็วอย่างสม่ำเสมอด้วยสภาพอากาศที่เริ่มเย็นทำให้พวกเขาไม่รู้สึกเหนื่อย และในระหว่างการเดินทางกลับฉินเซียวก็หันซ้ายแลขวาเผื่อว่าเธอจะเจอสิ่งที่น่าสนใจและนางก็เจอเข้าจริง ๆ เพราะตอนนี้เธอได้ยินเสียงของไก่ป่าดังอยู่ไม่ไกล“ชูว์!” เด็กหญิงหยุดฝีเท้าก่อนหันไปส่งสัญญาณเอานิ้วแตะริมฝีปาก พี่ทั้งห้าก็เข้าใจเนื่องจากพวกเขาก็ได้ยินเสียงเช่นกัน“เราต้องค่อย ๆ ย่องเข้าไป จากนั้นพวกเราก็ล้อมมันเอาไว้” คนเป็นน้องเล็กเสนอแผนออกมาโดยเธอจะใช้น้ำวิเศษเป็นตัวช่วย“เจ้าอัปลักษณ์มันมีลูกเล็กด้วยเจ้าจับเอามันไปเลี

“พวกเราเข้าบ้านกันเถอะป่านนี้หลานสาวคงไปจัดการเตรียมวัตถุดิบรอแล้ว” หนิงลี่บอกกล่าวกับทุกคนก่อนหันไปสั่งสามีที่มือยังอยู่กับรถเข็น“ท่านพี่ ท่านก็รีบเข็นรถเข้ามาเถอะเจ้าค่ะ ถ้ายังอยากกินของอร่อย” จ้าวเฉียงจะทำสิ่งใดได้นอกจากทำตามความต้องการของภรรยาโดยมีน้องชายทั้งสองเข้ามาช่วยเมื่อหญิงสาวทั้งสามนางเข้าไปในบ้านพวกนางก็ตรงเข้าไปยังห้องครัวก็เห็นเด็กชายหญิงทั้งหกกำลังแบ่งหน้าที่กันทำกับข้าว จ้าวซิงกำลังดูข้าวอยู่ในหม้อส่วนฉินอู๋กำลังก่อกองไฟเตรียมย่างเนื้อตามที่น้องสาวต้องการด้านฉินฟู่กับต้าหนิวเนื่องจากคนทั้งสองมีกำลังมากกว่าคนอื่นก็กำลังช่วยกันยกน้ำจากบ่อที่ซุนห่าวช่วยตักขึ้นมาจากบ่อเพื่อนำมาให้น้องสาวทั้งสองล้างเครื่องในผู้เป็นแม่ทั้งสามนางยืนมองลูกน้อยด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจที่บุตรของพวกตนนั้นรู้จักช่วยทำงานโดยที่ไม่ต้องให้พวกน้องร้องขอ“เสี่ยวซิง เดี๋ยวแม่ดูข้าวต่อจากลูกเองเจ้าไปช่วยน้อง ๆ เถอะ ว่าแต่ไก่ที่พวกเจ้าจับมานั้นได้ไปหาที่อยู่ให้พวกมันแล้วอย่างนั้นหรือ” หนิงลี่เดินเข้าไปหาบุตรชายที่ใช้เก้าอี้ไม้ตัวเล็กยืนต่อขาเพื่อดูข้าวในหม้อ

“เป็นอย่างนั้นหรอกหรือ” หัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้ซักถามอะไรเพิ่ม เพราะถ้าคนบ้านจ้าวอยากบอกตนพวกเขาก็คงจะบอกออกมาแล้วอย่างเช่นเรื่องของข้าวสาลี หมู่บ้านแห่งนี้พวกเขาอยู่กันมาตั้งนานชาวบ้านขึ้นเขากันก็บ่อยยังไม่รู้จักอะไรดีเท่าคนบ้านนี้เลย“แล้วพวกลูกทำสำเร็จหรือไม่” จ้าวเฉียงเอ่ยถามบุตรชายที่หน้าตามอมแมมเสื้อผ้าเองก็เลอะไปด้วย ดีที่ว่าเป็นชุดเก่าไม่อย่างนั้นได้โดนไม้จากมารดาอย่างแน่นอน“ไม่ถือว่าสำเร็จขอรับเพราะมันยังมีไหม้อยู่เลย ท่านพ่อลองกินดูสิเม็ดนี้สุกกำลังพอดี” จ้าวซิงส่งเกาลัดที่ตนแกะเปลือกที่ดำจากเถ้าถ่านยื่นเม็ดลี่จื่อเนื้อสีทองส่งไปให้คนเป็นพ่ออย่างคาดหวัง“อร่อย รสชาติหวานเคี้ยวมันดี” พ่อลูกหนึ่งกล่าวชมก่อนเอามือหยาบจับหัวเล็กของบุตรชาย“ท่านพ่อกับท่านลุงก็ลองกินด้วยสิขอรับ” ฉินอู๋กับฉินฟู่เช็ดมือของตนกับเสื้อตัวนอกก่อนจะนำมือมาแกะเปลือกเกาลัดตามที่น้องเล็กบอก จากนั้นเด็กทั้งสองจึงได้ส่งให้ผู้สูงวัยกว่าตนทั้งคู่“อร่อยมากเลย มันเคี้ยวเพลินดีนะ พวกเจ้าคิดจะทำขายหรือไม่” เฉินกังอุทานออกมาอย่างพึงใจในรสชาติแปลกใหม่ที่ได้ลิ้มลอง“ทำเจ้าค่