All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 61 - Chapter 70

“ฮึ...แปลกจริงเชียว อารัณขา พลับถามอะไรอารัณอย่างนึงได้มั้ยคะ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นคล้ายแปลกใจ “อะไรรึ” “ตอนอารัณแต่งงานกับอาอิง อารัณพาอาอิงมาฮันนีมูนแบบนี้รึเปล่าคะ” ถามไปแล้วก็กลั้นใจตอบ ใจคอไม่ดีกว่าจะกระตุกหนวดเสือเข้า ถ้าเป็นแบบนั้นมีหวังฮันนีมูนนี้คงกร่อยแน่ๆ จริงสินะ ทำไมเรื่องแบบนี้เขาถึงลืมไปได้ การพาอิงฟ้ามาฮันนีมูนไม่เคยอยู่ในหัว ตอนนั้นอิงฟ้าเรียกร้องให้เขาเอาใจก็จริงแต่ไม่เคยอยากมาฮันนีมูน หรือเธอจะลืมเหมือนที่เขาทำแต่งงานจนลืมเรื่องนี้ไปได้ “ไม่ อาไม่เคยพาอิงฟ้ามาฮันนีมูน อิงฟ้าไม่เคยออกปากอยากมาฮันนีมูน แล้วอาก็ยุ่งแต่การทำงานในไร่” “อารัณจะบอกว่าต่างฝ่ายต่างก็ลืมงั้นหรือคะ” “คงใช่” ดรัณตอบเรื่อยๆ “คิดถึงอาอิงนะคะ แต่ป่านนี้อาอิงคงอยู่บนสวรรค์แล้ว” เธอนึกถึงความฝันเมื่อคืนวานนี้ขึ้นมา ความฝันคงเกิดจากการกินมากทำให้ฝันวุ่นวายเรื่อยเปื่อย นานขนาดนี้อาอิงคงขึ้นสวรรค์ไปแล้วล่ะ คนที่เห็นในฝันก็คือคนที่อยู่ในจิตสำนึกเท่านั้น “อย่าพูดถึงอิงฟ้า ตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน เลิกพูดถึ

ร่างบอบบางพลิกซ้ายพลิกขวาหนีไอร้อนจากแสงแดดที่ต้องไปบนลำแขนเปลือยเปล่า หนีข้างขวาข้างซ้ายก็โดน หนีข้างซ้ายข้างขวาก็โดน สุดท้ายทนนอนต่อไปไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน ตากลมยังงัวเงียมองม่านหน้าต่างพลิ้วไหวที่ถูกมัดชายเข้าหากันเพื่อเปิดให้แสงแดดส่องเข้ามาทั่วห้องโอย...อารัณไปไหน ทำไมเปิดม่านเร็วจังหลังจากมองหาสามีอยู่นานแล้วไม่เห็น ร่างบางก็พยุงกายขึ้นรวบปมผ้าห่มที่พันตัวเป็นขยุ้มแล้วเดินไปยังหน้าต่าง ความตั้งใจจะตรงไปปิดม่านเป็นอันค้างชะงักเมื่อเห็นร่างสูงกำยำเปลือยอกกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ริมหาด ขนาดมองไกลๆ ยังเห็นความหล่อเหลาคมเข้มชนิดหาตัวจับได้ยาก ยิ่งใบหน้าคมรกเรื้อไปด้วยหนวดเคราจางๆ ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ชายชาตรีให้สาวๆ ที่พบเห็น และพวกหล่อนก็คงทิ้งสายตาประหนึ่งอยากจะกลืนกินคนของเธอเข้าไปทั้งตัวคนของเธอ?ใช่สิ อารัณเป็นคนของเธอ แล้วเธอล่ะเป็นคนของเขาหรือเปล่าราวกับเขามีตารอบตัวจึงหันขวับมามองเธอราวกับเห็นว่าเธอมองอยู่ พลับพลึงแก้เขินด้วยการโบกมือเหยงๆ แต่แล้วมือน้อยต้องโบกค้างเมื่อร่างสูงอวบอัดของใครคนหนึ่งวิ่งเข้าไปหาเขา แถมเจ้าของหุ่นนางแบบยังสวมเสื้อกล้ามรัดรูปสีขาวและกางเก

“อารัณไปวิ่งค่ะ” สาวน้อยตอบตามจริง หลังจากถูกขอกึ่งบังคับให้กินยาคุมกำเนิด เธอกับเขาก็ไม่ได้พูดกันอีกเลยจนกระทั่งเย็น “วิ่งอีกแล้วเหรอ รู้มั้ยจ๊ะ แดนนี่เขาจะชอบวิ่งถ้ามีเรื่องเครียดๆ เขาบอกว่าเหนื่อยจะได้หายเครียด นี่แสดงว่าเขากำลังเครียดเรื่องอะไรอยู่ เอ...เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าจ๊ะ” รอยยิ้มอ่อนๆ ท่าทางหวังดีดูไม่มีพิษมีภัยที่ลอเลนซ์จงใจปั้นแต่งขึ้นทำให้สาวน้อยทอดถอนใจก่อนจะเผลอหลุดปากออกไปโดยไม่ทันคิด “เราไม่เข้าใจกันนิดหน่อยค่ะ เอ่อ...ที่จริงคือหนูเองต่างหากที่ไม่เข้าใจเขาน่ะค่ะ” “มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะ พี่สนิทกับแดนนี่มาก เรียกว่ารู้ใจเขาแทบทุกอย่างเลยล่ะ ถ้าน้องพลับมีอะไรไม่เข้าใจแล้วแดนนี่ไม่อธิบายให้ฟัง ก็ถามพี่ได้นะ พี่บอกได้” “อารัณให้พลับ...เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนี้แค่พลับทำตามอารัณบอกเท่านั้นเอง ขอบคุณคุณลอเลนซ์มากนะคะ” “คุณเคินอะไรจ๊ะ เรียกพี่หรือจะเรียกอาก็ได้นะ แต่อย่าเรียกคุณเลย มันฟังห่างเหินยังไงไม่รู้ น้องพลับเป็นเมียแดนนี่ก็เท่ากับเป็นเพื่อนพี่เหมือนกัน มีอะไรต้องช่วยเหลือกันสิจ๊ะ บางทีผู้ชา

“ใครกันน่ะพ่อเลี้ยง” “เพื่อนเก่าของผมเองครับคุณย่า เธอมาจากมัลดีฟส์ด้วยกัน แล้วก็เลยมาเที่ยวที่นี่ด้วย” ดรัณอธิบายโดยไม่ขยายความถึงการมาของลอเลนซ์ เพราะคนที่ชักชวนให้เพื่อนเก่าของเขามาเที่ยวที่นี่ก็คือพลับพลึง “งั้นรึ” สายตาของผู้สูงวัยมองทะลุไปเห็นความเดือดเนื้อร้อนใจที่รออยู่เบื้องหน้า ผู้หญิงคนนี้จะมาสร้างความเจ็บปวดให้กับหลานสาว แต่ถ้านั่นคือกรรมที่พลับพลึงต้องเผชิญ คุณย่าก็คงขวางกรรมไม่ได้ ดรัณแนะนำให้ลอเลนซ์รู้จักคุณย่า หญิงสาวไม่ยกมือไหว้เพราะถือตนเป็นฝรั่งมังค่า มีแค่เลือดผสมที่เป็นคนไทยเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น คุณย่าไม่ว่าอะไรด้วยไม่อยากถือสาหาความให้ยุ่งยาก กับคนบางคนก็ไม่ควรเก็บมาใส่ใจเพราะไม่คู่ควร หญิงชราเอ่ยลาทุกคนอีกครั้ง หลานเขยจึงเดินอ้อมรถไปส่ง คุณย่าถือโอกาสนั้นเตือนสติของเขาเสียงเบา “ถ้ารู้ว่าอะไรไม่ควรทำก็จงอย่าทำ ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องร้ายในวันข้างหน้าก็ควรรีบถอยห่าง อย่าไปยุ่มย่ามกับสิ่งที่ไม่ควร เข้าใจไหมพ่อเลี้ยง” “ครับคุณย่า ผมเข้าใจครับ จะระวังไม่ให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น” “อืม เอาล่ะ ขอบใจมากนะพ

“เรื่องของเรามันเริ่มมาจากเงินพี่ชายก็รู้ เรารู้จักกันเพราะเงินตัวเดียว กิ๊กคือคนต้องการและพี่ชายก็คือคนให้ โดยแลกเปลี่ยนด้วยเรื่องบนเตียง” “จะบนเตียง ข้างเตียงหรือริมระเบียง เธอแน่ใจหรือว่าพี่ให้เพราะเรื่องนั้น เธอกำลังดูถูกพี่อย่างหนักเลยนะกฤติยา” หญิงสาวหูฝาดไปหรือไร เธอได้ยินเสียงห้าวห้วนที่แสดงออกถึงความไม่พอใจ โกรธเคืองและน้อยใจอยู่ในที ทำไมล่ะ เธอเข้าใจอะไรผิดหรือ “กิ๊กเข้าใจถูกต้องต่างหากค่ะ พี่ชายอย่าพูดให้กิ๊กดีใจหน่อยเลยค่ะ กิ๊กรู้และเข้าใจทุกอย่างดี” “ทุกอย่างมันอาจเริ่มต้นด้วยเงิน และทุกครั้งที่พี่ให้มันไม่ใช่เพราะเธอต้องการอย่างเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ให้เพราะพี่อยากให้ ถึงเธอจะไม่ต้องการ พี่ก็อยากจะให้ กิ๊ก…”ชาตรีเดินเข้ามาหาแล้วย่อตัวลงตรงหน้าคนร่างเล็ก ผู้หญิงตัวเล็กๆ ใจแกร่งเกินชายชาตรีบางคน เธอสู้ชีวิตมาตลอด ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวที่มีเพียงพ่อกับแม่และตัวเธอเอง จากเด็กสาวหน้าตาดีเข้าขั้นสวยน่ารักเป็นนักศึกษาทำงานในร้านสะดวกซื้อหารายได้พิเศษ จวบจนความสวยทำให้เธอเดินเข้าสู่วังวนแห่งความมืดมน ทว่าเธอป้องกันตัวเองได้ต