All Chapters of โซ่เสน่หาชีคทมิฬ: Chapter 71 - Chapter 79

Chapter 2“ว้าย!” พรเทวีคิดว่าตนเองชนอะไรบางอย่างที่แข็งแรงมาก เพราะมันทำให้ร่างหล่อนเซไปหลายก้าวและทำท่าจะล้มก้นจ้ำเบ้า ดีที่ว่ามีเจ้าของเรือนกายใหญ่คว้าตัวหล่อนไว้ก่อน“ขอโทษครับ” ชีคจาฟาห์เอ่ยคำขอโทษเป็นภาษาอังกฤษ จ้องมองใบหน้าสตรีที่เขาชนนิ่งงัน มองสบตาหล่อนแล้วรู้สึกประหนึ่งเวลาหยุดเดิน เขามองนัยน์ตาผู้หญิงมาเยอะ ทว่าไม่มีสายตาคู่ใดสะกดเขาได้มากเท่านัยน์ตาคู่นี้ เสมือนมีศรรักพุ่งปักกลางอกก็ว่าได้ เป็นความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นกับจาฟาห์“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ” พรเทวีตอบโต้เป็นภาษาสากล ค่อยๆ ดันร่างหนาให้ออกห่างอย่างสุภาพ คลี่ยิ้มส่งให้ “ขอตัวนะคะ”“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับที่กอดคุณ” ชีคจาฟาห์คลายอ้อมแขนจากเอวคอดกิ่วอย่างแสนเสียดาย หากอยู่จามาล ผู้หญิงคนนี้ไม่รอดมือเขาแน่ แต่ทำไมมิทราบได้ เขาถึงได้ปล่อยร่างนุ่มนิ่มอย่างง่ายดาย“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องขอบคุณคุณด้วยซ้ำที่ช่วยฉันไม่ให้ก้นจ้ำเบ้าบนพื้น” พรเทวีพูดเสียงนุ่ม “ฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณพ่อคุณแม่คอยอยู่ในงานค่ะ”“เดี๋ยวสิครับ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ ผมชีคจาฟาห์ครับ” เขาแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ“ฉันชื่อพรเทวีค่ะ เรียกว่าปริมก็ได้ค่ะ”“ยินด

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 4 “เดี๋ยวพ่อหาเอง รีบกลับบ้านไปนอนเถอะ พ่ออยากพักเหลือเกิน เหนื่อยเต็มที” อนุชินพูดจบก็ถอนหายใจพรืดยาว หนักอกหนักใจเป็นที่สุด ขับรถกลับบ้านไปก็คิดไปว่า จะทำอย่างไรดี จะหาเงินจากไหนมาเป็นค่ารักษาพยาบาลคนเป็นแม่ ตลอดทางกลับบ้าน พรวิภานึกถึงเรื่องที่บิดากลัดกลุ้ม หล่อนคิดหาทางช่วยอนุชินให้พ้นจากความทุกข์เรื่องค่ารักษาพยาบาลประภาวดี เพราะเรื่องอื่นที่อนุชินแบกรับไว้ก็หนักเกินพอแล้ว พอกลับถึงบ้าน ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้องส่วนตัว ห้องของอนุชินกับเปรมสุดา และของพรเทวีอยู่ชั้นบนของบ้าน ทว่าห้องนอนลูกสาวคนโตของบ้านอย่างพรวิภากลับอยู่ด้านหลังของบ้าน เป็นบ้านชั้นเดียวหลังเล็กที่เล็กจริงๆ มีห้องโถงด้านนอกที่มีความกว้างเพียงสิบตารางเมตร และมีห้องนอนขนาดยี่สิบตารางเมตรอีกหนึ่งห้อง บ้านหลังนี้มีเนื้อที่พอๆ กับห้องชุดในคอนโดมิเนียม แต่หล่อนก็พอใจกับบ้านหลังนี้ เพราะดีกว่าให้ตนไปอยู่เรือนคนใช้ อีกทั้งบ้านหลังนี้คนเดียวที่รักตนเป็นคนสร้างให้ คนนั้นคืออนุชา วัฒนะเดชา ปู่ผู้ล่วงลับไปแล้ว มือเรียวเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบกล่องไม้ที่คล้องด้วยลูกกุ

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 6 อนุชิน เปรมสุดาและพรเทวีเดินทางกลับบ้านไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ปล่อยให้พรวิภาทำหน้าที่ดูแลคนเป็นย่า แทนพยาบาลพิเศษที่จ้างเพียงตอนกลางคืน พรวิภาเสมือนคนรับใช้ ต้องคอยดูแลเหล่าคุณหญิงคุณนายที่มาเยี่ยมประภาวดี ทั้งเสิร์ฟน้ำ ปอกผลไม้ให้กิน รวมถึงทำตามคำสั่งของพวกนางที่สั่งราวกับพรวิภาเป็นขี้ข้า ทว่าหล่อนก็ไม่เกี่ยงงอน ทำตามที่สั่งเป็นอย่างดี ไม่ปริปากบ่นสักคำ หลังจากคนเยี่ยมกลับไปแล้ว ประภาวดีที่เหนื่อยจากการพูดคุยก็หลับลง พรวิภาไม่ได้อยู่นิ่งเฉย เก็บจานชามและแก้วน้ำไปทำความสะอาด รวมถึงทำความสะอาดโต๊ะที่เหล่าผู้ดีกินหก จากนั้นก็ชงน้ำหวานแช่ตู้เย็นไว้ ขณะที่หล่อนกำลังง่วนกับสิ่งที่ทำอยู่ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนประตูจะเปิดและมีคนก้าวเข้ามา “สวัสดีครับคุณปริม” พรวิภายิ้มเจื่อนเมื่อถูกทักว่าเป็นอีกคนหนึ่ง ความตกใจเคลือบอยู่บนใบหน้าเมื่อเห็นหน้าคนที่เดินเข้ามา ทำไมหล่อนจำไม่ได้ว่าคือใคร เขาคือผู้ชายที่ทำให้หล่อนใจสั่นตั้งแต่แรกเห็น ครั้งนี้ก็เช่นกัน หัวใจหล่อนเต้นแรงผิดปรกติ ตื่นเต้นที่ได้เจอเขา และเป็นอีกครั้งที่เขาทักตนผิด หล่

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 8หลังจากอาบน้ำเสร็จ พรวิภาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมเพียงตัวเดียว ยังไม่ทันที่จะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาสวมใส่ เสียงมือถือของตนดังขึ้น พอเห็นเบอร์มือถือที่ตนบันทึกรายชื่อไว้ว่า ท่านชีค ปรากฏขึ้น พรวิภาตั้งใจไม่รับ ทว่าด้วยความรีบร้อนอยากตัดสายทิ้ง ทำให้หล่อนดันปัดผิดด้าน ดันไปปัดปุ่มสีเขียวเพื่อรับสาย ส่งผลให้หล่อนต้องพูดสายไปโดยปริยายเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกว่า ตนไม่อยากคุย“สวัสดีค่ะท่านชีค”“สวัสดีครับคนสวยของผม” พรวิภาหัวใจเต้นแรงกับคำหวานที่ได้ยิน หากเขาหมายถึงตนเองก็คงรู้สึกดีกว่านี้ แต่นี่ไม่ใช่ เขาหมายถึงพรเทวีต่างหาก “ผมโทรมารบกวนเวลาคุณปริมหรือเปล่าครับ”“ไม่ค่ะ ท่านชีคมีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าจะมาถามถึงสถานที่ท่องเที่ยวคะ”“ก็ไม่เชิงครับ” เขาตอบกลับ และคำพูดต่อจากนี้ก็ทำให้คนฟังถึงกับหัวใจพองโต “ผมคิดถึงคุณปริมครับ ไม่ได้เห็นหน้าได้ยินเสียงก็ยังดีครับ”ทว่าเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแห่งความปลื้มใจที่มีคนคิดถึง เป็นเพราะความคิดถึงที่ได้ยิน ไม่ใช่ของหล่อน แล้วมันเจ็บปวดที่พรวิภาเป็นตัวแทนของคนที่เขาคิดถึง“ขอบคุณค่ะที่คิดถึงกัน” คนพูดอดไม่ได้ที่จะเ

ทัณฑ์เสน่หาชีคทมิฬ Chapter 10พรวิภาเงยหน้ามองคอนโดมิเนียมสูงที่ต่อจากนี้คือที่อยู่ใหม่ของตน หล่อนไม่คิดไม่ฝันว่า ตนเองต้องมาเป็นนางบำเรอให้กับชายหนุ่มที่เห็นหน้าเพียงไม่กี่ครั้ง และเป็นไม่กี่ครั้งที่ทำให้ตนใจสั่นและหวั่นไหว คำพูดเชิงสั่งแกมบังคับของเปรมสุดาเมื่อวานนี้ยังคงก้องในหู เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่อนุชาสร้างบ้านหลังเล็กให้ที่เปรมสุดามาหาตนที่บ้าน และการมาครั้งนี้สู้ไม่มาเลยจะดีเสียกว่า “อะไรนะคะคุณแม่ จะให้พรีมไปเป็นนางบำเรอชีคจาฟาห์หรือคะ” พรวิภาถามมารดาทันทีหลังจากได้ยินเรื่องราว “ก็ใช่น่ะสิ แต่เขาไม่ต้องการแกหรอกนะ เขาต้องการปริม แต่ฉันคิดว่าปริมคงไม่ยอมง่ายๆ เลยให้แกไปแทนไงล่ะ” เปรมสุดาพูดง่ายๆ ไม่ใส่ใจความรู้สึกพรวิภาเลยสักนิด จนคนที่ฟังอยู่อดน้อยใจไม่ได้“แล้วคุณแม่ไม่คิดบ้างหรือคะว่าพรีมจะไม่ยอม”“ฉันไม่มีทางให้แกพูดว่าไม่ยอม หรือว่าแกจะทนเห็นครอบครัวล้มละลายได้ ทนเห็นฉันกับทุกคนในบ้านไม่มีที่ซุกหัวนอนรวมทั้งแกเองด้วย เจ้าหนี้ตามทวงเงินฉันไม่เว้นวัน แกทนเห็นได้เหรอ หรือว่าแกไม่เห็นฉันเป็นแม่แก” เปรมสุดากระแทกเสียงใส่ ไม่สนใจสายตาตัดพ้อของลูก