All Chapters of สถานะคนที่คุณไม่รัก: Chapter 1 - Chapter 5

บทนำ คบประสาอะไร “พี่พอร์ชคะ” เสียงหวานเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสดใส รอยยิ้มหวานผุดพรายละมุนละไม เนื้อตัวเปลือยเปล่าลุกขึ้นนั่งจ้องมองชายหนุ่มที่ตนรักแววตาเป็นประกาย “หื้อ...อือว่าไง” เสียงดังจากในลำคอ ก่อนจะเอ่ยจะถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ดวงตาปิดปรือง่วงงุน เพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมร่านสวาทด้วยกันมาเกือบค่อนคืน เรี่ยวแรงของเขาแทบมลายหายสิ้น อ่อนเพลียจนอยากจะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ แต่หญิงสาวที่ยังคงสดใส ดวงตากลมโตแวววาวเป็นประกายจ้องมองเขานิ่งนานด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข “บัวรักพี่พอร์ชนะคะ” “อืม” “รักมากๆๆๆ รักมากที่สุดเลย” “อือ...รู้แล้ว” น้ำเสียงในลำคอคล้ายรำคาญ ตวัดแขนมาดึงรั้งโอบกอดร่างเล็กให้ล้มตัวลงนอนข้างๆเขา “พรุ่งนี้เพื่อนบัวเขานัดจะไปลองชุดแต่งงานกัน พี่พอร์ชว่างไหมคะ” “หื้อ” “เพื่อนบัวเขาอยากเจอพี่...เราคบกันมาจะสองปีแล้ว พี่ยังไม่เคยเจอเพื่อนบัวเลย แถมบัวยังไม่เคยรู้จักเพื่อนพี่ด้วย...พรุ่งนี้พี่ไม่ได้ไปทำงาน เราไปด้วยกันนะคะ” ตั้งแต่รู้จักกันมาสี่ปีกว่า และได้ย้ายมาอยู่

ตอนที่ 1 โง่จริงๆรัญลฎาสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงอย่างหนักตั้งแต่ห้าโมงเย็น ทำให้การจราจรติดขัดหนักกว่าปกติเล็กน้อยกลุ่มเพื่อนที่นัดกันมาสังสรรค์ตั้งแต่ช่วงเย็นเริ่มทยอยกันเดินเข้ามาในร้าน ภัทรกฤชหรือเชฟพอร์ชทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพเหมาโซนพิเศษนี้ไว้รอต้อนรับเพื่อนๆสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมปีชายหนุ่มใช้สิทธิพิเศษในการเป็นหุ้นส่วนร้านอาหารชื่อดังจองโซนวีไอพีไว้รอต้อนรับเพื่อนๆที่เริ่มทยอยกันเข้ามาในร้าน พร้อมกับอาหารที่จัดวางไว้อย่างเรียบร้อยพร้อมทาน โดยไม่ต้องเสียเวลาสั่ง แต่ถ้าหากอยากจะทานอะไรพิเศษเพิ่มก็สามารถสั่งได้ในตอนหลังธาราเพื่อนสนิทของเขาเดินควงแฟนสาวที่คบหากันมานาน และตัวเขาเองก็เองก็รู้จักมักคุ้นสนิทสนมกับอีกฝ่ายพอสมควร เพราะเป็นเพื่อนสนิทของมุกรดา อดีตคนรักของเขาที่เลิกรากันไปเกือบสี่ปีเต็มร่างสูงยืนมองเพื่อนสนิทที่ควงแฟนสาวเข้ามา ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มบางๆก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปเมื่อได้เห็นใครบางคนไม่ได้พบเจอกันมาเนิ่นนาน เดินตามหลังแฟนสาวของธาราเข้ามาด้วยรอยยิ้มหวานละมุนน่ามองจนสะกดสายตาเขาให้อยู่ที่เธอคนนั้นนานหลายนาที“อ้าวเห้ย!! ไอ้พอร์ช อึ้งไปเลยเหรอวะ” ธ

ตอนที่ 2 ไม่เห็นเธอแล้ว สายตาหวาดระแวงคอยมองชายหนุ่มแปลกหน้าสองคนที่ขี่รถมอเตอร์ไซน์เวียนวนไปมาอยู่แถวนี้หลายครั้ง หญิงสาวนั่งกอดกระเป๋าสะพายตัวเองไว้แน่น เวลาห้าทุ่มเช่นนี้สายฝนเริ่มซ่างซาตกลงมาปรอยๆ โทรศัพท์มือถือเธอก็แบตเตอรี่หมดทำให้เธอติดต่อกับคนรักของเธอไม่ได้ ข้อความสุดท้ายที่ทักไปถามเขาว่าอยู่ที่ไหนแล้ว เขาก็ยังไม่อ่าน ขณะที่เธอกำลังนั่งหวาดกลัวอกสั่นขวัญแขวน รถมอเตอร์ไซค์คันนั้นไม่รู้ว่าจอดซุ่มอยู่ตรงไหน รู้ตัวอีกทีก็ถูกชายฉกรรจ์สูงใหญ่สองคนมายืนและนั่งประกบขนาบข้างฝั่งละคน “ลุกขึ้นยืนดีๆ อย่าส่งเสียงกรีดร้องไม่งั้นกูแทงมึงแน่คนสวย” เสียงกระซิบแหบๆดังใกล้หู พร้อมกับแรงกดของวัตถุของมีคมข้างตัว ปลายเหล็กแหลมผ่านเนื้อผ้าสัมผัสผิวเนื้อเจ็บแปลบจนร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง หยดน้ำตาเอ่อคลอหน่วยตา ใบหน้าซีดขาวดวงตาสั่นไหวหวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นยืนตามคำบอกของฝ่าย ในขณะที่สายตาสอดส่ายมองหาช่องทางหนีและใครสักคนให้มาช่วยเหลือ จังหวะนั้นสายตาของเธอเหลือบเห็นใครบางคนเพิ่งเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หั