All Chapters of PAKIN | รัก(ไม่)ลับ : Chapter 21 - Chapter 30

EP20เธอไม่รู้ว่าร่างกายของตนเองตอนนี้มันเป็นอะไรกันแน่ เรียวขาทั้งสองข้างมันถึงได้แข็งทื่อขนาดนี้ โยเกิร์ตปลายตามองคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา ถ้าเลือกได้จะทำเหมือนไม่รู้อะไรและหาวิธีแก้ปัญหาดีกว่า หากรีบร้อนเกินไปตนเองจะไม่ปลอดภัยเอา “พี่คินมีอะไรรึเปล่าคะ มารอโยที่ตึกแบบนี้” เมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา โยเกิร์ตก็ควบคุมเสียงให้เป็นปกติมากที่สุดแล้วถามออกไป “พี่คิดถึงแฟนตัวเองไม่ได้หรอ” “ได้ค่ะ..” “หาที่เงียบๆคุยกันดีมั้ยครับ” “คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ คงไม่มีใครได้ยินหรอกมันเป็นช่วงพักเที่ยงแล้ว”“แต่พี่คุยเสียงดังหน่ะ เดี๋ยวคนจะมาได้ยินเอา” คำตอบของคนตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กยิ่งสั่นระริกมากกว่าเดิม อีกทั้งสายตาของภาคินมันไม่เหมือนเดิมเลยด้วยซ้ำไม่ใช่เพราะเธอคิดไปเองแต่มันคือความจริง ไม่ทันที่โยเกิร์ตจะได้ตอบตกลงเสื้อนักศึกษาของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้จากด้านหลัง ภาคินดันคนตัวเล็กให้เดินไปในทิศทางที่เขาต้องการ จนกระทั่งขึ้นบรรไดมาถึงชั้นสอง ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปในห้องเรียนแล้วดันร่างโยเกิร์ตให้เข้าไป แกร๊ก~เสียงประตูห้องถูกปิดลงเหมือนเสียงนาทีชีวิตของโยเกิร์ตที่ดับม

EP22 ห้องชมรม“ไปไหนมาวะ” ช่วงนี้เป็นเวลาพักเที่ยงของวันทันทีที่เห็นเพื่อนเปิดประตูเข้ามาเสียงของฟีฟ่าก็ถามขึ้น “ทำธุระ” “ธุระอะไร”“ส่วนตัว”“เดี๋ยวนี้มีความลับนะ” “เปล่า แค่เป็นเรื่องที่ยังบอกไม่ได้” ภาคินตอบเพียงแค่นั้นก็หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา ตอนนี้ภายในห้องชมรมมีแค่เขาและฟีฟ่าสองคน “คืนนี้ไอ้เจชวนแดกเหล้าที่ไอพี” “ฉลองที่มันเป็นเจ้าของคนใหม่หรอ”“เห็นบอกแบบนั้น”“กี่โมง”“สี่ทุ่มเวลากำลังดี”“อืม” ภาคินตอบเท่านั้นบทสนทนาของทั้งสองก็เงียบลง เขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจและนึกอยากทำอะไรสนุกๆ ***21.30 AM.ในตอนที่ภาคินเดินเข้ามาในคฤหาสน์ใหญ่เสียงเล็กของใครบางคนก็เอ่ยขึ้น “พรุ่งนี้ฟ้าก็จะกลับแล้วนะคะ พี่คินไปทานข้าวกับฟ้าสักมื้อก่อนฟ้ากลับได้มั้ยคะ” “พี่มีนัดแล้วหน่ะสิ”“นัดกับใครล่ะตาคินให้น้องไปด้วยสิ” ระหว่างบทสนทนาของทั้งสองเสียงของโสภาก็สอดแทรกเข้ามา “เพื่อนนัดดื่มนิดหน่อยกันครับคุณย่า” เขาหันไปคุยกับผู้เป็นย่า “พาน้องไปด้วยก็ดี เผื่อพี่คินเมาจะได้มีคนดูแล ย่าเป็นห่วงหน่ะ” “นะคะ ฟ้าขอไปด้วยคนนะคะ” “ครับ” ในเมื่อไม่มีทางเลือกชายหนุ่มจึงตอบตกลงออกไป ทำให้โสภาและฟ้าใส

EP24 แสงแดดจากนอกระเบียงสาดส่องผ่านเปลือกตาคู่สวยที่กำลังปิดอยู่ โยเกิร์ตรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ที่กำลังสั่นเเจ้งเตือนข้อความเข้า เธอหยิบขึ้นมาเปิดอ่านด้วยท่าทีงัวเงีย‘ไปทานข้าวกันไหม’ เป็นข้อความจากใครบางคน พอกดส่องโปรไฟล์ก็รู้ว่าเป็นใคร ฉายตะวันเอาไลน์เธอมาจากไหน?***ร้านอาหารช่วงบ่ายของวันโยเกิร์ตก็พาตัวเองมายังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ถูกแบ่งออกเป็นสองโซน อาหารคาวและของหวาน ไม่รู้อะไรดลใจให้ตอบตกลงแต่ตอนนี้เธอมานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารกับฉายตะวันแล้ว“นั่งเหม่ออะไรหรอครับ” “ป่าวค่ะ โยแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”“สีหน้าดูซีดจัง พักผ่อนน้อยหรอ” ปากถามมือหนาก็อังหน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย “คงใช่มั้งคะ โยคงพักผ่อนน้อย” เธอตอบให้เขาสบายใจ ทั้งที่ความจริงแล้วช่วงนี้ทำงานทุกวันกลับมาก็มานอนเครียดเรื่องของภาคิน “แน่ใจนะครับว่าไม่ได้เป็นอะไร เพราะถ้าเดี๋ยวเป็นจะกินของหวานเอาไม่ได้นะ”“ของหวานหรอคะ”‘’ใช่ครับ ของหวานร้านนี้อร่อยมาก มีทั้งเค้ก ชานม บิงซู ไอศกรีม ทุกอย่างเลยนะ อยากลองมั้ย”“อยากค่ะ เราไปกันเลยดีกว่า” โยเกิร์ตพยักหน้าตอบเพราะเธอชอบกินของหวานมาก คนตัวเล็กร

EP26คฤหาสน์ใหญ่“มองหาอะไรตาฉาย” เสียงของโสภาเอ่ยดังขึ้นเมื่อเห็นหลานชายของตนเองมองไปยังทางเข้าห้องอาหารบ่อยครั้งแล้ว “รุ่นน้องที่จะไปดูหนังด้วยกันครับคุณย่า ผมว่าจะพามาชิมฝีมือคุณย่าสักหน่อย แต่ตอนนี้น้องไปเอาของที่รถยังไม่มาเลย” “ให้สายใจไปดูให้สิ สายใจไปดูรุ่นน้องของตาฉายที่รถให้หน่อย” โสภาหันไปบอกสายใจ“ได้ค่ะคุณหญิง” “ย่าให้สายใจไปดูให้แล้ว ลองชิมดูสิ ย่าอุ่นไว้รอเดี๋ยวเย็นหมดนะ” “ครับคุณย่า” ฉายตะวันละความสนใจจากการรอโยเกิร์ตชายหนุ่มหันมาสนใจกับบัวลอยไข่หวานตรงหน้าแล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักขนมหวานใส่ปาก บนโต๊ะยังมีนํ้าลำไยที่โสภาทำเองกับสายใจอีกด้วย “อร่อยมั้ย” “อร่อยมาก ฝีมือคุณย่าไม่เคยเปลี่ยนเลย” “ก่อนกลับก็อย่าลืมเอาไปฝากพ่อกับแม่ด้วยล่ะ”“อร่อยติดปากขนาดนี้ผมจะลืมได้ยังไง” Line!!ในขณะที่ฉายตะวันกำลังกินของหวานอย่างเอร็ดอร่อยเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็เด้งเข้ามา “ขออนุญาตนะครับ”“ดูเถอะ เผื่อมีธุระสำคัญ” “…” ฉายตะวันเพียงฉีกยิ้มให้แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ พอเห็นว่าถูกส่งมาจากโยเกิร์ตจึงกดเข้าไปอ่าน‘ขอโทษนะคะ พอดีโยติดธุระด่วนเลยกลับก่อน’‘โอเคครับ ไว้ไปด้วยกันร

EP28ร่างเล็กใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออันน้อยนิดของตนเองขยับถอยหลังเพื่อหนีจากการกระทำของภาคินที่เขากำลังเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น “ถ้าขยับหนีมันก็ยิ่งจะไม่ดีต่อตัวเอง ทางที่ดีอยู่นิ่งๆจะดีกว่า” “มันไม่มีใครอยากนั่งรับความทรมานหรอกค่ะ โยว่าพี่พอได้แล้ว” “คำพูดนี้พูดมากี่รอบแล้วล่ะ ถ้ามันไม่เคยได้ผลก็เงียบปากจะดีกว่า พี่ว่ามันหนวกหู” “…” “หรือไม่อยากโดนล็อกมือแต่เป็นล่ามโซ่แทน?” ภาคินเลิกคิ้วถาม ทำให้โยเกิร์ตที่มีอาการหวาดกลัวหยุดแน่นิ่ง ดวงตาสั่นระริกจ้องมองปลายเทียนที่กำลังถูกยกขึ้น หากดิ้นหนีคงได้ถูกทรมานมากกว่านี้อีกอย่างแน่นอน“พี่มันโรคจิต”“พึ่งรู้หรอ”“อึก..” “ก็เป็นมานานแล้ว”“ฮึก โยเจ็บ” หยาดนํ้าตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบพวงแก้มเนียนใส ร่างเล็กสะดุ้งตกใจเมื่อนํ้าตาแทนหยดลงผิวกายบอบช้ำ เธอกัดฟันเอาไว้แน่นจนร่างกายเกร็งทั่วร่าง “ร้องไห้เก่งจัง” “…” โยเกิร์ตไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป ร่างกายของเธอถูกผลักให้นอนราบลง สภาพที่อ่อนปวกเปียกเพียงถูกผลักเล็กน้อยก็ร่วงหล่นราวกับใบไม้ร่วง ดวงตาเปียกชุ่มจ้องมองกระทำของภาคินอยู่ตลอด “@&&฿&#$}€#$%€€~~” “ฮึก…” ร่างเล็กสะอื้นรํ่าไห้ บรรยากาศรอบข้า