All Chapters of สองพี่น้องหลังเขาวั้งซานกู่: Chapter 61 - Chapter 70

“พี่ชายทั้งสองท่าน พ่อของข้าเข้าไปในนั้น ตอนนี้ท่านแม่ของข้าป่วยหนักข้าจึงอยากเข้าไปข้างในเพื่อแจ้งให้ท่านพ่อของข้าให้ทราบจะได้กลับบ้าน”“…”สองชายฉกรรจ์หันหน้าเข้าหากันราวกับอยากถามความคิดเห็นอีกฝ่าย ทว่ากฎก็ย่อมเป็นกฎ สถานที่แห่งนี้ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปได้ตามอำเภอใจ ขนาดผู้ที่เคยมาเป็นประจำก็ต้องลงชื่อไว้ ดังนั้นชายที่ผลักฉางกังล้มลงในตอนแรกจึงพูดว่า…“น่ารำคาญเสียจริง พ่อเจ้าชื่ออะไรบอกมาเดี๋ยวข้าให้คนไปตามออกมาให้”“…เอ่อ”“รีบ ๆ บอกมาสิ โรงพนันแห่งนี้ไม่อนุญาตให้ผู้อยู่นอกรายชื่อเข้าไป ข้าให้เจ้าเข้าไปไม่ได้แต่จะให้คนไปตามพ่อเจ้าออกมา"“ที่นี่คือ ระ โรงพนันงั้นหรือ!”แค่ได้ยินว่าสถานที่นี้คือโรงพนันฉางกังก็เหมือนได้คำตอบแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเข้าไปด้านในอีกดังนั้นจึงหันหลังวิ่งจากมาพร้อมกับเสียงด่าทอตามหลัง“หน็อย เจ้าเด็กบ้านี่สงสัยมันมากวนประสาทพวกเรา อย่าให้เจออีกนะโว้ย! ข้าจะเตะให้กระเด็นไปไกลแปดลี้”ฉางกังวิ่งออกมาใช่ว่าไม่มีจุดหมายปลายทาง เขาต้องการจะไปที่ร้านขายผ้าของเข่อซิงให้เร็วที่สุด ฟู่เฉิงกำลังตกหลุมพรางก้าวเข้าสู่วงการพนันเท่านี้ก็เดาไม่ยากแล้ว ทุกอย่างกำลังจะซ้ำรอ

สองวันต่อมาในระหว่างสองวันที่ผ่านมาฉางกังก็ยังคงติดตามบิดามาขายเครื่องปั้นที่ตลาด ทว่าไม่เคยห็นเจี้ยนกั๋วกับฟู่เฉิงมาโรงพนันอีกเลยหลังจากวันนั้น ถึงแม้ว่าฉางกังได้เฝ้าระวังและจับตาดูไม่ให้คลาดสายตาแต่ก็ไม่พบเจออะไรผิดสังเกต ในส่วนของการค้าทุกอย่างยังดำเนินไปตามปกติดี มีรายได้เข้ามาไม่ขาดสาย บางวันก็ได้น้อยแต่บางวันก็ได้มาก ชีวิตความเป็นอยู่บัดนี้ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เหมือนแต่ก่อน เงินที่ได้จากการค้าขายนอกจากจะเก็บไว้ซื้อร้านค้ายังแบ่งไปซ่อมแซมบ้านในส่วนที่ชำรุดและทำหลังคาเตาเผาเครื่องปั้นใหม่เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการกันลมฝนระหว่างที่กำลังนั่งทานอาหารมื้อค่ำ เสียงร้องเรียกที่คุ้นหูก็ดังมาจากทางหน้าบ้าน ฉางกังรีบลุกจากโต๊ะอาหารวิ่งออกไปด้านนอกเห็นว่าคนที่มาคือเข่อซิงก็รู้สึกโล่งอก ในที่สุดเข่อซิงก็กลับมาได้เสียที เข่อซิงลงจากรถม้าเดินมาหยุดหน้าแคร่ไม้ไผ่ข้าง ๆ เตาเผาเครื่องปั้นของเชาถง สีหน้าของเขาดูเศร้าหมองผิดปกติ ฉางกังมองตอบชายหนุ่มด้วยแววตาสงสัย“เกิดอะไรขึ้นขอรับ”“…ข้าเพิ่งกลับจากเจียงไห่ เมื่อครู่นี้ข้าแวะเข้าร้านขายผ้า หลงจู๊บอกว่าเจ้าไปหาข้าที่ร้านเพราะมีธุระด่วน ข้าเองก็ตั

หลายวันผ่านไปข่าวคราวเรื่องบ่อเกลือใหม่ที่ขุดที่อำเภอเจียงไห่ก็แพร่สะพัดมาไกลถึงวั้งซานกู่ ผู้คนในตลาดต่างพูดถึงกันจนหนาหู ใจความสำคัญของเรื่องราวมีอยู่ว่า…“เถ้าแก่ ๆ ท่านอย่าไปรับเกลือที่เจียงไห่มาขายเด็ดขาดเลยนะ ข้าได้ยินมาว่ามีคนเอาสัตว์ใหญ่ที่ตายจนเน่าแล้วหลายสิบตัวไปโยนทิ้งที่บ่อน้ำสำหรับทำเกลือ ยี๋! หนอนนี่ตัวเบ้อเริ่มเทิ่ม สกปรกโสโครกที่สุดได้ยินแล้วข้าจะอ้วก ภายในอาทิตย์นี้ท่านได้รับเกลือมาจากเจียงไห่รึเปล่าเนี่ยเถ้าแก่”“ไม่ใช่ ๆ เกลือที่ข้าขายอยู่ข้าซื้อมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว ดูสิเจ้าดูขาว ๆ สะอาด ๆ ทั้งนั้น”ชายผู้หนึ่งเดินมาซื้อเกลือที่ร้านเยื้อง ๆ กับที่เชาถงขายเครื่องปั้นอยู่ เขาพูดกับพ่อค้าเกลือแล้วแสดงสีหน้าสะอิดสะเอียนเหมือนจะอาเจียนจริง ๆ พอฉางกังได้ฟังก็แอบลอบยิ้มน้ำคือปัจจัยหลักในการทำเกลือ ต่อให้เกลือจะสามารถฆ่าเชื้อได้และผ่านความร้อนจากการต้มมาแล้วของเน่าเหม็นก็ยังเป็นของเน่าเหม็น ให้ทำออกมาดีเพียงใดชาวบ้านที่เข้าไม่ถึงหลักการในการกำจัดเชื้อโรคก็ยังนึกรังเกียจอยู่ดี ขนาดเดินผ่านเส้นทางที่ตัดผ่านบ่อเกลือแห่งนั้นชาวบ้านยังเล่าลือกันว่าเหม็นเน่าจนอยากอาเจียนออกมา เ

แค่เงินสองตำลึงปิงเหยียนยังตกใจถึงเพียงนี้ ยิ่งทำให้ฉางกังคิดถูกแล้วที่ซ่อนเงินหลายพันตำลึงเอาไว้ไม่ได้นำมามอบให้ในคราวเดียว ปิงเหยียนรับเงินจากมือน้อย ๆ แล้วกล่าวต่อไปอีก“เงินนี่อย่างไรก็มาจากน้ำพักน้ำแรงเจ้าไม่สมควรเอามาใช้ แม่จะเก็บเอาไว้ให้เจ้าเอง”“ข้าไม่มีความจำเป็นต้องใช้ขอรับ ท่านแม่เก็บไว้ใช้จ่ายในเรือนเถอะขอรับ”“…เอาอย่างนั้นหรือ”“ขอรับ”ตกกลางคืนสองพี่น้องก็เข้าพักผ่อนในห้องนอนของตนเองตามปกติ ฉางกังนอนพลิกตัวไปมาหลายรอบจนคนที่นอนข้าง ๆ รู้สึกตัวตื่น เจ้าก้อนแป้งลืมตาขึ้นมามองหน้าพี่ชายแล้วถามน้ำเสียงงัวเงีย“นอนไม่หลับหรือขอรับ”“…ลู่เกอ”“ขอรับ”“ผู้ใหญ่ว่ากันว่าพี่จะมีเคราะห์เมื่อถึงวันคล้ายวันเกิด หากมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพี่จริง เจ้าสัญญากับพี่สามข้อได้หรือไม่”“…ท่านพี่พูดอะไรข้าไม่เห็นจะเข้าใจ” เจ้าเด็กลุกขึ้นนั่งอ้าปากหาว“รับปากกับพี่ก่อนว่าได้หรือไม่ได้” ฉางกังก็ลุกขึ้นนั่งเช่นกัน เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องชายแล้วบังคับให้หันมามองหน้ากันย้ำถามเสียหนักแน่น“ขอรับ”“เรื่องแรก อนาคตข้างหน้าเมื่อถึงวัยเข้าเรียนแล้วเจ้าจะต้องขอให้ท่านพ่อและท่านแม่ส่งเจ้าเข้าเรียน

สามวันต่อมาก็ถึงวันเกิดที่ถูกตั้งขึ้นใหม่ของฉางกัง วันนี้ปิงเหยียนปรุงอาหารที่ฉางกังชอบกินเหมือนเคย แต่เพิ่มขนมที่เด็ก ๆ ชอบมาด้วยสองชนิด ช่วงเวลาที่ทุกคนต่างอวยพรวันเกิดให้อยู่นั้นฉางกังเผลอคลาดสายตาจากฉางเกอเพียงวูบเดียวหันกลับมาอีกทีก็ไม่เจอเสียแล้ว เด็กชายแลมองซ้ายทีขวาทีด้วยใบหน้าตื่นตระหนกก่อนจะหันไปถามมารดา“ลู่เกอไปไหนขอรับ”“…เอ เห็นบอกว่าจะไปเอาของขวัญวันเกิดมาให้พี่ชายนะ”…ทะ ทำไมเหตุการณ์นี้ยังเหมือนตอนนั้นอยู่อีกล่ะ!!ได้ฟังที่มารดาบอกฉางกังก็ตกใจจนหน้าถอดสี เขาไม่คิดเลยว่าน้องจะแอบซ่อนของขวัญวันเกิดเอาไว้เพื่อมอบให้เขาในวันนี้ ฉางกังสับสนจนทำอะไรไม่ถูก ทิ้งขนมที่กำลังกินอยู่แล้วรีบวิ่งลงจากเรือน ครุ่นคิดไปว่าจะตามหาฉางเกอได้จากที่ไหน ถ้าหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับของขวัญวันเกิดแล้วล่ะก็…น้ำ!“น้ำ! น้ำที่ไหน หรือว่าจะเป็น…ลำธาร!!”ก้าวแต่ละก้าววิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเท่าที่จะทำได้ปากก็ร้องตะโกนเรียกชื่อน้องไม่หยุด เพิ่งมารู้สึกถึงความกลัวสุดขั้วหัวใจก็ยามนี้ เขาไม่เคยคิดว่าในชีวิตของเขาจะต้องมีสิ่งใดให้หวาดกลัว…ยามนี้ค้นพบแล้วว่าสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดสำหรับเขาคือการสูญเสี