All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 51 - Chapter 60

‘ผมว่ารอให้นานกว่านี้อีกนิดดีไหมจ๊ะ เราเพิ่งแต่งงานกันได้ 3 เดือน คงยังไม่ได้เวลาที่ลูกจะมาเกิด’ ‘แต่อิงกลัวนี่คะ ถ้าเราทั้งคู่แข็งแรงก็แล้วไป อิงกลัวว่า...’ ท่าทางของอิงฟ้าร้อนรนจนผิดสังเกต ดรัณคิดว่าเป็นเพราะเธอป่วยบ่อยก็เลยกลัวจะมีลูกไม่ได้ การไปให้หมดตรวจร่างกายอย่างละเอียดก่อนวางแผนครอบครัวก็ดีเหมือนกัน ‘เอางั้นก็ได้จ้ะ พรุ่งนี้เราไปตรวจด้วยกันนะ’ เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อเลี้ยงหนุ่มก็พาแม่เลี้ยงหน้าหวานไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ‘จากการตรวจร่างกายของพ่อเลี้ยง พบว่าพ่อเลี้ยงแข็งแรงดีพร้อมที่จะมีลูกได้ทุกเมื่อ แต่ว่า...’ ‘แต่อะไรครับคุณหมอ’ คำว่าแต่ของคุณหมอทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดปกติ ผู้ชายอายุ 30 เป็นวัยที่พร้อมจะมีลูก ตัวเขาเองเพียบพร้อมทุกอย่าง พร้อมจะดูแลคนๆ หนึ่งหรือหลายคนไปตลอดชีวิต แล้วทำไมต้องแต่ ‘แต่ร่างกายของแม่เลี้ยงไม่พร้อมสำหรับการมีบุตรครับ แม่เลี้ยงอิงฟ้าเป็นโรคหัวใจและมีภาวะการเสี่ยงซึ่งเป็นอันตรายต่อแม่และลูกในท้องหากปล่อยให้ตั้งครรภ์’ ‘หมายความว่าไงครับหมอ’ ‘ผมไม

“พลับขึ้นรถไปก่อนเลยลูก เดี๋ยวย่าตามขึ้นไป” พลับพลึงงงงวยแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของคุณย่า แอบหันกลับมามองเห็นร่างสูงใหญ่ของสามียืดอกในขณะพูดอะไรบางอย่างกับคุณย่า “จะทำอะไรกันก็ต้องระวังหน่อย น่าจะรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร อายุไม่น้อยแล้วนะพ่อ ถึงจะเป็นสามีภรรยากันแล้ว จะทำอะไรก็ควรมีขอบเขตถ้าไม่ได้อยู่ในที่รโหฐานกันตามลำพัง” “เอ่อ...ผม...” “ย่ารู้ว่าอารมณ์หนุ่มสาวรุนแรงจนฉุดไม่อยู่ ถ้าไม่มีสติยับยั้งชั่งใจ” คุณย่าหยุดพูดรอฟังคำตอบของชายหนุ่ม ดรัณพยักหน้าสีหน้ากระดากเก้ออย่างเห็นได้ชัด “ผมไม่ทำให้คุณย่าเสียชื่อเสียงหรอกครับ ถึงจะแต่งงานกันแล้ว ผมก็รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร แต่ถ้าสามีจะหาความชื่นใจเล็กๆ น้อยๆ จากภรรยาของตนก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือครับ” คำตอบฉะฉานตรงข้ามกับสีหน้ากระดากเก้อ ทำให้คุณย่ายิ้มบางๆ ออกมา คุณย่าก็เอ็ดเพื่อระงับเหตุที่ไม่ควรเกิดขึ้น แต่ถ้ามันยังไม่เกิด คุณย่าจะว่าอะไรได้ “หึ หึ...ไม่ผิดหรอกพ่อ แต่อย่ามากนักมันจะไม่งาม” หญิงชราบอกแล้วดึงตัวขึ้นรถคันใหญ่ ดรัณมองตามท้ายรถที่เคลื่อนออกไ

ผ้าปูที่นอนข้างกายตึงเรียบ หมอนหนุนใบข้างๆ ก็ยังไม่มีหลุมลึก คืนนี้เขายังไม่เยี่ยมกายเข้ามาหาเธอเลย พลับพลึงถอนใจรู้สึกลำคอแห้งผากจนเดินลงไปชั้นล่างหวังจะดื่มน้ำเย็นสักแก้วหรือไม่ก็นมอุ่นๆ ก่อนนอน บางทีนมสักแก้วคงช่วยให้เธอหลับสนิท และไม่ฝันตลอดทั้งคืน ร่างเล็กแต่อวบอิ่มเลี้ยวเข้าห้องครัว แสงสว่างจากดวงจันทร์ในคืนเดือนหงายสาดเข้ามาให้ความสว่าง เธอจึงไม่คิดจะเปิดไฟเพราะมองเห็นทุกอย่างในห้องครัวชัดอยู่แล้ว ความเงียบเชียบไม่สร้างความประหวั่นพรั่นพรึงเพราะความเคยชินและไม่เคยกลัวสิ่งเร้นลับเท่ากับเข็มฉีดยาของคุณหมอ ลำคอแห้งผากได้นมสักแก้วก็ชุ่มชื้นขึ้นมาทันที พลับพลึงดื่มนมแก้วโตหมดในเวลาไม่นาน แต่ดูเหมือนน้ำนมจะยั่วน้ำย่อยในกระเพาะให้ทำงานจนร้อง “โครกคราก” “หิวซะได้” ว่าแล้วก็เปิดตู้เย็นอีกครั้ง คว้าองุ่นที่ป้าเบียบจัดใส่จานแช่ตู้เย็นจนหวานฉ่ำ เด็ดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว ขณะที่กำลังดื่มด่ำกับความหวานอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจจะปิดตู้เย็น เธอเปิดตู้ค้างไว้แบบนั้นจนกระทั่งคิดว่าเพียงพอแล้วถึงปิด “อุ๊ย!!! อารัณ” สาวน้อย

“ลูบแบบนี้ พลับตื่นเต้นมั้ย” สาวน้อยพยักหน้า เธอตื่นเต้นตั้งแต่ปิดประตูขังตัวเองไว้กับเขาภายในห้องทำงานกว้างขวางนี่แล้ว ดรัณแค่นยิ้มความคิดจะเล่นรักในห้องทำงานไม่เคยอยู่ในหัว ไม่เคยคิดอยากทำกับใครทั้งนั้น ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงทำให้เขาอยากลอง อยากรู้ อยากสร้างความตื่นเต้นให้กับเธอและตัวเอง ถึงจะไม่เคยลองแต่ดรัณก็รู้ว่านอกจากห้องนอนที่แสนจะมิดชิดแล้ว สามีและภรรยาสามารถแลกเปลี่ยนความรักต่อกันและกันได้ในทุกที่ แค่สถานที่นั้นๆ ไม่มีบุคคลที่สามและสี่ร่วมรู้เห็นก็พอ “บนโต๊ะ ในห้องทำงาน?” “ใช่ เราจะมีความสุขด้วยกันในทุกที่” “อารัณขา” “จ๋า คืนนี้พลับน่ารักมากเลยรู้มั้ย เดี๋ยวอาจะตอบแทนความน่ารักของพลับให้นะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ผละจากไปเพื่อเปิดไฟทุกดวงในห้อง แสงไฟสว่างจ้าส่องความขาวผ่องเป็นยองใยให้กระจ่างมีออร่ามากขึ้น พลับพลึงดูจะเลอะเลือนเต็มที เธอเอนกายไปข้างหลังเท้าแขนยันตัวเองเอาไว้ ดวงตาปรือปรอยหวานหยาดเยิ้ม ริมฝีปากเจ่อบวมเพราะถูกจูบหนักๆ หลายครั้ง นอกจากดวงตาและเรียวปาก ดรัณยังเพ่งมองยอดอกสีชมพูใสที่เห็นทะลุ

“ไปขออนุญาตลางานก่อนไปลูก พรุ่งนี้เป็นวันทำงานแล้วนะ เจ้านายจะได้ไม่ว่ากล่าวเอา” คุณสมบัติและคุณมนตราไม่เคยถามว่าลูกทำงานอะไร แต่พอจะรู้ว่ากฤติยาจะต้องแจ้งเจ้านายทุกครั้งในทุกเรื่องที่ทำ แถมบางครั้งเจ้านายของลูกสาวก็ยังยื่นมือมาช่วยเรื่องต่างๆ ด้วย ความเกรงใจทำให้ต้องบังคับบุตรสาวทางสายตา ให้กฤติยาทำตามที่บอกตอนนี้ หญิงสาวถอนใจทานอาหารคำสุดท้ายเสร็จก็ขอตัวลุกขึ้น บางทีเธอก็อยากหนีเขาคนนั้นเงียบๆ แต่ยิ่งหนีก็เหมือนการกลั้นหายใจ อึดอัดจวนเจียนจะขาดใจ ภายนอกนั้นแสร้งทำไม่สนใจ แสร้งทำเป็นอยู่ได้หากเขากลายเป็นของคนอื่นไปจริงๆ แต่ภายในแท้จริงแล้วมันเรียกร้องโหยหาอยากครอบครองเป็นเจ้าของเสียเอง ถ้าสำนึกน้อยกว่านี้สักนิด เธออาจจะทำตัวเป็นเมียเก็บตามราวีผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา “ว่าไงกิ๊ก” แค่เห็นเบอร์โทรชาตรีก็จำได้ขึ้นใจว่าเป็นเบอร์ของใคร ได้ยินเสียงทุ้มของเขากฤติยาก็แทบจะกลั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ “พี่ชายยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ” กฤติยาถามเพราะเสียงอื้ออึงที่ผ่านเข้ามาในโทรศัพท์ เธอจึงรู้ว่าเขาไม่อยู่ที่บ้านหรือที่ทำงานแต่คงอยู่ที่ไหนส