Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

ยามเช้าวันต่อมาอากาศค่อนข้างเย็นแม้จะยังไม่เข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัว ทำให้เด็กน้อยทั้งหลายยังไม่คิดลืมตาตื่นลุกออกจากกระโจมไม่เว้นแม้กระทั่งฉินเซียวที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุขแต่ความสุขของนางก็ได้เกิดนิมิตบางอย่างทำให้เด็กหญิงผวาลืมตาตื่นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ“โป๊ยข่วย ข้าฝันไม่ดีเลยมันจะเป็นจริงไหม” เด็กหญิงที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงรีบสื่อสารกับเพื่อนคู่หูทันที“เจ้าลองว่ามา” กระจกเทพเองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกันเพราะจิตวิญญาณของเจ้าตัวเชื่อมอยู่กับเด็กหญิง“ข้ามองเห็นคนกลุ่มหนึ่งไม่ต่ำกว่าสามสิบคนกำลังควบคุมคนหลายคนในกรงขัง คนเหล่านั้นมีตั้งแต่เด็กไปจนถึงวัยชราพวกเราจะทำอย่างไรดี” ฉินเซียวเล่าสิ่งที่ตนเห็นออกมาด้วยความกังวลกระจกเทพนิ่งคิด “ข้าว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นแน่ เพราะนิมิตของเจ้านั้นเป็นการเตือนล่วงหน้า”“แต่ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นที่ไหน ดังนั้นพวกเราจะช่วยคนเหล่านั้นได้อย่างไรล่ะ” ฉินเซียวกล่าวออกมาด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก“เอาเถอะเจ้าอย่าเพิ่งคิดอะไรให้วุ่นวาย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดหากคนเหล่านั้นมีชะตาต้องกับพวก

ด้านฉินเซียวพอกลับมาถึงบ้านของท่านย่านางคิดอยากจะบอกสิ่งที่นางจะทำกับครอบครัวเพราะในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกันก็สมควรที่จะต้องปรึกษากันอีกทั้งนางยังต้องการที่จะสร้างฐานะของครอบครัวให้มั่นคงมากขึ้นถึงแม้ว่าในตอนนี้จะยังมีเงินจากการขายสมุนไพรอยู่แต่เงินก็ย่อมมีวันหมดแม้นางจะมีสมุนไพรหายากอยู่มากแต่นางก็ไม่คิดจะเอาออกมาขายพร่ำเพรื่อเพื่อให้ตนเดือดร้อนหรอกนะ ใครจะเชื่อกันว่าความโชคดีจะเกิดได้ติดต่อกันบ่อยจนน่ากลัวดังนั้นการสอนให้คนรู้วิธีหาปลาดีกว่าจับปลามาให้จึงเป็นวิธีการที่ดีที่สุด และครอบครัวของนางนั้นก็มีแต่คนขยันอีกทั้งยังเชื่อใจนางเป็นอย่างมากแล้วจะทำให้พวกเขาผิดหวังได้อย่างไรฉะนั้นหลังมื้ออาหารเย็นที่บัดนี้ได้มีแต่คนในครอบครัวทั้งหมดรวมทั้งท่านย่าท่านปู่คนใหม่กับคนของท่านทั้งหมดด้วยจึงได้ยังนั่งรวมตัวกันตามคำขอของนาง“ท่านหมอตัวน้อยเจ้ามีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือถึงได้อยากให้พวกเราอยู่กันทุกคน” หญิงชราแย้มยิ้มหยอกหลานสาว“เรื่องที่ดินวันนี้เจ้าค่ะ ข้ารู้ดีว่าพวกท่านอาจจะมีข้อสงสัยแต่ก็ไม่มีใครถามทำให้ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ดังนั

สองวันต่อมาก็ถึงวันนัด วันนี้พ่อของเหล่าเด็กชายหญิงทั้งหกต่างมองลูกน้อยด้วยความสงสัยที่เด็กพวกนี้ไม่ร้องขอตามไปด้วย แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะพวกเขาจะได้ไม่ต้องเอ่ยปากปฏิเสธลูกให้ลำบากใจ“พวกพ่อไปแล้วนะ พวกลูกห้ามดื้อห้ามซนเข้าใจหรือไม่ โดยเฉพาะเจ้า เสี่ยวซิงอย่าพาน้องออกไปเล่นซนที่ใดล่ะ” บรรดาพ่อแต่ละคนต่างกล่าวกับลูก แต่จ้าวเฉียงนั้นเน้นย้ำกับบุตรชายของตนเป็นพิเศษอย่างหวั่นใจ“ขอรับ/เจ้าค่ะ” เด็กชายส่งรอยยิ้มกว้างขานรับเสียงดังเมื่อคล้อยหลังผู้เป็นพ่อที่เดินออกจากบ้านไปกับอาห่าวและพี่น้องต้าทั้งสาม เด็กทั้งหกก็เดินกลับเข้าไปช่วยงานภายในบ้าน พอทำงานเสร็จเรียบร้อยผู้เป็นย่าจึงเดินเข้าไปพักผ่อนภายในห้อง เหล่าบรรดาแม่ ๆ ก็นั่งทำงานฝีมือไม่ว่าจะเย็บเสื้อผ้าหรือทำรองเท้าเหล่าเด็กน้อยเมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจพวกตนแต่ถึงอย่างนั้นก็ควรจะบอกผู้ใหญ่เอาไว้ก่อนว่าจะไปไหน ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจเดินไปหาท่านปู่หลี่ที่มักจะตามใจพวกตน“ท่านปู่ขอรับ/เจ้าคะ” เด็กน้อยทั้งหกต่างเรียกท่านปู่เสียงหวานพร้อมกับเดินเข้าไปบีบนวดตามแขนขาให้ท่านผู้เฒ่าอย่างเอาใจ ทำให้คนถ

“ข้าก็พาเจ้ามาช่วยนางอย่างไรเล่าหากเจ้าไม่ช่วยรักษาแม่เสือตัวนี้ลูกของนางทั้งสองตัวจะต้องเป็นกำพร้านะเจ้าไม่สงสารมันเหรอ” กระจกเทพกล่าวออกมาเหมือนว่าเจ้าตัวไม่ได้ทำอะไรผิดแม่เสือเมื่อจู่ ๆ ก็มีมนุษย์ที่ไหนไม่รู้โผล่ออกมาอยู่ตรงหน้า แม้ว่ามันจะบาดเจ็บเลือดท่วมตัวแต่แม่เสือก็ยังคงปกป้องลูกน้อยของตนอย่างเต็มที่หากมนุษย์เด็กผู้นี้คิดไม่ซื่อกับมันฉินเซียวเมื่อได้ฟังสิ่งที่กระจกเทพพูดก็อดที่จะน้ำตาซึมไม่ได้และยิ่งมองเห็นการกระทำของแม่เสือเธอก็คิดอยากจะรักษาสัตว์ร้ายตัวนี้แต่ทว่าจะสื่อสารกับมันได้อย่างไร“เจ้าจะนั่งนิ่งอีกนานไหมรีบนำน้ำวิเศษออกมาให้เจ้าเหมียวนี่มันกินสิมันจะได้ฟังเจ้า” โป๊ยข่วยเร่ง“ข้าจะรู้ไหมว่าน้ำวิเศษทำให้สัตว์เชื่องได้” ฉินเซียวโต้ในระหว่างที่เด็กหญิงกำลังสนทนากับคู่หูเธอก็นำน้ำวิเศษออกมาก่อนที่จะวางน้ำอันหอมหวานที่ผสมจนเจือจางลงต่อหน้าเสือโคร่งตัวโต แม่เสือตัวใหญ่ทำจมูกฟุดฟิดแต่ด้วยความหวาดระแวงที่มีต่อมนุษย์เบื้องหน้าทำให้มันไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้น้ำอันน่าดื่มนั้น“เจ้ารีบมากินเถอะ แผลของเจ้าจะได้หาย” ฉินเซียวกล่าวออกมาอย่

เมืองทางใต้เขตปกครองเมืองไห่หนานได้มีผู้หนีสงครามต่างได้พากันอพยพมาอยู่กันที่นี่ พวกเขาแต่ละคนกว่าจะเดินทางมาถึงต่างก็มีสภาพย่ำแย่ไปตาม ๆ กันมีบางครอบครัวสูญเสียบุตรอันเป็นที่รัก บางครอบครัวสูญเสียสามี ภรรยา พ่อแม่ แต่ใช่ว่าจะไม่มีครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา อย่างน้อยก็ยังมีครอบครัวฉินสายหลักที่ยังคงอยู่รอดปลอดภัยแม้จะเกือบสิ้นเนื้อประดาตัวก็ตามภายในกระโจมพักพิงเก่าหลังหนึ่ง “ท่านแม่เมื่อไหร่พวกเราจะได้มีบ้านเป็นของตัวเองข้าเบื่อจะแย่แล้ว” ฉินหลิงกล่าวอย่างเบื่อหน่ายเหตุใดชีวิตของนางต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร เจ้ารอถามพ่อของเจ้าเอาเองเถอะอย่างน้อยเขาก็เป็นบัณฑิตมีความรู้ทหารคงจะเกรงใจบ้าง” นางหวังผู้ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหนกล่าวนางคงคิดว่าอดีตซิ่วไฉอย่างสามีตนนั้นโลกต้องหมุนรอบตัวเขากระมั้ง“ใช่ แม่ของเจ้าพูดถูกย่าว่าอีกไม่นานครอบครัวเราคงจะได้รับการจัดสรรที่ดินให้อย่างแน่นอน” นางเจียงกล่าวสำทับ“แค่ก ๆ ปู่เองก็เห็นด้วย” เฒ่าฉินบัดนี้ร่างกายของเขาเสื่อมโทรมลงไปมาก ใบหน้าเหลืองตอบรูปร่างผอมโซเนื่องจากเขาเหน็