All Chapters of ใคร่รักมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

แต่ละอย่างที่พูดออกมาคิดดีแล้วใช่ไหม และแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้ล้อเล่น รู้ทั้งรู้ว่าที่พูดอยู่คือแฟนของฉัน ทำไมถึงกล้าเอาลูกสาวตัวเองมายัดเยียดให้เขา'แน่ใจนะ...ว่าจะยกเพลงพิณให้ผม'เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และยกขาไขว่ห้างจ้องหน้าแม่ของยัยเพลง ส่วนคนเป็นพ่อเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสู้สายตาเขา แต่ถึงใครจะเป็นยังไงตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้ว กล้ามาขนาดนี้คงปรึกษากันมาอย่างดียังไงต้องมีส่วนรู้เห็น'แน่ใจค่ะ รับไว้เถอะนะคะ เรารู้ว่าคุณแทนคุณเป็นคนดี อยากให้เพลงมีชีวิตที่ดีค่ะ''ตกลง'ฉันก้าวถอยหลังแต่เกือบทรุดลงไปนั่งกับพื้น แต่ก็พยายามฝืนตัวเองเปิดประตูวิ่งออกไปกดลิฟต์เพื่อลงไปสงบสติอารมณ์ เขาถามแค่นั้นและตอบตกลงทันที นี่มันอะไรกัน... ที่ตรงนี้มันควรเป็นของฉันมาตั้งแต่แรกและควรเป็นของฉันคนเดียว ที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกันเลย เรารักกันที่สุดแต่วันนี้สิ่งที่ฉันได้ยินทำให้ฉันไม่มั่นใจอะไรในชีวิตเลย ฉันเสียสูญ เสียความมั่นใจ เสียความรู้สึก บอดี้การ์ดพยายามจะตามเข้ามา แต่ฉันรีบกดปิดประตูลิฟต์ และรีบกดปุ่มเลขหนึ่งทันที ลิฟต์เคลื่อนลงเรื่อยๆ เหมือนอารมณ์ฉันที่ดำดิ่งลงต่ำสุด น้ำตามากมายไหลออกมาตอ

แทนคุณกับเพลงพิณลุกขึ้นยืนทันที"บอกสาเหตุมา" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามและก้าวเร็วๆไปที่ลิฟต์ส่วนตัว ก่อนที่บอดี้การ์ดและเพลงพิณจะรีบตามไปด้วย "ผมไม่แน่ใจเรื่องสาเหตุ แต่ตอนนั้นบอดี้การ์ดด้านล่างเห็นว่าคุณเดวาคุยกับแม่คุณเพลงครับ""ท่านครับ..." แทนคุณชะงัก และหันมองลูกน้องที่ประจำอยู่หน้าห้อง"คุณเดวาขึ้นมาแล้ว ผมไม่ทราบว่าได้ยินอะไร แต่ร้องไห้ลงไปครับ เป็นช่วงที่ท่านคุยกับแม่คุณเพลงอยู่พอดีครับ"เพียงเท่านั้นเขาก็รู้ในทันทีว่าเดวาอาจจะเข้าใจอะไรผิด แต่ที่น่าสงสัยและคับแค้นใจคือแม่ของเพลงพิณคุยอะไรกับเธอ มาเฟียหนุ่มก้าวเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดรอ และกัดฟันจนสันกรามปูด จากที่ใจเย็นดุจน้ำแข็งตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นอย่างหวาดหวั่น เขารอลิฟต์เคลื่อนลงอย่างร้อนใจขณะที่เพลงพิณเริ่มร้องไห้สะอื้นด้านหลัง คิดไม่สบายใจว่าสาเหตุอาจจะเกิดขึ้นจากแม่ตัวเอง'ติ๊ง~'ประตูลิฟต์เปิดออกจากกัน"ท่านครับพวกเราเรียกรถพยาบาลแล้วครับ" ตาคมมองไปที่เดวาที่นอนสลบอยู่ และตวัดมองไปที่แม่ของเพลงพิณที่กำลังโบกมือปฏิเสธพัลวัน"ดิฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ แค่เข้ามาทักทาย หนูเดวาก็ช็อคไปเลย" เขาไม่มีเวลาเค้นความจริงจากใคร ร่างส

ใช่สินะ... คนปลุกปั่นก็คือผู้ชายชื่อแฟรงค์ และนี่มันก็หลายรอบแล้วที่ฉันต้องติดแหงกกับความเข้าใจผิด เวลาที่ลืมเขากลับมาวนลูปแบบนี้ แทนที่จะมีความสุขกับผู้ชายที่ตัวเองรัก แต่กลับเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าและทำร้ายเขาอยู่นั่นแหละ"แล้วแต่พี่แทนคุณเถอะ""..." เพลงเงียบและมองฉันอึ้งๆ เพราะเมื่อก่อนฉันไม่ชอบให้แฟนลงมือฆ่าใคร ห้ามได้ฉันก็จะห้าม"ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ฉันเหนื่อยว่ะเพลง อยากเรียนจบเร็วๆแล้วมีผัวชื่อแทนคุณ" ยัยเพลงถึงกับหลุดขำออกมาเสียงดัง การกลับมาจำได้ของฉันสิ่งเดียวที่อยากรักษาไว้คือผู้ชายคนนั้น ฉันเสียเวลามามากแล้ว ทำเขาเจ็บมาเยอะแล้ว มันถึงเวลาแล้วที่เราจะเยียวยากันและกัน "เพลง แกช่วยโทรบอกพี่แทนคุณให้หน่อย บอกว่าฉันฟื้นแล้ว และฉันอยากรู้ความจริง บอกว่าฉันเค้นแกอะไรก็ได้ บอกให้เขารีบมา"ยัยเพลงเบ้ปาก"ก็ได้ ฉันทำบาปอีกแล้วโกหกผู้มีพระคุณ" "ขนาดนั้นเชียว?""เออดิ แกรู้ป่ะว่าหลัวแกส่งฉันเรียนอยู่นะ ค่ากินค่าอยู่ ค่าคอนโดทั้งหมดเลย ฉันจะเรียกพ่ออยู่แล้ว ฉะนั้นแกอย่าให้ฉันโกหกคุณแทนคุณบ่อยมากล่ะ รู้สึกบาป" แค่ครั้งเดียว ฉันแค่อยากให้เขาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง จากนั้น...จ

รางวัลคนเก่งที่ฉันได้รับมันวิเศษที่สุด มันเต็มไปด้วยความสุขที่แทบจะเอ่อล้น สุขกาย สบายใจ ความรักที่ถูกมอบให้ผ่านภาษากายเป็นอะไรที่ฉันปรารถนาจากเขามาตลอดฉันก้มมองพี่แทนคุณพลางแอ่นอกสะท้าน และเมื่อประสานสบตากับสายตามหาอำนาจก็กัดริมฝีปากเบาๆอย่างยั่วยวน"ครางออกมา...""อะ อื้อ~""ครางชื่อพี่สิที่รัก..." เขาว่าพลางย้ายริมฝีปากตัวเองไปเบื้องล่าง ผ่านหน้าท้อง ผ่านสะดือ แล้วรูดแพนตี้ตัวน้อยลงจากเรียวขา ยิ่งฉันก้มมองสมองก็ยิ่งเชื่องช้า มันไม่ได้หลงลืมแต่ค่อยๆจดจำรสสัมผัสและรายละเอียดที่แสนคุ้นของเขาภาพวันแรกที่เราเจอกัน... ภาพวันที่เขาแอบวางดอกไม้ให้ฉัน ภาพวันที่เราจับมือกันครั้งแรก หอมแก้ม กอด จูบ ไปจนถึงภาพแห่งความสุขกับเซ็กส์ที่เป็นครั้งแรกของกันและกันนี่สิถึงเรียกว่ารื้อฟื้น... ฉันจำได้หมด ราวกับเรื่องราวเหล่านั้นเกิดขึ้นเมื่อวาน•••สิบปีที่แล้ว...สวนเลิศดนุ ,จังหวัดจันทบุรี"วันนี้คุณแทนไทมาพักผ่อน เห็นว่าพาแทนคุณมาด้วย" พี่แทนคุณ! ฉันเบิกตากว้างมองไปที่แม่ที่กำลังปอกแอปเปิลอยู่ และเร่งถามท่าน"มากี่โมงคะแม่ มากี่โมงๆ""อีกเดี๋ยวก็น่าจะถึง เดวากินข้าวเสร็จก็ไปอาบน้ำแต่งตัวรอรับแข

ฉันรับขวดยามาแล้วยิ้มให้กับมัน แบบนี้ใครจะกล้ากินล่ะพี่แทนคุณ เดวากลัวมันหมดแล้วต้องไปกระโดดน้ำใหม่ เพราะตั้งแต่รู้จักกันไม่เคยได้อะไรแบบนี้เลย"ขอบคุณมากๆค่ะคุณป้า ดีใจจัง" คุณป้านิวยอร์กยกมือลูบหัวฉันและมองอย่างเอ็นดู"ป้ารู้ว่าเดวาชอบพี่แทนคุณมาก อย่าห่วงไปเลยนะ ยังไงเขาต้องเป็นของหนูอยู่แล้ว""แต่ดูเหมือนพี่แทนคุณไม่ชอบเดวาเลยค่ะ..." ฉันพูดเสียงอ่อย"ชอบสิจ๊ะ เขาแค่แสดงออกไม่เก่ง เอาเป็นว่าพักผ่อนนะ พรุ่งนี้จะได้หาย" ว่าแล้วคุณป้านิวยอร์กก็ลุกขึ้นยิ้มหวานให้ฉัน ก่อนท่านจะเดินจากไปพร้อมกับแม่บ้านทั้งสองคน พอประตูปิดห้องสี่เหลี่ยมอยู่ในความเงียบ ฉันก็นั่งมองขวดวิตามินซีและหมุนไปมาดูรอบๆขวด ขนาดขวดวิตามินซีของพี่แทนคุณยังหล่อเลยหวังว่าคุณป้านิวยอร์กจะไม่พูดเล่นให้ฉันสบายใจนะ ถ้าพี่แทนคุณชอบฉันจริงๆมันคงจะดีมาก ความนิ่งและความเย็นชาของเขาคาดเดายากเป็นบ้า ไหนจะคำพูดตัดสัมพันธ์ที่บอกว่าคิดกับฉันแค่พี่น้องนั่นอีก เฮ้อ คิดแล้วเหมือนจะป่วยจริงๆ ฉันเริ่มปวดหัวจึงล้มตัวนอนดึงผ้าห่มคลุมถึงอก และหลังจากนั้นก็ตะแคงกอดขวดวิตามินของพี่แทนคุณตลอดทั้งคืน•••"เดวาไหวไหมลูก" ฉันเปิดเปลือกตาหนัก