All Chapters of สองพี่น้องหลังเขาวั้งซานกู่: Chapter 41 - Chapter 50

เขาตกปากรับคำโดยไม่มีการต่อรอง เพราะมั่นใจแล้วว่าเด็กชายคนนี้มีความสามารถมากพอที่จะพาเขากอบโกยเงินทองได้สำเร็จ แต่สำหรับคำถามที่เขาได้ถามไปนั้นเข่อซิงยังไม่ได้คำตอบเลยว่าตกลงแล้วเด็กคนนี้คือใครกันแน่“เจ้าจะบอกข้าได้หรือยังว่าเจ้าเป็นใคร”“ข้าก็คือลู่ฉางกัง แต่เดิมทีไม่ใช่เด็กสิบขวบ ข้ามาจากอีกมิติหนึ่งที่ไม่ใช่ยุคนี้ซึ่งหมายถึงอนาคต ที่แห่งนั้นข้าเคยรู้จักกับคุณชายมาก่อน คุณชายเป็น…เอ่อ คุณชายกับข้าเคยเป็นสหายร่วมงานกันมาก่อนขอรับ”เขาบอกน้ำเสียงไม่หนักแน่นเท่าใดนัก รู้อยู่แล้วว่าถ้าเล่าอะไรออกไปเข่อซิงอาจทำใจเชื่อได้ยาก“มาจากอนาคตงั้นหรือ...ถ้าอย่างนั้นนอกจากข้าแล้วเจ้ารู้จักใครอีกหรือไม่”“นอกจากครอบครัวข้าแล้วคนที่ข้าก็รู้จักก็คือ…จางลี่อิน”“เจ้าเป็นอะไรกับนาง”“…นางกับข้าเป็นสหายกัน”ฉางกังเลือกที่จะโกหกเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องที่จะต้องบอกไปตามความจริง จู่ ๆ เขาก็คิดว่าควรโกหกเพื่อที่จะไม่ต้องทำร้ายความรู้สึกของเข่อซิงจะดีกว่า บางทีหากบอกออกไปว่าเขาและลี่อินเคยเป็นคนรัก เข่อซิงอาจจะระแวงไปไกลมากกว่าจะยอมให้ความร่วมมือเรื่องขุดบ่อเกลือ“ถึงจะเหลือเชื่อไปบ้าง แต่ถ้าหากข้าได้กำไ

ชายหนุ่มค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้ ๆ หีบไม้ใบใหญ่ต้นกำเนิดเสียง ทว่ายิ่งเข้าใกล้เท่าไรเสียงปัง ๆ นั้นกลับดังถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ปกติแล้วอาเฟยมีความเชื่อเรื่องผีสางอยู่แล้วจึงไม่กล้าเปิดหีบออกดู เขารีบสาวเท้าวิ่งไปหาเข่อซิงที่นั่งอยู่ข้างกองไฟด้วยท่าทีตื่นตกใจ ปากก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย“คุณชาย คุณชายขอรับ ช่วยด้วย!”“มีอะไร”“ข้าได้ยินเสียงดังออกมาจากหีบไม้”“เสียงอะไรจะออกมาจากหีบไม้”“รีบไปดูเถิดขอรับ”ทุกคนรีบเข้าไปยืนดูด้วยความสงสัย เข่อซิงหันไปสั่งให้ลูกน้องคนหนึ่งเปิดหีบออกดู เมื่อฝาหีบเปิดออกฉางเกอก็โผล่พรวดขึ้นมา ทั้งเข่อซิงและฉางกังต่างอุทานออกมาเป็นเสียงเดี๋ยวกัน“ลู่ฉางเกอ!”“ท่านพี่ขอรับ…ข้าหิว”มือเล็กลูบคลำที่ท้องของตนเองพลางทำหน้ามุ่ย เสียงท้องของเด็กน้อยร้องดังจนคนที่ยืนอยู่มองหน้ากันไปมา ก่อนจะมีใครพูดอะไรต่อฉางเกอก็ได้ปีนออกมาทำตาปริบ ๆ“ท่านพี่”“เจ้าแอบอยู่ในหีบนี่ทั้งวันเลยหรือ”“…อื้ม”หมายความว่าเด็กน้อยแอบเข้ามาหลบอยู่ในหีบตั้งแต่ตอนที่ไปรับฉางกังที่หน้าบ้าน นี่ก็ผ่านมาจนถึงพลบค่ำแล้ว ป่านนี้แม่เฒ่าหลิวกับปิงเหยียนคงกำลังตามหาตัวกันให้วุ่น ด้วยกลัวว่าคนที่บ้านเจ้าเด็กจะเ

“ที่เจ้าพูดว่ามีหลายเรื่องจะบอกข้ามีอะไรบ้างล่ะ”ในเมื่อโน้มน้าวจิตใจไม่ได้แล้วเจี้ยนกั๋วก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกจึงเปลี่ยนเรื่องใหม่“ข้าอยากหาซื้อที่ดินสักแปลงขอรับ”“ได้ซี เจ้าอยากได้ตรงไหนในเจียงไห่บอกข้าได้เลยเดี๋ยวข้าไปคุยให้”“…เอ่อ ข้าก็ยังบอกไม่ได้ว่าตรงไหน” เข่อซิงเองก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าบริเวณที่ฉางกังจะไปชี้จุดอยู่ห่างไกลออกไปจากจวนจ้าวกั๋วหลังนี้มากน้อยเพียงใด ดังนั้นจึงเลี่ยงตอบคำถามไปเสียก่อน “เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะไปขี่ม้าสำรวจดูก่อนขอรับ”“ได้ ๆ ดูก่อนก็ดีจะได้ถูกใจ”********ทั้งลูกน้องที่ติดตามมาและเด็ก ๆ ตระกูลลู่ถูกจัดที่พักให้ในเรือนบ่าวรับใช้ หลังจากลู่ฉางเกอทานอาหารจนอิ่มก็หลับไปเลยทันที เพราะไม่ได้กินอาหารดี ๆ อย่างเช่นวันนี้มาก่อนจึงทานเข้าไปเป็นจำนวนมาก ส่วนฉางกังคืนนี้กลับนอนไม่หลับเพราะครุ่นคิดบางสิ่งเกี่ยวกับบิดา จึงออกมายืนที่ลานด้านนอกแหงนหน้ามองพระจันทร์เสี้ยวที่กำลังทอแสงบนฟากฟ้า ...ในพงไพรมืดมิดป่านนี้บิดาจะเป็นเช่นไร ต้องเดินเท้ากลับวั้งซานกู่เพียงลำพังค่ำไหนก็นอนนั่นคงลำบากเป็นที่สุด“เจ้าก็นอนไม่หลับหรือ” เสียงที่เขาจำได้แม่นดังขึ้นมาในความมืด ฉางกังรีบห

เข่อซิงลองมองตามที่เด็กชายบอกก็พบว่าบริเวณนี้ไม่มีพืชชนิดอื่นงอกขึ้นมาเลย มีเพียงพืชชนิดนี้เท่านั้นที่ยังคงเจริญเติบโตได้“จริงด้วย...ข้าทุ่มสุดตัวแลกกับความเชื่อใจเจ้าเพียงหนึ่งครั้งหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”“…”"เพราะถ้าหากว่าข้าลงเงินก้อนนี้ไปกับการขุดบ่อเกลือแล้วมันมีผลกระทบต่อกิจการร้านค้าหลายฝ่าย เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่”“ข้าเข้าใจขอรับ วางใจเถอะข้าจะไม่ทำลายความเชื่อใจท่าน”*******“ได้เรื่องว่าอย่างไรบ้าง”เจี้ยนกั๋วรีบร้อนถามเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทก้าวผ่านประตูเข้ามา ชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่นามว่าอาเหยาเดินมาหยุดเบื้องหน้าก่อนจะตอบคำถามเจ้านาย"คุณชายจ้าวซิงไปดูที่ดินจริงขอรับ แต่ที่ดินตรงนั้นถ้าข้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นที่ที่นายท่านได้มาจากชาวบ้านที่เอามาจำนองไว้ปีที่แล้วนะขอรับ"“ที่ดินทำเลป่าช้านั่นนะรึ คิดแล้วข้ายังเสียดายเงินที่รับจำนองไม่หาย ข้าเสียเงินไปสิบตำลึงแลกกับที่ดินรกร้างแม้แต่ต้นหญ้าก็ไม่สามารถเจริญงอกงามได้แบบนั้น เหอะ! บัดซบที่สุด”บ่าวรับใช้เผลอมองหน้าเจ้านายแวบหนึ่งพลางนึกในใจ เงินแค่สิบตำลึงแลกกับที่ดินเกือบยี่สิบหมู่มีอะไรไม่คุ้มค่า เมื่อหนึ่งปีที่แล้

"ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร...ภายภาคหน้าข้ายังต้องอาศัยท่านอาเล็กเพื่อทำงานใหญ่ สิ่งที่ข้าต้องพึงนึกถึงคือหนทางสู่ความสำเร็จ แค่เท่านี้จัดยังการความรู้สึกตนเองไม่ได้แล้วยังขาดสติอีก สิ่งที่เสียไปแล้วก็มีแต่จะเสียเพิ่มมากขึ้น จ้าวเจี้ยนกั๋วมีอิทธิพลมากทีเดียวในเจียงไห่ เจ้ารู้จักอาเล็กของข้าไม่ดีเท่าข้ารู้จักเขาหรอก ระหว่างที่เรากำลังแสวงหาประโยชน์จากบ่อเกลือไม่ควรมีอะไรมากระทบงานของเราให้สะดุด ชายผู้นั้นไม่ได้รับความเป็นธรรมก็จริงแต่ถ้าบ่อเกลือสำเร็จลุล่วงข้าจะหาทางชดเชยให้เขาในภายหลัง""...ชดเชย?...เป็นหน้าที่คุณชายหรืออย่างไร"ฉางกังเผลอพูดประชดประชันในความเป็นคนใจดีของเข่อซิงอย่างลืมตัว ในความคิดของเขาคนที่จะต้องชดใช้คืนคือเจี้ยนกั๋วต่างหาก แต่ในเรื่องการค้าขายก็ย่อมมุ่งหวังผลกำไร หากเป็นความพึงพอใจร่วมกันทั้งสองฝ่ายจะมานั่งกลัดกลุ้มที่ตนเสียรู้ทีหลังเอาป่านนี้ก็คงไม่ได้แล้วฉางกังเพิ่งสำนึกได้ก็ยามนี้ว่าที่ผ่านมาเขาโชคดีมากเพียงใดที่มีคนใจเย็นอย่างเข่อซิงคอยเตือนสติ หากไม่ได้เข่อซิงเขาก็อาจทำงานใหญ่เสียหายไปหลายงานเพราะมัวหลงระเริงในความสามารถของตนเอง คิดว่าตนเองนั้นเก่งกาจเหนือคนทั้ง