Semua Bab My Daughter's Doctor is my Ex Lover: Bab 41 - Bab 50

Chapter 41Kumakain si Naomi ng chami sa mangkok niya. Gutom na gutom siya, at matapos ang takot na naranasan kanina, parang iyon lang ang nakapagpakalma sa kanya. Hindi naman talaga siya mahilig sa maanghang, pero ngayon, kahit may bahagyang anghang, tuloy-tuloy pa rin siya sa pagkain. Ramdam niya ang pawis sa likod, pero hindi iyon galing sa takot—sa wakas, nakaramdam siya ng init at kapanatagan.Sa paligid, may ilang kapitbahay na kilala niya, ang may-ari ng tindahan ay nakangiti, at sa tapat niya ay nakaupo ang matangkad at pamilyar na pigura ni Cormac, malamig pa rin ang ekspresyon pero tahimik lang na kumakain. Yumuko si Naomi at kumuha pa ng dalawang subo. Noon, ayaw na ayaw niya ng itlog sa chami, pero ngayong gabi, parang napakasarap ng bawat kagat.Pinulot ni Cormac ang tinidor at may bahagyang iritasyon sa mukha habang inaalis ang balat ng hipon sa mangkok niya.“Dr. Lagdameo,” mahinang sabi ni Naomi, “salamat sa tulong mo kanina.”“Hmm.” Maikli lang ang tugon ni Cormac, sa

Chapter 43Narating ni Naomi ang bahay at marahang binuksan ang pinto. Tahimik ang paligid, tanging tunog ng wall clock at mahinang ihip ng hangin ang naririnig. Sa silid ng anak, mahimbing nang natutulog si Neriah, nakayakap sa paborito nitong stuffed toy.Umupo si Naomi sa gilid ng kama, marahang hinaplos ang pisngi ng anak. Mainit pa rin ang singaw ng balat nito, pero kalmado na ang paghinga. Pinilit niyang huwag nang isipin ang nangyari kagabi.Enough, bulong niya sa sarili.Ngayong taon, kapag nakuha na niya ang year-end bonus, sapat na iyon para sa operasyon ni Neriah. May kaunti pa siyang naitatabi, kaya bigla siyang nakaisip na aalis sila ng Maynila. Pagkatapos ng operasyon, lilipat sila sa ibang lungsod, sa lugar na wala si Cormac. Doon, baka tuluyan nang maghilom ang sugat sa dibdib niya.Kinabukasan, matapos ang almusal, inihanda ni Naomi si Neriah para sa school. Habang inaayos ang kwelyo ng uniporme, biglang nagsalita ang anak.“Mom,” ani Neriah, nakangiti, “sabi ni Teach

Chapter 45Ilang school bus ang nakaparada sa harap ng Primary School. Ayon sa ayos ng klase, magkakasunod na pumapasok ang mga bata kasama ang kani-kanilang magulang. Sa loob ng isa sa mga bus, magkatabing nakaupo sina Naomi at ang anak niyang si Neriah.Alas otso y medya ng umaga, nagsimula na ang guro sa pag-roll call at pagbibigay ng ilang paalala tungkol sa activity. Pagdating ng 8:15, dumating sina Cormac at Yuan — silang dalawa ang pinakahuling sumakay sa bus. Hindi rin puno ang school bus ngayon; ilang bata ang hindi pumasok kaya may mga bakanteng upuan sa hulihan.Hinawakan ni Cormac ang kamay ng bata at diretsong lumakad papunta sa likod, sa mismong likuran ng upuan nina Naomi at Neriah. Doon sila naupo.“Tita Naomi!” masiglang bati ni Yuan, hindi mapigilan ang sarili.“Neriah! May dala akong regalo para sa ‘yo! Tsaka marami rin akong laruan. Gusto mo, maglaro tayo mamaya?”Napatingin si Neriah sa ina.“Mommy, pwede po ba akong umupo sa tabi ni Yuan?”Napangiwi si Naomi at m

Chapter 47Maganda ang pagpapalaki kina Yuan nina Sandro at Georgia mula pagkabata. Lumaki rin siya sa pamilya Lagdameo. Sina Ginoo at Ginang Olivia ay walang sawang nagpakita ng pagmamahal at lubos na inalagaan ang kanyang pag-aaral. Kung tinutulungan ka ng iba, dapat tumulong ka rin sa iba. Ang tawag doon pagbabalik-loob.Hindi inasahan ni Naomi na magkakaroon siya ng litrato kasama si Cormac. Ang lalaki ay may isang kamay sa bulsa, at ang kabilang kamay ay nakalaylay nang natural. Bahagya nitong nadampi ang kamay ni Naomi—isang segundo lang.Naramdaman ni Naomi ang lamig ng mga buto nito sa daliri, kaya’t kusa niyang gustong ilagay sa likod ang kanyang mga kamay. Mahina siyang huminga at tumingin sa harapan. Si Yuan naman ay hawak ang cellphone, seryoso habang nakataas ito.“Uncle, puwede bang ngumiti ka naman ng konti?”Bahagyang gumalaw ang labi ng lalaki.“Tita Naomi, ikaw din, ngumiti ka.”Para bang may kung anong pwersang kumokontrol kay Naomi kaya napangiti siya. Ang balikat

Chapter 49Bigla siyang napatigil sa paglalakad. “Uncle, ano ‘to?”Malaki ang exhibition hall. Ngayon ay bahagi na ito ng tourist area at marami ring panindang souvenirs sa paligid.Dahil pandak pa si Yuan, hindi niya maabot ang isang kahon sa istante. Kaya’t tinulungan siya ng saleslady at inabot ang isang maliit na music box na yari sa kahoy, kasinglaki lang ng palad. Nang buksan ito, tumunog ang musika at nagsimulang sumayaw ang isang kahoy na kunehong may pakpak ng bubuyog sa likod.Ang kuneho ay bilog at medyo maliit ang pakpak, pero napaka-cute ng galaw nito—nakakatawa at nakakatuwang panoorin.Gustong-gusto iyon ni Yuan, pero kulang ang dala niyang pera. “Uncle, pahiram naman po ng pera,” sabi niya, namumula ang pisngi.Napatingin si Cormac sa kanya, tahimik lang.Ngumiti si Yuan, mahina ang boses, “Gusto ko po sanang bilhin… para ibigay kay Tita Naomi.” Tumigil ang mga mata ni Cormac sa kunehong may pakpak, at bigla niyang naramdaman na parang pamilyar ito. “Kakakilala mo p