All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 71 - Chapter 80

ชาตรีคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ เย็นนี้เขาจะไปทำความรู้จักพ่อกับแม่ของเธอ แล้วพรุ่งนี้เขาจะพาเธอไปแนะนำตัวเป็นครั้งแรกกับพ่อและแม่ของเขา หลังจากนั้นเขาจะประกาศให้ทั่วโลกรู้ว่าเธอเป็นของเขาแล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา เป็นผู้หญิงที่เขารักและต้องการใช้ชีวิตคู่ร่วมกันไปตลอดจนกว่าชีวิตจะหาไม่หลายวันมานี้ลอเลนซ์พาตัวเองมาเป็นแขกประจำของไร่อิงฟ้า เธอเข้ามาตีสนิทกับแม่เลี้ยงวัยละอ่อน ทุกครั้งที่มาก็มักจะชวนกันทำโน่นทำนี่เรื่อยเปื่อย ยกเว้นงานในไร่ พลับพลึงเคยชวนลอเลนซ์ลองทำงานช่วยอารัณ แต่เธอปฏิเสธโดยอ้างว่าจะยิ่งทำให้ไร่เสียหายมากกว่าเก่า ตั้งแต่นั้นแม่เลี้ยงสาวเลยหุบปากเงียบแต่ในใจร่ำร้องอยากทำงานเต็มที เพราะกลัวจะถูกสามีดุหาว่าขี้เกียจตัวเป็นขนทว่าคงจะเป็นโชคดีของเธอ เมื่อสามีปล่อยให้เธอต้อนรับขับสู้แขกสาวขาประจำโดยไม่ต้องทำงานในไร่ พลับพลึงไม่รู้ว่าเขาใจดีหรือเพราะสงสารหากไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนคุยกับลอเลนซ์วันนี้ลอเลนซ์นึกอยากออกกำลังกายในห้องฟิตเนสขึ้นมา พลับพลึงตั้งท่าจะปฏิเสธ เธอรู้ว่าดรัณไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่มย่ามในห้องนั้น แต่ลอเลนซ์ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธรีบดักคอขึ้นมาก่อนซะงั้น“ไม่เป็นไ

นางม้าไวโอเล็ตแสนสง่างามถูกเจ้าของควบขี่จนฝุ่นตลบไปยังทิศทางที่คาดว่าพลับพลึงน่าจะมา ฝีเท้าของเจ้าไวโอเล็ตสู้ฝีเท้าของพายุไม่ติดฝุ่น แต่คนขี่จะต้องเร่งความเร็วเท่าที่จะทำได้ เขาไม่อยากทิ้งเวลาคลาดกันนานๆ กลัวว่าถ้าเจ้าพายุเกิดพยศขึ้นมาแล้วหญิงสาวคุมไม่ได้ สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บตัวคงเป็นเธอ เขาไม่อยากวาดภาพหญิงสาวได้รับบาดเจ็บ การตกจากหลังม้าไม่ใช่เรื่องน่าพิศมัย ตรงกันข้ามมันเป็นเรื่องที่น่ากลัวและน่าหวาดเสียวอยู่ไม่น้อย การพลาดท่าตกลงมาหลังเดาะอาจจะทำให้ถึงขั้นพิการเลยก็เป็นได้ ดรัณไม่เข้าใจว่าทำไมภรรยาของเขาจะต้องทำให้เป็นห่วงขนาดนี้ วีกิจบอกว่าเธอร้องไห้ ก็คงเสียใจที่ถูกดุ แต่เขาต้องดุและดุอย่างมีเหตุผล ไม่ใช่ดุพร่ำเพื่อเสียหน่อย เขาตั้งใจจะอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่สาวน้อยแสนงอนก็ควบม้าหนีไปแล้ว บ้าจริง!!! นี่เขาจะไปตามหาเธอที่ไหน? ‘อารัณคะ อารัณรู้จักดอกฟอร์เก็ตมีน็อตไหมคะ’ ‘ดอกอย่าลืมฉัน?’ ‘ใช่ค่ะ พลับชอบจัง ชอบทั้งสี ชอบทั้งชื่อ ชื่อของมันมีความหมายกินใจมากๆ เลยนะคะ ถ้ามีคนเอาดอกไม้ชนิดนี้มาให้พลับ แสดงว่าคนๆ นั้

“ก็ตอนแรกอิงฟ้าไม่ชอบดอกไม้ทุกชนิด แต่มาระยะหลังกลับขอร้องให้อาปลูกกุหลาบซะงั้น อายังงงๆ จนทุกวันนี้เลย แต่อาก็ปลูกนะเพราะหวังว่าอิงเค้าจะชอบจริงๆ ดอกไม้ทุกชนิดมีความงดงามอยู่ในตัว ใครอยู่ใกล้ๆ ก็จะช่วยปรับสภาพจิตใจได้ด้วย ทั้งรูปและกลิ่นจะทำให้คนเราสดชื่นขึ้น อาคิดอย่างนั้นก็เลยปลูก แล้วอิงเค้าก็ดูเหมือนจะชอบมันขึ้นมา เพราะหลังๆ อิงฟ้ามักจะไปที่แปลงกุหลาบบ่อยๆ” ดรัณเล่าความหลังให้ฟัง“ผู้หญิงทุกคนก็ชอบดอกไม้กันทั้งนั้นล่ะค่ะ อาอิงไม่ชอบปลูกแต่ก็คงชอบเห็น ชอบมองและสูดกลิ่นหอมของมัน พลับก็ไม่ใช่คนชอบปลูกดอกไม้นะคะ คุณพ่อบอกว่ามือพลับร้อนปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น แต่ก็อยากให้พลับทำงานในไร่เป็น ดอกฟอร์เก็ตมีน็อตเป็นหนึ่งความพยายามในการปลูกดอกไม้ของพลับ แต่...เหลวเป๋ว พลับปลูกมันไม่ได้ ปลูกทีไรก็ตายหมด ฮิ ฮิ สงสัยพลับควรคู่กับการถูกลืมมากกว่ากระมังคะ”ดรัณลอบมองสีหน้าของคนพูด เห็นความแจ่มใสที่ฉาบไว้บนใบหน้าเนียนใสก็ถอนหัวใจยืดยาว“เรื่องห้องฟิตเนส อาขอโทษนะพลับ”“คะ?”ดรัณจูงมือพลับพลึงมานั่งบนชิงช้าไม้ที่ผูกไว้บนกิ่งไม้ใหญ่ไม่สูงมากนัก มีใครบางคนตั้งใจผูกชิงช้าไว้นั่งชมความงามตรงนี้“ไม่คิดว่าจะ

เวลานี้พลับพลึงไม่รู้สึกเจ็บแขนอีกแล้ว ความเจ็บปวดมันถูกทดแทนด้วยความซ่านสยิว ร่างของเธอเคลื่อนไปมาเหมือนอยู่ในเรือลำน้อย แกว่งไกวไปตามแรงสะบัดของเกลียวคลื่นที่โหมซัดอย่างหิวโหย เสียงครวญครางราวคนเจ็บปวดดังก้องอยู่ในห้องนอนเล็กไม่ขาดระยะ ร่างเล็กเกร็งค้างเมื่อผ่านเข้าสู่ห้วงหฤหรรษ์ แต่ดรัณยังไม่ถึงจุดหมาย เขายังหิวโหยในรสสวาทจากเธอและไม่แน่ใจว่าคืนนี้ทั้งคืนจะอิ่มเอมหรือเปล่า ร่างหนาลุกขึ้นมองร่างสาวสะท้านเฮือกเพราะจุดไคลแม็กซ์ เขาเหนี่ยวเธอขึ้นแล้วอุ้มเธอก้าวผ่านประตูเชื่อมไปอีกห้อง “อารัณ...” พลับพลึงมองห้องหอของเขากับอิงฟ้าอย่างลังเล ทว่าดรัณกลับยิ้มแห้งๆ แล้วปลอบใจเธอเสียงเบา “อายังไม่อิ่ม คืนนี้เราจะนอนด้วยกันในห้องนี้” หลังจากนั้นกลีบปากหวานก็ถูกปิดด้วยจูบเร่าร้อน พลับพลึงไม่มีแรงจะต้านทานได้แต่ปล่อยให้เขาฉุดรั้งไปเยือนดินแดนที่เพิ่งจะรู้จักได้ไม่นานอีกหลายหน ต้นแขนที่เจ็บปวดไม่เป็นอุปสรรคในการร่วมรักกับเขา ดรัณตั้งใจแล้วว่าจะไม่ทำให้เธอเจ็บและจะไม่ปล่อยเธอกลับห้องตลอดทั้งคืน... พลับพลึงลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจา

“ไม่เด็ดขาด แล้วนี่...พอจะมีวิธีอื่นไหม”“ก็มีวิธีใส่ห่วง แต่ก็หลุดได้เหมือนกันนะ แล้วก็กินยาคุมหรือไม่ก็สวมถุงยางอนามัย แล้วก็...ให้แฟนเธอปล่อยข้างนอก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายอยากทำหรอกนะ เพราะถึงเวลานั้นใครๆ ก็มีสิทธิ์กลั้นไม่ไหวทั้งนั้นแหละ”แต่ละวิธีที่นารีแนะนำมา พลับพลึงรู้สึกว่ามันทำยากนัก ยิ่งวิธีสุดท้ายไม่น่าเป็นไปได้เพราะอารัณของเธอไม่เคยทำ เขาสำเร็จความใคร่ในตัวเธอตลอดเวลาแถมไม่ชอบใช้ถุงยางด้วย“ฉันคงต้องไปหาซื้อยาคุมที่อื่นแล้วล่ะ วิธีอื่นนอกจากนี้ฉันทำไม่ได้หรอก”“แล้วนี่เธอกินทุกวันหรือเปล่า”“บางวันก็ลืมนะ ฉันลืมมาสองวันแล้ว ครั้งก่อนลืมกินไปวันนึงด้วย”“โห...แบบนี้ไม่ได้ผลแล้วล่ะ ฉันว่าเธอท้องชัวร์พลับ ประเภทกินๆ ลืมๆ นี่ล่ะท้องง่ายนักนะจะบอกให้ เด็กน่ะก็มักจะชอบเข้ามาอยู่ในท้องคนที่ยังไม่พร้อมทั้งนั้น คนพร้อมๆ ไม่ค่อยอยากเข้าไปอยู่หรอก เฮ้อ...เตรียมใจไว้เถอะว่าที่คุณแม่”พลับพลึงหน้าซีดเผือดกระทั่งนารีขอตัวเธอก็ยังหน้าซีดไม่หาย และเมื่อร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างเพรียวระหงของลอเลนซ์ก็เดินเข้ามา“สวัสดีจ้ะน้องพลับ”“พี่ลอเลนซ์!” คราวนี้สีหน้าของพลับพลึงก็เปลี่ยนเป็