All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 81 - Chapter 90

“ลอเลนซ์ว่าแล้วเชียว แดนนี่ต้องอยากให้อยู่ต่อ” สาวสวยชม้ายชายตาวาววับให้คนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กไม่ทันเห็นเธอก็ผินหน้ากลับไปหาชายหนุ่มเสียก่อน “ที่จริงลอเลนซ์ก็อยากอยู่ต่อนะคะ แต่เป็นห่วงทางโน้น ไม่รู้ป่านนี้ร้านอาหารจะเป็นยังไงบ้าง” “อืม...ทิ้งไว้นานๆ ก็ไม่ดีหรอก” “งั้นคุณพาลอเลนซ์ไปเล่นน้ำตกนะคะ” พ่อเลี้ยงดรัณหันไปมองน้ำตาธารเล็กๆ มันไม่น่ากลัวเหมือนน้ำตกสายใหญ่ๆ บริเวณนั้นก็มีก้อนหินใหญ่ให้ปีนขึ้นไปเป็นชั้นๆ ไม่สูงนัก ชายหนุ่มหันกลับมามองพลับพลึงที่เอาแต่นิ่งเงียบตั้งแต่เห็นหน้าเขา “อยากไปไหม” เสียงทุ้มข้างๆ หูซับเลือดจางๆ ให้กระจายเต็มใบหน้า พลับพลึงเงยหน้าขึ้นแก้มใสก็ถูกปลายจมูกโด่งเป็นสันสูงกดหนักๆ สาวน้อยเอียงหน้าหนีไม่ทันสามีหนุ่มก็ผละห่างอย่างรวดเร็ว “แล้วแต่อารัณเถอะค่ะ” “นี่คือคำตอบสุดท้ายแล้วใช่มั้ยคะ งั้นเราไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเสียเวลาไปมากกว่านี้” สาวร่างสูงเร่งเร้า ดรัณเห็นเป็นคำขอก่อนจะบินกลับมัลดีฟส์จึงไม่คิดคัดค้าน แค่พาไปน้ำตกก็คงไม่เสียหายอะไร ดรัณประคองร่างเล็กอวบอิ่มของ

“ว้าย!” เสียงร้องของผู้หญิง น่าจะเป็นเสียงของพี่ลอเลนซ์ พลับพลึงยืนฟังข้างกำแพงห้องโดยไม่ขยับตัว อีกนิดเดียวเธอก็เปิดประตูเข้าไปได้ ทว่า...เธออยากรู้ สองคนนั่นคุยอะไรกันในขณะไม่มีคนอื่น “บอกแล้วให้ระวัง” เสียงผู้ชาย เสียงอารัณแน่นอนเธอจำได้ “ก็แหม...ลอเลนซ์ไม่อยากให้คุณคอยประคองตลอดเวลานี่คะ” “จะเอาอะไร” “หิวน้ำค่ะ” “รอเดี๋ยว” พลับพลึงขยับเข้าไปใกล้ประตูอีกนิด เธอยังไม่กล้ายื่นหน้ามองผ่านกระจกเข้าไป กลัวว่าจะทำใจให้อดทนต่อไปไม่ไหว แล้วเสียงหวานแหลมของลอเลนซ์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันกระชากใจสาวน้อยได้แรงพอดู “อะแฮ่กๆ อุ๊ย!!!” เสียงกระแอมไออย่างคนสำลักน้ำ ก่อนเสียงอุทานแหลมเล็กจะตามมา พลับพลึงมองผ่านกระจกใสเข้าไปก็ตอนนี้ ดวงตากลมเบิกกว้างลมหายใจติดขัด ภาพที่เห็นทำให้แข้งขาของเธอสั่นเทิ้ม อารัณกับพี่ลอเลนซ์กำลัง...จูบกัน!!! “อ้าวหนูพลับ มาถึงแล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะจ๊ะ” คุณดวงหทัยเดินนำสามีแล้วเอ่ยทักทายลูกสะใภ้ก่อน เมื่อเช้าลงมาจากห้องนอนมีคนบอกว่าลูกสะใภ้เธอไปโรงพยาบาลแล้ว เธอยังต

“ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน เธอรักและเทิดทูนฉันเสมอมา ฉันรู้มาตลอด” ดรัณพูดขึ้น เสียงเขาอยู่ต่ำจนเธอต้องย่อตัวลงนั่งพิงฝาห้องฟังคำของเขา “ก็เพราะรู้ไง ฉันถึงเป็นแบบนี้” “อารัณ...รู้มานานแล้วหรือคะ” เธอกลั้นใจถามออกไป อีกฟากหนึ่งชายหนุ่มนั่งพิงประตูเชื่อมท่าทางหมดแรง เขาชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง เหยียดขาอีกข้างยาวออกไป ใบหน้าคมจัดเงยขึ้นมองเพดาน “นานแล้ว ฉันแก่กว่าเธอมากนะพลับพลึง ความรู้สึกของเธอที่แสดงออกมาทำไมคนแก่อย่างฉันจะไม่รู้ แต่ฉันห้ามตัวเองอยู่ตลอดเวลา บอกตัวเองว่าเธอยังเด็ก เธอแค่รู้สึกว่าฉันเป็นไอดอลของเธอ เป็นดาราชายที่เธอโปรดปราน พอฉันคิดแบบนี้ ฉันก็ทำดีกับเธอมากขึ้น ฉันชอบเห็นเวลาเธอยิ้ม หัวเราะ ดีใจ แต่ไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอ ฉันบอกกับตัวเองว่าจะต้องทำให้เธอยิ้มแบบนี้ไปนานๆ ความรู้สึกของฉันมันค่อยๆ ซึมลึกมากขึ้นๆ จนเจอกับอิงฟ้า” “อารัณ...รักอาอิง” พลับพลึงรู้สึกว่าเสียงของเธอขาดๆ หายๆ เหมือนคนสำลักน้ำ เหมือนมีอะไรมาขวางคอ หายใจไม่ค่อยสะดวก เธอรอฟังคำบอกเล่าของเขาด้วยใจจดจ่อ อยากรู้ความรู้สึกของเขา มันจะกระวนกระวายรุนแรงเหมือนความรู้สึกที่เธอเป็นมาตล

“เอาอย่างนี้ดีมั้ยครับ” มิสเตอร์โจเซฟนักวางแผนเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัว “พวกเราจะต้องช่วยลูกๆ ของเรา ไม่ต้องทำอะไรมากหรอกครับ แค่จัดงานรื่นเริงกันนิดหน่อยก็พอ” “รื่นเริง?” “ครับ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหทัย ผมคิดไว้แล้วว่าจะจัดงานวันเกิด แต่พอมีเรื่องแบบนี้ทีแรกก็ว่าจะยกเลิกไป แต่คิดเห็นว่าน่าจะทำให้มีโอกาสดีๆ ช่วยลูกๆ ของเราได้ แดนนี่กับหนูพลับไม่ได้โกรธกันหรือมีเรื่องบาดหมางใจกัน อันนี้ผมไม่ทราบตื้นลึกหนาบางหรอกนะครับ แค่คิดว่าพวกแกอาจจะมีเรื่องไม่เข้าใจกัน ถ้ามีโอกาสปรับความเข้าใจกันก็น่าจะดี” มิสเตอร์โจเซฟนักวางแผนอธิบายแผนการที่คิดไว้ในหัว เรียกว่าคิดจะพลิกวิกฤตเป็นโอกาสก็ว่าได้ “ก็ดีเหมือนกันนะคะ ไร่ของเราไม่ได้จัดงานรื่นเริงมานานแล้ว ตายล่ะ แล้วจะเตรียมการทันเหรอคะ พรุ่งนี้แล้วไม่ใช่เหรอ” กลายเป็นความกังวลใจระลอกสองของแม่เลี้ยงกาญจนา งานวันเกิดของคนดังระดับแม่เลี้ยงดวงหทัยจะต้องเชื้อเชิญแขกเหรื่อที่รู้จักกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง เวลาแค่วันเดียวจะจัดเตรียมงานทันเหรอ “เราก็จัดการแบบเรียบง่าย จัดแค่งานเลี้ยงภายในครอบครัว เชิญญาติสนิทมิต

เวลาหนึ่งทุ่มเศษ คุณดวงหทัยเจ้าของงานก็พร้อมในชุดสวยเคียงข้างสามี สองสามีภรรยาเห็นลูกสะใภ้กำลังช่วยจัดอาหารสำหรับเลี้ยงแขกก็เดินไปหา “หนูพลับจ๋า ทางนี้ปล่อยให้คนงานช่วยกันจัดดีกว่าจ้ะ หนูมากับแม่ดีกว่านะจ๊ะ” พลับพลึงวางมือจากงานที่ทำแล้วเดินตามพ่อแม่สามีไปเงียบๆ “คืนนี้อากาศเย็นสบายดีจังนะจ๊ะ” แม่สามีชวนคุย “ค่ะคุณแม่ อ้อ...พลับลืมหยิบของขวัญมาให้คุณแม่ เดี๋ยวพลับขึ้นไปเอาก่อนนะคะ” เธอนึกขึ้นได้จึงขอตัว บิดามารดาของสามียิ้มในหน้า เอ่ยชวนให้ลูกสะใภ้อยู่ต่ออีกสักนิด “เรื่องของขวัญจะให้แม่เมื่อไหร่ก็ได้ หนูเป็นลูกสะใภ้ต้องอยู่กับแม่ไปอีกนาน” “ไม่ได้หรอกค่ะ พลับเตรียมไว้แล้ว ตั้งใจจะมอบให้คุณแม่โดยเฉพาะ แต่ไม่รู้จะถูกใจคุณแม่หรือเปล่านะคะ” พลับพลึงออกตัวอย่างนอบน้อม ของชิ้นนี้เธอออกไปสรรหาอยู่นานกว่าจะเลือกได้ก็ใช้เวลาเป็นวันๆ เธอเองอยากจะรู้ว่าแม่สามีชอบหรือเปล่า แล้วถ้าไม่ชอบจะทำยังไงดี เธอมีแผนเอาไว้แล้ว ถ้าไม่ชอบเธอจะลงทุนหาของขวัญชิ้นใหม่ให้เพราะตั้งใจแล้วจะมอบสิ่งของที่คุณแม่สามีชอบที่สุดให้ได้