All Chapters of อาเขยจอมเถื่อน: Chapter 91 - Chapter 100

“รถเป็นอะไรไปครับ” “อ้อ...พ่อเลี้ยง ไม่รู้สิ อยู่ๆ ก็สตาร์ทไม่ติดซะงั้น” “มาครับ ผมช่วยดู” พ่อเลี้ยงดรัณเก่งทุกด้าน เรื่องเครื่องยนต์ก็พอจะมีความรู้จนสามารถซ่อมได้เองถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงมากเกินไป “รออาหน่อยนะพลับ” ไม่วายหันมาบอกภรรยาตัวน้อยอย่างเป็นห่วง พลับพลึงยิ้มปล่อยให้สามีดูความผิดปกติของรถไปเรื่อยๆ ส่วนเธอก็หลบไปดูดอกไม้ริมทาง ดอกบัวตองสีเหลืองอร่ามขึ้นเรียงรายเป็นแถวสั้นๆ ริมรั้ว ดอกไม้ชนิดนี้มันขึ้นเองตามธรรมชาติ หญิงสาวอมยิ้มเมื่อเดาว่าคงมีใครเอามันมาปลูกไว้แน่ๆ เธอเพิ่งจะเคยเห็นมันชูช่อก็ตอนที่กลับมาหลังจากเรียนจบ หญิงสาวเดินดูดอกไม้สีสวยไปเรื่อยๆ วันนี้จันทร์กระจ่างฟ้าส่องแสงสว่างล้อเล่นกับดอกบัวตองแสนสวย เธอชื่นชมดอกไม้ด้วยใจที่มักชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ดอกไม้ทุกชนิดเธอชอบหมด แค่ได้เห็นก็รู้สึกสดชื่นอิ่มเอมใจ เธอเดินจากสามีไปไกลเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว ความเงียบไม่ทำให้เธอกลัวเพราะชินชามานานเหลือเกินแล้ว แต่หญิงสาวไม่รู้หรอกท่ามกลางความเงียบมีใครบางคนแฝงกายซ่อนเร้นด้วยใจที่คิดร้ายกับเธอตลอดเวลา ร่างบางเดินไปจนสุดแถวด

“ถ้างั้นกิ๊กก็ขออวยพรให้เรื่องนี้จบโดยที่พลับไม่ผิดนะคะ ส่วนเรื่องการตามหาตัวพลับ กิ๊กจะช่วยเต็มที่ ไม่ต้องห่วงนะคะอารัณ” ดรัณขอบใจกฤติยาก่อนวางสาย เขาคลึงหว่างคิ้วรู้สึกปวดหัวมากเหลือเกิน ร่างสูงคว้ากุญแจรถเพื่อจะขับไปโรงพัก คุณดวงหทัยเดินเข้ามาเสียก่อนจะทันได้ออกไป “จะไปไหนแดนนี่” “จะไปโรงพักครับคุณแม่” คนเป็นแม่นึกสงสารลูกเมื่อได้ยินเสียงแหบแห้ง เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วตบบ่าลูกชายหนักๆ อย่างให้กำลังใจ “ขอให้เรื่องร้ายๆ ผ่านพ้นไปเสียทีนะลูก เสร็จเรื่องนี้แม่ก็หวังว่าแดนนี่จะพบความสุขเสียทีนะ” “ผมจะมีความสุขก็ต่อเมื่อได้เจอพลับพลึงครับแม่” คุณดวงหทัยพยักหน้าอยากดึงร่างสูงๆ เข้ามากอด สภาพของเขาในตอนนี้เหมือนคนพร้อมจะร่วงได้ทันที ถ้าไม่ติดว่าต้องตามหาภรรยา ดรัณคงหมดแรงร่วงลงไปนานแล้ว เธอสงสารลูกอยากให้ลูกมีความสุขเสียที ทำไมชีวิตของดรัณถึงวนเวียนอยู่แต่ความทุกข์แบบนี้นะ มันคงเป็นเวรกรรมของเขาไม่มีทางหนีพ้น “ขับรถไหวนะลูก ให้ใครขับไปให้ดีกว่ามั้ย” “ไม่เป็นไรครับ ผมไหว” ลูกชายตอบแล้วเ

แม่เลี้ยงกาญจนาเคยคิดจะบอกลูกสาวเพราะถึงยังไงอิงฟ้าก็เป็นอาแท้ๆ ของเธอ ลูกในท้องของอิงฟ้าก็คือหลานแท้ๆ ของเธอ แต่สามีสั่งห้ามด้วยเห็นใจอดีตน้องเขยของตน ดังนั้นทุกคนจึงพากันเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอยู่ในใจ เวลาผ่านพ้นไปก็ยังไม่มีใครพลั้งปากพูดให้พลับพลึงได้ยิน “เห็นทีคงต้องบอกแดนนี่แล้วล่ะ ผมคิดว่าแดนนี่แข็งแกร่งพอจะรับเรื่องนี้ไหว แม้ว่าตอนนี้เขาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนก็ตาม” “น่าเห็นใจนายรัณนะคะ เขาตามหาเมียไม่เจอเสียที นี่ก็เห็นว่ากินแต่เหล้าจนเมาไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว ร่างกายผ่ายผอมจนน่าเป็นห่วงว่าจะทรุดเอาดื้อๆ” แม่เลี้ยงกาญจนาเห็นใจลูกเขยมาก ทั้งสงสารและเห็นใจ แต่ยังต้องลุ้นว่าหากดรัณรู้จะเป็นยังไงต่อ “ถ้างั้นเดี๋ยวรอแดนนี่ลงมา พวกเราก็บอกแกพร้อมกันดีมั้ยคะ” คุณดวงหทัยตัดสินใจ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับการตัดสินใจนี้ ทว่า...ภายในห้องนอนที่เต็มไปด้วยขวดเหล้า ร่างสูงผ่ายผอมซูบลงไปมากกำลังสร่างเมาคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทร.หานักสืบเอกชนที่เขาจ้างวานให้ตามหาเมียรักให้เจอ “ได้เรื่องหรือยัง” “อ้อ...พ่อเลี้ยงโทร.มาพอด

‘ฉันตอบเมล์พี่ชายสุดที่รักของฉันเมื่อหลายวันก่อน ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง และวันนี้เขาก็บินมาหาฉัน ฉันอับอายมากที่มีสภาพเหมือนผีให้พี่ชายเห็น ฉันไม่มีเงินมากพอจะเช่าอพาร์ตเม้นท์ดีๆ อยู่ แต่พพี่ชายของฉันก็ยังอุตส่าห์ให้เงินจำนวนมาก ฉันขอร้องให้เขาช่วยปิดบังเรื่องนี้เป็นความลับ เขาจึงขอร้องให้ฉันกลับบ้าน แลกกัน ฉันขอเวลารักษาตัวเองให้เป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้สักระยะ ซึ่งพี่ชายที่รักของฉันไม่ว่าอะไร ยอมให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อสักระยะ ฉันสัญญากับเขาไว้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน กลับไปกราบคุณแม่ กลับไปหาหลาน พลับพลึงหลานตัวน้อยโตขึ้นแค่ไหนแล้วนะ พี่ชายฉันหล่อ หลานฉันคงต้องสวยมากแน่ๆ เลย ฉันจะกลับไปหาทุกคน รอหน่อยนะครอบครัวที่รักของฉัน’ พลับพลึงปิดสมุดไดอารี่แค่นั้น เธอไม่อ่านอีกแล้ว เรื่องราวหลังจากนี้จะเป็นยังไงไม่อยากรับรู้อีกแล้ว พอกันที! การอ่านไดอารี่อันเต็มไปด้วยความรู้สึกของอาสาว ทำให้หญิงสาวฮึดสู้ขึ้นมาบ้าง ถ้าอารัณไม่อยากมีลูกเพราะการตายของอาอิง เธอจะทำให้เขาเปลี่ยนความคิดใหม่ อดีตจะถูกลบเลือน แม้มันจะยากเย็นแสนเข็ญเพียงใดก็ตาม เธอจะทำให้ได้ ไม่มีวันที่เธอจะคิดสั้นๆ

“ผัวคิดถึงเมียจัง เมียจ๋า” พอกล้าหน่อยความคิดถึงก็ล้นทะลักเหมือนเขื่อนแตก อ้อมกอดรัดแน่นขึ้นก่อนโน้มหน้าลงจูบปากเมียรักด้วยความคะนึงหา “ฤาษีตนนั้นหายไปแล้วหรือคะ” พลับพลึงยิ้มแก้มปริ ลูกช่วยรักษาพ่อได้จริงๆ สามีของเธอหายจากอาการหวาดกลัวแล้วสินะ “หายไปแล้วเพราะคิดถึงเมียรัก ให้ผัวรักเมียนะ ให้พ่อบอกรักแม่ ได้มั้ยลูก” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากลูกในท้อง แต่ดรัณและพลับพลึงก็แน่ใจว่าลูกต้องยินดี “ท้องพลับ 6 เดือนแล้ว ใหญ่พอจะไม่เป็นอันตรายแล้วนะ ถ้าจะรักพลับบ้าง” “ได้สิคะ ช่วยนี้ปลอดภัยแล้วค่ะ คุณหมอว่าอย่างนั้น” ร่างสูงช้อนภรรยาขึ้นแล้วพาไปวางไว้บนเตียง ก่อนจะช่วยปลดชุดคลุมท้องออกจากร่างอิ่มเปลือยเปล่า แม้ขณะท้องโตๆ พลับพลึงของเขาก็ยังสวย ผิวพรรณอิ่มเอิบนวลเนียนน่าสัมผัส ชายหนุ่มเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองแล้วทิ้งตัวนอนเคียงข้าง เขาจูบเมียสาวอย่างดูดดื่มโหยหา มือฟอนเฟ้นร่างอิ่มนวดคลึงทรวงงามอวบใหญ่มากขึ้นหนักๆ คิดถึงปานขาดใจ หญิงสาวจูบตอบอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน ลูบมือไปตามลำตัวหนาแกร่งของสามีอย่างรักใคร่ ล