บททั้งหมดของ ใคร่รักมาเฟีย: บทที่ 11 - บทที่ 20

แบบนี้เองเหรอ? ความผิดหวังอัดแน่นในใจฉัน และความโกรธก็เช่นกัน ไหนพ่อกับเพลงบอกว่าฉันอยู่กับเขาแล้วจะมีความสุข แต่เขามันคือพวกบ้าอำนาจ และพวกนิสัยไม่ดีเท่านั้น ฉันอุตส่าห์พยายามแล้ว ฉันทำถึงที่สุดแล้ว โกรธฉันทำไมนักหนาในเมื่อฉันป่วยและรู้สึกผิดแล้ว "งั้นถ้าเราคบกันอยู่ ก็เลิกกันดีกว่าค่ะ"นัยน์ตาที่ฉันจ้องอยู่ไหวระริก "เธอกล้าบอกเลิกฉัน?!" เขาตวาดลั่น"ใช่! ทำไมเดวาจะพูดไม่ได้ ไม่รักกันแล้วก็เลิกกันไปสิ!"มือหนาคว้าจับข้อมือฉันทันที ก่อนที่จะกระตุกไปใกล้ๆ"ฉันไม่มีวันเลิกกับเธอ""แต่เดวาจะเลิก""เงียบซะ!" ฉันมองหน้าเขาและพยายามแกะมือนั่นออก เพราะเขาเริ่มออกแรงบีบมันแล้ว"อย่าพูดคำว่าเลิกให้ฉันได้ยิน นอกจากความตาย...เธอจะไม่มีวันหนีฉันพ้น" น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม"ฮึกๆ จริงๆแล้วคุณมันเลว ดีแล้วที่ฉันลืมคุณ แบบนี้มันดีแล้ว!" เขาบีบข้อมือฉันแน่นกว่าเดิม และจ้องตาฉันด้วยสายตาโกรธจัด ตาคู่นั้นแดงก่ำแต่เต็มไปด้วยแข็งกระด้าง "ใช่...ฉันเลว แต่เธออย่าคิดว่าโชคดีที่ลืมฉัน เพราะต่อให้ลืม เธอก็ไม่มีทางหนีจากฉันได้!""ปล่อย!" 'เพียะ!'ฉันสะบัดมือสุดแรงแล้วตบหน้าเขาทันที ก่อนที่จะรีบถอยออกมายืนห

เขาไม่ตอบแถมยังหันหน้าไปทางอื่นอีกด้วย อยากจะรู้จริงๆ ว่ามาเฟียชื่อแทนคุณจะเย็นชากับฉันได้อีกนานแค่ไหน ดูจากเมื่อคืนเขาไม่น่าจะโกรธหรอก อาจจะแค่งอนตุ๊บป่องอยากให้ฉันอ้อนก็ได้พอเห็นแล้ว...ฉันไม่รู้จะโกรธเขาลงยังไงแถมตอนนี้ยังแอบมองความเย็นชาและมึนซึนของเขาเป็นเรื่องที่น่ารักไปแล้ว"ปฏิญาณ" พอเสียงบอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้นมา ว่าที่บอดี้การ์ดฉันทั้งหกคนก็ทาบมือขวาที่อกซ้าย และก้มคำนับค้างว่าที่บอดี้การ์ด : ด้วยเกียรติของไลออน เราให้คำมั่นว่าจะรับใช้ และปกป้องคุณเดวายิ่งกว่าชีวิต หากพวกเราทำผิดพลาดพวกเรายินดียิ่งที่จะน้อมรับความผิดทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันและหนักแน่น ซึ่งฉันรู้เลยว่าหลังจากนี้ชีวิตของฉันจะไม่ปกติอีกต่อไป (หรือไม่ปกติมานานแล้ว) เอาน่า...พ่อกับยัยเพลงค้ำประกันคุณแทนคุณแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรเลวร้ายไปมากกว่าเรื่องเมื่อวานแล้วล่ะ อีกอย่างเห็นเขาในโหมดกลางคืน ฉันว่าฉันไหวนะ... การจะฆ่าฉันเนี่ยมันเป็นไปไม่ได้แน่นอน ถ้าจะรัก จะกอดและหอมข้อเท้าซะขนาดนั้น เขาฆ่าไม่ลงหรอก•••หลังจากที่ฉันได้บอดี้การ์ดคุณแทนคุณก็เดินสำรวจบ้านและดูการฝึกซ้อมของลูกน้องตัวเอง ซึ่งดูก็ดูเฉยๆเพราะเขาไม่

DEWA-KAWAII : ลามกจังเลยผัวจ๋า : น้อยกว่าเธอ ตั้งใจเรียน ตอนเย็นถ้าจำฉันไม่ได้ ตายตายอีกแล้ว พูดบ่อยๆคำนี้เริ่มไม่ขลังแล้วนะDEWA-KAWAII : ขู่ตลอด ไม่ลืมหรอกค่ะเขาอ่านแต่ไม่ตอบ แต่เมื่อฉันจะเก็บมือถือเตรียมตัวไปกินมื้อเที่ยง หน้าผากก็แทบชนกับยัยเพลงที่ชะเง้อดูหน้าจอ"อะไรของแก ส่องทำไม""น่ารักจังเลย คุณคุณเดวาาาาา" ฉันหน้าร้อนผ่าวแล้วรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าแก้เขิน ก่อนที่เพื่อนสนิทจะยิ้มแซวและควงแขนออกมาจากห้องน้ำ เราสองคนเดินไปที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยฉันกินง่าย อยู่ง่าย ช่วงเวลาพักเที่ยงไม่เคยออกไปนอกรั้วมหาวิทยาลัยเลย แล้วที่สำคัญตัวติดยัยเพลงด้วย มีอะไรฉันจะบอกเพื่อนคนนี้ทุกเรื่องราวกับเธอเป็นสมองอีกซีกของฉัน หนึ่ง...เธอช่วยจำและเตือนสติ สองเธอเป็นอีกคนที่หวังดี ไม่ว่าสถานการณ์ไหนฉันก็หันมาเห็นเพื่อนคนนี้"เดวา เราขอคุยด้วยหน่อยสิ" ฉันเงยขึ้นมองผู้ชายคนหนึ่งที่เข้ามาทักทาย แต่โดนยัยเพลงเอื้อมมาจับแขนไว้หมับ และส่ายหน้าเบาๆ ใครอีกล่ะเนี่ย?"คุณเป็นใครคะ" ฉันถาม"แฟรงค์แฟนเดวาไงครับ" คิ้วฉันขมวดเป็นปม ก่อนจะวางช้อนในมือลงและตอบเขา"ขอโทษนะคะ แฟนฉันชื่อแทนคุณ""ไม่ใช่ แฟนเดว

ไม่ปลอดภัยงั้นเหรอ นอกจากจะความจำเสื่อมยัยเดวากำลังไม่ปลอดภัยจากศัตรูของแฟน"ครับ" คุณแทนคุณรับปาก"พ่อดูแลแม่เอง ส่วนแทนขวัญจะให้ทางดรากอนช่วยคุ้มกัน เพราะเป็นคนที่พวกมันอยากได้ตัวมากที่สุด แค่กำลังเรามันไม่พอ"บรรยากาศเริ่มเครียดแต่ฉันนั่งฟังอย่างตั้งใจ จำไม่ได้หรอกใครเป็นใครแต่คุณแม่คอยเป็นซับไตเติ้ลให้ตลอด ดรากอนคือมาเฟียอีกกลุ่มที่เป็นพันธมิตรกัน และแทนขวัญจะต้องแต่งงานด้วย หลังจากนั้นคุณแม่ก็เล่าให้ฟังว่าพ่อฉันเป็นมือขวาของไลออนมาก่อน แต่เรื่องที่ฉันจำได้ดีไม่เคยลืมคือเรื่องของพ่อ เพราะที่โรงเรียนเคยโดนล้อว่าเป็นลูกฆาตกร ลูกคนคุกแทบทุกวันพ่อฉันเคยติดคุกห้าปีเพราะเป็นแพะรับบาปคดีฆาตกรรมอำพราง แต่วันนี้คุณแม่เล่าให้ฟังว่าพ่อของคุณแทนคุณเป็นคนช่วยออกมาและแต่งตั้งให้เป็นมือขวา ธุรกิจผับและสถานบันเทิงต่างๆจึงมีพ่อของคุณแทนคุณเป็นหุ้นส่วน ซึ่งช่วงนั้นพ่อฉันไปๆมาๆกลับไปทำธุรกิจที่จันทบุรีบ้านเกิดตัวเองด้วย แต่เมื่อมีเดวาคนสวยความจำสั้นออกมาเท่านั้นแหละ ท่านก็ขอออกจากไลออนเพื่อไปดูแลลูกเมียอย่างถาวรเรื่องราวของฉันและคุณแทนคุณไม่ใช่การรักชอบทั่วไป เราผูกพันกันมาตั้งแต่เด็กๆไปมาหาสู่เ

ฉันตัดสายยัยเพลงแล้วขยับไปใกล้ๆคุณแทนคุณ ใช่ค่ะ...มีอาการแปลกๆเกิดขึ้นอีกแล้ว ตอนนี้ฉันเหมือนตัวเองเป็นแม่เหล็ก อยากใกล้ อยากกอด อยากทำ...แบบนั้นกับเขารู้ตัวว่ารู้สึก รู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่เป็น แต่หยุดความต้องการนั้นไม่ได้ มันอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจและมันก็มากมายจนแทบเอ่อล้น"คุณคุณคะ..." ฉันโน้มไปกระซิบข้างหูเขา พลางวางมือบนอกเปลือยเปล่าและลูบไล้เบาๆ แต่มือเจ้ากรรม...มันซนชะมัด อยู่ๆก็เคลื่อนต่ำลงไปข้างล่าง สอดเข้าใต้ผ้าห่มลูบไล้เนินชายของเขา"หลับลึกจัง... หลับลึกแบบนี้เดวากวนนะ"เขายังหลับ แต่ข้างล่างตื่นซะแล้ว ฉันเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง มือน้อยๆไปกระตุ้นแก่นกายใหญ่ด้วยการกอบกุมเต็มมือ ก่อนจะรูดขึ้นรูดลงเล่น และย้ายตัวเองลงไปข้างล่าง แล้วเมื่อตัวเองได้เข้าใกล้สิ่งที่ต้องการ ริมฝีปากฉันก็อยากครอบครองอัตโนมัติ ฉันอ้าปากกลืนกินเขาโลมเลียด้วยลิ้น เร่งเร้าให้เขาตอบสนองสิ่งที่ปรารถนาอยู่ภายใน"อ่า...เดวา" ฉันเหลือบมองขึ้นไป เขาตื่นแล้วหรือที่ผ่านมาแกล้งหลับก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆเขากำลังนอนหนุนแขนมองลงมาอยู่ นัยน์ตาดำขลับแฝงไปด้วยความสิเน่หา มองปราดเดียวก็รู้ว่าเราปรารถนาสิ่งเดียวกัน"ชอบให้เดวาป