All Chapters of สองพี่น้องหลังเขาวั้งซานกู่: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ชายป่าทางเข้าหมู่บ้าน...ก๊า ก๊า ก๊า ก๊า ก๊าาาาา...เวิ้ง...ว้าง..."นี่น่ะเหรอคนที่นายบอกว่าจะสามารถช่วยได้""ขอรับท่านพี่""...ถามอีกครั้งว่านี่น่ะเหรอ""ขอรับท่านพี่""ตะ...แต่นี่มันต้นไม้นะ!"ฉางกังกวาดสายตามองต้นไม้ใหญ่ตั้งแต่โคนต้นยันปลายยอดจนคอแทบจะหัก เห็นอีกาตัวหนึ่งสภาพผอมแห้งบินผ่านไป...แล้วก็ผ่านมา...หดหู่สิ้นหวังโดยแท้ต้นไม้นี้ดูมีความขลังอยู่มากโข เขารู้จักต้นไม้ชนิดนี้ดีเพราะเป็นไม้โบราณหายากที่เรียกกันว่าเทียนไถเอ่อร์ลี่ ซึ่งอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลลู่ก็มีอยู่หนึ่งต้น ทว่าจะเอาแน่เอานอนอะไรกับอีแค่ต้นไม้ได้เล่า เป็นเขาที่โง่เขลาเชื่อคำบอกเล่าของเด็กเจ็ดขวบแล้วก็ถ่อมาถึงที่นี่ “ท่านพี่เห็นผ้าแดงนั่นหรือไม่ขอรับ”“เห็น” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงที่สุดในชีวิต“ข้าเห็นคนในหมู่บ้านหลายคนนำผ้าแดงมาผูกแล้วก็อธิษฐาน คนที่มาขอให้ต้นไม้ช่วยส่วนมากจะเป็นพวกพี่สาว พวกพี่สาวมาขอพรเรื่องความรัก ท่านพี่ลองขอพรดูสิขอรับ บางทีต้นไม้อาจจะช่วยให้สมปรารถนาก็ได้”…เหอะ โบราญคร่ำครึแล้วยังงมงายอีก คนที่วั้งซานกู่ก็คงเป็นเช่นนี้กันหมด เห็นทีจะหวังพึ่งใครไม่ได้แล้ว ลองหาวิธ

“คุณหนู อุ๊ป!”พอฉางเกอจะเอ่ยปากพูดฉางกังก็ปิดปากเอาไว้อีก ดีที่คราวนี้แม่เฒ่าหลิวไม่ทันได้ยิน เขาดึงแขนเจ้าเด็กน้อยมาใกล้ ๆ แล้วทำท่าทางนิ้วชี้แนบริมฝีปากบ่งบอกว่าจงหุบปากเงียบเสียเดี๋ยวนี้ ทางฝ่ายฉางเกอก็ได้พยักหน้าฉีกยิ้มตามประสาเด็ก พี่ชายบอกอะไรก็ทำตามเสียหมดจนเคยชิน"ท่านย่าขอรับ เล่านิทานเรื่องวาสนารักให้ข้าฟังอีกสักรอบได้ไหมขอรับ"ฉางเกอวิ่งไปเขย่าแขนแม่เฒ่าทำเสียงออดอ้อนขอให้นางเล่านิทานปรัมปราที่เคยฟังแล้วฟังอีก แม้ตอนจบจะเป็นเช่นเดิมทุกรอบแต่ก็ยังอยากจะฟัง ทางด้านย่าหลิวก็คว้าแขนเจ้าเด็กให้เดินเคียงไปก่อนจะเริ่มเล่านิทาน"นานมาแล้ว เทพเย่เหลา (ผู้เฒ่าจันทรา) ผู้สร้างวาสนาด้ายแดงแก่คนหนุ่มสาว ท่านเทพได้ผูกวาสนาด้ายแดงให้แก่หนุ่มสาวคู่หนึ่ง ตัวบุรุษนั้นคือเจ้าหุบเขา ส่วนสตรีนั้นคือลูกสาวขุนนางผู้โง่เขลาหลงระเริงในอำนาจ เมื่อครั้งยังเด็กเจ้าหุบเขาน้อยได้เดินทางมาศึกษาที่สำนักศึกษาตี้จิว หลังจบการศึกษาเขาจึงหวนกลับสู่มาตุภูมิ ระหว่างสัญจรผ่านเส้นทางได้พบกับสตรีน้อยนางหนึ่ง นางหายใจรวยรินใกล้สิ้นใจเขาจึงให้ผู้ติดตามรักษาชีวิตนางถึงที่สุด เจ้าหุบเขาน้อยเกิดถูกชะตานางได้แต่แรกเจอ

การย้ายมาที่วั้งซานกู่ก็เพื่อขยับขยายกิจการ อีกอย่างเข่อซิงปักใจรักใคร่สตรีนางหนึ่งเมื่อแรกเจอ จึงได้นำเงินส่วนตัวมาสร้างจวนหลังใหม่ไว้ในละแวกนี้หนึ่งหลัง เขาเพียงหวังว่าจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับนางมากขึ้นในทุกวันโชคดีที่บิดาของเขารู้จักมักจี่กับเจ้าของโรงตีดาบ บิดาของทั้งสองฝั่งนั้นเคยเป็นสหายกันตั้งแต่เมื่อเยาว์วัย ด้วยความบังเอิญอีกเช่นกันที่สตรีนางนั้นเป็นคุณหนูใหญ่ของเถ้าแก่โรงตีดาบ ในครั้งนั้นที่ได้มาเยือนเขาพึงใจในตัวนางจนเก็บไปนอนฝันว่าได้อยู่ร่วมเคียงกัน พอรู้ข่าวจากเถ้าแก่จ้าวผู้เป็นบิดาว่าได้ทาบทามลูกสาวตระกูลนี้ไว้เข่อซิงจึงดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่งการจัดหาคู่ของทั้งสองฝ่ายเกิดขึ้นเนื่องจากญาติผู้ใหญ่เล็งเห็นถึงความเหมาะสม พิธีดูตัวที่ถูกกำหนดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้าผลจะออกมาเป็นเช่นไรเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้ นางอาจปฏิเสธเขาหรือบางทีนางอาจจะยินดีแต่งให้ แต่หากทั้งคู่มีวาสนาต่อกันย่อมไม่แคล้วคลาดจากกัน เขาเชื่ออย่างนั้นมาโดยตลอด"ผ้าแดงพวกนี้น่ะหรือที่คนใช้ขอพร""ขอรับ""อาเฟย เจ้าพอจะมีให้ข้าสักผืนหรือไม่""บ่าวเตรียมไว้ให้แล้วขอรับ"บ่าวรับใช้ยื่นผ้าแดงให้ เข่อซิงรับมาแล้วหลับตาอ

“อย่าแตะต้องคุณหนูนะเจ้าคนถ่อย!”มี่เอ๋อร์ร้องห้ามเสียงสั่นเครือปนสะอื้น แต่คนสารเลวนั่นหาได้หยุดการกระทำชั่วช้าไม่ มันยังคงคืบคลานเข้าใกล้ลี่อินเรื่อย ๆ ในขณะที่กำลังยื่นมือหวังแตะต้องเนื้อตัวหญิงสาว ร่างของมันก็ต้องกระเด็นไปไกลเพราะแรงถีบของคนผู้หนึ่ง หลังฝุ่นที่ตลบอบอวลซาลง ฉางกังลุกขึ้นมามองตามเจ้าของฝ่าเท้าที่เข้าช่วยเหลือ ดวงตาของเด็กชายต้องเบิกโตอีกหนเมื่อเห็นใบหน้าคนผู้นั้นถนัดตา…จ้าวเข่อซิง!นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่ ในมิตินี้เขาได้เจอทั้งจางลี่อินและจ้าวเข่อซิง ทั้งสองคนล้วนแล้วแต่เป็นคนสนิทของเขาทั้งคู่ หัวใจของชายหนุ่มในร่างเด็กสั่นระรัว ในแววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความดีใจและสบสนไปพร้อมกัน“หน็อย ใครผลักข้า!” พอลุกขึ้นได้อันธพาลก็เดือดดาลยกใหญ่“เขาถูกถีบไม่ใช่หรือ” ชาวบ้าน 1“ใช่ ๆ บุรุษรูปงามผู้นั้นถีบเขากระเด็นไปตรงนู้น ข้าเห็นกับตา” ชาวบ้าน 2เสียงซุบซิบของชาวบ้านดังขึ้น เป็นไปในแนวทางวิพากษ์วิจารณ์และชื่นชมหนุ่มรูปงามที่ได้เข้ามาช่วยเหลือเด็กและสตรี“เจ้ายื่นมือเข้ามายุ่งในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตนเองคงอยากตายมากสินะ” คนชั่วเกรี้ยวกราดจนโทสะลุกไหม้ ใบหน้าของมันเขียวคล

ที่ผ่านมาเป็นเขาเองที่ทำผิดต่อลี่อินมาโดยตลอด หากจะมีใครสักคนที่ผิดคนนั้นสมควรจะเป็นเขาที่ปล่อยปละละเลยจนเกินไป ฉางกังปล่อยให้ลี่อินรอซ้ำ ๆ และไม่เคยมองเห็นความหวังดีของคนอื่น คนเรามักจะเห็นคุณค่าในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ก็ต่อเมื่อได้สูญเสียมันไปแล้ว นั่นเป็นคำพูดที่ไม่เกินจริงไปเลยสักนิดไหน ๆ กล่องโบราณก็ไม่สามารถพาเขากลับมิตินครฉงเทียนได้ในเร็ววัน เช่นนั้นเขาก็จะเร่งตามหาเศษเสี้ยวความทรงจำที่หายไปกลับมา ประการแรก จะต้องหาคำตอบให้ได้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกับฉางเกอกันแน่ ในงานวันเกิดอายุครบสิบขวบของเขาฉางเกอหายไปไหนประการที่สอง เกิดอะไรขึ้นระหว่างความสัมพันธ์ของพ่อและแม่ เหตุใดเรื่องราวของสองคนจึงก้าวเข้าสู่ความวิบัติจนไม่อาจประสานต่อ ทั้งพ่อและแม่ไม่เหลือสายใยรักต่อกันจนสุดท้ายก็ตายจากกันไปทั้งที่ยังค้างคาใจ*************“กลับมาแล้วหรือ”แม่เฒ่าหลิวเดินออกมารับหลานทั้งสอง วันนี้ก็เหมือนเช่นเคย นางได้ปรุงอาหารมื้อเย็นไว้รอรับลูกสะใภ้เรียบร้อยแล้ว อาหารที่นางจัดเตรียมวันนี้มีหนึ่งอย่างที่เป็นเนื้อสัตว์เหมือนที่นางเคยบอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ว่าอาหารที่ถูกปรุงขึ้นจะมีเนื้อสัตว์เป็นส่วนประกอบ