All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 111 - Chapter 120

บทที่ 109RrrrrRrrrrทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังสะเทือนโต๊ะไม้เคาน์เตอร์ ขุนพลจึงคว้ามือถือขึ้นมาดูแล้วรีบกดรับสาย“ครับที่รัก ครับ ๆ” เสียงขุนพลเปลี่ยนเป็นนุ่มละมุนทันตา ตัดกับโทนจริงจังเมื่อครู่ “แฟนกูเลิกเรียนแล้ว กูจะไปรับ” หลังจากกดวางสายก็หันมามองจิน “ฝากมึงดูร้านหน่อย ไปไม่นาน ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวกลับมา” ไม่รอให้จินตอบ ขุนพลก็หยิบกุญแจรถแล้วเดินลนลานออกจากร้านไปทันที จินถอนหายใจออกมาเบา ๆ จู่ๆ ก็ถูกยัดภาระโดยไม่ถามความสมัครใจ แต่ก็ไม่บ่นอะไร เพราะชินแล้ว ปกติเวลาจินมาเล่นเกม ขุนพลก็จะชอบฝากร้านไว้กับจินแบบนี้อยู่แล้ว จินเดินไปนั่งแทนที่บนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ โต๊ะที่เจ้าของร้านเพิ่งลุกไป เขานั่งไขว่ห้าง เอนตัวพิงเก้าอี้เหมือนเจ้าของร้านตัวจริง ดวงตาคมหันไปมองวัยรุ่นที่เดินเข้ามาใหม่สองสามคน แค่เพียงสบตา พวกนั้นก็รีบหลบสายตา ไม่กล้าแม้แต่จะมองตรง ๆปกติเจ้าของร้านไว้ใจจินและกลุ่มเพื่อนอยู่แล้ว เพราะเด็กพวกนี้ ไม่ใช่เด็กที่ใครจะกล้ามีเรื่องด้วยง่าย ๆ อีกอย่างก็เป็นเด็กบ้านรวยกันทั้งนั้น เรื่องการขโมยของนี่ไม่มีทางเกิดขึ้นเลยจินกดเข้าเกมในคอมพิวเตอร์เครื่องประจำของเจ้าของร้าน

บทที่ 111@วันต่อมาตอนนี้ภายในห้องเรียนค่อนข้างเงียบ มีเพียง ไอมิเอะ, เส้นด้าย, ยี่หวา และแก้มยุ้ย เท่านั้นที่ยังอยู่ที่นี่ ส่วนคนอื่น ๆ ในชั้นเรียนก็ลงไปประชุมสีกันหมดแล้ว ทำให้ห้องเรียนโล่งและเงียบเกือบทั้งหมด เหลือเพียงเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของพวกเธอด้านพวกผู้ชายก็ลงไปแข่งกีฬา เพราะวันนี้มีการแข่งขันบาสเกตบอลรอบชิงชนะเลิศ ห้องเรียนที่เงียบสงบจึงเหมือนเป็นเกาะเล็ก ๆ ของสาว ๆ ที่ยังเหลืออยู่ “เอาแล้วนะ” เส้นด้ายเอ่ย หลังจากทำการตั้งกล้องจัดไฟใดๆ เสร็จสำหรับเตรียมไลฟ์สดในติ๊กต็อก “ถ้ามีคนถามเราในไลฟ์เรื่องคลิปที่ลงเมื่อวานล่ะ” ไอมิเอะก็ถามความเห็นเพื่อน ๆ ด้วยความกังวล ใบหน้าเล็กซีเรียสขึ้นเล็กน้อย ทั้งที่มือยังช่วยจัดพร็อพเล็ก ๆ บนโต๊ะไปด้วย“ก็บอกไปเลยว่าแฟน สมัยนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว เน็ตไอดอลเขาก็เปิดตัวแฟนกันทั้งนั้น จะมีแค่ดาราบางคนที่เปิดตัวแฟนไม่ได้เพราะแฟนคลับหวง แต่มึงยังเป็นเน็ตไอดอลอยู่ ไม่ได้มีผลอะไรหรอก อีกอย่างถ้าคนรู้ว่าเจ้าของลูกกระเดือกคืออีจิน คนก็ยิ่งชอบ เผลอๆ มีงานคู่จ้างมึงกับอีจินด้วย” เส้นด้ายตอบ“ใช่ ถ้ากูมองแล้วว่าไม่เหมาะสม กูคงทักมาบอกให้มึงลบตั้งแต่เมื่อว

บทที่ 113Pimly : เป็นผู้หญิงที่มี Sex Appeal สูงมาก ไม่แปลกที่อาหวังเยอะมิลค์ชอบนอน : จริง แรกๆ หวังดี หลังๆ หวังตอกไรอันรักไอมิ : ไม่นะ เจตนาผมชัดเจน หวังตอกตั้งแต่แรกสามารถ : ผมยอมรับ ผมอาหวัง แต่การแสดงเป็นอาพัง พังพินาศธนาธิป : แล้วใครไม่หวัง Luka : ผมไม่ได้หวังดูแล แค่ทำตามมารยาททางสังคมมม️ผู้ชายหุ่นหมี : พี่จะปกป้องน้องจากอาหวังเอง แต่พี่ก็เป็นอาหวังหวังตี้ : ไม่หวังละจะคุยเพื่อ?xxxtop : ไม่หล่อ = อาหวังห้างทองขจรศักดิ์ : หว่านพืชไม่หวังผล มีที่ไหนศาสตราจารย์เรื้อน : น้องไอมิต้องระวังอาหวังด้วยนะครับ พวกนี้มันร้าย (พี่สูง 185 ซม. ผมแดง ตาเขียว ลูกครึ่งเวลส์ บ้านมีฐานะ หน้าที่การงานดี สถานะโสด)ศาสตราจารย์คลั่ง : คำพูดมากมาย ความหมายอาหวังปรมาจารย์แห่งการซอย : รับไม่ได้เลยครับคนแบบนั้น ว่าแต่น้องสบายดีไหมครับ กินข้าวตรงเวลารึป่าว มีเงินใช้มั้ย ต้องการค่าเทอมหรือเปล่า ให้พี่ช่วยดูแลได้นะป๋อมแป๋ม : อาหวัง เท่ากับ เสร่อสเลอเมล่า : จริง เสร่อมาก รูปโปรไฟล์แต่ละคนก็หน้าอย่างลาบ แต่สาระแนจีบนางฟ้า ไม่ดูเบ้าหน้าตัวเองประภาพร : แถมเรื้อนด้วยดอกไม้สีทอง : ขวัญใจผัวชาวบ้าน

บทที่ 115“ปากดี อยากโดนอีกรึไง รอบนี้จะไม่ใช่แค่ข้างหน้า แต่เป็นข้างหลัง” คำขู่ของเขา ทำให้เธอชะงักด้วยความตกใจไม่น้อย“....”“ถ้าไม่อยากโดนเย็ดตูดก็อย่าปากดี”“ปากไม่ดี” เธอก็เอ็ดเขากลับ ก่อนจะโน้มตัวลงไป กดนิ้วเล็กดึงกางเกงนักบาสลงมาถึงข้อเท้าอย่างดื้อซนทำเอาเขาสูดลมหายใจแรง ๆ ดวงตาคมปรือวาวโรจน์ พยายามรักษาฟอร์มขรึม แต่ใบหน้าหล่อเข้มกลับแดงซ่าน หูร้อนผ่าวจนแทบซ่อนอาการไม่ไหวไอมิเอะคุกเข่าลงช้า ๆ ราวกับไม่รู้เลยว่าท่าทางนั้นกำลังทำให้จินใจเต้นแรงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เธอเลื่อนริมฝีปากจรดลงที่ท่อนลำสีชมพูระเรื่ออย่างแผ่วเบา ริมฝีปากเล็กเม้มจูบหัวเห็ดแดงก่ำ ก่อนจะค่อย ๆ อ้าปากดูดท่อนลำเข้าไปในโพรงปาก กดคอลึกลงไปอย่างเงอะงะ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ“อืม~” เสียงครางอู้อี้เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอ ดวงตาคู่หวานหลับพริ้ม เหมือนกำลังเอร็ดอร่อยกับรสชาติที่คุ้นเคย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มตาหยีให้เขา “ซี๊ดดดด เป็นแม่มดจริงๆ สินะ” จินกัดฟันแน่น กำมือสั่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา ร่างสูงใหญ่แทบทรงตัวยืนไม่ไหว ความรู้สึกเสียวซ่านรุนแรงทะลักขึ้นอย่างบ้าคลั่งสายตาคมกริบกวาดมองร่างเล็ก ทุกอิริยาบถของไอม

บทที่ 117“….” จินมองหน้าคนตรงหน้าด้วยสายตาไร้ความรู้สึก แต่สายตาคมเข้มกลับกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เหมือนจะพิจารณา แต่ก็เย็นชา ไม่ได้ให้น้ำหนักความสำคัญ“มองกันแบบนี้ ฉันก็เขินเป็นนะ” นานะแหย่เบาๆ พลางคลี่ยิ้มมุมปาก เธอเดินนวยนาดเข้ามาใกล้ ร่างบางอวดเรือนร่างราวกับตั้งใจให้เขาเห็นเต็มตา มือเรียววาดเบาๆ ไปแตะที่ท่อนแขนแกร่งของจิน ก่อนจะลูบไล้ขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงบ่าแกร่ง “ลองคิดกลับกัน...ถ้าฉันมองนาย...เหมือนที่นายมองฉัน...นายก็คงจะเขินเหมือนกัน...ใช่ไหม?”“เขินทำไม ไม่ได้พิศวาส” จินเอ่ยเสียงเรียบ พลางดึงมือบางออกจากบ่าอย่างไม่แยแส ทำให้นานะถึงกับหน้าเสีย แต่ก็เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ริมฝีปากสีสดจะยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอีกครั้ง“ถ้าไม่ได้พิศวาส แล้วมองฉันทำไม”“มองให้แน่ใจว่าเป็นคนหรือผี”“ชอบจังเลย ผู้ชายปากร้ายเนี่ย” น้ำเสียงหวานเจือยั่วของนานะสวนกลับ เธอขยับเข้ามาแนบตัวอีกครั้ง เอาศีรษะซบลงกับท่อนแขนของจิน “....”“สเปกเลย” เธอกดจูบลงเบาๆ บนท่อนแขนแกร่งอย่างถือวิสาสะ“มีธุระอะไร” จินสะบัดแขนออกทันที ความไม่พอใจฉายชัดในน้ำเสียง “จะไม่รับผิดชอบกันหน่อยเหรอ วันนั้นนายทำเสื้อผ้าฉันเป