โซ่เสน่หาชีคทมิฬ のすべてのチャプター: チャプター 101 - チャプター 110

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 32พรเทวีเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในโรงแรมหรูกลางสี่แยกราชประสงค์ ที่พักชั่วคราวระหว่างรอเข้าพักห้องชุดในคอนโดมิเนียมแถวสีลม ซึ่งเป็นห้องชุดของเพื่อนสนิทที่ซื้อไว้ แต่ยังเข้าอยู่ไม่ได้ต้องรอตกแต่งภายในเสร็จราวสี่วัน ระหว่างทางตั้งแต่กลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าจนมาถึงโรงแรม พรเทวีเพียรโทรศัพท์หาพรวิภาหลายครั้ง ทว่าไม่สามารถติดต่อพี่สาวได้เลย คนเป็นน้องยิ่งร้อนใจมากขึ้น ทั้งห่วงและสงสารหลังจากเข้ามาในห้องพัก เรื่องแรกที่หล่อนทำคือ ค้นหาข้อมูลชีคจาฟาห์ ชีคหนุ่มแห่งประเทศจามาล ข้อมูลที่ขึ้นในหน้าจอโน้ตบุ๊กส่วนใหญ่จะเป็นข้อมูลเกี่ยวกับธุรกิจที่เขาทำ จาฟาห์เป็นเจ้าของบ่อน้ำมันที่ใหญ่เป็นอันดับสามของโลก และยังมีธุรกิจอื่นอีกหลายอย่าง มีโครงการจะก่อตั้งบริษัทผลิตเครื่องบินส่วนตัวในอีกหนึ่งปีข้างหน้า จาฟาห์ถูกจัดอันดับเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นของโลก พรเทวีไม่แปลกใจเลยว่า เหตุใดเขาจึงให้เงินจำนวนหกสิบล้านได้โดยง่าย แลกกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้โดดเด่นในด้านใดเลย เป็นเพราะความต้องการของเขาล้วนๆพรวิภาไปเป็นนางบำเรอแลกเศษเงินของเขา...นึกถึงข้อนี้ก็ยิ่งสงสารพรวิภามา

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 34เสียงมือถือของจาฟาห์ดังขึ้น ทำให้เจ้าของเครื่องที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำชะงักเท้า เบี่ยงเท้าเดินมาหยิบมือถือที่ปรากฏชื่อดวงเดือนเป็นคนโทรเข้ามา เขากดรับสาย “สวัสดีครับคุณเดือน” “สวัสดีค่ะท่านชีค ดิฉันรบกวนเวลาหรือเปล่าคะ” ต้นสายถามอย่างเกรงใจ “ไม่ครับ คุณเดือนมีอะไรครับ” “ดิฉันอยากได้ตัวอย่างเซ็ทพิเศษที่ท่านชีคบอกว่าเป็นคอลเลคชั่นใหม่น่ะค่ะ ท่านชีคบอกว่าจะส่งมาวันนี้ แต่ก็ยังไม่เห็นส่งมาค่ะ พอดีดิฉันบอกเพื่อนๆ ว่าจะมีแบบมาใหม่ ถ้าพวกเธอได้เห็นอาจชอบและสั่งซื้อค่ะ” ดวงเดือนกล่าวด้วยความเกรงใจ “ผมลืมไปเลยครับ บอกคุณเดือนว่าจะส่งให้วันนี้ ถ้ายังไงผมส่งรูปให้ทางเมล์นะครับ” ชีคจาฟาห์ลืมเรื่องนี้เสียสนิท เพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงานเรื่องอื่น “ขอบคุณค่ะท่านชีค” ดวงเดือนกล่าว “ส่วนเรื่องเปิดตัวร้านของเราอย่างเป็นทางการเดือนหน้า ดิฉันว่าจะให้ปริมเป็นนางแบบกิตติมศักดิ์ค่ะ ว่าจะบอกกับปริมวันนี้ก็ลืมเลย เจอกันแท้ๆ” คำพูดของดวงเดือนทำให้คนฟังถึงกับงง จะไม่ให้จาฟาห์งงได้อย่างไร เมื่อต้นสายบอกว่าเจอพรเทวีว

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 36 “เธอกับพ่อแม่เธอหลอกฉัน”เสียงเขาเข้มจัดและห้วน ประกายตาเสมือนมีไฟกองเล็กสุมอยู่นับร้อยกอง แผ่ความร้อนเข้ามาปะทะกายพรวิภา หล่อนร้อนผ่าวไปทั้งตัว ความกลัวไม่เคลื่อนไปจากความรู้สึก กลับเพิ่มทุกขณะจิต กลัวจนไม่อยากอยู่ในห้องนี้ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณพ่อคุณแม่พรีมค่ะ พรีมขอร้องท่านเองค่ะ พรีมอยากสบาย อยากมีชีวิตที่ดีเลยสวมรอยเป็นปริมค่ะ” พรวิภาแก้ตัว ไม่อยากให้เรื่องเดือดร้อนถึงครอบครัวที่ประเทศไทย หล่อนยอมรับผิดไว้คนเดียว “คุณพ่อคุณแม่ไม่ยอม ปริมเองก็ไม่ยอม แต่พรีมดื้อรั้นอยากมา พรีมผิดเองค่ะจาฟาห์” “อยากสบายงั้นเหรอ” น้ำเสียงเขายังคงเช่นเดิม “ต่อไปนี้อย่าคิดเลยว่าตัวเองจะสบาย ฉันไม่เลี้ยงคนที่หลอกลวงฉันให้สุขสบายแน่นอน ฉันจะทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่เธอหวังไว้” ใบหน้าจาฟาห์ตอนนี้น่ากลัวจับจิตจับใจ แต่ไม่เท่ากับเรื่องที่เขาทำต่อจากนี้ มือใหญ่กระชากแขนเล็ก ก่อนจะเหวี่ยงร่างอรชรไปบนเตียง “ในเมื่อเธอเสนอตัวมาอยู่บนเตียงฉันเอง ฉันก็จะสนองเธอให้ถึงใจ” ปากพูดมือก็ถอดชุดคลุมผ้าบางเบาออกจากตัวหล่อน ซึ่งมันเป็นเรื

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 38มีอีกเรื่องหนึ่งที่พรวิภาขอร้องจาฟาห์ ซึ่งเขาก็อนุญาตตามที่ขอ เรื่องนั้นคือ พรวิภาขอโทรศัพท์หาพรเทวี เพื่อบอกให้น้องสาวฝาแฝดที่รู้ความจริงทั้งหมดสบายใจว่า การที่ตนมาเป็นนางบำเรอแลกเงินหกสิบล้าน หล่อนมาด้วยความเต็มใจและอยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย กันไม่ให้พรเทวีเดินทางมาจามาลตามที่บอกกับเจ้าชายมูฮัมหมัด ที่ถ่ายทอดเรื่องนี้ให้จาฟาห์รู้อีกทอดหนึ่ง เรื่องความเปลี่ยนแปลงในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างจาฟาห์กับพรวิภารู้ถึงหูไมซอเราะห์ที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากเยี่ยมญาติที่ประเทศดูไบเมื่อวานนี้ ซึ่งปกติพรวิภาจะไปดูแลตนที่บ้าน บีบนวด คุยให้คลายเหงาและทำอาหารให้ทาน ทว่าวันนี้ นางไม่เห็นหน้าพรวิภา ตอนแรกก็คิดว่า พรวิภาที่เข้าใจว่าเป็นพรวิภาไม่รู้ว่าตนกลับมาแล้ว แต่พอถามถึงพรวิภากับสาวใช้จึงรู้เรื่อง นางจึงมาหาที่บ้านลูกชาย และได้ทราบความจริงทั้งหมด “จาฟาห์ทำกับเธอขนาดนี้เลยเหรอ”ไมซอเราะห์ถามเมื่อได้รับฟังเรื่องราวและเห็นรอยจ้ำทั้งใหม่และเก่าตรงลำคอระหง คาดว่าภายใต้เสื้อผ้ายังมีรอยจ้ำหลายจุดด้วย นางสอนลูกชายเสมอว่าอย่าทำร้ายผู้หญิง พอมาเห็นสภาพของพรวิภาตอน

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 40ตกดึก บนเตียงขนาดหกฟุต ร่างสูงใหญ่ของจาฟาห์นอนพลิกไปพลิกมา ดวงตาค้างเติ่ง ข่มตานอนนานเป็นชั่วโมงก็ไม่หลับสักที หันไปมองข้างตัวที่ไร้ร่างพรวิภาหนุนนอนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา ปกติแล้วจาฟาห์ต้องกอดพรวิภาทุกคืน แม้ในคืนที่มีความโกรธแค้น เขายังดึงร่างหล่อนมากกกอดด้วยความเคยชิน แต่คืนนี้ไม่มีพรวิภา เขาตาค้าง หัวใจคิดถึงหล่อนทุกวินาที “บ้าเอ๊ย!” จาฟาห์ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง สบถออกมาค่อนข้างดัง หันไปมองรอบห้องก็รู้สึกว่า ว่างเปล่าเหลือเกิน ราวกับว่าเขาอยู่คนเดียวในโลก เท้าใหญ่วาดลงบนพื้นห้อง ก้าวเดินไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่อีกห้องหนึ่งของห้อง จาฟาห์มองประตูเสื้อผ้าที่เปิดกว้าง ภายในตู้มีเสื้อผ้าพรวิภาแขวนอยู่ไม่กี่ตัว เพราะเขารวบออกจากตู้เสื้อผ้าแล้วนำไปให้พรวิภาที่บ้านไมโซเราะห์ พอเดินออกจากบ้านมารดาจึงรู้ตัวว่า ไม่น่าทำเช่นนี้ เขาหยิบเสื้อผ้าพรวิภาที่หลงเหลือในตู้ออกมาหนึ่งชุด มองชุดสวยในมือนิ่ง ความคิดถึง โหยหาทำให้เขายกชุดขึ้นแล้วสูดดมเสื้อผ้าหล่อนเข้าไปเต็มปอด ราวกับว่าชุดตัวสวยคือตัวแทนคนที่ตนคิดถึง เป็นความคิดถึงที่จาฟาห์ไม่อา