Lahat ng Kabanata ng สถานะคนที่คุณไม่รัก: Kabanata 11 - Kabanata 20

มือหนาบีบเคล้นอกสวยอย่างเร้าอารมณ์ ใบหน้าหล่อก้มลงดูดดึงยอดอกใช้ปลายลิ้นร้อนจะตวัดระรัวเร็วจนร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน มือหนาลูบไล้ผิวเนียนนุ่มอย่างหลงใหลเลื้อยต่ำลงไปเรื่อยๆสัมผัสเนินเนื้อนูนกลางกายสาวที่ยังมีแพนตี้ตัวบางขวางกั้น            ปลายนิ้วเรียวลูบไล้จุดเปราะบางกลางกลีบดอกไม้จนร่างเล็กผวาสะท้านเผลอตัวแอ่นอกเข้าหาอย่างลืมอาย            “อ๊ะ...อื้อ...”            “หึ ชอบไหม” คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเพราะริมฝีฝากของเขาครอบครองริมฝีปากเธอไว้ด้วยจูบที่แสนเร้าร้อนดูดดื่มจนแทบจะดูดกลืนวิญญาณจนลืมหายใจ            ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะเร็วๆยามเมื่อเขาผละริมฝีปากออกจ้องมองร่างเล็กที่เขาทาบทับตัวอยู่ ก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าตนเองออกโยนทิ้งคนละทิศละทางอย่างไม่ไยดี เผยแผ่นอกกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้าที่เธอหลงใหลจนต้องหยุดสายตามองเ

บ่ายของวันนั้นภัทรกฤชพาหญิงสาวขับรถมาหาของอร่อยทานในร้านอาหารริมน้ำชื่อดังติดบรรยากาศริมน้ำเจ้าพระยาที่มองเห็นวิวทิวทัศน์ได้อย่างสวยงาม มองเลยสายตาไปอีกนิดจะเห็นวัดโบราณเก่าแก่คู่บ้านคู่เมืองที่กำลังเป็นที่นิยมของบรรดานักท่องเที่ยวต่างชาติ ซึ่งชอบสวมใส่ชุดไทยถ่ายรูปกับวัดวาอารามของไทย ด้วยบรรยากาศและการตกแต่งหรูสวยงามลงตัวทำให้แขกในร้านส่วนใหญ่ที่เข้ามาจะต้องจองก่อนล่วงหน้า แต่เพราะชายหนุ่มใช้สิทธิพิเศษสนิทกับเจ้าของร้านอาหารชื่อดังเพราะเคยเป็นเพื่อนเชฟที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เมืองนอก ทำให้เขาได้มุมที่นั่งที่ดีที่สุด เห็นทั้งทิวทัศน์ของแม่น้ำและยังมีบรรยากาศของวัดชื่อดังให้ได้มองเห็นความสวยงามอาหารที่นี่ส่วนใหญ่เป็นอาหารไทยโบราณเน้นรสชาติจัดจ้านแต่การตกแต่งอาหารสไตล์ฟิลชั่น แบบไทยโมเดิร์น ยิ่งทำให้เหล่าบรรดานักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ต่างชื่นชอบและพึงพอใจจนทำให้มีนักรีวิวจำนวนมากตบเท้าเข้ามามากมาย ยิ่งทำให้ร้านได้รับความนิยมและมีชื่อเสียงมากขึ้นรัญลฎาอดใจไม่ไหวที่จะหยิบกล้องมาถ่ายรูปและคลิปวีดีโออัพลงโซเชี่ยลอย่างน้อยก็เป็นความทรงจำที่ดีของเธอ ข้อดีของการที่เธอและเขาไม่เคย

ถัดจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้โทรไปหา หรือทักข้อความไปถามไถ่อะไร ยังคงทำตัวปกติเหมือนที่ทำอยู่ทุกวัน มาทำงานกลับไปที่คอนโดของเขา ในขณะที่เขาไม่ได้กลับมานอนที่ห้องอีกเลย แม้กระทั่งที่ทำงานเธอและเขาก็แทบจะไม่ได้พบหรือพูดคุยกัน อาจจะเพราะช่วงเวลาที่ทำให้เจอกันมันแทบไม่มีแต่เธอก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไรนักด้วยเพราะเป็นเรื่องปกติของเขาอยู่แล้ว ในเวลางานไม่อยากให้ใครรู้หรือสนใจถึงความสัมพันธ์ของเราสองคนในใจแม้จะยังอยากรอให้เขามาง้อ แต่เธอก็รู้ดีว่าคนอย่างเชฟพอร์ช จะไม่มีทางงอนง้อเธอก่อนแน่นอน ความคิดถึงกอปรกับความรักที่มีให้เขามากกว่าตัวเอง หล่อนจึงตัดสินใจ ดักรอเขาที่ลานจอดรถของโรงแรม“พี่พอร์ชคะ” เสียงหวานคุ้นหู เอ่ยเรียกขณะที่เขากำลังเดินออกจากลิฟต์ไปยังลานจอดรถด้านหลังทำให้ขาทั้งสองข้างที่กำลังก้าวเดินชะงักไปเล็กน้อย หันกลับมามองตามเสียงเรียก สีหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์จนเธออดน้อยใจไม่ได้ เอ่ยถามเสียงเครือ“บัวทำอะไรให้พี่โกรธเหรอคะ ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้กับบัว” เขาชะงักไปทันทีกับประโยคที่เต็มไปด้วยคำตัดพ้อ ความรู้สึกผิดก่อกวนหัวใจตัวเองจนต้องหันกลับมามองหญ

 ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โทรหาคนที่นัดกันไว้วันนี้ว่าจะไปดินเนอร์มื้อค่ำด้วยกัน‘อืม...’ หญิงสาวยืนนิ่ง สะอึกอยู่ไม่น้อยกับถ้อยคำแรกที่เขาใช้รับสายเธอ ช่างแตกต่างกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสิ้นเชิง ดูเย็นชา ไร้อารมณ์ หล่อนพยายามปั้นน้ำเสียงให้ราบเรียบและปกติที่สุด แกล้งถามทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก“อยู่ไหนละคะ ใกล้ถึงหรือยัง”‘อืม... วันนี้คงไปไม่ได้ละ บัวโทรไปแคลเซิลโต๊ะเถอะ’ หญิงสาวกำโทรศัพท์ที่ใช้โทรอยู่แน่น น้ำตาเอ่อคลอเมื่อได้ยินคำตอบของเขา“ทำไมละคะ เมื่อเช้าพี่ยังว่างอยู่เลย”‘พี่มีนัดน่ะ ไว้มื้ออื่นละกันนะ เดี๋ยวค่อยไปเลี้ยงชดเชย’“แต่เรานัดกันไว้แล้วนะคะ”‘ทำไมบัวพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ล่ะ พี่บอกให้เลื่อนไปก่อนไง...ทำอย่างกับว่าเราจะไม่ทานข้าวมื้ออื่นอย่างนั้นล่ะ’“แต่วันนี้ วันเกิดพี่ บัวอยากฉลองกับพี่ บัวเป็นคนรักพี่ บัวก็อยากอยู่กับพี่นะคะ” เธอยังดึงดันทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่เต็มอก ก็ยังอยากที่จะเจ

หญิงสาวก้มหน้าลง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันมาสบตาเขาอีกครั้งอย่างเจ็บปวด ตัดสินใจพูดในสิ่งที่กักเก็บมาแล้วหลายวัน ด้วยน้ำเสียงเนิบช้าหยั่งเชิง“แล้วถ้าบัวบอกพี่ว่า...บัวท้องละคะ พี่จะยังทิ้งบัวไปไหม”“เธอว่าไงนะ” หางคิ้วกระตุก เค้นเสียงรอดไรฟัน เอ่ยถามกลับเสียงเข้ม แววตาวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจพร้อมกับส่ายหน้าอย่างช้าๆ ท่ามกลางเสียงฮือฮาของใครหลายคนที่คอยยืนฟังอย่างตั้งใจ“บัวบอกว่าบัวท้อง!” เธอย้ำอีกครั้ง อย่างชัดถ้อยชัดคำ หยดน้ำตาร่วงเผาะ แต่เขากลับมองเธอด้วยสายตาเปลี่ยนไป แววตาดุดันแข็งกร้าวนั้น ปากหยักหนากระตุกยิ้มมุมปากคล้ายหยัน“หึ รัญลฎาพี่ไม่คิดว่าเธอจะทำตัวน่าสมเพช ขนาดกุเรื่องบ้าๆ นี่ขึ้นมาเพื่อรั้งไม่ให้พี่เลิกกับเธอหรอกนะ”“บัวไม่ได้กุเรื่อง บัวพูดจริงๆ บัวท้อง!” แววตาแข็งกร้าวดุดันจ้องมองเธอนิ่ง เขาไม่คิดจะเชื่อคำพูดของเธอเลยแม้แต่นิด แถมยังพ่นวาจาร้ายกาจที่ทำให้เธอถึงกับชาไปทั้งร่าง“ถ้าท้องจริงๆ ก็ไปเอาเด็กออก พ่อแม่ไม่รักกัน รังแต่จะทำให้เด็กมีปัญหาเปล่าๆ&rd