บททั้งหมดของ หย่าครั้งนั้น ฉันเกิดใหม่ในเส้นทางของตัวเอง: บทที่ 91 - บทที่ 100

“ก็ได้” ซูย่างพูดพลางเดินเข้าไปทันทีหลินลู่ซีโยนเสื้อผ้าที่เลือกไว้ให้เธอ “ไอ้ผู้ชายสารเลวนั่นน่ะ อย่าไปเจอมันอีกเลยนะ หน้าด้านสิ้นดี กล้าพูดได้ยังไงว่าเธอนอกใจตอนแต่งงานอยู่!”“ฉันถือว่าได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาเสียที” แววตาของซูย่างเย็นชาลงอีกระดับเป็นไปตามที่ซูย่างคาดไว้ไม่มีผิด ข่าวในวันรุ่งขึ้นไม่มีการพูดถึงงานวันเกิดเลยแม้แต่น้อย มีเพียงการกล่าวถึงแบบผ่าน ๆ ว่าฝู่หยาฮุ่ยถูกลวนลาม ส่วนเรื่องอื่นไม่ถูกเอ่ยถึงเลยพอซูย่างมาถึงมหาวิทยาลัย ก็ไม่พบโทรศัพท์ของตัวเองเธอกำลังจะออกไปตามหา แต่ศาสตราจารย์เวินก็เข้ามา “ซูย่าง ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเชิญหลินจิ่นมาได้จริง ๆ เธอได้เจอเขาแล้วเหรอ?”“อะไรนะคะ ศาสตราจารย์เวิน เมื่อวานฉันเจอหลินจิ่นก็จริง แต่ยังไม่ได้คำตอบแน่ชัดเลยนี่คะ!” ซูย่างพูดอย่างงุนงงศาสตราจารย์เวินขมวดคิ้วแน่น “เป็นไปได้ยังไง? ตอนเช้าฉันโทรหาเธอ เธอก็เป็นคนพูดกับฉันเองนะ!”เป็นไปได้ยังไงกัน?! โทรศัพท์ของเธอหายไปแล้วนี่!“ศาสตราจารย์เวิน อาจจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นค่ะ มือถือของฉันหายไปตั้งแต่เมื่อคืน ไม่รู้ว่าใครเป็นคนรับสายแทน แล้วยังพูดโกหกอีก” แววตาของเธอเต็ม

“เธอ!” ฝู่หยาฮุ่ยโมโหจนยกมือขึ้นหมายจะตบซูย่างถอยหลังหนึ่งก้าว “ฉันเตือนให้เธอหยุดมือไว้ ครั้งก่อนฉันเมตตาไม่เอาเรื่อง ไม่แจ้งความ ถ้าเธอกล้าทำจริง ฉันจะนับบัญชีทั้งเรื่องเก่าเรื่องใหม่ให้หมด”ในที่สุดฝู่หยาฮุ่ยก็ยอมลดมือลง “บ้านตระกูลฝู่ของเราไม่ต้อนรับเธอ!”“ปัง!”ประตูถูกปิดลงอย่างแรง ซูย่างเหลือบมองเพียงแวบหนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไปเธอตรงไปทำซิมใหม่ แล้วก็ซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่อีกเครื่องพอเปิดเว็บบอร์ดขึ้นมาก็รู้ทันทีว่าสายนั้นก่อปัญหาใหญ่แค่ไหน นักศึกษาส่วนใหญ่ของคณะจิตวิทยาต่างก็คลั่งไคล้หลินจิ่นราวกับเป็นแฟนคลับ พวกเขาถึงกับวางแผนจะทำป้ายผ้าต้อนรับหลินจิ่นโดยเฉพาะเธอลองโทรหาผู้ช่วยของหลินจิ่นอีกครั้ง แต่ก็ยังได้รับคำตอบเหมือนเดิมว่า “ตอนนี้ไม่สะดวก”แม้แต่เรื่องบทความวิจัยพวกนั้นก็เงียบหายไปเหมือนหินจมหายลงในทะเล ไม่มีข่าวคราวอีกเลยเธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจไปที่ห้องทำงานของอธิการบดีเมื่ออธิการบดีหลินเห็นเธอมาก็ยิ้มกว้างด้วยความยินดี “อาจารย์ซูย่างทำได้จริง ๆ ด้วยนะ คุณเชิญหลินจิ่นมาได้สำเร็จ คงมีนักศึกษาหลายคนที่รู้สึกซาบซึ้งใจต่อคุณแน่ ๆ”“อธิกา

หลินจิ่นยิ้มอย่างจนใจแล้วพูดว่า “คุณซู ฉันคิดว่าฉันพูดชัดเจนแล้วนะคะ ฉันไม่มีเวลา และจะไม่ไปร่วมงานการแข่งขันค่ะ”ผู้ช่วยยืนขวางซูย่างไว้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “คุณผู้หญิงคะ เวลาที่อาจารย์หลินกลับมาประเทศครั้งนี้มีจำกัด ทุกกิจกรรมของเธอถูกจัดตารางไว้ล่วงหน้าแล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนเวลาเพื่อไปร่วมการแข่งขันที่คุณพูดถึงได้ค่ะ”“อาจารย์ได้ดูเอกสารที่ฉันให้ไปหรือยังคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความคาดหวังหลินจิ่นไม่คิดว่าเธอจะยืนกรานถึงเพียงนี้ จึงพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันดูเอกสารพวกนั้นหมดแล้ว ต้องบอกเลยว่านักศึกษามหาวิทยาลัยเอเก่งจริง ๆ มีหลายมุมมองที่น่าสนใจมาก”เธอกะพริบตาเล็กน้อย “คืออย่างนี้ค่ะคุณซู ฉันไม่คิดว่าเอกสารพวกนั้นจะมีน้ำหนักมากพอให้ฉันเปลี่ยนตารางเวลาของตัวเองได้”“การที่ฉันกลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อร่วมประชุมเสวนากับผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาในเมืองหนานเฉิง เพื่อแลกเปลี่ยนและหาทางแก้ไขปัญหาทางจิตใจแต่ละประเด็น ซึ่งทุกคำถามที่ได้รับการแก้ไขได้ จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อผู้ป่วยที่มีปัญหาทางจิตใจเหมือนกันกับพวกเขา ฉันเร่งทำทุกอย่างไม่ใช่เพราะเงินหรือผลประโยชน์อะไร แต่เพราะอ

“ใครบอกว่าฉันจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันความรู้ด้านจิตวิทยาของมหาวิทยาลัยคุณล่ะ?” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาซูย่างเบิกตากว้าง หันขวับไปด้วยความตกตะลึงประตูห้องทำงานของอธิการบดีถูกผลักเปิดออก หลินจิ่นเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ช่วยของเธอฝู่หยาฮุ่ยมองคนที่เข้ามาด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา “หลิน... หลินจิ่น!”หลินจิ่นเมินพวกเธอไปโดยสิ้นเชิง แล้วจับมือทักทายกับอธิการบดีหลิน “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลินจิ่น”“อาจารย์ มาที่นี่ได้ยังไงคะ?” ซูย่างมองเธออย่างตะลึง“เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ” หลินจิ่นหันไปมองแม่ฝู่แล้วพูดว่า “คุณนายท่านนี้ ตอนนี้ฉันยืนยันได้แล้วว่าจะเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ในฐานะกรรมการ แบบนี้คงไม่นับว่าเป็นความผิดพลาดอีกแล้วใช่ไหมคะ?”สีหน้าของแม่ฝู่หม่นลงทันที เธอหันมาสบตากับฝู่หยาฮุ่ย หลินจิ่นยอมตกลงได้ยังไงกัน?หรือว่าเป็นคุณชายสามหรงที่อยู่เบื้องหลังช่วยเธออีกแล้ว?“คุณหลิน ตกลงว่าคุณยอมมาร่วมเป็นกรรมการการแข่งขันจริง ๆ เหรอ?” อธิการบดีหลินถามขึ้นหลินจิ่นพยักหน้า “อืม ตอนนี้ยืนยันได้แน่นอนแล้วค่ะ”“เป็นไปได้ยังไง? คุณบอกว่าไม่มีเวลาไม่ใช่เหรอ? วันนั้นพี่ชายฉันก็ถามคุณไปแ

“ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล กินยาแก้ปวดนิดหน่อยก็หายแล้ว” ซูย่างพึมพำเบา ๆมือที่จับพวงมาลัยของหรงอวี้กำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “เป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ เจ็บมากขนาดนั้นตลอดเลยไหม?”“ปกติไม่เป็นค่ะ แค่วันนี้ดื่มเบียร์เย็นไปขวดหนึ่ง”“จำไม่ได้เหรอ?” น้ำเสียงของหรงอวี้ฟังดูทุ้มต่ำและขรึมซูย่างชะงักไปเล็กน้อย “จำได้ แค่ตอนนั้นเผลอสนุกเกินไปเลยลืมตัว”รถจอดอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล ตอนกลางดึกแบบนี้ไม่มีคิวลงทะเบียน มีเพียงหมอเวรและแพทย์ฉุกเฉินเท่านั้นที่อยู่ประจำโชคดีที่คืนนี้มีหมอเวรจากแผนกนรีเวชอยู่ หมอจึงสั่งยาสมุนไพรจีนพร้อมทั้งยาแก้ปวดให้“จำไว้นะ ยาจีนให้ดื่มวันละหนึ่งครั้ง ต้องดื่มให้ครบทุกครั้งด้วย”ซูย่างพยักหน้า “รู้แล้วค่ะ”ที่จริงเธออยากจะบอกว่าไม่เห็นต้องทำให้เรื่องใหญ่เลย ปกติเธอไม่เคยปวดมากขนาดนี้ แค่วันนี้เผลอลืมตัวดื่มเหล้าไปขวดเดียวเท่านั้นเองเมื่อกลับขึ้นรถอีกครั้ง สีหน้าของหรงอวี้ดูเคร่งขรึมขึ้น เขาขับรถมาจอดที่หน้าตึกคอนโด ก่อนจะถือถุงยาเดินขึ้นลิฟต์ไปด้วยกันซูย่างชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบตามเขาขึ้นไปทันทีพอมาถึงหน้าห้อง ซูย่างก็เปิดประตูแล้วพูดว่า “คุณหรง ดึกมากแล้