Lahat ng Kabanata ng สถานะคนที่คุณไม่รัก: Kabanata 21 - Kabanata 30

หลังจากผ่านค่ำคืนแสนทรมาน กับการนอนร้องไห้ ปล่อยตัวเองอยู่กับความเศร้าเสียใจโดยมีไอลดาและปั้นแก้มคอยปลอบโยนและอยู่ค้างคืนเป็นเพื่อน จวบจนเวลาเช้าที่เธอฝืนตัวลุกจากที่นอนไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวเตรียมไปทำงานสร้างความแปลกใจให้กับเพื่อนทั้งสองที่ยังคงอยู่ในสภาพงัวเงีย เมาขี้ตา แทบไม่อยากลุกจากที่นอน“บัวแกจะแต่งตัวไปไหนแต่เช้า แกเพิ่งจะนอนไปตอนตีสี่นี่เองนะ” ปั้นแก้มเริ่มรู้สึกตัวตื่น งัวเงียลุกขึ้นนั่งมองเพื่อนที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยด้วยความเป็นห่วง“วันนี้เราต้องไปทำงานน่ะ ยังไงเราก็ต้องไป”“ให้เราไปส่งไหม”“ไม่ต้องหรอกลดา แกนอนเถอะ เดี๋ยวบ่ายๆเราก็กลับมาแล้ว”“แต่แกดูหน้าซีดมากเลยนะ ฉันว่าแกควรพักก่อนดีกว่าไหม”“ไม่เป็นไรหรอกแก้ม เราไหวอยู่แล้ว”“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พวกฉันไปรับนะ” หญิงสาวพยักหน้า ฝืนยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าและท่าทีปั้นแต่งเสมือนว่าเข้มแข็ง ทั้งๆที่ในหัวใจเธอกำลังแตกร้าวอ่อน

ทั้งสามเข้ามานั่งรอในร้านอาหารญี่ปุ่นแบรนด์ดัง เพียงไม่นานชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อโปโลสีดำกับกางเกงยีนส์ สวมนาฬิกาเรือนเกือบครึ่งล้าน ผมหวีเรียบดูดี เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับกวาดสายตามอง ก่อนจะเห็นว่าโต๊ะที่หญิงสาวนั่งรออยู่            “งานดีมากแม่!” ปั้นแก้มหันไปป้องปากบอกไอลดา            “นั่นดิ งานดีเว่อ ดีพอๆกับเชฟนั่นเลย”            “พวกเธอสองคนซุบซิบนินทาอะไรเราหรือเปล่าเนี่ย ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”“เปล๊า!” ปั้นแก้มทำไขสือ หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ            “สวัสดีครับ” ชายหนุ่มกล่าวคำทักทาย พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง มอบให้หญิงสาวทั้งสามคน            “สวัสดีค่ะคุณเขม”

รัญลฎาฝืนทนมาทำงานต่อจนครบเดือนระหว่างนี้ เขาที่มีท่าทีเปลี่ยนไปคล้าย อยากเข้ามาหา หรืออยากทักทาย แต่เธอเบือนหลบสายตาคู่นั้น ไม่อยากเห็นหรือทำอะไรให้หัวใจตัวเองอ่อนแออีก หลายครั้งที่หล่อนพยายามทำเสมือนว่าเขาเป็นอากาศธาตุ ทุกครั้งที่เจอกันเธอจะทำนิ่งเฉย เย็นชา ไม่สนใจหรือยินดียินร้ายแม้ภายนอกเขาจะดูนิ่งและเย็นชาในสายตาของใครต่อใคร ทว่าในส่วนลึกของเขานั้นกลับไม่ยินดีเลยสักนิด ที่ได้เห็นท่าทางเฉยชา ไม่สนใจของเธอ หลายครั้งที่เดินสวนกัน หรือแม้กระทั่งเข้าไปในลิฟต์ตัวเดียวกัน หากเป็นเมื่อก่อนเขาจะได้เห็นสายตาวิบวับเป็นประกายจากเธอ รอยยิ้มน่ารักๆส่งให้เขา แต่เวลานี้ท่าทีเย็นชาไม่สนใจเหล่านั้นของเธอกลับทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบ ปวดใจอย่างบอกไม่ถูก            ภัทรกฤชเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตากอดไอแพด สายตาของเธอก้มมองปลายเท้าตัวเองไม่คิดที่จะแหงนเงยขึ้นมาสบตาเขาผ่านพนังกระจกเฉกเช่นทุกครั้ง จนเสียงติ่ง สัญญาณดัง ประตูลิฟต์เปิดออก เหล่าบรรดาพนักงานคนอื่นๆพากันทยอยเดินไป รวมตัวเธอด้วย    &n

การเริ่มต้นชีวิตใหม่แม้ว่ามันอาจจะดูน่ากลัวสำหรับเธอไปสักนิด เพราะต่อจากนี้เธอจะต้องมาเผชิญโลกแห่งความจริงในสถานที่ที่เธอไม่คุ้นเคย ไม่รู้จักใคร รัญลฎาเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยการย้ายมาอยู่ในหอพักซึ่งเป็นสวัสดิการของทางโรงแรมเคลย์คิงตันที่มีให้กับพนักงาน ซึ่งเธอย้ายมาทำงานในตำแหน่งเดิมแต่เป็นของโรงแรมในเครือเดียวกันอย่างเคเซียน่าสาขาภูเก็ต            หอพักที่เธอย้ายมาค่อนข้างกว้างขวางโอ่โถง สะอาดสะอ้าน มีเฟอร์นิเจอร์พื้นฐานพร้อมเข้ามาอยู่ ห้องถูกแบ่งเป็นสัดส่วนชัดเจนเหมาะกับการใช้สอย ทั้งห้องครัว ห้องนอน ห้องรับแขก เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีพอสมควร            “ลัน แกจะออกไปซื้อของเข้าห้องกี่โมง”            “อีกสักพักแล้วกัน ฉันขอเก็บของอะไรนิดหน่อย” เจ้าของห้องพักหันมายิ้ม ใบหน้าแม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ดูสดใสกว่าหลายวันที่ผ่านมาพอสมควร      &nb

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนกับการใช้ชีวิตคนเดียวลำพังในสถานที่ที่เธอไม่คุ้นเคย เย็นวันนี้เธอมีนัดกับคุณเขมกร เจ้าของโรงแรม และธุรกิจมากมายในจังหวัดภูเก็ต หญิงสาวแต่งกายด้วยชุดเรียบง่ายกระโปรงยาวกรอมพื้น กับเสื้อยืดสีขาว ดูละมุนสะอาดตา ผมยาวมัดรวมเป็นเปียแบบหลวมๆ เดินมานั่งรอเขาที่ใต้อาคารหอพักของเธอ เพียงไม่นานรถยนต์คันหรูคุ้นตาก็จอดมาเทียบด้านหน้า            “รอนานไหมครับ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม รอยยิ้มฉีกกว้างโชว์ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบสวยงาม วันนี้เขาแต่งกายด้วยเสื้อยืดโปโลสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงขาเต่อยาวห้าส่วนสีครีม กับรองเท้าหนังแบรนด์หรู ก้าวลงจากรถเดินมาหาเธอที่กำลังลุกเดินมาหาเขาเช่นกัน            “ไม่นานค่ะ บัวเพิ่งลงมาจากห้องไม่ถึงห้านาทีเลย”            “ดีใจที่ได้เจอนะครับ ไม่คิดว่าคุณบัวจะย้ายมาอยู่ใกล้ผมแค่นี้เอง”      &n