All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 41 - Chapter 50

ดรัณพึงพอใจที่พลับพลึงไม่พูด ไม่ดื้อกับเขาอีก เขาปลดเสื้อผ้าออกจากร่างนุ่มเปลือยเปล่า พยายามไม่คิดถึงนวลเนื้อขาวโพลนทั้งที่ตาก็ยังจับจ้องไม่หาย เช็ดร่างน้อยด้วยผ้าขนหนูอย่างเบามือ คนถูกเช็ดเองก็พูดไม่ออกเขินอายที่ต้องนอนนิ่งให้สามีเช็ดตัวให้ทั้งที่เธอก็ทำเองได้ กระนั้นในเมื่อเขาอยากบริการแล้วไยเธอจะขัดศรัทธาล่ะ เนื้อตัวของภรรยาสาวเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ จากน้ำมือของสามีหนุ่ม ทั้งคู่เอาแต่นิ่งเงียบปล่อยให้ความเงียบครอบงำทุกสิ่งรอบตัว ชายหนุ่มสัมผัสถึงความอุ่นทดแทนความเย็นชืดจากร่างสาว เขาทิ้งผ้าขนหนูลงในกะละมัง เคลื่อนฝ่ามือเปล่าๆ ไปทั่วเนื้อกายอุ่นๆ ทรวงสาวถูกแตะต้องทั้งจากฝ่ามือใหญ่และดวงตาคู่คมที่จ้องวาววับเหมือนพอใจกับยอดทรวงที่กำลังพุ่งชันอัตโนมัติ พลับพลึงหลับตาลงปิดกั้นทุกสิ่งเพื่อซึมซับด้วยความรู้สึก ความอ่อนโยนจากมือหนากำลังสร้างความปั่นป่วนไปทั่วช่องท้อง ไออุ่นจากลมหายใจกำลังคล้อยต่ำลง ในที่สุดเรียวปากอิ่มก็ถูกประทับด้วยริมฝีปากรุ่มร้อนเนิ่นนาน ดรัณจูบและแตะต้องสลับกับไขว่คว้าเสื้อนอนตัวยาวแบบที่ติดกระดุมหน้าทั้งแถวลายการ์ตูนมาสวมให้ หญิงสาวอำ

“จะหนีเหรอ ตายแล้ว...อารัณสุดหล่อกระชากลากไส้จะไม่ถลกหนังหัวฉันหรือนี่ยัยพลับ คิดผิดคิดใหม่นะ ยังไงฉันก็ไม่อยากตายก่อนวัยอันควร” “ตามนั้น ฉันจะไปรอตามนั้น ถ้าเธอไม่ไปรับ เธอตายแน่” ไม่เคยเลยสักครั้งที่พลับพลึงจะคาดโทษเพื่อนรักแบบนี้ ทุกครั้งจะมีแต่กฤติยาที่มักจะคาดโทษเธอ แต่ไม่เคยลงโทษเมื่อเธอทำผิด กฤติยาเป็นเพื่อนรักที่รักพลับพลึงมาก ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ได้กฤติยานี่แหละที่คอยดูแลเธอ เป็นทุกอย่างให้เธอในวันที่พลับพลึงไม่มีใคร 10 นาทีพอดิบพอดี ร่างสูงในชุดกางเกงนอนขายาวกับเสื้อกล้ามสีขาวก็กลับเข้ามาใหม่ สิ่งที่แปลกไปกำลังเด่นสะดุดตาหญิงสาวจนอ้าปากค้าง “ทำหน้าอย่างกับเห็นผี” เขาว่าเข้าให้ “ยิ่งกว่าผีอีกค่ะ” ดรัณอมยิ้มเดินเข้ามาหาแล้วตวัดร่างบางที่มัวแต่ตะลึงค้างเข้ามากอด พลับพลึงมองใบหน้าคมคายอย่างตกตะลึง หนวดเคราที่เธอเคยบอกไม่ชอบบัดนี้มันหายไปหมด ใบหน้าที่เคยรกครึ้มก็เลยสะอาดเกลี้ยงเกลาหล่อเหลาราวเทพบุตร ทว่ายังคงความดุเข้มจริงจังเอาไว้ในดวงตาคมชัดเจน “นี่น่ะหรือคะ เรื่องสำคัญ” “ฉันไม่ชอบเ

ภายในงานแต่งงานของอภิภพเพื่อนชายชื่อพิลึกพิลั่นของพลับพลึง หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสีครีมแสนหวาน แต่งหน้าอ่อนๆ เพราะการแซวของกฤติยา “อย่าแต่งหน้าเข้มมากนะ เดี๋ยวสวยเกินเจ้าสาวล่ะแย่เลย” “กิ๊กก็ พูดอะไรไม่รู้ งานแต่งงานเจ้าสาวก็ต้องสวยที่สุดอยู่แล้ว ใครจะไปเทียบได้ล่ะ” กฤติยามองเจ้าสาวที่เดินเคียงเจ้าบ่าวอยู่ภายในงานก่อนหันมามองเพื่อนรักที่สวยไม่เป็นรองใคร ถึงวันนี้เพื่อนเธอจะไม่ใช่เจ้าสาวแต่เจ้าสาวตัวจริงก็เทียบไม่ติดหรอก พลับพลึงสวยแบบที่ไม่ต้องแต่งก็สวยใสกว่าใครๆ “ถ้าเธอไม่สวย คุณพ่อเลี้ยงรูปงามคงไม่แต่งงานด้วยหรอกจ้ะ” “อย่าดึงอารัณมาเกี่ยวเชียวนะกิ๊ก เล่นของสูงเชียวนะ” “อ๊ะ!!! จริงด้วย ตายแล้วนี่ฉันจะถูกฆ่าหมกป่าหรือเปล่าเนี่ย” สองสาวเพื่อนซี้หัวเราะกันคิกคัก เจ้าบ่าวจูงมือเจ้าสาวมาทำความรู้จักกับทั้งคู่ “ดาครับ นี่คือเพื่อนสาวซี้ปึ้กของผม พลับพลึงกับกฤติยา” “ขอบคุณนะคะที่มาร่วมแสดงความยินดีกับเรา” ดรุณีผู้เป็นเจ้าสาวของอภิภพยิ้มหวานให้สองสาวเพื่อนเจ้าบ่าว พลับพลึงและกฤติยาก็ยิ้ม

“เป็นไงบ้าง” ดรัณเข้าไปประคองภรรยาขึ้น พร้อมทั้งช่วยพยุงกฤติยาให้ลุกขึ้นด้วย “อารัณ!” พลับพลึงถลาเข้าไปหาอ้อมกอดที่อ้ารับทันทีอย่างคนเสียขวัญ “พลับกลัว” “ไม่ต้องกลัวนะ อาอยู่นี่ ไม่มีใครทำอะไรพลับได้” เขาปลอบเธออยู่พักหนึ่ง ตำรวจก็กระชากหมวกที่ปิดใบหน้าสองโจรออก “พ่อเลี้ยงครับ” ตำรวจนายหนึ่งเรียกดรัณเข้าไปดูโฉมหน้าของคนร้าย “นายนฤดล!” “พ่อ...พ่อเลี้ยง ผมขอโทษ อย่าเอาเรื่องผมเลยนะ ผมผิดไปแล้ว” นฤดลพนมมือป๋อ ขอโทษขอขมาพ่อเลี้ยงดรัณและพลับพลึงกับเพื่อนสาวพัลวัน “น้องพลับ พี่ดลขอโทษ ให้อภัยพี่ดลนะ” “พ่อเลี้ยงครับ” ตำรวจเรียกดรัณ “ผมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด คุณตำรวจครับ นอกจากข้อหานี้แล้ว ผมขอแจ้งจับนายนฤดลอีกข้อหา วันก่อนผมทำลืมไปเพราะคิดว่าคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก แต่ผมคงใจดีเกินไปแล้ว” “ได้ครับ เดี๋ยวเชิญพ่อเลี้ยงและผู้ประสบเหตุไปที่โรงพักหน่อยนะครับ” คุณตำรวจเอ่ยเชิญทุกคน “กิ๊กบาดเจ็บค่ะ ให้กิ๊กไปทำแผลก่อนนะคะ” พลับพลึงรีบบอกเพราะห่วงเพื่อน “ได้ครับ งั้นค่อยตามผมไปที

คนแก่ที่เขาว่าคือผู้ชายอายุ 35 มีหน้าที่การงานมั่นคง มีความเก่งกาจรอบตัว มีหน้าตาและรูปร่างเป็นอาวุธ ถ้าผู้ชายอายุ 35 แก่ แล้วผู้ชายอายุ 50 ที่ยังเตะปี๊บดังอยากได้เมียเด็กไม่เรียกว่าหง่อมเลยรึไง “พี่ชายก็พูดเกินไป รู้มั้ยคะ แฟนยัยพลับเพื่อนกิ๊กก็ได้สามีอายุ 35 แต่อารัณหล่อมาก แข็งแรงมาก ขนาดซัดสองโจรหมอบเลยนะคะ คนอายุ 35 ยังไม่แก่หรอกค่ะ” ชาตรีหน้าบึ้ง ปล่อยมือบางทันควัน ทำเอากฤติยามึนงงใจหายไม่น้อยที่จู่ๆ มืออุ่นก็หายไปจากมือของเธอ คนตัวโตเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาริมห้อง คว้าหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่อนสีหน้าหงุดหงิดจนเห็นได้ชัด “เป็นอะไรไปคะพี่ชาย” “เปล่า กิ๊กนอนไปเถอะ เดี๋ยวอาหารมาค่อยตื่นมาทาน” กฤติยาไม่ปล่อยให้ความมึนตึงก่อร่างสร้างตัวอยู่นานโดยไม่ทราบสาเหตุ เธอลุกขึ้นเดินเข้าไปหาชาตรีแล้วกระแซะร่างอย่างออดอ้อน “พี่ชายเป็นแบบนี้ กิ๊กคงทานอะไรไม่ค่อยลงหรอกค่ะ” ชาตรีเหลือบตามองคนอ้อนอย่างรู้ทัน เขาไม่ค่อยมีปัญหากับเธอนัก ไม่เคยชวนทะเลาะเบาะแว้งไม่ว่าเรื่องใดทั้งสิ้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่ชอบใจและไม่เค