LOGINหนิงอวี้เฟยยังคงอาบน้ำเงียบๆ ในสายน้ำเย็นชื่น ทว่าอยู่ดีๆ ร่างของหยวนซีซวนก้าวเข้ามาใกล้ นางยังไม่ทันรู้ตัวมือแข็งแกร่งของเขาก็โอบรอบเอวนางจากด้านหลัง
“ท่านพี่!!” สตรีตัวน้อยร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อสัมผัสถึงอ้อมแขนที่แนบชิด ร่างของเขาไม่ได้เคลื่อนไหวใดต่อไป เพียงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“เจ้าคิดหรือยัง?” บุรุษเอ่ยพลางกดใบหน้าเข้าที่ลำคอของนาง แล้วใช้จมูกไล้ที่ผิวกายเบาๆ กลิ่นหอมหวานทำให้หยวนซีซวนแอบกัดฟันกรอด
“คิดอะไรเจ้าคะ?” นางขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เรื่องลูกของเรา” เขากระซิบเบาๆ พลางจูบลงบนเรือนผมนางอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความออดอ้อน “เจ้าอยากมีกี่คน สามคน ห้าคน หรือสักเจ็ดคนดี?”
“ขะ ข้ายังไม่ได้คิด...”
“เช่นนั้นก็คิดเสีย”
“ให้เวลาข้าอีกนิดเถิดเจ้าค่ะ”
“ยังใ
บทที่ 45คืนนี้อีกรอบหนิงอวี้เฟยยังคงอาบน้ำเงียบๆ ในสายน้ำเย็นชื่น ทว่าอยู่ดีๆ ร่างของหยวนซีซวนก้าวเข้ามาใกล้ นางยังไม่ทันรู้ตัวมือแข็งแกร่งของเขาก็โอบรอบเอวนางจากด้านหลัง“ท่านพี่!!” สตรีตัวน้อยร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อสัมผัสถึงอ้อมแขนที่แนบชิด ร่างของเขาไม่ได้เคลื่อนไหวใดต่อไป เพียงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น“เจ้าคิดหรือยัง?” บุรุษเอ่ยพลางกดใบหน้าเข้าที่ลำคอของนาง แล้วใช้จมูกไล้ที่ผิวกายเบาๆ กลิ่นหอมหวานทำให้หยวนซีซวนแอบกัดฟันกรอด“คิดอะไรเจ้าคะ?” นางขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย“เรื่องลูกของเรา” เขากระซิบเบาๆ พลางจูบลงบนเรือนผมนางอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความออดอ้อน “เจ้าอยากมีกี่คน สามคน ห้าคน หรือสักเจ็ดคนดี?”“ขะ ข้ายังไม่ได้คิด...”“เช่นนั้นก็คิดเสีย”“ให้เวลาข้าอีกนิดเถิดเจ้าค่ะ”“ยังใ
บทที่ 43ไม่ตายไม่แยกจาก“เฮ้อ เจ้าระแวงเกินไปแล้ว เมื่อคืนก็ทั้งคืน ข้าจะไปกล้ารังแกเจ้าต่อได้อย่างไร มาๆ ข้าพาเจ้าไปอาบน้ำดีกว่า”“กรี๊ด! ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า! ท่านพี่!”หยวนซีซวนโอบอุ้มสตรีตัวน้อยขึ้นสู่อ้อมแขน แล้วพาเดินไปที่ห้องน้ำที่สาวใช้เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้วระหว่างที่นางหลับ เมื่อมาถึงก็ค่อยๆ วางนางลงในอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็ช่วยนางอาบน้ำอย่างจริงจัง ทำเอาหนิงอวี้เฟยรู้สึกประหลาดใจยิ่งนักเขาไม่เพียงแต่ไม่รังแกนางในน้ำ ยังช่วยอาบน้ำชำระกายอย่างดี บีบนวดตัวนางเพื่อคลายความเมื่อยล้าให้อีกต่างหาก จนนางวางใจอาจจะเพราะบุรุษรู้สึกผิดที่เมื่อคืนนี้เคี่ยวกรำนางหนักเกินไปก็เป็นได้หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จ ทั้งสองก็นั่งกินข้าวอยู่ในห้อง อาหารมากหน้าหลายตาถูกวางเรียงเต็มโต๊ะ ผลัดกันตักให้ ผลัดกันป้อนอย่างหวานชื่น เมื่อกินอิ่มสาวใช้ก็เข้ามาเก็บสำรับหมับ!หยวนซีซวนโอบกอดนางทันทีที่สาวใช้ออกไป ร่างของบุรุษแนบชิดเข้า
บทที่ 42กอดข้าหน่อยเจ้าค่ะใบหน้าของทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง จากนั้นริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบกันแนบแน่น ขยับบดเคล้าอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ ละเลียดละไม แล้วขบเม้มเบาๆ เมื่อความรู้สึกหนึ่งก่อตัวขึ้น เขาถอนริมฝีปากออกแล้วสบตากับนางอย่างหวานซึ้ง“รักเจ้าเหลือเกิน” โดยไม่ลืมเอ่ยคำหวานหูแล้วบดจูบนางอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ไม่เพียงแต่ใช้ริมฝีปาก ยังใช้ลิ้นเพื่อตักตวงความหอมหวานภายในโพรงปากของนางอีกด้วยหนิงอวี้เฟยเปิดปากออกเพื่อให้เขารุกรานได้ตามอำเภอใจ สองแขนโอบรอบลำคอแกร่ง บางครั้งก็ลูบไล้ที่สันกรามไปจนถึงบ่าหนาที่อยู่ภายใต้สาบเสื้อ แล้วค่อยๆ ดันมันออกช้าๆ ในขณะเดียวกันหยวนซีซวนดึงสายรัดอาภรณ์ของนางแล้วดึงทีเดียวอาภรณ์ผืนบางก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นร่างกายของทั้งสองแนบชิดสนิทกัน จนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียว จูบหวานๆ ดำเนินไปเนิ่นนาน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังไม่รู้สึกเพียงพอเลยสักนิด หยวนซีซวนจับนางขึ้นนั่งบนตัก สองแขนที่โอบรอบลำคอของเขาเปลี่ยนมาเป็นประคองใบหน้าคมคาย แล้วก้
บทที่ 41สู่อ้อมกอดของสามีหยวนซีซวนไม่รอช้า ร่างของเขาทะยานออกไปโดยสัญชาตญาณ กะระยะในการรับร่างของนางพลางตวาดสั่งองครักษ์โดยรอบ“คุ้มกันนางไว้!”เหล่าองครักษ์กระโจนออกมา ตั้งแนวรอบจุดที่เทพธิดากำลังร่วงลงมา ฟ้าสว่างวาบ แม้ฝนจะเทกระหน่ำไม่หยุด แต่ทุกสายตากลับจับจ้องไปยังร่างหนึ่งที่กำลังพุ่งลงมาขณะที่บุรุษวิ่ง ร่างของนางเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แล้วเขาก็สังเกตเห็น… นางไม่ได้ตกลงมา ณ ที่ใดก็ได้ แต่นางกำลังตกลงมายังสถานที่เดิมที่พวกเขาพบกันครั้งแรกบนแท่นพิธีบวงสรวงขอฝน!!ไม่รอช้าบุรุษกระโจนออกไปโดยไม่คิดชีวิต ภาพของนางยิ่งชัดเจนขึ้น นางกำลังลดระดับลง ดวงหน้าหวานเผยรอยยิ้มกว้าง พร้อมอ้าแขนราวกับกำลังโผบินสู่อ้อมกอดของสามีที่รอรับนางเบื้องล่างตู้ม!!เสียงน้ำแตกกระจาย ร่างของทั้งสองกระแทกเข้าหากันก่อนตกลงไปยังบ่อน้ำด้านหลังของแท่นพิธีฉับพลันที่ร่างกระแทกเข้าหากัน อ้อมแขนของหยวนซีซวนโอบกระชับร่างของนางไว้แน่
บทที่ 40การจากลามันยากเหลือเกินหลังจากร้องไห้และกอดอากงอาม่าที่รักจนพอใจ เธอก็เอ่ยพูดเสียงเบา...“หนูจะกลับไปค่ะ...”หนิงเทียนและหลิงอวี้เผยรอยยิ้ม แม้จะใจหายแต่ก็รู้ว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุด สามารถช่วยชีวิตของหลานสาวได้และยังช่วยให้หลานสาวกลับไปหาคนรักได้ด้วยอีกอย่าง... ร่างกายของหนิงเทียนก็คงทนไปได้อีกไม่ถึงปี...“เก็บนี่ไว้กับตัวนะ” หนิงเทียนเอ่ยพลางยื่นบางอย่างให้กับหลานสาวมันคือล็อกเกตที่ใส่รูปภาพเล็กๆ เอาไว้ด้านในด้วย แน่นอนว่าด้านนอกของมันประดับด้วยหยกแบบที่อาม่าชอบ ส่วนด้านใน…แกร็กเมื่อฝนดาวเปิดดูก็เห็นว่าด้านหนึ่งเป็นรูปถ่ายที่ถ่ายกับพ่อแม่ ส่วนอีกด้านหนึ่ง เป็นรูปถ่ายที่ถ่ายกับอากงอาม่าริมฝีปากอวบอิ่มเผยรอยยิ้มกว้างด้วยความสุขใจ เธอกุมมันไว้ที่หน้าอกด้วยความหวงแหน ก่อนจะช้อนดวงตาขึ้นมองหนิงเทียนอย่างออดอ้อน“ใส่ให้หนูหน่อยสิคะ”หนิงเทียนและหลิงอวี
บทที่ 39กลับไปเถิด“...!!” ฝนดาวตกใจเมื่อได้รู้ก่อนจะเอยถาม “แต่อากงกับอาม่าก็อายุยืนนี่คะ”“อาจจะเป็นเพราะพลังในตัวของอากงอาม่ายังเข้มข้น แต่เมื่อสืบทอดสายเลือดกับมนุษย์ สายเลือดเทพก็เจือจางลง ทำให้รองรับกฎเกณฑ์ของโลกไม่ไหว อาม่าได้อากงแบ่งพลังเทพให้ก่อนที่พลังจะไม่สามารถใช้ได้”“ส่วนวิธีที่จะทำให้สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็คือการกลับไปอยู่โลกเดิม...” หนิงอวี้เอ่ยเสียงเรียบ“แล้วทำไมอากงอาม่าไม่ไปกับหนูล่ะคะ?”“การเดินทางข้ามเวลาแม้มีสื่อกลางแต่ก็ต้องใช้พลังมาก” หนิงอวี้เอ่ยเสียงแผ่งเบา โดยปิดบังความจริงบางอย่างความจริงที่ว่าตัวเขาที่โลกนี้แม้มีพลังเทพแต่ไม่สามารถใช้พลังของเทพได้ การจะส่งใครสักคนข้ามเวลาไปนั้น ต้องแลกด้วยพลังชีวิตหลายส่วน“อากงพลังไม่พอ ก็เลยส่งหลานไปได้แค่คนเดียวน่ะ”“หนูมีพลังเทพใช่มั้ยคะ งั้นหนูใช้พลังของหนูช่วยอากงด้วยได้มั้ยคะ หนูมี







