Semua Bab เด็กกำพร้ากับมาเฟียคลั่งรัก: Bab 71 - Bab 80

“คุณจะดุพี่ธาราทำไมคะ ก็คุณทำนิสัยไม่ดีกับพี่ธาราก่อน คุณโดนแบบนี้ก็ถูกต้องแล้วนี่คะ” พลอยใสที่เห็นด้วยและเข้าข้างธาราตั้งแต่แรกหันไปว่าให้คนเป็นสามีที่ชอบทำอะไรโดยไม่นึกถึงจิตใจคนอื่น“พลอยใส ใครเป็นผัวเธอกันแน่ ทำไมถึงเข้าข้างไอ้ธาราตลอด” ชาร์วีที่โมโหและน้อยใจที่เมียตัวน้อยไม่เคยเข้าข้างตัวเองเลย แทบทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกับธารา“อย่ามาถามคำถามโง่ ๆ กับหนูแบบนี้นะคะ ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นสามีใครก็กลับบ้านไปค่ะ อย่ามาโวยวายแถวนี้” คำพูดประชดประชันที่พลอยใสไม่ชอบเอาซะเลยถึงว่าสวนกลับไป มือบางเสยผมเปียกที่เริ่มแห้งหลังจากโดนลมมาสักพักพัดปลิวปกคลุมใบหน้าออกพอลวก ๆ ถอนลมหายใจพรืดยาวกระทืบเท้าเดินผ่านหน้ามาเฟียหนุ่มไป“พลอยใส จะเดินหนีฉันแบบนี้ไม่ได้นะ กลับมาคุยกันก่อน” ชาร์วีตะโกนตามหลังหญิงสาวที่เดินดุ่ม ๆ เข้าบ้านไปไม่ฟังเสียงเรียกของคนเป็นสามี“สงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาคุยกันค่ะ หนูเหนียวตัวหนูจะไปอาบน้ำ” เสียงเล็กตะโกนตอบกลับแต่ไม่หันหน้ากลับมาเพียงนิด ไม่นานร่างอรชรก็เดินเข้าไปภายในบ้านหลังเล็กที่อยู่ไม่ไกล“ใครอนุญาตมึงให้เข้าบ้านกู” ทันทีที่ชาร์วีและลุคค์เดินเข้ามาภายในบ้าน ธาราเ

“แยกลูกออกไปนอนอีกห้อง เรามีเทคโนโลยีมากมายบนโลกใบนี้ที่จะดูแลความปลอดภัยเขาได้โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องอยู่กับเราตลอดเวลา”“คุณกำลังไล่ลูกของเราอยู่นะคะ”“เปล่า ฉันแค่กำลังบอกว่าเราสามารถแยกห้องนอนเขาได้ และเราสามารถดูแลเขาได้ดีไม่ต่างจากเวลาที่เขานอนกับเรา เราต้องฝึกเขาตั้งแต่เด็ก”“แต่ลูกนอนกับเราตลอดเลยนะคะ ตั้งแต่เขาเกิดมา”“เขายังเด็กถึงเวลานอนเขาก็นอน ถึงเวลากินเขาก็กิน เขาไม่สนใจหรอกว่าจะมีพ่อกับแม่นอนอยู่ในห้องด้วยไหม เราควรฝึกเขาตั้งแต่ยังเล็กไม่อย่างนั้นลูกจะเคยชินกับการนอนกับเรา โตมาจะแยกห้องนอนก็ยุ่งยากแล้ว""คุณวีหวังดีกับลูกจริง ๆ ใช่ไหมคะ”“พลอยใสถึงฉันอยากนอนกับเธอทุกคืนก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเป็นพ่อใจร้ายไล่ลูกไปโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ” ชาร์วียืนยันเสียงหนักแน่นบวกกับสีหน้าที่จริงจังตลอดเวลา พลอยใสจึงหลงเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจ“โอเคค่ะ หนูจะเชื่อแบบนั้นนะคะ พรุ่งนี้เป็นต้นไปหนูจะให้ลูกย้ายไปนอนห้องข้าง ๆ เราค่ะ”“ย้ายคืนนี้เลยไม่ได้หรือไง ทำไมยังต้องรออยู่อีก”“มึงอย่าหิวจนหน้ามืดไม่สนใจใคร มาแดกข้าวให้อิ่มท้องแล้วไปนอน หลานกูหลับแล้วจะย้ายที่นอนเขาทำห่าอะไร อดทนอีกวันเดียว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอ๊ด….“ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีว่าตอนเที่ยงรถติดมากค่ะ” ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกมุกดาก็ชิงพูดขึ้นก่อนที่คนในห้องจะมีโอกาสเอ่ยถาม“ไม่เป็นไรครับ เชิญนั่งครับ นาน ๆ ทีจะมีสาวสวยมาร่วมโต๊ะทั้งที” มงคลคู่ค้ารายใหม่ของบริษัทHPที่พึ่งเซนต์สัญญากันไปหมาด ๆ กล่าวต้อนรับหญิงสาวด้วยความยินดี ทั้งที่ทั้งคู่ไม่รู้จักกันมาก่อน“คุณมาได้ยังไง” เสียงเรียบหันไปถามหญิงสาวขณะที่กำลังหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ตำแหน่งข้าง ๆ ชายหนุ่ม“ขับรถมา” มุกดาตอบกลับพร้อมหันไปยิ้มให้มงคลที่กำลังจ้องเธออยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้“อย่ามากวนผมนะมุกดา”“ฉันแค่มาทานข้าวค่ะ รีบทานเถอะค่ะคุณมีประชุมต่อช่วงบ่ายไม่ใช่เหรอคะ”ทั้งสองนั่งทานข้าวกันอย่างเงียบ ๆ รู้สึกว่ามื้อนี้มุกดาจะเจริญอาหารเป็นพิเศษในรอบสองปี ไม่ใช่เพียงเป็นอาหารไทยมื้อแรกที่เธอได้ทานหลังจากกลับมาเมืองไทย แต่มันเป็นอาหารมื้อแรกที่เธอได้ทานกับชายหนุ่มที่เธอหลงรักและยังรู้สึกแบบนั้นมาจนถึงทุกวันนี้“อาหารที่นี่ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะ อาจจะอร่อยกว่าเดิมด้วยซ้ำ คุณมงคลว่าไหมคะ” หลังจากที่วางแก้วน้ำในมือลงหลังดื่มเสร็จมุกดาก็หันไปถาม

“ฉันกลับก่อนนะคะ อย่าลืมรีบกลับบ้านไปพักผ่อนนะคะเดี๋ยวจะตายก่อน พรุ่งนี้จะไม่มีคนมาคอยว่าฉัน แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” มุกดาเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อยก็คว้ากระเป๋าสะพายลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่เท้าเล็กก็หยุดชะงักและหันกลับมาพูดกับชายหนุ่มก่อนจะเปิดประตูห้องเดินออกไป“ปากดี” ธาราเค้นเสียงก่อนจะรีบปิดหน้าจอLaptopลงแล้วเก็บเอกสารให้เป็นระเบียบ คว้าเสื้อสูทเดินตามหลังมุกดาออกไปติด ๆ“คุณธาราจะกลับแล้วเหรอคะ มีงานด่วนต่อเหรอคะ” อุษาผู้ช่วยเลขาสาวถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน“เปล่าครับ วันนี้มีนัดทานข้าวกับพลอยใสเลยต้องกลับไวหน่อย” ธาราเอาพลอยใสมาอ้าง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเขาไม่มีสมาธิทำงานต่อมากกว่า“อ้อค่ะ กลับบ้านดี ๆ นะคะ”“ครับ”รถยนต์คันหรูที่จอดในช่องผู้บริหารถูกสตาร์ตเครื่องและขับออกจากช่องจอดด้วยความเร็ว โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยอำนวยความสะดวกให้เอี๊ยด ๆ ๆ ๆเสียงเบรกดังสนั่นลานจอดรถเมื่อจู่ ๆ มีรถเก๋งคันเล็กยี่ห้อดังขับมาตัดหน้าในระยะกระชั้นชิด และขับออกไปโดยไม่จอดลงมาดูว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า“ยัยเด็กบ้า” เสียงเรียบสบถด่

ก๊อก ~ ก๊อก ~ ก๊อก“กาแฟดำกับแซนด์วิช แล้วก็น้ำส้มคั้นค่ะ” มุกดาวางแก้วกาแฟดำที่ยังมีไอร้อนขึ้นตามด้วยน้ำส้มคั้นสดและแซนด์วิชชิ้นโตจัดใส่จานหน้าตาน่ารับประทานลงตรงหน้าชายหนุ่ม พร้อมกับส่งรอยยิ้มบาง ๆ ทักทายออกไป“คุณษาไม่ได้อยู่หน้าห้องเหรอครับ”“อยู่ค่ะ แต่ฉันอาสาทำให้คุณเองค่ะ” หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับหย่อนสะโพกกลมมนนั่งลงบนขอบโต๊ะทำงานหันหน้าสบตากับชายหนุ่ม อวดเรียวขาสวยที่โผล่พ้นกระโปรงตัวสั้น“เส้นผมค่ะ พอดีมีเส้นผมติดอยู่ที่คอเสื้อคุณ” มุกดาก้มลงหยิบเส้นผมที่ติดอยู่ที่คอเสื้อชายหนุ่ม อกอวบล้นบราเซียร์ตัวเล็กโชว์เด่นตรงหน้าชายหนุ่ม“เอกสารผมให้คุณษาเตรียมไว้ให้คุณที่โต๊ะแล้ว ถ้าอ่านเสร็จก็ช่วยวางแผนการตลาดโปรเจกต์ที่ผมส่งไปให้ด้วย ผมต้องการรายละเอียดทั้งหมดก่อนบ่ายโมง และเตรียมข้อมูลสำหรับการประชุมโครงการนี้ตอนบ่ายสาม” พูดจบก็หยิบกาแฟขึ้นจิบโดยไม่สนใจแซนด์วิชที่อยู่ในจานเลยสักนิด โดยมุกดาแอบหันมองชายหนุ่มเป็นระยะ“ถ้าวันนี้สรุปงานโครงการนี้เสร็จไม่ทันเข้าประชุมบ่ายนี้ พรุ่งนี้ผมจะแจ้งพลอยใสว่าคุณไม่มีความสามารถพอที่จะเรียนรู้งานที่นี่” เสียงเรียบพูดขึ้นขณะที่ดวงตาคมกริบยังไล่อ่านเอ