All Chapters of PAKIN | รัก(ไม่)ลับ : Chapter 51 - Chapter 60

EP50-โยเกิร์ต- “ไปกันเถอะโย” เสียงของพี่ฉายดึงฉันให้สติกลับมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันละสายตาจากคุณเมสิณีแล้วหันไปมองคนข้างกายที่กำลังยืนรอเพื่อจะเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร “ค่ะ” พอขานรับเสร็จเราสองคนก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้นตามด้วยคุณปรเวทและภรรยา เราเดินมาหยุดที่สวนหลังบ้าน ที่ตรงนี้มันเงียบสงบมาก “ตกใจรึป่าวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น”“นิดหน่อยค่ะ” “คุณป้าก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบสร้างปัญหาแล้วก็ก่อเรื่องตลอด พี่สงสารลูกสาวของคุณป้ามาก กลับมาก็คงต้องมาเจอข่าวร้ายอะไรแบบนี้ ถ้าคุณป้าถูกถอนให้ออกจากตระกูลก็คงกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไร” “คุณเมสิณีมีลูกสาวด้วยหรอคะ”“ใช่ เธอเรียนอยู่ต่างประเทศหน่ะ ยังเป็นเด็กมัธยมอยู่เลย” “คงเป็นข่าวร้ายสำหรับเธอมากๆสินะคะ”“แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้คุณป้าทำตัวเองทั้งนั้น” “ก็จริงค่ะ” สิ่งที่เธอทำบางทีมันก็ร้ายแรงเกินไป ถึงขั้นจะพรากชีวิตของของคนที่ให้กำเนิดตัวเอง เพราะความโลภเห็นแก่เงิน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าลูกสาวของเธอจะมีสิสัยยังไงแต่ก็ขออย่าให้เป็นเหมือนแม่ทีเถอะ เพราะมันจะทำให้เกิดผลเสียต่อตนเองเป็นอย่างมาก …ด้านสองสามีภรรยาปรเวทและภรรยาของเขาเดินออกมาหน้าคฤห

EP52ตกเย็นของวันเดียวกันภาคินก็กลับมาบ้านร่างกายของเขาทรุดโทรมเป็นอย่างมาก จากการอดหลับอดนอนและดื่มแอลกอฮอล์ติดต่อกันแทบไม่ได้พัก เพราะถ้าเขาหายเมาเรื่องของโยเกิร์ตมันก็วกวนเข้ามาในหัวจนน่ารำคาญชายหนุ่มทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา นอนแผ่หลาเต็มความสูง แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่เสียงของใครบางคนจะสอดแทรกเข้ามาในห้องความคิด“แกถึงขั้นตกตํ่าที่สุดในชีวิตแบบนี้แล้วหรอ” “…” ภาพพร่าเบลอทำให้มองไม่เห็นว่าเป็นร่างของใครแต่เสียงที่พูดออกมานั้นก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นพ่อของตนเอง “พรุ่งนี้สอบก็ควรจะเตรียมตัวเป็นอย่างดี มัวแต่ดื่มเหล้าเมาแอลกอฮอล์” “พ่อมีอะไรกับผม” “แค่มาดู ว่าอะไรที่ทำให้กลายเป็นแบบนี้” พูดจบปรเวทก็หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา แล้วจ้องมองหน้าลูกชาย“ผมแค่เครียดนิดหน่อย” ภาคินพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วเอนแผ่นหลังพิงกับพนักโซฟา “สภาพมันคงไม่ใช่นิดหน่อย เครียดเรื่องเธอคนนั้นหรอ ว่าที่คู่หมั้นของตาฉาย”“ผมไม่จำเป็นต้องเครียดเรื่องของเธอ เราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน” “หลอกตัวเองอยู่หรอ” “ผมเปล่า..” “หัดมองแววตาตัวเองผ่านกระจกบ้างนะตอนคิดเรื่องของเด็กคนนั้น เพราะแววตามันโกหกอะไรไม่ได้”“ไม่

EP54ร่างของภาคินทรุดลงบนพื้นด้วยอาการหมดเรี่ยวแรง เลือดจากการยิงตัวเองไหลออกมาบริเวณข้างเอว โยเกิร์ตนํ้าตาไหลพรากออกมา เธอพยายามดิ้นพล่านสุดแรงเพื่อให้ตนเองหลุดจากพันธนาการ “โย เป็นอะไรมั้ย!” แล้วเสียงของใครบางคนก็ดึงสติสัมปชัญญะของเธอให้กลับมา ดวงตากลมโตมองผ่านความพร่าเบลอก็เห็นฉายตะวันวิ่งเข้ามาพร้อมกับหน่วยปกครองพิเศษ BUC “โยไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ช่วยเขาด้วย พี่คินเขายิงตัวเอง ช่วยเขาด้วยนะคะ” เธอเอ่ยบอกด้วยท่าทีร้อนรน ก่อนที่หน่วยปกครองพิเศษจะวิ่งเข้ามาดูอาการของภาคิน เขากำลังนอนหายใจรวยริน ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง “พาภาคินไปปฐมพยาบาลเบื้องต้นบนรถก่อน แล้วนำตัวไปส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด” “ได้ครับคุณฉาย” หนึ่งในนั้นเอ่ยตอบก่อนจะพาร่างของภาคินออกไปจากบ้านร้างแห่งนี้ “โยเจ็บอะไรตรงไหนมั้ย ภาคินเขาได้ทำร้ายร่างกายอะไรรึป่าว แล้วมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง”“ไว้โยค่อยเล่าได้ไหมคะ”“โอเคครับ งั้นไว้หายตกใจค่อยเล่าให้พี่ฟังนะ”“…” ใบหน้าเปื้อนคราบนํ้าตาพยักตอบแล้วฉายตะวันก็เริ่มแกะเชือกที่บริเวณข้อมือและบริเวณข้อเท้าออกให้ ก่อนจะพยุงตัวโยเกิร์ตมาที่รถของตนเอง ซึ่งรถของหน่วยปกครองพิเศษก็ได้ขับน

EP56-โยเกิร์ต- หลังจากที่คุณหญิงโสภาเดินออกไปจากห้องพักฟื้นไปฉันก็ได้แต่นั่งเฝ้าพี่คินอยู่ข้างเตียงด้วยหัวใจที่กำลังจะแตกสลายลงเรื่อยๆตามเข็มนาฬิกาที่กำลังเดิน สมองก็นึกคิดย้อนเหตุการณ์ในวันนั้น แล้วจู่ๆขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าวภาพใบหน้าซีดเผือดของเขาเริ่มเบลอมากขึ้นจากม่านน้ำสีใส ฟื้นขึ้นมาสักทีสิ ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ ตื่นขึ้นมาสักทีสิพี่คิน ฉันพูดแบบนั้นยํ้าๆอยู่ในหัวก่อนจะฟุบหน้าลงที่ข้างเตียงพร้อมกับร่างกายที่กำลังสะอื้นร่ำไห้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความมืดก็เริ่มเข้าครอบงำ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วที่ฉันหลับไป บางอย่างทำให้ต้องรู้สึกตัวขึ้นมา ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณศีรษะ ฉันค่อยๆเงยหน้ามองก็พบการเคลื่อนไหวของคนบนเตียง พี่คินกำลังใช้มือของตนเองลูบศีรษะฉันเบาๆ "พี่คิน…" ไม่รู้ว่ากำลังหลับฝันอยู่หรือเรื่องจริง ภาพที่เห็นตรงหน้าคือเขาที่กำลังมองฉันอยู่ ฟื้นแล้วแบบนั้นหรอ จิตใต้สำนึกหรือความจริงกันแน่นะ ความรู้สึกตอนนี้มันพูดอะไรไม่ออก ฉันค่อยๆยื่นมือที่สั่นเทาของตนเองไปสำผัสที่หลังมือหนาเพื่อเช็คว่าตนเองไม่ได้ฝันไปอยู่ และสิ่งตรงหน้ามันก็ค

EP58"คะ?" ฉันได้แต่ทวนคำพูดของด้วยการแสดงท่าทีสงสัยออกไป "ก็อย่างที่เธอได้ยิน" "อยากขอร้องก็แปลว่ามีเรื่องอยากให้หนูช่วย หนูเข้าใจแบบนี้ถูกใช่ไหม" "จุดประสงค์ของฉันมันเป็นแบบนั้น" "หนูจะรับฟังค่ะ แต่ไม่มั่นใจว่าจะรับปากอะไรไหม" พูดจบฉันก็เดินเลี่ยงออกมาจากบริเวณนั้น เพื่อไปยังพื้นที่ไม่ค่อยมีคนเพ่นพ่าน พอได้ที่เหมาะก็หยุดเดิน "กับภาคิน เธอรู้สึกยังไง" ไม่รอช้าคุณปรเวทก็เริ่มเปิดบทสนทนา"คำถามนี้หนูไม่สามารถตอบได้หรอกค่ะ" "แต่ฉันคิดว่าลูกชายฉันเขารักเธอมากเลยนะ" "…" ฉันรู้ ถ้าไม่รักคงไม่คิดจะทำเรื่องบ้าบอแบบนั้นหรอก ความรักกำลังทำให้เขากลายเป็นคนที่เสียสติ "เธอจะช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย" "เข้าเรื่องมาเลยดีกว่าค่ะ" "ช่วยมาดูแลภาคินหลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาล" "มันเป็นสิ่งที่หนูต้องทำแบบนั้นหรอคะ" ปากถามออกไป สายตาก็มองชายกลางคนข้างกายอย่างต้องการคำตอบ ไม่ใช่ว่าไม่สงสารที่เขาต้องมาเกือบตายแบบนั้น ฉันสงสาร แต่มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉันเลยสักนิด ในเมื่อที่ผ่านมาพยายามอธิบาย พยายามขอโทษ พี่คินกลับไม่รับฟัง แล้วยังมาทำร้ายทั้งหัวใจและร่างกาย มันก็ถูกต้องแล้วที่ต้องเลือกทางออกท