All Chapters of สองพี่น้องหลังเขาวั้งซานกู่: Chapter 51 - Chapter 60

ทางฝ่ายฉางกังด้อม ๆ มอง ๆ อยู่นานแล้วจึงขุดหลุมฝังไหเหลือให้ปากไหโผล่พ้นมาเพียงนิดหน่อย เมื่อคืนนี้มีฝนตกโปรยปรายเช้ามาก็มีน้ำค้างลงหนัก ปลาจะรับรู้ได้โดยธรรมชาติในช่วงลมขึ้นหรือลมเปลี่ยนทิศ ฉะนั้นวันนี้จึงเป็นวันที่สภาพอากาศเหมาะสมยิ่ง“ทำเช่นนี้จะได้ปลาจริงหรือ”“ข้าเคยดูคลิปสั้นมาเห็นเขาทำแบบนี้กันนะขอรับ”“คลิปสั้นคืออะไร”“หา! เอ่อ อ้อ ข้าเดินทางไปต่างอำเภอมาเห็นมีคนทำเช่นนี้น่ะขอรับ”เกือบไปแล้ว…เรื่องที่มีคุณชายตระกูลพ่อค้าขอฉางกังไปช่วยงานนั้นปิงเหยียนได้เล่าให้เชาถงฟังตั้งแต่เมื่อคืนบ้างแล้ว ดังนั้นเชาถงจึงไม่สงสัยอีก ทว่าก็ได้พูดออกมาอย่างคนที่ไม่รู้อะไรเลย“พ่อทำงานที่ต่างถิ่นเสียตั้งนาน น่าแปลกที่ไม่เคยเห็นใครทำ หากวิธีนี้จับปลาได้จริงก็นับว่าดีแล้ว แต่ว่าเราควรจะกลับมาดูใหม่เมื่อใด"“สักหนึ่งชั่วยามขอรับหรือไม่ก็ตอนเย็นเลย ถ้าโชคดีอาจจะมีปลามาติดสักสองสามตัว อา…เมื่อครู่นี้ท่านพ่อใช้ฉมวกจับปลาได้หรือไม่ขอรับ"“มันเร็วมากเลย แต่พ่อก็เคยจับได้ตัวเบ้อเริ่มเทิ่มจริง ๆ นะ” เชาถงตอบลูกชายอย่างอาย ๆ พร้อมกับทำท่าทางบอกขนาดปลาตัวใหญ่ที่เคยจับได้แก้เขิน“…ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไรท่านพ

การจะขนย้ายเครื่องปั้นที่มีจำนวนมากย่อมต้องเผชิญกับความเสี่ยงในความเสียหายเป็นธรรมดา ดังนั้นเชาถงจึงตั้งใจว่าต้องไปตัดไม้มาทำรถลากสักคัน ในขณะที่ตอนนี้ยังไม่มีเงินมากมายสำหรับซื้อเกวียน การใช้รถลากที่ประกอบขึ้นเองนั้นดูจะเข้าท่าสุด เช้าวันต่อมาฉางกังและฉางเกอก็ได้ตามพ่อเข้าป่าไปตัดไม้ เชาถงขอยืมรถลากของเพื่อนบ้านไปขนไม้ที่ตัดไว้ หลังจากนำไม้มากองรวมกันไว้ที่หน้าบ้านแล้วเชาถงก็จัดการต่อรถลาก เขาใช้เวลาต่อรถลากขนาดกลางเพียงสองวันก็เสร็จเรียบร้อย เด็กทั้งสองดีใจเป็นอย่างมากเทียวสลับกันขึ้นนั่งแล้วให้อีกคนเข็นไปมาอย่างสนุกสนาน สำหรับฉางกังเมื่อได้กลับมาเป็นเด็กก็ดีแบบนี้นี่เอง อะไรที่เคยคิดว่าทำแล้วไร้สาระแต่ก่อนไม่เป็นแบบนั้นแล้ว พอได้มาอยู่ในร่างเด็กไม่ว่าจะทำเรื่องที่ไม่มีเหตุมีผลสักเพียงใดก็ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลย เขาสามารถหัวเราะอย่างมีความสุขได้ดังเท่าที่จะดังได้ หรือร้องตะโกนโวกเหวกตามประสาเด็ก แม้แต่กระโดดสูง ๆ บนกองฟางกองโต หรือจะเต้นแร้งเต้นกาวิ่งฝ่าสายฝนพรำ วิ่งไล่จับแมลง หรือแก้ผ้าลงแช่น้ำในลำธารก็กล้าทำทั้งนั้นเวลาผ่านไปหลายวัน เชาถงทำเครื่องปั้นได้สิบชิ้นแล้ว วันนี้เป็นวัน

“ท่านพี่…ท่านพี่”“หือ”“ขอเงินท่านพ่อให้ข้าหน่อยเถิดขอรับ ข้าอยากกินเสี่ยวหลงเปาจนน้ำลายไหล”“เจ้าก็ขอเองสิ”เด็กน้อยทำแก้มป่องรีบส่ายหน้าปฏิเสธโดยเร็ว วันนี้เขาใช้เงินซื้อขนมไปแล้วในช่วงเช้า หากยังขอเพิ่มอีกเกรงว่าท่านพ่อจะตำหนิเอาได้ แต่ในส่วนของฉางกังนั้นยังไม่เคยขอค่าขนมในวันนี้เลยสักครั้งฉางเกอจึงอยากให้พี่ชายเป็นฝ่ายเอ่ยขอแทนตน“ไม่ได้ขอรับ ข้าใช้เงินในส่วนของข้าหมดไปแล้ว”“หมดแล้วก็ไม่ต้องกิน”“หา ใจร้ายจัง”ฉางกังยิ้มเยาะเย้ยน้องทีเล่นทีจริง ถึงจะบอกน้องชายไปอย่างนั้นแต่เขาก็เดินไปหาบิดาเพื่อขอค่าขนมในส่วนของตนมาให้อยู่ดี เมื่อได้เงินมาแล้วก็เดินนำน้องไปที่โรงเตี๊ยม ระหว่างที่รอเสี่ยวเอ้อร์เอาเสี่ยวหลงเปาออกมาจากหม้อนึ่งได้มีสตรีนางหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง นางวางฝ่ามืออุ่นบนไหล่ของเด็กชายคนพี่แล้วพูดน้ำเสียงสดใสกังวาน“เด็กบ้านลู่มาซื้อเสี่ยวหลงเปาที่นี่เหรอจ๊ะ”เด็กชายทั้งสองหันกลับมาก็เจอเข้ากับเจ้าของใบหน้างดงามที่แย้มยิ้มให้ จางลี่อินมาพร้อมกับสาวใช้คนสนิทมี่เอ๋อร์ วันนี้ลี่อินสวมอาภรณ์สีฟ้าอ่อนปักลายบุปผาแย้มกลีบ เครื่องประดับบนศีรษะก็เป็นเพียงปิ่นมุขเรียบง่าย ไม่ได้แ

กลับถึงบ้านจิตใจของฉางกังยังพะวงอยู่กับเรื่องพิธีโกหกวิญญาณ คิดว่าเห็นทีจะต้องหาเวลาไปพบปะเด็ก ๆ ตระกูลเซียวอีกสักครั้ง เขารู้ดีว่าจะไปเจอเด็กพวกนั้นได้ที่ใด แฝดสี่ตระกูลเซียวชอบมาเล่นที่ลานใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นเป็นประจำ หากไปดักรอสักสองสามวันก็คงได้พบ ทว่าโชคไม่ดีที่วันนี้ฟ้าปิดมีฝนตกลงมาตั้งแต่เช้าจนถึงขณะนี้ก็ยังไม่หยุดตก ฉางกังเดินออกมาที่ระเบียงไม้เห็นฉางเกอกำลังวิ่งเล่นฝ่าสายฝนอย่างสนุกสนาน หากผู้ใหญ่เดินออกมาพบเข้ามีหวังถูกลงโทษอีกเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงร้องเรียกเจ้าตัวเล็กผ่านสายฝนพรำ แต่ไม่ว่าจะร้องให้ดังเพียงใดอีกคนก็ไม่ได้ยินเพราะเสียงฝนดังกว่าเสียงของเขาหลายเท่า ดังนั้นฉางกังจึงตัดสินใจวิ่งออกไปหาน้องเพื่อบอกให้หยุดเล่นน้ำฝนเสียเดี๋ยวนี้ก่อนที่ท่านย่าและท่านแม่จะออกมาเจอ ทว่าเมื่อบอกแล้วเจ้าเด็กกลับไม่สนใจ ยังชักชวนเขามาเล่นด้วยกันอีก“ท่านพี่ มาเล่นน้ำฝนกันเถอะ”“ไม่เอา เดี๋ยวท่านย่าจะลงโทษ”“เล่นกันเถอะ บรรยากาศเช่นนี้ท่านย่าคงหลับสบายอยู่ในห้องไม่ตื่นขึ้นมาหรอกขอรับ”“แล้วท่านแม่ล่ะ” พี่ชายถามต่อไปอีก เพราะนอกจากย่าหลิวแล้วยังมีปิงเหยียนอีกคน ส่วนเชาถงอยู่หน้าเตาเครื่องปั้

…ในห้วงฝันกรี๊ดดดดดดดดด…เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์จบลง ตามด้วยเสียงกรีดร้องของปิงเหยียน ทุกคนที่อยู่ในงานวันเกิดต่างตกใจมองหน้ากันไปมา เชาถงตั้งสติได้ก่อนรีบวิ่งออกไปดูยังต้นเสียง ส่วนย่าหลิวและบรรดาคนงานตระกูลลู่ตามมาติด ๆภาพที่เห็นคือปิงเหยียนกำลังลอยตัวอยู่ในสระว่ายน้ำ มือข้างหนึ่งกอดร่างลูกน้อยที่หมดสติไปแล้วพยายามว่ายกลับเข้าฝั่ง เชาถงไม่รอช้ากระโดดลงไปช่วยด้วยอีกคนจนเอาเด็กชายขึ้นมาจากน้ำได้สำเร็จ เขาพยายามช่วยชีวิตลูกน้อยทุกวิถีทางเพื่อให้กลับมามีสัญณาณชีพจรแต่ก็ไร้ผล ฉางเกอยังแน่นิ่งไม่มีวี่แววจะฟื้นขึ้นมา เนื้อตัวของเจ้าเด็กเย็นเฉียบ ริมฝีปากที่เคยแดงระเรื่อแปรเปลี่ยนเป็นอมสีม่วง เป็นเพราะเวลาผ่านมาเนิ่นนานเกินไป นานเกินกว่าเด็กคนหนึ่งจะทนไหว…"เตรียมรถเร็วเข้า! ต้องไปโรงพยายบาลเดี๋ยวนี้” เชาถงหันมาตะโกนสั่งคนขับรถ ย่าหลิวมาถึงทีหลังเป็นลมไปเสียแล้ว แต่ยังดีที่ได้สาวใช้นางหนึ่งประคองรับร่างไว้ได้ทันจึงไม่ได้ล้มลงจนบาดเจ็บ ทุกอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด กระทั่งฉางกังเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย เด็กชายถือเค้กออกมาด้วยหวังว่าจะเอาหน้าเค้กส่วนที่ตกแต่งสวยงามที่สุดมาให้น้อง ทว่าภาพ