All Chapters of สถานะคนที่คุณไม่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 โง่จริงๆรัญลฎาสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงอย่างหนักตั้งแต่ห้าโมงเย็น ทำให้การจราจรติดขัดหนักกว่าปกติเล็กน้อยกลุ่มเพื่อนที่นัดกันมาสังสรรค์ตั้งแต่ช่วงเย็นเริ่มทยอยกันเดินเข้ามาในร้าน ภัทรกฤชหรือเชฟพอร์ชทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพเหมาโซนพิเศษนี้ไว้รอต้อนรับเพื่อนๆสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมปีชายหนุ่มใช้สิทธิพิเศษในการเป็นหุ้นส่วนร้านอาหารชื่อดังจองโซนวีไอพีไว้รอต้อนรับเพื่อนๆที่เริ่มทยอยกันเข้ามาในร้าน พร้อมกับอาหารที่จัดวางไว้อย่างเรียบร้อยพร้อมทาน โดยไม่ต้องเสียเวลาสั่ง แต่ถ้าหากอยากจะทานอะไรพิเศษเพิ่มก็สามารถสั่งได้ในตอนหลังธาราเพื่อนสนิทของเขาเดินควงแฟนสาวที่คบหากันมานาน และตัวเขาเองก็เองก็รู้จักมักคุ้นสนิทสนมกับอีกฝ่ายพอสมควร เพราะเป็นเพื่อนสนิทของมุกรดา อดีตคนรักของเขาที่เลิกรากันไปเกือบสี่ปีเต็มร่างสูงยืนมองเพื่อนสนิทที่ควงแฟนสาวเข้ามา ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มบางๆก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปเมื่อได้เห็นใครบางคนไม่ได้พบเจอกันมาเนิ่นนาน เดินตามหลังแฟนสาวของธาราเข้ามาด้วยรอยยิ้มหวานละมุนน่ามองจนสะกดสายตาเขาให้อยู่ที่เธอคนนั้นนานหลายนาที“อ้าวเห้ย!! ไอ้พอร์ช อึ้งไปเลยเหรอวะ” ธ

ตอนที่ 2 ไม่เห็นเธอแล้ว สายตาหวาดระแวงคอยมองชายหนุ่มแปลกหน้าสองคนที่ขี่รถมอเตอร์ไซน์เวียนวนไปมาอยู่แถวนี้หลายครั้ง หญิงสาวนั่งกอดกระเป๋าสะพายตัวเองไว้แน่น เวลาห้าทุ่มเช่นนี้สายฝนเริ่มซ่างซาตกลงมาปรอยๆ โทรศัพท์มือถือเธอก็แบตเตอรี่หมดทำให้เธอติดต่อกับคนรักของเธอไม่ได้ ข้อความสุดท้ายที่ทักไปถามเขาว่าอยู่ที่ไหนแล้ว เขาก็ยังไม่อ่าน ขณะที่เธอกำลังนั่งหวาดกลัวอกสั่นขวัญแขวน รถมอเตอร์ไซค์คันนั้นไม่รู้ว่าจอดซุ่มอยู่ตรงไหน รู้ตัวอีกทีก็ถูกชายฉกรรจ์สูงใหญ่สองคนมายืนและนั่งประกบขนาบข้างฝั่งละคน “ลุกขึ้นยืนดีๆ อย่าส่งเสียงกรีดร้องไม่งั้นกูแทงมึงแน่คนสวย” เสียงกระซิบแหบๆดังใกล้หู พร้อมกับแรงกดของวัตถุของมีคมข้างตัว ปลายเหล็กแหลมผ่านเนื้อผ้าสัมผัสผิวเนื้อเจ็บแปลบจนร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง หยดน้ำตาเอ่อคลอหน่วยตา ใบหน้าซีดขาวดวงตาสั่นไหวหวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นยืนตามคำบอกของฝ่าย ในขณะที่สายตาสอดส่ายมองหาช่องทางหนีและใครสักคนให้มาช่วยเหลือ จังหวะนั้นสายตาของเธอเหลือบเห็นใครบางคนเพิ่งเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หั

ตอนที่ 3 เลิกกันเถอะรถยุโรปคันหรูขับเลี้ยวเข้ามาจอดในรั้วบ้านหลังใหญ่รายล้อมด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ที่เจ้าของบ้านชื่นชมนิยมนำมาปลูกเวลาว่าง ชายร่างสูงใหญ่ท่าทางน่าเกรงขามละมือจากพรวนที่กำลังพรวนดินเตรียมสำหรับลงไม้ดอกที่เพิ่งให้คนไปซื้อมาจากตลาดต้นไม้ หันมารถคันหรูของลูกชาย ใบหน้าคร้ามแดดปรากฏรอยยิ้มขึ้นด้วยความดีใจ“ทำไรอยู่ครับพ่อ”“ต้นแก้วน่ะ พ่อว่าจะลงเพิ่ม แม่เขาชอบ”“ดีเลยครับ ให้ผมช่วยไหม”“หึหึ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเสื้อผ้าดีๆจะเลอะหมด เรานั่นล่ะเข้าไปในบ้านเถอะ แม่เขามีไรจะอวดเราอยู่น่ะ”“อวดเหรอครับ”“อืม เข้าไปเถอะ เดี๋ยวพ่อลงต้นนี้เสร็จจะตามเข้าไป” พลโทพัชระ พยักพเยิดหน้าให้ลูกเดินเข้าไปในบ้านส่วนตัวเองหันกลับไปสนใจพรวนดินต่อภัทรกฤชเดินเข้ามาในตัวบ้านที่มีกลิ่นหอมของอาหารบางอย่างที่คุ้นเคยจึงเดินเลยเข้ามาในครัวซึ่งอยู่บริเวณด้านหลังของบ้าน“ทำอะไรอยู่ครับแม่ อ้าว...น้องมุก” ร่างระหงในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนสวมเสื้อยืดสีขาวหันมาส่งยิ้มหวานให้เขา“ทำแกงเขียวหวานค่ะ เที่ยงนี้ทานขนมจีนเขียวหวานนะคะเชฟ”“หึหึ ตกลงครับ” ริมฝีปากหยักยกยิ้มอบอุ่นให้กับหญิงสาวที่ดูตั้งอกตั้งใจทำอาหารสุด

            เช้าวันรุ่งขึ้นรัญลฎาลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะที่เป็นมาสองวันแล้วแต่ก็ยังไม่ดีขึ้น อาการเจ็บคอกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เนื้อตัวรุมๆ ปวดเมื่อยตามตัว จนต้องรีบลุกมาหายาทาน แล้วอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานตามปกติ            แต่เพราะวันนี้ร่างกายที่ไม่ค่อยสบาย ใบหน้าขาวแดงก่ำด้วยฤทธิ์ไข้จนเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทชื่อกุ้งอายุอ่อนกว่าเธอปีเดียว อยู่แผนก ฟร้อนสังเกตเห็นว่าผู้ช่วยผู้จัดการสาววันนี้ดูผิดแปลกไป            “พี่บัวไม่สบายหรือเปล่าคะ”            “อืม พี่เป็นไข้น่ะ เป็นมาสองวันล่ะ”            “ว่าแล้ว...พี่บัวหน้าแดงมากเลยค่ะ งั้นไปนอนห้องพักก่อนไหมคะ อุ้ย...พี่บัวตัวร้อนจี๋เลย” กุ้งที่เผลอเอามือแตะไปที่ลำแขนของผู้ช่วยคนสวย